Alþýðublaðið - 24.12.1953, Side 3

Betlehemsstiaman
eftir prófessor Sigurbjörn Einarsson
Stjarna skín úr skyjarofi. Lengst úli í ómælirm þeysist gló-
'andi bákn. Mahnsauga verður Utið út um Ijóra-ög býr sér til
mynd af lithiin, tindrandi depli. Skýin hnappast aftiir, stjarncíh
hverfur sýmim.
Horfði nokkurt ahnað auga.á þessa stjöinu sanitíinisi Vera
má. Hún kann að hafa vakið spekmgnmn djúpúðgar. hugleiðing-
ar og-skáldinu innhlástnr. Ef
til vill varð hún til þess að
'minna eínhvern á, að stjarna
vohqrinnar sé ekki slokknuð,
þótt loft sé skýjað. Oðním
varð hún rnáske heizk áininn-
ihg um gæfublik, sem hurfii
í þykknið. Villtur einfari gat
ef til vill áttað sig þessa stuttu
stund, sem stjarnan skein.
En áfrani geysist eldhákn-
ið, eins og það hefur gert itm
milljónir alda, áður en nokk-
urt auga laukst: upp .6. litlu
jorð og eins og það myndi
gera, þótt hver hrá væri brost-
in, sem horfir í gehnhin af
þessum hnetti.
Undarlegt, hvernig þess-
■ar tvær veraldir mætast, bál-
hvelið úti í geimnum og aug-
að á jörð: Hyað eiga þær sam-
eiginlegt? Að haki aitgans er
hugur, sem skipqr stjörnunni
sæti við Mið annarra fyrir-/
. bæra, sem orka á. skynfærin.
A því sviði er hún lítill, tindr-
andi depill, „vonárstjarna",
' „ástarstjarna ‘, „leiðarstjarna"
— þáttur í þeim sögum, seni
mannshugurinn er að lifa. En
hugsuninni er Ijóst, að hún er
risahnöttur, eldflykki á enda-
lausri æðiferð í gehni, setn í
rauninni er útsær með eihs
mörgum sólum og dropar eru
í hafinu. Myndin, sem
bjarmabrotið frá henni fær á
sjáaldri augans, er svo fjarlæg
vendeikanum, að það nálgast háð við heilbrigða skynsemi. Og
hvað er þá að segja um líkingamar, hinar spaklegu hugleiðingar,
og skáldlega innblástur? Eða hugsjónirnar, þetta stjörnúblik, sem
draumóramenninir eygja yfir fjarlægúm tindum? Og þegar þií
horfir í gehninn og hugsar út í, að þar þeysasl sólir milljörðum
saman, getur það þá skipt nokkru, hvorl jarðneskur vegfarándi
finnur áttirnar aftur eða lieldur áfram að villast, hvort einum er
fleira eða færra í kvöld þeirra tvífætlinga ,sem eigra um þennan
trítilhnött, jörðina? Er ekki öldungis sama, hvort hlikið úr rof-
ihu er kennt við vonarneista eða kulnað gæfuskar? Skiptir það
nokkrú, hvort stjörnublik kvöJdsins vekur angurværð eða yndis-
draum? Hvað varðar gehninn um það, sem gerist að haki jarð-
neskra augna Og andagipt skáldanna, speki viiringanna, Jmg-
sýnir brautryðjendanna — er þetta nokkuð annað 'en grá glettni
bröpðóttrar tilventt
O
Barnið, sem rétt í þessu var að leggjást til svefns, bénti út um
'gluggaun og sagði: „Slw, gu-ðsljósið, mamnia '. Mamhia noiar tæki-
færið' og rifja upp versið: „Þú, Guð, sem stýrir stjarnaher . .
Hver veit nema eldtrölljð úti í geinmum hafi orðið til í þehn
tilgangi einum að verða jarð-
heskri móður. þetta tækifæri?
Hyer veit hema það háfi i all-
ár þessar aldamilljónir verið
að bíða eftir því að vekja einu
mannsbarni umhugsun um
Guð? Hver veit? Enginn sér
í : firðsjám sljöruturnanna
neinn tilgang í tilveni sóln-
anna og vetrarbrautanna.
Enginn finnur neitt svar i
geimnum við þeirri spurn-
ingu af hverju sjáandi augu
hafa lokizt upp q þessari jörð
og hugsun vaknað. Engin
rannsóknarstofa getur leyst úr
því, hvers vegna þú ert til eða
hvort þú ert yfirleilt til öðru-
ytsi en seiii nauðaómerkilegt
blikbrigði í geimdjúpunum.
Ein stjarna er kennd við
Betlehem. Fornir stjörnuskoð-
arar sáu hana. Þeir höfðu ver-
ið að velta fýrir sér, hvort það
kynmi að vera augu á hak við
geimhlysin. Hvori það gæti
verið Jiugur að haki stjarn-
anna, er Svipaði til mannshug-
ans. Hvort sá hugur léti sig
varða það, sem bærist í barnii
mannsins.
Sólkerfin voru ekki látin
stafa svarið. En þeir fengu vís-
bendingu, sáu gguðsljósið".
Þeim var bent að leita að
barni, sem væri að fæðast í
Betlehem.
Hver veit nema barnið
Viti meira um alheiminn, þeg-
ar það sér „guðsljósið" í skýjarofinu, en geimkönnun tækninnar
getur upplýst. Svo mikið er víst, að vitnngunum fornu var ckki
boðið að reisa stjörnuturn. En þehn var vísað til harns, sem lá
reifað í jötu. Tindrandi augu, lifandi hjarta var svarið, sem þeir
fengu. Og þeir féllu fram og yeittu barninu lotning. Því að
aiigun, sem þeir mættu þar, voru Ijómi þeirrar vitundar, sem al-
heiminn skóp, hjartáð í barmi þessa harns var ímynd þeirrar
veru, sem er upphaf og mark og merking allrar tilveru. Barnið,
sem þeir fundu að tilvísun stjörnnnnar, var Drotthm Kristur,
Guðs sonur, sannleikur Guðs um vendeikann, lífgjöf Guðs, kær-
JeiJiur hans Jianda mér og þér.
Sigurhjörn Einarsson.