Tíminn - 15.05.1964, Blaðsíða 9

RITSTÍÓR!■ OLGA AGUSTSDÖTTIR
Svipmvndir frá Alsír
Eg kom til Algeirsborgar tveim
dögum áður en áætlað var, og
var efcki laust við að mér væri
árótt t»i«anbrjósts, þar sem eng
inn var til þess að taka á móti
mér vegna þess að ég var 2 dög-
um fyrr á ferðinni, en búizt var
við, og ég hafði heyrt ýmsar sögu
sagnir um Árabana og þær ekki
alltof fallegar.
Flugvélin lenti síðla kvölds og
var farið að bregða birtu, og hið
þunglamalega myrkur sem gefur
sérkennilegum byggingum eia-
hvern seiðmagnaðan töfrasvip, var
að skella á. Hið fjörlega og há-
væra líf Austurlanda var þegar
að finna, um leið og gengið var
út úr flugvélinni, það voru hróp
og köll á annarlegri tungu. Sval-
irnar á flugskýlinu voru bókstaf-
lega yfirfullar af fólki, og má
segja, að það hafi staðið hvar
sem það náði fótfestu, salurinn
var líka yfirfullur, ekki af farþeg
um, heldur þeim, sem voru að
taka á móti flugvélinni. Þarna
stóðu virðingarverðir „sheikar'*
með túrbana og í hvítum síðum
skikkjum sem drógust við gólfið,
þeir voru virðulegir í fasi. Við
hlið þeirra stóðu svo konurnar,-
tvær eða fleiri, allar huldar í
klútum með blæju fyrir andlitinu.
Seinna var mér svo sagt að
þetta fólk væri að bíða eftir ætt-
ingjum sínum sem voru væntan-
legir úr pílagrímsferð til Mekka.
Eftir að hafa farið í gegnum
eitt hið strangasta vegabréfseftir
lit, sem ég hef nokfcurn tíma lent
í, en það var farið með mig inn í
Ritstjóri kvennasíðunnar,
Olga Ágústsdóttir, er nýkomin
heim úr sumarfríi til Alsír í
Norður.Afríku, og segir les-
endum frá því sem fyrir augu
og eyru bar í þessu fagra en
sérkennilega landi.
u*
sérstakan lögregluklefa, þar sem
valdsmannslegir lögreglumenn
rannsökuðu vegabréf mitt vand-
lega. Það, sem olli þeim mesturr.
áhyggjum, var stimpill lögreglu-
stjórans í Reykjavík, sem var
svo daufur að helmingurinn af
honum sást varla. Eftir svolítið
þjark og vangaveltur var mér svo
sleppt, en ég varð að gefa upo
heimilisfang mitt í borginni.
Flugvöllurinn liggur ca. 20 min.
frá Algeirsborg og er það hia
fegursta leið, meðfram veginum
Standa fagurgræn pálmatré, og
skrúðgarðar, á leiðinni sá ég vega
sfcilti sem vísaði á Mustapha
sjúkrahúsið, en það var sprengt
upp í stríðinu af OAS-mönnum.
Þegar komið var á flugafgreiðsl
una í borginni, tók ekki betra við,
þar var allt fullt af hjálpsömum
mönnum sem buðust til að sýna
mér borgina, eða ná í leigubíl, og
einn gerðist svo djarfur að hann
þreif af mér töskuna, og varð ég
að elta hann nokknrn spöl til
þess að ná henni aftur, sem bet
ur fór bar þar að leigubíl og eftir
að bílstjórinn hafði stautað sig
fram úr heimilisfanginu við götu
ljósið, brunaði hann af stað með
mig og þá varð mér loks orðið
rótt innanbrjósts. Þegar ég að
lokum kom heim til Ásgerðar,
systur minnar, sem ætlunin var
að dvelja hjá um tíma, var ág
orðin alveg uppgefin. Hún rak
upp stór augu eins og vænta mátti,
og eftir að hafa dvalizt í landinu
um tíma skildist mér að það var
óðs manns æði fyrir kvenmann að
vera einn á ferli eftir að rökkva
tefcur.
Það er um það bil ár síðan að
Alsír varð frjálst ríki, en áður
hefur það tilheyrt Frökkum, sem
eru búnir að eiga í styrjöld við
íbúana í sjö ár, sem lauk með
sigri innfæddra. Franskra áhrifa
gætir því mjög mikið, flest allir
tala frönsku eða þá sambland af
arabisku og frönsku. f verzlunum
borgarinnar, sem liggja í miðbæn
um, er hægt að fá keypt alla skap
aða hluti, margar tegundir af
sjóskíðum, myndavélum, útvörp-
um og að ógleymdum sjónvörpum,
en eitt var það sem ég tók sérstak
lega eftir, en það var gullið.
Verzlanir með skartgripi voru
áberandi margar, gullinu var bók-
staflega hrúgað út í gluggana, þar
var hægt að fá allt frá öklahringj
um til íburðarmikilla höfuðdjásna
úr skíra gulli. Algengt var að
sjá börn betla með gullhringi í
eyrunum, og á eftir einni hrörlegri
og óhreinni kerlingu sá ég þar
sem hún var að ganga í Araba-
hverfið skólaus með skínandi ökla-
hring úr gulli um annan fótinn.
Ásgerður systir.mín hefur búið
í Alsír í 7 mánuði, en hún er gift
frönskumælandi Serkja, sem er
formaður stúdentasamtakanna þar
í landi um þessar mundir, en er
ráðinn kennari í hagfræði við
Háskólann í Algeirsborg í haust.
Hún fræddi mig á því, að í stað
þess að leggja peningana inn í
banka eins og tíðkast á vestur-
löndum, keyptu konumar gullskait
gripi sem þær gengju alltaf með
á sér. Ástæðan fyrir því er sú,
að maðurinn þarf efcki að segja
annað við konu sína en „Farðu út
úr húsi mínu“ þrisvar sinnum og
er þar með sagt, að þau séu skil-
in að lögum Araba. Konan verður
að fara með það sama og má ekk
ert taka með sér annað en það
sem hún stendur í, en konurnar
þar eru klókar, eins og í öðrum
löndum, og festa því alla þá pen
inga sem þeim áskotnast í skart-
gripum og skilja þá aldrei við sig.
KASBAH.
Arabahverfi borgarinnar er
mjög stórt, þar búa um það bil
30 þúsund manns í lélegum húsa
kynnum og eru göturnar örmjóar
líkastar krákustígum, flestar
þeirra eru færar ösnum, en ein-
ungis fáar eru færar bílum. f
þessu hverfi búa eingöngu hrein-
ræktaðir íbúar þessa lands, Frakk
arnir stigu aldrei fæti sínum þang
að inn, og enn þann dag í dag
er hættulegt að vera á ferli þar.
Kasbah, eins og þetta hverfi er
kallað á arabisku, er jafn dulai-
fullt og það er hættulegt. Eftir að
hafa hlýtt á heilræði eiginmanns,
lofað að fara ekki nema fjölförn-
ustu götumar og yrða ekki á
neinn, hleypti systir mín í sig
kjarki og fór með mér í Kasbah.
Við lögðum af stað upp úr
hádegi, er mesti hitinn var liðinn
hjá. Skömmu eftir að við komum
að aðalinnganginum mættum við
stórum hóp arabiskra kvenna, sem
voru huldar hvítum voðum og
með blæju fyrir andlitinu. Það er
ennþá þjóðarsiður hjá konum að
ganga með blæjur fyrir andlitinu,
en þó er farið að bera á því meðal
Framhald á 13. síðu.
Algeng sjón á hinum þröngu götum Alsír. Götusali býður vöru sína á hávær
an hátt. Ljósmyndir Olga Ágústsdóttlr.
T í M I N N, föstudagur 15. maí 1964.