Tíminn - 20.09.1964, Blaðsíða 14

ÉG VAR CICERO
EFTIR ELYESA BAZNA
*•* ?/& r ' '4 H •,"»V' -SMfeV. •» *, ( V
Hún vissi, aS Cicero var tyrknesk
ur starfsmaður í brezka sendiráð-
inu. Eitt sinn hafði hún meira
að segja séð mig, en hún þekkti
mig nú ekki aftur.
Síðan las ég hennar eigin lýs-
ingu.
Hún mundi líka eftir fundi okk
ar í A. B. C. Hún skrifaði: — Ég
man vel eftir manninum, sem
hjálpaði mér á svo vingjarnlegan
hátt að velja undirfatnaðinn í
þessari verzlun. Ég þekkti hann
vissulega ekki aftur sem Cicero.
Það var mjög skemmtilegt að tala
við hann. Ég vissi ekki, livernig
Cicero leit út, hélt hún áfram.
— Kvöld eitt kom hann tíl skrif-
stofu Moyzisch. Ég stóð á verði fyr
ir framan húsið, og sá hann í fjar
lægð, en það var of dimmt. Hann
hvarf skjótt í áttina að verkfæra-
skúrnum í garðinum, og þegar ég
náði þangað, var hann horfinn.
Svo hún njósnaði um Moyzisch,
las bréfin, sem komu með sendi-
boðanum frá Berlín, beið útí á
kvöldin, og hafði á skipulagðan
hátt dregið hring um Cicero þétt
ar og þéttar, til þess að koma
'^5? um hann. Og nú, án þess að
í^'það, var hún að tal? við Cic-
ero.
— Þakka yður fyrir hjálpina.
Monsieur, sagði hún, og ég brostí
til hennar, þegar hún grkk þurtu
með Moyzisch.
— Au revoir, madame.
Ég ákvað, að ég skyldi spyrja
Moyzisch um þessa aðlaðandi veru
í næsta skipti, þegar ég hitti hann,
en mig grunaði, að hún væri vin-
kona hans.
— Kjólinn í glugganum, ef þér
vilduð gera svo vel, sagðí ég við
afgreiðslustúlkuna.
Svo gekk ég út úr A. B. C.
með gjöfina handa Esru undir
handleggnum og fór til Ankara
Palace og hringaði um mig í setu
stofunni. Ég leít á sjálfan mig í
hinum óteljandi speglum. Ég var
vel klæddur. Ég veit núna, að
ilmvatnið, sem ég notaði var of
sætt. Ég stóðst ekki freistinguna
að láta ljósið speglast í demants-
hringnum mínum, svo að ég gæti
séð það í spegiinum. Ég hugsaði
um þessa undarlegu stúlku, sem
ég hafði séð í A. B. C. og brosti
með sjálfum mér. Ég hugsaði líka
um Esru, sem ég hafði verið að
kaupa kjólinn fyrir. Þetta var dýr
kjóll, en ég hafði ráð á að kaupa
hann. Ég var óþolandi sjálfs
ánægður. Og enn einu sinni lét ég
mig dreyma um lúxushótelið, sem
ég ætlaði að byggja í Bursa.
Ég brosti með sérstakri ánægju
við sjálfsmynd minni í speglinum
— velklæddur herramaður sem
hæfði vel umhverfinu — þegar ég
sá ungu konuna aftur.
Ég sá hana í spegli um leið og
hún kom inn í setustofuna. Ég
var í þann veginn að rísa á fætur
og ganga yfir til hennar og segja:
— Halló, madame, mér veittist sú
ánægja, að hitta yður fyrir stuttri
stund í A. B. C., en í staðinn sökk
ég enn dýpra niður í stól-
ínn minn, og starði í spegilinn
án þess að geta hreyft legg né lið.
Hún var ekki einsömul. Ungur
maður hafði gengið inn í setustof
una á eftir henni, og var nú kom
inn upp að hlið hennar og þau
töluðu kunnuglega saman. Þau
brostu hvort við öðru, gengu fram
hjá mér án þess að sjá mig, og
hurfu inn í veitingasalínn.
Óttinn greip mig heljartökum.
Ég reyndi að telja mér trú um,
að mér hefði missézt, að ég hefði
verið að sjá draug, eins og komið
hafði fyrir mig fyrir nokkrum vik
um. En óttinn yfirgaf mig ekki.
Ég mundi vel eftir unglegu,
sléttu andlitinu, sem ég hafði séð
nóttina, sem eltingaleikurinn
miklu var milli Moyzisch og manns
ins í hinum bílnum, ég mundi eft
ir andlitinu, sem ég hafði séð
bregða fyrir, um leið og ég stökk
út úr bílnum. Ég hafði gleymt
að hugsa um andlitið og ógnirnar,
sem því fylgdu fyrir mig. Nú kom
þetta allt aftur, og því fylgdí ótt-
inn.
Maðurinn, sem gekk í gegn um
setustofuna með ungu konunni,
var maðurinn með unglega, slétta
andlitið.
Esra vafði handleggjunum utan
um háls minn. — Láttu mig í
friði! Æpti ég að henni og ýtti
henni frá mér.
Hún leít til mín, eins og barinn
hundur, örvæntingarfull og hjálp
arlaus.
— Ég ætlaði bara að þakka þér
fyrir . . .
— Fyrir hvað?
Hugsanir mínar voru í órafjar-
lægð.
— Fyrir kjólinn, sem þú keypt
ir handa mér.
Ég var búinn að steingleyma
honum. Hafði ég raunverulega
komið með hann heim handa
henni? Það bar ekki á öðru, ég
hafði skilið hann eftir undir spegl
inum í ganginum.
— Það er allt í lagi, vertu ekki
að hugsa um það.
Hver hugsunin rak aðra í huga
mér, og ég losnaði ekki við þær.
— Er eitthvað að? spurði Esra.
— Get ég hjálpað þér?
Veikluleg rödd Esru barst til
mín úr mikilli fjarlæðg. Ég missti
stjórn á mér, og öskraði: — Hvað
er eiginlega að? Ertu ekki búin
að fá kjólinn! Hvað viltu meira?
í guðs almáttugs bænum láttu mig
í friði!
Hún sat þarna lítil og aumkun-
arverð, með tár í augunum.
— Mig langaði bara til þess að
hjálpa þér, hvíslaði hún.
— Hættu að vera svona væmn-
islega hjálpsöm, það getur eng-
inn hjálpað mér! æpti ég.
Hún færði sig út í hornið, sett
ist á stól, og starði á mig, og
reyndi að skilja, hvað var að ger
ast.
— Starðu ekki svona á mig!
hrópaði ég. — Komdu þér út héð-
an!_
Óttinn, sem ég bar í brjóstí,
varð þess valdandi, að ég sleppti
mér gersamlega. Ég hefði vel get
4íí
að slegið Esru fyrir heimskulega
fáfræði hennar og sakleysi.
— Það var þér að kenna, að ég
fór inn í þessa bölvuðu verzlun!
æpti ég á eftir henni, þegar hún
flúði út úr herberginu. Eins og
það hefði skipt nokkru máli, þótt
ég hefði ekki farið í A. B. C.
Mér fannst ég vera að kafna.
Hver var þessi maður? Hver var
þessi unga kona?
Ég hafði spurt dyravörðinn í
Ankara Palace.
— Þekkið þér konuna, sem var
að koma inn rétt í þessu? sagði
ég við hann. Hann hristi höfuðið.
— Og herramanninn?
— Hann kemur hingað oft.
Hann er Englendingur, held ég sé.
Ég held hann heiti Sears eða eitt-
hvað því líkt.
Hvaða máli skipti nafn hans?
Væri hann brezkur njósnari þá
var það víst, að hann hét ekki
Sears, heldur eitthvað allt annað,
og það var sama, hvernig á málið
var lítið, nafn hans skipti ekki
nokkru máli.
Það, sem skipti máli, var, að
þýzk stúlka, sem Moyzisch fór
með í búðir stóð .í einhverju sam
bandi við Englending, og sá síðar
nefndi hafði eitt sinn verið að
elta mig. Það var það, sem skipti
máli.
Ég reyndi að ná í Moyzisch í
síma, en hann var ekki í sendiráð-
inu. Ég gat ekki losnað við óttann.
Hugsanirnar fóru í eintóma
hringi.
Allt var mögulegt. Ef til vill
var stúlkan þýzkur njósnari.
Hvers vegna skyldí hún ekki vera
það? Sérstakur njósnari fyri
Moyzisch. Kannski var það verk-
efni hennar, að ná trúnaðartrausti
Englendingsins. Ef til vill hafði
Moyzisch komizt að því síðústu
vikurnar, hver hafði verið að elta
okkur. Það gat verið. Hann
þyrfti alls ekki að hafa sagt mér
40
Madame Chong kinkaði kolli.
— Mér er tjáð að hann hafi
gsngið undir uppskurð í Kyongju.
Síðan fékk bann bráða lungna-
bólgu ng or Sám stendur cnjög
veíkur.
— Ég ætla að fara, sagði Rakel.
— Ég ætla |ð tala strax við matr-
ómina og fara síðan str^.
— Komið hingað í kvtfld klukk-
an sex ef þér getið. Þít getið náð
kvöldflugvélinni til Pusan. Leið-
sögumaðurinn mun bíða yðar hér.
Og bifreið verður send út á flug-
völlinn í Pusan. Ég ætla að senda
yður fil sjúkrahússins í bílnum
Ssfnúm og bílstjórinn getur síðan
sótt yður þangað aftur um klukk-
an hálf .sex.
— Ég á að vísu að aðstoða við
uppskurð á morgun, sagði Rakel.
— En kannski getur systir Wild-
er leyst mig af. Ég ætla að skýra
málið eftir föngum fyrir matrón-
unni.
— Þér skuluð ekki segja henni
meira en bráðnauðsynlegt er, var
aði madame Chong hana við. - Ég
veit að Davis matróna er gæða-
kona en dálítið lausmálug. Og ég
held að bezt væri að sem minnst
fréttist um ferðir Johns.
— Ég skil, tautaði Rakel.
— En til þess að fá leyfi til að
fara strax verð ég auðvitað að
segja henni undan og ofan af
þessu.
— Ég skil það barnið mitt.
Jæja, ég ætla að senda eftir bíl-
stjóranum mínum. Þér þurfið sjálf
sagt margt að gera áður en þér
farið í kvöld.
Davís matrónu brá í brún, þeg-
ar Rakel kom og bar upp erind-
ið og bað um leyfi í nokkra daga.
— Unnusti minn er óskaplega
veikur, sagði Rakel. — Hann hef-
ur spurt eftir mér.
ÖRLÖG í AUSTURLÖNDUM
EFTIR MAYSIE GREIG
Matrónan leit þrumu lostin á
hana.
— Þér eigið unnusta hér? Ég
vissi það ekki.
— Hann er kóreanskur, sagði
Rakel. — Er mér óhætt að treysta
yður, matróna, þegar ég segi yður
að hann er ofsóttur af stjórninni?
Hún hefur meira að segja sett fé
til höfuðs honum.
Matrónan hristi seint höfuðið
nokkrum sinnum.
— Vina mín. Þetta hryggir mig
að heyra. Ég hafði ekki mínnsta
grun um að þér ættuð kóreansk-
an unnusta. Ég hélt að annar
væri í huga yðar.
Rakel roðnaði en sagði ekkert.
Loks tók matrónan aftur til
máls.
— Þar sem ég skil að þetta þol-
ir enga bið skal ég koma því svo
fyrir, að þér fetið fengið frí í
nokkra daga. Eg skal tala við
systur Wilder cg sp'yrja hana,
hvort hún geti bætt við sig störf-
um yðar. Eg vonast til hún geri
það, því að hún er bæði dugleg
og greiðvikin.
Hún bætti við í mildari tón.
— Ég hef innilega samúð með
yður, væna mín. Þér sögðuð mér
að þér ættuð vin í Kóreu. Ég
hafði ekkí hugmynd um að hann
væri unnusti yðar. Við skulum
vona, að honum batni fljótt og
vel.
— Þakka yður fyrir matróna,
sagði Rakel. — Ég er yður inni-
lega þakklát.
— Þér eruð mjög föjar og
þreytulegar, sagði matrónan vina-
lega. — Reynið að hvíla yður dá-
lítið í dag. Ég býst þá ekki við
yður tíl starfa í kvöld.
— Þér eruð mjög elskulegar,
sagði Rakel og tárin blikuðu í
augum hennar.
— Svona, svona, vina mín. Við
verðum öll að gera hvað við get-
um til að hjálpa hvert öðru í líf-
inu. Ég skal biðja fyrir unnusta
yðar.
Rakel tíndi saman það sem hún
taldi sig helzt hafa þörf fyrir. Átti
hún að skrifa Davíð stutt bréf og
segja honum að hún þyrfti að fara
burt í nokkra daga? En upp á
síðkastið hafði verið heldur erfitt
á milli þeirra. Hún ákvað að láta
það ógert. Það ver bersýnilegt
að hann hafði tekið hana á orð-
inu — öllu var lokið þeirra í mill-
um.
Kóreanskí leiðsögumaðurinn
talaði reiprennandi ensku. Hann
sagðist heita Charlie Chin og að
hann væri listamaður og hefði
mikla samúð með John Kim og
hefði séð hann fyrir skömmu.
— Það var áður en hann fékk
lungnabólguna, sagði hann.
— Haldíð þér að hann sé þungt
haldinn? spurði hún.
— Mér er sagt, að ástandið sé
alvarlegt, sagði hann.
Ferðin til Pusa tók nokkrar
klukkustundir. Það var liðið að
miðnætti þegar þau komu á
áfangastað. Charlie leiddi hana
yfir bílstæðið unz hann sá mann
þann, sem hann hafði búizt við.
— Hérna er bíllinn, sagði hann.
— Hann mun aka okkur út á
bóndabæinn þar sem John Kim
er í felum.
Bílstjórinn og hann töluðu sam-
an á kóreönsku. Hann hristi höfuð
ið hryggur og sagði við Rakel.
— Verið ekki of vongóðar. Bíl-
stjórinn segir mér að John sé með
óráði. Kóreanskur læknir er hjá
honum. En bersýnilega hefur
hann ekki þolað ferðina frá bónda
bænum í Kyogju, svona rétt eftir
uppskurðinn.
Rakel kreppti fast saman hnéf-
ana.
— Eins og þér vitið er ég hjúkr
unarkona, sagði hún. — Kannske
get ég komið að einhverju liði.
— Við verðum auðvitað að
vona það bezta, sagði Charlie dap-
urlega. Hann var mjög viðfelld-
inn ungur maður og hlýlegur í
framkomu.
Hún sá girðingarnar kringum
bóndabæinn bera við dökkan him-
inn og skyndilega varð henní illt
og þótti sem hún gæti ekki mætt
því, sem þarna kynni að bíða
hennar.
Bóndakonan lauk upp fyrir
þeim. Chin og hún töluðu saman
á kórönsku og síðan. snéri hún
sér að Rakel.
— Hann er svipaður — og enn
með óráði. Læknirinn hefur gert
allt, sem í hans valdi stendur, en
hann hefur litla von um, að hann
lífi af.
Rakel sagði hásum rómi.
— Fylgið mér til hans.
— Kannske þekkir hann yður
ekki, sagði Chin gætilega.
— ReyniíJ að láta yður ekki
bregða.
Herbergið var lýst upp með ol-
íulömpum. Kóreönsk kona kraup
við beð Johns og vætti enni hans
með köldu handklæðí. Læknirinn
stóð hjá.
Rakel var kynnt fyrir kæknin-
um. Hann talaði við hana á ensku.
— Hann er mjög slæmur. Ég
hef gert það, sem ég get. Við get-
um aðeins beðið. Hann hefur ver-
ið með óráð í tvo daga og kraftar
hans fara síþverrandi.
— Ef við gætum aðeins komið
honum á sjúkrahús, sagði Rakel.
Hann hristi höfuðið. — Það er
um seinan. Hann mundi gefa upp
öndina á leiðínni.
Rakel kraup við rúmið. — John,
hvíslaði hún. —John.
Rödd hennar virtist þrengja
sér gegnum óráð hins dauðsjúka
manns.
Hann nefndi nafn hennar. Rak-
el. Hann sagðí líka: „konan mín“
og skyndilega færðist bros yfir
fölt og tært andlit hans. „Elsku
konan mín,“ sagði hann.
Síðan virtist hann hníga í mók.
Rakel kraup við rúm hans fram
eftir nóttu. í aftureldingu tók
hann síðustu andvörpin.
— John, rödd hennar lág
TÍMÍNN, sunnudaginn 20. september 1964 —
14