Tíminn - 22.09.1964, Side 14

ifrá þjví. Það var töluvert margt,
' sem,hann sagði mér ekki frá.
Annar möguleikinn var sá, að
, Engiendingurinn væri að reyna
j að vinna trúnaðartraust stúlkunn
ar. Hún væri kannski vinstúlka
Moyzisch, og Englendingurinn að
; nota hana til þess að geta fylgzt
með honum.
Enn annar möguleiki var sá, að
Englendingurinn væri að elta mig,
og hefði séð mig tala við stúlkuna
hjá A. B. C. og hefði nú sett sig
í samband við hana til þess að
komast að því, hvort hún þekkti
mig. En ef svo var, þá hefði hann
verið líklegri til þess að elta mig.
Eða var það hreín tilviljun, að
. þessi tvö höfðu komið samtímis
inn á Ankara Palace? Eða, eða . ..
Það voru engin svör við öllum
þessum tilgangslausu spurningum.
Aftur gerði ég tilraun tíl
að ná í Moyzisch, en hann var enn
ekki kominn.
Af hverju var ég hræddur?
Kannski hafði mér skjátlazt, hafði
ég ef til vill aðeins ímyndað mér,
að þessi maður hefði verið að elta
mig. Ég reyndi að bæla niður
hugsanirnar, sem kvöldu mig, en
hoppnaðist það ekki.
Ég fór til brezka sendiráðsins,
tók peningana undan teppinu og
myndavélina og fór svo aftur til
húss míns.
Ég lá vakandi alla nóttina. Ég
hafði enga staðfestingu á því, að
eitthvað ógnaði mér, en innra
með mér fann ég þó fyrir víst,
að nú var ég í raunverulegri
hættu, kannski í fyrst sinn.
Klukkan fjögur um morguninn
fór ég á fætur. Ég þurfti ekki að
telja peningana mína, því ég vissi,
hve mikið ég átti. Ég var auðugur,
og ég vildi halda áfram að vera
það.
Ég eyðilagði allt, sem gaf til
kynna njósnarstarfsemi mína. Ég
braut Leicuna og henti brotunum
út í Incesu Deresi, sem er smáá í
borginni. Og járnrörin, sem ég var
löngu hættur að nota sem þrífót,
fóru sömu leið.
Fyrir mörgum vikum, hafði ég
tekið á leigu bankahólf, og var
þegar búin að koma þar fyrir
mestum hluta peninganna. Afgang
ínn setti ég nú í ferðatösku.
Ég vakti Esru.
— Spurðu engra spurninga
núna, sagði ég. — Ég vil, að þú
komir til brezka sendiráðsins um
hádegi í dag með þessa
ferðatösku. Ég vil, að þú bíðir í
leigubíl tæpa tvö hundruð metra
í burtu . . .
Ég sá ákafann í augum hennar,
en hafði ekki tíma til þess að út-
skýra þetta nánar fyrír henni.
— Svo fórum við með töskuna
í bankann. Þangað til vil ég, að
þú pakkir niður, öllu, sem til-
heyrir mér. Þú munt ekki koma
hingað aftur ...
— Hvert á ég að fara?
Hún reyndi að vera róleg, en
allur líkaminn titraðþ.
— Þú verður að fá þér herbergi
á einhverju hótelí. Ég mun annast
allt í sambandi við húsið. Svo sjá
um við til.
Hún kyngdi.
Hendur hennar héldu dauða-
haldi í mig.
Ég klappaði henni. Ég var orð
inn rólegri nú, þegar ég var bú-
inn að taka ákvörðun.
— Ekkert hefur komið fyrir,
en ég er að hætta, sagði ég. — Ég
vil ekki halda þessu áfram lengur.
Eg skildi hana eina eftir.
Klukkan sjö var ég í herberginu
mínu í þjónustufólksíbúðinn í
sendiráðinu. Ég tók 100 watta per
una úr lampanum við rúmið mitt
og setti veíkari peru í staðinn.
Ég vildi ckki láta mér sjást yfir
nokkurn hlut. Ég tók svo 100
watta peruna og fór með hana
niður í kjallara, þar sem hitunar
tækin voru og braut hana þar í
þúsund mola í ruslatunnunni.
Jafnvel þótt þeir grunuðu mig,
skyldi þeir ekki finna nokkur
merki um njósnir. Það var ekk-
ert í eigu minni, sem venjulegur
kavass gat ekki átt.
Ég fór niður í eldhúsið og fyllti
glas með appelsínusafa. Klukkan
var hálf átta, og tími til kominn
I að vekja Sir Hughe.
Ég fann til mikils léttis. Ég hafðí
létt á huga mínum. Ég hafði það
á tilfinningunni, að ég hefði hætt
á réttu augnabliki. '
Ég ákvað að vera áfram um
stund í sendiráðinu. Það yrði þægi
lega skemmtilegt, að látast aðeins
vera lítilmótlegur kavass, enda
þótt ég í rauninni hefði enga þörf
fyrir það að vera kavass, en það
var staðreynd, sem engan grunaði.
Síðan ætlaði ég að segja upp starfi
mínu.
Níundi kafli.
Ég stalst til þess að líta á Sir
Hughe. Hann var lftill og vesæld-
arlegur að sjá, eins og alltaf á
morgnanna, áður en hann var bú-
inn að baða sig. Ég var orðinn
því vanur, og þetta róaði taugar
mínar.
Ég þurfti ekki að segja honum,
að baðið væri tilbúið, það eitt,
að ég birtist í herberginu nægði.
— Hvaða föt, yðar hátign?
Hann leit á klæðaskápinn, sem
ég hafði opnað, og eftir nokkra
umhugsun benti hann á dökk grá
smáröndótt för. Ég öfundaði hann
af fötunum hans. Svo fór hann inn
í baðherbergið, án þess að hafa
sagt eitt einasta orð, og ég horfði
á eftir honum. Ég er stuttur og
feitlaginn, og andlit mitt er
hörkulegt og ljótt. Ég sá sjálfan
mig fyrir mér í setustofunni í
Ankara Palase í fallegustu fötun-
um mínum, og ég fann greinilega
til þess, hve lítilmótlegur ég hlaut
að vera þarna sem ég var að reyna
að leika hefðarmann, en var ekki
hæfur til þess að koma fram með-
al fína fólksins.
Sir Hughe var sannur hefðar-
maður, jafnvel þegar hann var að
hverfa inn i baðherbergið eld-
snemma á morgnanna, syfjaður
og órakaður.
Ég tók fram fötin hans. Ég vissi
hvaða skirta, bindi og sokkar áttu
42
að fylgja. Ég þekkti sniekk Sir
Hughe nú orðið, og misskildi það
þannig, að ég hefði einhvern
smekk sjálfur. Eitt augna-
blik þennan morgun sá ég greini
lega ágallana á sjálfum mér. Öf-
undin var eins og eitur, sem ég
gat ekki losnað við úr líkamanum.
Sir Hughe kom aftur og leit nú
snyrtilega út, var hreinn, ferskur
og geislandi, og hafði fengið aft-
ur sjálfstraust sitt og sjálfsöryggi.
Ég, hinn lipri, hægláti, lítilmót
legi þjónn, rétti honum fötin hans
eins og vant var. Og mig langaði
til þess að æpa að honum, að ég
væri Cicero til þess eins að ræna
hann hinu hryllilega sjálfstrausti
hans.
Hann var búinn að þvo burtu
vesældarsvipinn, og morgunútlit-
ið, og hann var glaður og tilbúinn
til þess að taka til starfa.
— Þú ert heppinn, að vera hjá
mér, sagði hann og hló þurrlega,
eins og honum væri skemmt við
tilhugsunina.
Ég vissi af reynslunni, að hann
vildi ekki fá svar. Hann langaði
einungis til þess að tala, til þess
að sýna, að hann væri í góðu
skapi, hanri langaði bara að segja
eittthvað glaðlegt við einn af
starfsmönnum sínum.
— Værir þú í þjónustu starfs-
bróður míns Papen hefðir þú ekk
ert, til að hlægja að á þessu augna
bliki.
Ég hrökk við. Ég' var þakklátur
fyrir það, að ég stóð fyrir aftan
hann, og byrjaði af miklum ákafa
að bursta jakkann.
— Þrír Þjóðverjar hafa svikizt
undan merkjum í Istanbul.
Þetta vissu allir, sérhver maður
í sendiráðunum vissu um þetta,
allt frá sendiherrunum til dyra-
varðanna.
— Rotturnar eru farnar að yfir
gera hið sökkvandi skip, yðar há-
tign, leyfði ég mér að skjóti inní.
41
og torkennileg af geðshræringu.
— John, heyrirðu til mín.
Læknirinn gekk fram og tók
um púlsinn. Síðan lokaði hann
augum John Kim og sagði.
— Hann er látinn. Hann var
mikill maður. Hann var hetja.
Rakel kastaði sér grátandi nið-
ur við rúmið. Litla kóreanska
hjúkrunarkonan kom og reisti
hana á fætur. Rakel var leidd inn
í svefnherbergi. Húsgögn voru þar
fá og það var kalt. John Kim var
dáinn og hún vissi ekki einu
sinni hvort þau höfðu verið lög-
lega gift. Hún minntist allra gleði
stunda þeirra í London og hún
grét hann og hamingjuna, sem
þau höfðu glatað, harningjuna,
sem þau hefðu ef til vill fundið
ef aðstæðurnar hefðu verið aðrar.
Þegar hún snéri aftur til Seoul
hafði hún ekkert samband við
Davíð til að segja honum frétt-
ina. Upp á síðkastið hafði verið
einkennilega þvingað og erfitt
milli þeirra. Og auk þess vildi hún
syrgja John í friði. Hún sagði ekki
AD LÖG í A USTURLÖNDUM
Ull 'hj' . # ,r •' •/ Lv\l 1 UJ1 UHLwlll/Ufvl EFTIR MAYSIE GREIG
einu sinni matrónunni frá því og
tókst að forðast hana algerlega
í nokkra daga.
í stað þess leitaði hún hug-
hreystingar hjá Madame Chong.
Þau kvöld, sem hún átti frí frá
vinnu sinni sat hún í búnings-
herbergi madame í næturklúbbn-
um og talaði við hana, meðan
hún var að hafa fataskipti fyrir
næsta dansatriði.
Davíð og hún töluðust við í
skurðstofunni, en það var líka allt
og sumt. Það var óbærilegt að
vera nálægt honum og skiptast að-
eins á hversdagslegum, innantóm-
um orðum við hann.
Skyndilega gat hún ekki af-
borið þetta lengur. Hún fór á
fund matrónunnar og spurði hvort
Sendisveinar
Viljum ráða sendisveina nú þegar eða frá næsru
mánaðarmótum.
Bankastræti 7 sími 18300
hún gæti fengið að losna frá samn
ingi sínum — hvort hún gæti
fengið að fara heim til Englands.
— Ég hélt að þér væruð trú-
lofuð Kóreumanni, ságði mátrón-
an. — Hvers vegna viljið þér fara
héðan.
— Unnusti minn er dáinn.
Matrónan varð furðu lostin.
— Er unnusti yðar dáinn?
— Hann dó nÖttina, sem ég fór
til Pusan. Hann var jarðsettur í
kyrrþey. Það var ekki minnzt á
það í neinum blöðum.
Matrónan leit forvitnislega á
hana.
— Veit dr. Burney um þetta?
Rakel hristi höfuðið.
— Ég hef ekki sagt honum það.
Hún bætti við: Ég geri ekki ráð
fyrir hann hafi áhuga á málinu.
— Það er nú aldrei að vita,
sagði matrónan og breytti síðan
skyndilega um umræðuefni án
þess að svara nokkru umleitan
Rakelar.
Tveim dögum síðar sagði Davíð
við hana, þegar þau voru að þvo
sér eftir vel heppnaðan uppskurð.
— Matrónan sagði mér að
John Kim væri dáinn. Hann hefði
dáið úr lungnabólgu. Ég vona ég
hafi ekki drepið hann nóttina sem
ég skar hann upp á borðinu í
bóndabænum?
Hún hristi höfuðið. — Hann
fékk lungnabólgu á ferðinni. Þú
gerðir það sem í þínu valdi stóð
fyrir hann. ,
Hann sagði rámri röddu. — Ef
þú hefðir beðið mig liefði ég
komið með þér og reynt að bjarga
lífi hans.
— Það var kóreanskur læknir
hjá honum, sagði hún. Þegar ég
kom var ekkert sem hægt var að
gera fyrir hann. En hann þekkti
mig. Ég er glöð, að ég fór og var
hjá honum.
— Mér þykir þetta leitt, sagði
hann. — Mér þykir þetta inni-
lega leitt. Ég hef komið andstyggi
lega fram við þig síðustu vik-
urnar. En ég varð að beita mig
hörðu til að reyna að gleyma þér.
Og það hefur ekki dugað.
Hún sagði ekkert. Hún snéri
j sér undan.
i — Ég hef beðið matrónuna að
leyfa mér að fara heim til Eng-
lands, sagði hún.
— Áttu við að þú ætlir að yf-
irgefa mig?
— Nei, ég á ekki við það,
sagði hún brostinni röddu. — Þú
hefur ekki verið sérlega hlýlegur
við mig síðustu vikurnar.
— Ég var að segja þér ástæð-
una, sagði hann. — Ég hélt þarna
um nóttina á bóndabænum, að
þú kærðir þig ekkert um mig.
Fyrir þér væri aðeins John Kim.
— Mér fannst ég bundin hon-
um — karinske ekki hjúskapar-
böndum, en mér fannst ég ekki
geta brugðizt honum.
Hann snéri sér að henni.
— Þú elskar mig, er það ekki?
Hann leit fast á hana. — Við höf-
um reynt að blekkja hvort ann-
að. En nú verður þessu að ljúka.
Við höfum hegðað okkur eins og
krakkakjánar. Ég elska þig, Rakel
og vil giftast þér.
Áður en hún vissi af var hún
í fangi hans og hjúfraði sig kjökr-
andi að öxl hans.
Hann hélt fast utan um hana.
— Ég er feginn að þetta er
allt um garð gengið, elskan mín,
sagði hann. — Við höfum elskað
hvort annað frá því við sáumst
fyrst. Ég dáist að tryggð þinni
við John Kim. Við bíðum nokkum
tíma og giftum okkur síðan. Og
okkar gifting verður sannarlega
lögleg, ástin mím.
Hann tók undir höku hennar
og neyddi hana til að horfast í
augu við sig.
— Sverðu að þú elskir mig,
ástin mín.
— Ég elska þig, hvíslaði hún.
Hann beygði sig yfir hana og
kyssti titrandi varir hennar.
Það var mikill léttir að horfast
að lokum í augu við sannleikann.
Nú vissi hún, að hún hafði alltaf
elskað hann, en vegna John Kim
hafði hún reynt að berjast gegn
því. Nú hafi hún loksins öðlazt
frið í sálu sína.
— Við verðum áreiðanlega
hamingjusöm, sagði hann og
brosti. — Við eigum bæði sömu
áhugamál — og við eigum ástina.
— Ástina okkar, hvlslaði hún
dreymandi röddu, lokaði augun-
um og þrýsti sér fastar að honum.
SÖGULOK.
«4
T f M I N N . brlSiurlaalnn 22. senfemher 1964 1