Alþýðublaðið - 07.02.1952, Blaðsíða 6

'Frainhalds’sagaii 14
- Aöstha Christies
ÍSLENZSUR CARLSEN
Margt hefur verið skrafað
og skráð um danska skipstjór-
ann Carlsen og afrek hans, og
ekki nema maklega. Hitt er svo
annað mál, að oft hefur verið
tómlæti sýnt þeim, e.r ekki hafa
minni afrek unnið, og það inn-
an við íslenzka landhelgislínu.
Er þar til dæmis að nefna afrek
það, er Pétur Hoffmann vann í
mannskaðaveðririu mikla, 11.—
13. maí 1922, en hann var þá
háseti á kútter ’lryggva, 32
tonna skipi með 15 manna á-
höfn. Hafði Pétur skipstjórnar-
réttindi, og var því félögum sín
um að vísu kunnáttusamari, en
samt mun annað liafa ráðið
meiru um afrek haus.
Vér höfum hitt Pétur að máli
og innt hann eftir því, hverffig
loftskeyti frá þessu skipi myndu
hafa hijóðað, hefði sú tækui þá
verið upp fundin, og telur hann
að þau hefðu hljóð ið eitthvað á
þessa leið;
Fyrsta skeyti; „Fengum áfall.
Erum í kafi. Farmurinn kom-
inn út í aðra hliðina. Veit ekki
hvort við fljótum upp. Sjór foss
ar niður í skipið. Áhöfn
Tryggva sendir ættingjum og
vinum hinztu kveðj';r.“
Annað skeyti; „Skipið komið
upp aftur. Þrlr menn við pump-
ur. Skipið á hliðinni. Ég er far-
inn niður með kokkinn til að
moka saltinu og fá slagsíðuna
af.“
Þriðja skeyíi: „Búnir að rétta
skipið af. Lensum á reiðanum.
Sama fárviðrið. öll lunning
stjórnborðsmegin farin af,
kompás og kompár-hús fyrir
borð.“
Fjórða skeytí; „Enn ríður
brotsjór yfir. Tryggvi virðist
vera að sökkva. Kolsvart myrk-
ur. Sjór fossar niður. Veit ekki
hvort við komumst á yfirborð
sjávar.“
Fimmta sk.eyti: „Skipið kom-
ið upp. Liiggur á hlið. Faxmur
enn öðrum megin. Lui,ning bak
borðsmegin brötin, r.angir föst
á veiðarfæradræsum við skipið
og háseti einn í flækjunni. Skár
um á. Gátum ekki hjargað. Mað
urinn horfinn í brotsjóinn.
Tveir við purapu. Skipstjóri
stórslasaðaur eftir é.kllið. Er að
fara aftur niður með kokk.“
Sjötta skeyti; „Búnir' að laga
farminn og pumpa lens. Allir
nú uppgefnir nema ég og stýri-
maður. Rórtalíur bilaðar. Verð-
um að stýra á handafli, án gí-
krafts tvískorins. Brotsjór á
leiðinni.“
Sjöunda skeyti: „S'.ýrði und-
an brotsjónum. Stýrimaður
gafst upp og sagði. „Þú kant
þetta víst betur en ég,“ hvarf
niður, uppgefinn i sál og lík-
ama.“
Áttunda skeyti: „Sama fár-
viðrið. Lensa. Vérst áföllum.
Einn uppi skipshafnar. Geri ráð
fyrir að með sömu vtefnu og ég
hef telcið eftir ölaulagi, komp-
áslaus, muni verða þvert af
Bjargtöngiun éftir 18—20
klukkutíma.“
Níunda skeyti: „Enn einn á
dekki. Verst áföllum."
Tíunda skeyti: „Sama stefna.
Sami veðurofsi. Eir\n á dekki.“
Ellefta skeyti; „Fr þvert af
Bjargtöngum. Skipstjóri nú
kominn ó dekk, eftir að ég er
búinn að standa þar einn í 20
tíma. Veðrið að skána.“
Tólfta skeyti: „Kominn inrs
fyrir Bjargtanga, gegnt Meyj-
arsæti. Vélin komin í gang
Sjór spegilsléttur. Sólskin og
blíða. Erum að leggjost við akk
eri á Keílavík. Menn eru að
hressast.“
„Og hvað er það, vinur k.ær?“
„Ég endursagði frásögn ung
frú Rice, varðandi bilunina á
bifreiðarhemlunum.
„Þetta er óneitanlega athygl
isvert. Jú, þær konur eru til,
þessar móðursjúku og tauga-
spenntu konur, sem grípa
nauma biörgun úr lífsháska og
annað þess háttar tveim hönd-
um, aðeins til þess að vekja á
sér athygli, og til þess að geta
sagt kunningjum sínum sög-
una á eftir aukna og endur-
bætta. Jú, ég held að maður
hafi svo sem kynnzt slíkum
kvenpersónum um æfina.
Slíkir bjánar eiga það til, að
særa sjálfa sig og slasa, að-
eins til þess að eftir þeim sé
tekið og sögum þeirra hlýtt“.
„Þér kemur þó ekki til hug-
ar . , . . “
,,Að ungfrú Nick sé ein af
þeim? Nei, svo sannarlega dett
ur mér það ekki í hug. Þú
veittir því athygli, Hastings,
að mér veittist örðugt að sann
færa hana um, að hún væri í
lííshættu stödd. Og enda þótt
hún léti sannfærast í orði
kveðnu, tók hún því öllu með
yfirborðsglettni og efa. Hún
tilheyrir þó sannarlega sinni
kynslóð, sú litla. En hvað
um það, orð þau, sem ungfrú
Rice viðhafði, eru athyglisverð.
Hvers vegna var hún að gera
sér það ómak, að fræða þig
um þetta? Jafnvel þótt það,
sem hún sagði, væri aldreí
nema satt, þá var það með
öllu ónauðsynlegt að fara að
trúa þér fyrir því. Allt að því
kjánalegt".
„Já“, svaraði ég. „Þetta er
hárrétt athugað. Það var hún,
sem gerði allt, sem henni var
unnt til þess að koma þessu
að í samræðunum, enda þótt
ekki væri unnt að finna nokkra
skynsamlega ástæðu fyrir því“.
„Það er einkennilegt. Já, það
er býsna einkennilegt. Ég hef
alltaf gaman af að athuga
svona einkennilega smámuni.
Þeir hafa sína þýðingu. Þeir
geta oft og tíðum markað leið
ina“.
„Leiðina hvert?“
, „Þar þrýstir þú fingrinum á
auman blett, Hastings minn.
Hvert, já, — hvert? Því miður
getum við ekkert um það
sagt fyrr en þar að kemur, að
við nálgumst takmarkið“.
„Segðu mér eitt, Poirot/,
sagði ég, „hvers vegna taldir
þú hana á að fá þessa frænku
sína til dvalar á heimilinu?“
Poirot nam staðar og pataði
af ákefð.
„Reyndu að hugsa, maður
. .. . “ hrópaði hann, „reyndu
að hugsa. Sérðu ekki, hve við
eigum ójafnan leik. Við erum
bundnir á höndum og fótum.
Það er ekki mikill vandi að
finna morðingja, eftir að hann
hefur drýgt morðið. Það er að
minnsta kosti auðvelt verk
snillingum eins og mér. Morð-
inginn undirritar glæpinn, ef
svo mætti segja, um leið og
hann drýgir hann. En hér hef-
ur enginn glæptur verið drýgð
ur, og auk þess viljum við
koma í veg fyrir að nokkur
glæpur verði drýgður. Það er
bæði sjaldgæft verkefni og
, örðugt, að upplýsa glæp áður
| en hann hefur verið drýgður“.
1 Hann þagði við skamma
hríð.
| „Og hver verður þá fyrsti
gagnleikur okkar“, bætti hann
við eftir dálitla stund. Að
reyna að forða ungfrúnni frá
hættunni. Það er ekki auðvelt,
Hastings. Ekki getum við vak-
að yfir henni dag og nótt. Við
höfum ekki einu sinni heim- ,
iid til að senda lögreglumann
henni til varnar. Ekki getum
; við tekið okkur náttstað í
| svefnherbergi hennar. Þetta er,
; eins og ég sagði, örðugt við-
fangs. Óumræðilega örðugt
viðfangs11. j
„En það er samt sem áður '
eitt, sem okkur er innan
handar að gera. Við getum
gert þeim, sem morðtilraunina j
fremur, öruðgra fyrir. Við höf j
um þegar gert það að því leyti ’
til, að við höfum varað ung- j
frúna við hættunni og næsta |
skrefið verður að sjá svo um,
að alltaf sé einhver persóna í
nálægð hennar, sem borið
getur vitni fyrir rétti, ef eitt-
hvað gerist. Sá náungi, sem
séð getur við báðum þessum j
brögðum, er sannarlega meira
en lítið slunginn“.
Hann þagnaði, og þegar hann
hóf aftur máls, var rödd hans
öll önnur.
„En það er einmitt það, sem
ég óttast, Hastings . .. . “
„Hvað áttu við?“
„Það er einmitt þetta, sem
ég óttast, Hastings, ao við eig
um í höggi við meira en Iítíð
slunginn náunga. Þess vegna
er ég dálítið kvíðandi. Já, ég
er meira en lítið kvíðandi".
„Poirot“, sagði ég. ,,þú ger-
ir mig smeykan“.
„Ég segi sama. Ég er smeyk
ur, vinur minn. Hlustaou nú á
mig. Þú manst eftir blaðinu,
sem lá á legubekknum. Það
hafði verið opnað, og brotið
þannig, að auðséð var, hvaða
frétt sá hafði verið að lesa,
sem síðast hafði það í höndum.
Og hvað gat að lesa í þeirri
frétt: „Þeir Hercule Poirot og
Hastings ofursti eru meðal
gesta að Miklagarði þessa dag
ana“. Og við vitum, að hver
sem er, kannast við mig, og
veit fyrir hvað ég hef hlotið
frægð mína“.
„Ekki ungfrú Buckley“,
mælti ég og g’otti við.
„Hún er fiðrildi, stelpan. Það
er ekkert mark á henni tak-
andi, hvað það snertir. En hitt
er chætt ao fullyrða, að hver
einasti alvarlega þenkjandi
glæpamaður kannast við mig
og óttast mig. Já, hann myndi
verða hræddur, er hann vissi,
að ég væri á næstu grösum.
Og það væri honum ekki lá-
andi. Hann hlyti að fara að
leggja spurningar fyrir sjálfan
sig. Þrjár misheppnaðar til-
raunir hefur hann gert, til þess
að ráða ungfrúna af dögum.
Og nú ber allt í einu svo við,
að hinn heimsfrægi Poirot birt
ist á næstu grösum. Er þetta
tilviljun ein? hlýtur hann að
spyrja. Og hann hlyti að ótt-
ast, að svo gæti verið, að þarna.
væri ekki um hendingu eina
að ræða. Og hvað tekur hann
þá til bragðs?“
„Hann leggur niður rófuna
og rótar yíir spor sín“, svaraði
ég-
,,Já, sennilega. Eða, ef hann
er kjarkmikill og snjall, velur
hann hinn kostinn að s^á skjótt
og fast. Fyrirvaralaust. Áður
en mér heíur unnizt tími til að
safna gögnum og komast á slóð
hans. Og hvað þá .... ungfrú-
in steindauð, og ekkert yrði
aftur tekið. Einmitt þannig
myndi kjarkmikill og slyngur
glæpamaður haga sér.“
„En hvað kemur til þess, að
þú álítur, að einhver önnur
persóna en ungfru Bukley hafi
lesið þessa fregn um dvöl okk-
ar í gistihúsinu?“ spurði ég.
„Ég veit. að það var ekki
ungfrú Bucklev, sem fregnina
las. Þegar ég sagði henni nafn
mitt. hafði það ekki minnstu
áhrif á hana. Hún kannaðist
ekki einu sinrii við það. Það
ÞAÐ var í kafFtímanum að
skrifstofufólkið ræddi um end-
urholdgun. Einn af skrifstofu-
mönnunum var sterktrúaður á
endurholdgun og var að útlista
skoðun sína þegar einn af starfs
mönnunum, sem þo’ti undirför-
ull, greip fram í fyrir honum og
sagði: „Ertu svo mikið fífl að
halda að ég geti endurholdgast
og orðið eiturslanga?“ ,,Nei,“
svaraði hinn, „það cr engin von
um það, því aö þú getur aldrei
orðið það sama tvis\ar.“
* * *
ÞAÐ er álit fróðra manna, að
fangelsið í Greem.vichhverfi ,í
New York muni vera einhver
þægilegasti dvalarstaður, sem
fangar eiga kost á. það mun
vera einsdæmi að í hverjum
klefa séu leiðslur fýrir heit't og
kalt vatn. Á hverjum degi er
bókasafni á hjólura ekið um
fangelsisgangana og' geta fang-
arnir fengið þær bækur til af-
lestrar, er þeir viljx.
í fangelsinu era eingöngu
konur og fá þær að skreyta of-
urlítið klefa sína til að gera þá
vistlegri. í Greemvichhverfinu
búa margir listameun og marg-
ir þeirra við langturn verri kjör
en fangarnir í þessu fangelsi.
BLINDUR rnaður stóð íyrir
utan búð nokkra við fjölfarna
götu í New York og bei'ð eftir
konu sinni. Þegar hún kom út
úr búðinni, sá hún sér til mik-
illar undrunar að maður heriri-
ar var horfinn. Hún leitaði
óttaslegin að ho.mm nokkra
stund og fann hann svo hinum
megin á götunni.
,,1-Ivernig stendur f því að þú
ert kominn yfir götuna í aliri
þessari umferð?“ „Það var auð-
velt, vingjarnlegur maður vildi
endilega hjólpa mér yfir göt-
una og ég gat ekki fengið það
af mér að neita hornim um það,
því að hann sótti yað svo fást.
Ég var líka viss uni að einhver
myndi koma og' leiða nrig aftúr
yfir götuna.“
lyndasaga barnanna:
Tuskuasninn
: r;
Bangsi og Lilla reikuðu nú
um stofuna og töluðu um það,
hvað Bangsi gæti gefið Gutta.
Allt í einu benti Bangsi á
postulínsasna, sem stóð á arin-
híllunni. „Þetta get- ég gefið
Gutta“, hrópaði Bangsi hrif-
inn. „Nei“, sagði Lilla, „hann
brýtur hans undir eins.
Bangsi tók nú samt asnann
af arinhillunni og fékk hann
mömmu sinni. Hún sagði ekk-
ert um stund. Síðan sagði hún:
„Nei, Bangsi minn, en ég skal
búa til fyrir þig asna úr gömlu
giuggatjöldunum“. „Og ég get
útvegað þér efni til að troða
hann upp“, bætti Lilla við.
Mamma Bangsa fór nú að^ •
sníða tuskuasnann, en Lilla og “
Bangsi fóru út. Élið var gengið
yfir og hezta veður komið. Þau
gengu hratt til að halda á sér
hita og stefndu að húsi kín-
verska íöframannsins, föður
Lillu. Það var skrýtilegur turn
rnil’i trjáa og runna.
af ýmsum stærðum í bæn :
um, úthverfum bæjarins j
og fyrir utan bæinn til :
sölu. _ :
Höfum einnig til sölu •
jarðir, vélbáta, bifreiðir :
og verðbréf.
Nýja Fasteignasalan :
Hafnarstræti 19, ;
Sími 1518 og kl. 7,30 —.:
8,30 e. h. 81546. :
ÁB 6