Tíminn - 10.09.1964, Blaðsíða 14

ÉG VAR CICERO
EFTIR ELYESA BAZNA
voru önnum kafnir við skápinn.
— Er nauðsynlegt að taka ör-
j yggin burt? sagði ég kuldalega.
, Ég þarf rafmagn, annars verður
I Sir Hughe reiður.
Hurðin á skápnum var opin.
. Mennimir voru að koma fyrir víð-
vörunarkerfi, og þeir skiptu sér
ekki af mér.
— Allt í lagi, ég set öryggin
þegar í stað í aftur, sagði ég reiði-
lega og ætlaði að snúa mér við
; og fara.
Þetta hreif eins og töfrabragð.
Annar mannanna kom ólundar-
lega á eftir mér.
— Hvers vegna ertu svona æst-
ur?
! .— Ég verð að halda áfram að
j strauja.
j — Hvar eru öryggin?
| Ég fór með hann þangað. Esra
stóð enn á sama stað.
— Ef þið verðið að gera við
' víðvörunarkerfið, sagði ég kulda-
j lega — þá ætti að vera nægilegt
I að taka aðeins úr öryggið, sem
j er því viðkomandi.
i — Það er mitt að ákveða það,
i urraði í manninum.
j Hann þurfti að fara fram og
•, aftur nokkrum sinnum, áður en
i hann fann, hvaða öryggi var það
' rétta. Svo setti hann hin í aftur.
' — Þið þurfið nú ekki að taka
j rafmagnið af öllu húsinu, þótt
i öryggisbjallan ykkar sé ekki í
i lagi, sagði ég brosaridi.
1 Maðurinn fór aftur til herbergis-
! ins. Ég leit á Esru.
■ — Mundu eftir þessu öryggi,
i
gæti komið Yung Chee Ho í hættu
og einnig föður Kaik-Cho.
; — Ég skal engum segja frá
henni, lofaði hún.
— Astin mín, hvíslaði hann og
i faðmaði hana fast að sér og
i þrýsti ástríðufullum kossum á var
i lr hennar og andlit. Síðan færði
1 hann sig snögglega frá henni.
— Ég verð að fara. Það er
j hættulegt að tefja lengur.
— Guð fylgi þér, John, sagði
‘ hún. — Og sendu eftir mér, jafn-
skjótt og þú getur.
Hann klnkaði kolli. — Og ef
þú vilt fá fréttir af mér, hafðu
þá sambandi við madame Helen
Chong. Þér er óhætt að treysta
henrri.
— Ég met hana mjög mikils,
sagði Rakel. — Hún hefur sýnt
mér mikla vinsemd.
— Og mér sömuleiðis, sagði
hann. — Ég vona, að henni tak-
Ist að koma því í kring, að ég
verði náðaður. En fyrst um sinn
hef ég hugsað mér að reyna að
komast til Japan.
Aftur greip hann utan um hana
og kyssti hana.
— Vertu sæl, elsku hjartans
eiginkonan mín, sagði hann. — Ef
við hefðum bara mátt eiga þessa
nótt saman. En það er ómögulegt,
þegar aðstæðurnar eru slíkar.
— Ég skil, hvíslaði hún.
Hún vissi ekki, hvort geðshrær-
ing hennar stafaði af vonbrigð-
um eða feginleik.
15. KAFLI
Young Chee Ho vildi endilega
að hún væri á búgarðinum um
nóttina. Á morgun, sagðist hann
skyldi aka henni til heimilis Dons
og O-man-ee. Hún gæti dvalið hjá
þeim eina nótt og síðan æki Don
henni aftur til sjúkrahússins.
sagði ég.
Hún varð undrandi á svipinn.
— Hvers vegna?
— Ég vil aðeins, að þú leggir
það á minnið, það er ollt og sumt.
Sjálfstraust mitt var komið í
samt lag aftur. Mér fannst sem
hamingjan, sem horfið hafði frá
mér, væri komín aftur.
Ég gat gert hvað, sem ég vildi,
þegar ég fann að dáðst var að
mér, og Esra var byrjuð að dá
mig.
— Ég ætla að leggja gátu fyr-
ir þig, sagði ég við hana. — Hvaða
tilgangi þjónar það að tengja
skáp viö viðvörunarkerfi, ef allt
sem nauðsynlegt er til þess að
taka bjölluna úr sambandi, er að
taka burtu öryggi, sem mjög auð-
velt er fyrir alla að komast að?
— Ég skil þetta ekki, sagði hún
lágrödduð.
— Ég skal útskýra það fyrir
þér í kvöld.
Ég skildi hana eftir standandi
fyrir framan öryggisskápinn og
fór aftur til strauherbergísins.
Járnið var orðið heitt aftur.
Við sátum velklædd í leigubíl.
— Akið í gegnum Gamla bæinn,
fram hjá Kastalanum, síðan eftir
Ataturk Boulevard, og að lokum
upp hæðirnar.
Ég naut þess að gefa bílstjór-
anum skipanir og finna Esru við
hlið mér.
Ég sýndi henni Ankara að
kvöldlagi. Rödd mín var köld eins
og ég væri að framkvæma eitt-
hvert leiðinlegt skylduverk. Ég
vissi, að hugsanir hennar voru
annars staðar.
— Hvers vegna gafstu mér
þessa kápu?
Hún spurði um þetta hljóðlát
og róleg. Vð höfðum farið tíl
A.B.C., og ég hafði keypt handa
henni fallega, mjúka skinnfóðraða
kápu.
— Mér líkar ekki gamla káp-
an þín, svaraði ég kæruleysislega.
— Þú verður að gera eitthvað, ef
þú vilt líta vel út. Þarna er kast-
alinn hinum megin.
Hún leit þangað, en hafði eng-
an áhuga. Hún var enn að hugsa
um kápuna.
— Hún var hræðilega dýr, sagði
hún.
— Vertu ekki að brjóta heil-
ann um það.
Ég var henni hrein ráðgáta. Ég
kom kæruleysislega, næstum því
ruddalega fram við hana, en gaf
henni svo dýra gjöf.
Við ókum niður vel lýstan Ata-
turk Boulevard. Bíllinn rann svo-
lítið til í snjónum.
Ég þurfti á töluverðri sjálf-
stjórn að halda til þess að koma
í veg fyrir, að ég legði hand-
legginn utan um Esru, en það
hefði eyðilagt allt saman. Stræt-
in urðu fáfarnari. Við ókum gegn
um lítið villuhverfi og út úr borg-
inni.
Síberíu-veturinn, sem nær alla
leið til Anatolía var að ná há-
punkti. Hæðirnar voru þaktar
snjó. Næturhimininn yfir okkur
var kaldur og bjartur.
reyna að komast niður að strönd-
inni.
—. Það getur tekið hann þó
nokkra daga eða jafnvel vikur.
En ég veit, að hann er í góðum
höndum núna. Og ef þú vilt, skal
ég aka þér aftur til sjúkrahússins
eftir hádegisverðinn.
Þótt samræður gengu stirt við
borðið, var Rakel snortin af vin-
semd þeirra og hjartahlýju. Þegar
tími var kominn til að kveðja og
halda af stað, gerði hún það með
trega. Hana langaði bæði til að
vera um kyrrt og bíða frétta af
John, en á hinn bóginn fýsti hana
einnig að komast aftur til sjúkra-
hússins, þar sem skyldustörfin
biðu hennar. Hún sagði við sjálfa
sig, að það væri ekkí vegna Dav-
íðs, heldur vegna þess, að húri
vildi vinna fyrir kóreanska fólk-
ið. Hún var ein úr þeirra hópi
núna. Hún var kóreönsk brúður.
En áður en hún lagði af stað,
tók hún ofan hringinn, sem John
hafði gefíð henni, og setti hann í
snúru um hálsinn.
Þa óku aftur til Seoul í jepp-
anum. Don kyssti á hönd hennar
í kveðjuskyni.
— Þú ert mjög hugrökk, sagði
hann. — Og reyndu að vera róleg.
Ég er sannfærður um, að vinir
Johns bregðast honum ekki.
Hún tautaði eitthvað sem svar
og kvaddi. Hún gekk inn í sjúkra-
húsið og fann til óumræðilegs létt-
is. Þetta hafði verið erfið og
hættuleg ferð. Svo ótal margt og
Ég sagði bílstjóranum að stanza
og bíða eftir okkur. — Við ætlum
að ganga svolítið, sagði ég við
Ezru.
Ég gekk við hlið hennar með
hendurnar í kafi í vösunum. Ég
leit ekki á stúlkuna. í fjarlægð
heyrðist lágt, ógnandi ýlfur.
— Úlfar, sagði ég. — Á veturna
koma þeir alla leið að útjöðrum
borgarinnar. Er þór kalt?
Ég hafði tekið eftir því, að hún
skalf.
— Nei, sagði hún lágt.
— Hvað finnst þér um þessa
styrjöld?
Hún leít undrandi á mig.
— Hvað kemur hún okkur við?
— Þú hefur alveg á réttu að
standa, sagði ég. — Þér finnst
þá líka, að við ættum að halda
okkur utan við hana.
Ég skil ekkert í sambandi
við slíkt.....
— Myndi þig langa til að fara
i háskóla?
Spurningin kom henni á óvart.
Ekkert var jafn eftírsóknarvert í
augum tyrkneskar nútímastúlku
og að geta farið í háskóla. 1 Tyrk-
landi voru konur enn taldar einsk
is virði, en stúlku, sem fer í há-
skóla, finnst hún vera frjáls, ný-
tízkuleg og evrópsk.
Esra drúpti höfði. Hún var
smátt og smátt að láta undan
gjöfum mínum.
— Mig hefur alltaf langað til
að læra, hvíslaði hún.
Snjórinn brakaði undir fótum
okkar.
næsta ótrúlegt hafði gerzt á
skömmum tíma. Hún hafði giftzt
John Kim, og jafnvel þótt það
væri aðeins samkvæmt Shaminista
trú, leit hún á sig sem eiginkonu
hans. En þrátt fyrir það hafði
hún ekki breytzt. Hún var enn
Rakel Hastings, skurðstofuhjúkr-
unarkona við Trúboðssjúkrahúsið.
Matrónan lét óspart í ljós gleði
sína yfir að sjá hana.
— Dr. Bumey á að gera upp-
skurð í fyrramálið, sagði hún.
— Ég bið yður að aðstoða hann.
Systír Wilder hefur verið á vakt
síðustu tvo daga, hún þarf að
hvílast.
— Ég kem til vinnu í fyrra-
málið, lofaði Rakel þreytulegri
röddu.
Matrónan leit samúðarfull á
hana.
— Ég held, að þér hafið ekki
getað hvílzt nægilega vel, sagði
hún. — Þér eruð miklu þreytu-
legri en þegar þér lögðuð af
stað. Hvers vegna farið þér ekki
beínt í rúmið? Ég skal láta senda
yður matinn upp.
^ Rakel þakkaði fyrir og gekk út.
Á leiðinni út í hjúkrunarkvenna-
bústaðinn sá hún Davíð koma í
áttina til sín, og hún fékk hjart-
slátt. Hann stillti sér upp fyrir
framan hana og horfði fokrciður
á hana.
— I-Ivar hefurðu veríð? spurði
hann.
— Ég fór að heimsækja vini
mína upp í sveit, svaraði hún.
31
— Manstu enn, hvaða öryggi
þú átt að taka úr?
Hún leit þegjandi á mig.
Ég sagði: — Ef þú manst það
enn þá, þá getur þú einn góðan
veðurdag farið í háskóla. Eða viltu
kannski bara halda áfram að vera
kven-kavass?
— Ég skil ekki þetta með ör-
yggin.
Ég beíð svolítið, áður en ég
svaraði. Ég lét þögnina og ein-
manalegt fótatak okkar vinna verk
ið fyrir mig.
— Geturðu ekki ímyndað þér,
hvað þau þýða?
Ég sagði þetta kuldalega og
kæruleysislega. Svo staðnæmdist
ég fyrir framan stúlkuna.
— Það eru ekki geymdir pen-
ingar í skápnum, sagði ég. Hern-
aðarleyndarmál eru geymd í hon-
um.
Ég birtist Esru sem svartur
skuggi með hvítar glitrandi hæð-
irnar í baksýn. Ég var að leika
og var fullkomlega heima í hlut-
verki mínu.
Hefði ég kysst hana, hefði henni
ekki fundizt ég vera Ijótur og
viðbjóðslegur, heldur ímynd
spennandi ævintýris. En ég leit
þegjandi á hana og hreyfði mig
ekki.
Ég sagði: — Þú verður að
skilja, að þetta nær yfir allt.
Komdu nú.
Við gengum hægt í átt til bíls-
ins. í augum Esru var þetta nótt
kalds ástarævintýris og hrífandi
hættu.
— Lætur þú svo Þjóðverja fá
allt? sagði hún með barnalega
ákafri röddu.
— Það kemur þér ekki við.
Við fórum inn í bílinn. Esra
sat stíf og bein í horninu.
Ég reyktí. Mér leið mjög vel.
Ég heyrði stúlkuna kyngja.
Svo byrjaði hún að tala mjög
blíðlega.
— Og þér datt ekki í hug að
segja mér, hvert þú værir að fara?
— Ég var sótt og þurfti að fara
í skyndingu.
— Hittirðu þennan kærasta
þinn?
Hún kinkaði kolli og fölnaði að
eins. — Já, ég hitti hann.
— Ég las í blöðunum, að hann
væri álitinn fióttamaður, og fé
hefur verið lagt til höfuðs honum.
Þetta kom Rakel á óvart, og
henni varð næstum óglatt við til-
hugsunina.
— Ég sá hann stutta stund. Ég
veít ekki, hvar hann er núna.
— Og var ekki ósköp gaman
að hitta elskuna sína aftur?
_— Jú, víst var það gaman, sagði
hún. — Það er meira en ár síðan
við sáumst síðast.
— Og þú ert jafnhrifin af hon-
um?
Hún kinkaði kolli. — Já.
— Ég get ekki hugsað mér þig
eiginkonu Kóreumanns, Rakel. Þú
ert alltof ensk tíl þess.
— Þú skalt láta mig um að
segja til um það.
— Já, þú getur sagt til um all-
an fjárann, sem þér þóknast,
hvæsti hann fokvondur. — En
mér finnst, að þú hefðir getað
sagt mér, hvert förinni var heitið.
— Ég hafði ekki minnstu
ástæðu til að láta þíg vita um það,
sagði riún og reyndi að hafa vald
á rödd sinni.
— Enga ástæðu til þess — þótt
þú vitir, að ég elska þig?
ÖRLÖG í AUSTURLÖNDUM
EFTIR MAYSIE GREIG
— Þér ein af þeim núna, sagði
hann. — Gaman að heimsækja
þau.
Hún hélt, að hún myndi ekki
festa blund, en þetta hafði verið
erfiður dagur, og hún sofnaði von
bráðar.
Um morgunínn færðu þau
henni kaffi og litlar gómsætar hrís
grjónakökur. Hún var enn mjög
þreytt, en hún þvoði sér og fór
á fætur. Yung Chee Ho hafði bíl-
inn fyrir utan. Hún bað hann að
þakka konu sinni fyrir gestrisni
og hlýju, og hann gerði það á
kóreönsku og síðan hneigðu kon-
urnar sig hvor fyrir annarri.
Þau lögðu af stað niður hæð-
irnar að bakka Hanfljótsins, þar
sem búgarður Dons var. Það var
býsna myndarlegt hús, en þó all-
miklu minna, en hús Yung Chee
Ho. O-man-ee faðmaði hana hlý-
lega og Don þrýsti fast hendur
hennar.
— Móðir mín óskar, að þú vit-
ir, að hún vill, að þú lítir á þetta
sem heimilí þitt, sagði hann.
— En ég verð að fara aftur til
sjúkrahússins, sagði hún. Vildirðu
gera svo vel að aka mér til sjúkra
hússins í dag?
— Að sjálfsögðu, ef þú vilt það,
sagði hann. — En við vonuðum,
að þú gætir að minnsta kostí ver-
ið hjá okkur í dag. Við búumst
við að frétta frá John á hverri
stundu.
— Ég hélt, að hann væri að
14
TIM INN, fimmtudaginn 10. september 1964