Alþýðublaðið - 24.12.1953, Blaðsíða 8

' GUÐ skapaði himin og
jörð. Og hann leit yfir allt,
sem liann hafði gert og sá að
það var harla gott,
Fögur var jörðin með ið-
græn engi, prýdd marglitum
blómum.
Allaufguð skógartrén bærðu
krónur sínar, eins og þau
væru að þakka góðum guði
fyrir að hann gaf þeim líf.
Ár og lækir liðuðust um
-engi og dali á leið til sjávar.
Sumar árnar liðu fram í
stoltri ró, aðrar veltust fram
með þungum nið eins og þær
væru að flýta . sér til hins
mifcla hafs. Máske hlökkuðu
þær svo til að sameinast öld-
um sjávarins.
Annars hugsuðu þær allar
til þeirrar stundar með eftir-
væntingu, þegar sólin varpar
geislum sínum í fang hafsins
og býður góða nótt.
Fjöliin duldu gieði sína yf-
ir því að vera til, þó gátu jökl-
arnir ekki varizt því að gráta
af gleði, þegar blessuð sólin
-laugaði þá geislum sínum.
Guð horfði hugfanginn á
engin grænu og sagði við engl
ana sína: „Ég vil gera mér
garð.“
Óg han-n skapaði blóma-
garð, sem litlu englarnir
nefndu Eden.
Blómin í garði guðs döfn-
uðu og uxu.
í miðjum garðinum óx rósa
runni. Ein rósin var fegurst.
Guð gaf henni íagurrauðan
lit. „Þessi rauða rós“, sagði
hann, „skal minna öll blómin
í garði mínum á mig“.
Rósin brosti og breiddi út
fagurrauða krónu sína.
Öll blómin elskuðu rauðu
-rósina, af því hún minnti þau
á góðan guð.
í einu horni garosíns teygði
lítið, ósjálegt blóm sig upp úr
moldinni. Hin blómin voru
stærri og kröítugri og
skyggðu á litla, veikbyggða
blómið.
-Skýin sendu litJa blóminu
vökvun, og blessuð sólin
reyndi að senda því yl með
geislum sínum, en því gekk
svo illa að vaxa.
Svo var það einn fagran
morgun, að rauða rósin tók
eftir litla blóminu. Hún
kenndi í brjósti úm það. Hún
sagði við blæinn:
„Viltu g'era svo vel og bera
litla, veikbyggða blóminu
kveðju mína og segja því, að
mér þyki vænt uni það.“
Blærinn gerði eins og rósin
bað.
Það var engu líkara en
litla blómið lifnaði við
kveðju rósarinnar.
Það fann yndislegan ó-
kenndan ilm. Það var ilmur-
'inn frá fagurrauðum krónu-
blöðum rósarinnar.
Litla blómið brosti af ást og
þakklæti.
Morguninn eftir bar þáð lít
il þrílit blóm.
„Nei, sko littu fjóluna,“
sögðu hin blórnin. Þau höfðu
ekki veitt henni eftirtekt
fyrr. af því hún var svo lítil
og vesæ'ldarleg. Ekkert blóm
anna í garði guðs hafði tekið
eftir henni, nema rauða rósin.
,,Hefur þú verið hérna áð-
ur?“ spurðu blómin forvitin.
Litla fjólan þagði. Hún var
svo feimin og vandræðaleg og
fyrirvarð sig fyrir smæo sína.
Hún kom sér ekki að því að
tjá blómunum. að rauða rósin
hefði sent henni kveðju sína.
Blærinn lék drýgindalega
um krónur litlú, forv’.tnu
blómanna, því að hann 'vissi
um leyndarmál fjólunnar.
Um kvöldið . reyndi Iitla
fjólan að halda sér vakandi,
þangað tii öll blómin voru
an krónur sínar og falíð sig
góðum guði, hevrði blærinn
ofurveika rödd. Blærinn hlust
aði öldungis forviða, því að
hann hugði, að öll blómin
svæfu.
Veika röddin hvíslaði:
..Blessaði blæriim minn,
berðu rauðu rósinni kveðju
mína og segði henni, að ég
eigi henni líf mitt að launa.“
Blærinn íiut'a rósinni
kveðju fjólunnar.
Og rauða rósin brosti ynd-
isl-ega í svefninum. í dráumi
heyrði hún kveðju litlu fiól-
unnar.
Góður guð leit enn yfir allt,
sem hann hafði gert, og sá, að
það var harla gon.
Blómin uxu ánægð hvert í
sínum reit, hjöluðu vingjarn
lega saman og rýmdu til
hvert fyrir öðru, svo að sólin
gæti náð til þeirra allra.
Skammt frá lixlu fjólunni
gægðist grænn skúfur upp úr
moldinni. Hann lét í fyrstu
lítið yfir sér. en hann óx
furðu ört.
„Sjáið þið bara, hvað stgur-
skúíurihn er orðinti siór,“
sagði fjalldalafífillinn og
gægðist upp fvrir öxlina á blá
gresinu. Skúfurinn brosti
hreykinn og reyndi að breiða
sem mest úr sér og vekja at-
hygli. Hann kunni lofinu vel.
En blómin dáðu öll rauðp rós-
ina og veittu skúfnum ekki
frekari eftirtekt.
Skúfurinn óx og óx og'
rýmdi aldrei til fyrir neinu
blómi.
,,Æ, þú meiðir ræturnar
mínar,“ sagði lítið gleym-
mér-ei.
„Þú skyggir á mig,“ -kvart
aði stjúpmóðirin. Hún var
svo lágvaxin.
Sigurskúfurinn gaf því eng
an -gaum. Hann hugsaði að-
eins um sjálfan sig.
Nú var hann orðin.n svo há-
vaxinn, að. hann sá vel rauðu
rósina. Sigurskúfurínn varð
hugfanginn af fegurð hennar.
„Ég skal komast alla leið
til hennar,“ hugsaði 'hann. Og
hann skaut út rótum sínum
undir yfirborði jarðar og ný-
ir skúfar uxu upp af rótar-
öngunum. Hann skeytti því
yfir höfuð og kæfði þau í
skugga sínum.
Hann kepptist við að vaxa
og blómin vöruðust hann
ekki, af því að hann var svo
slunginn að skríða niðri í
moldinni.
Á leið sinni varð hann
mörgum blómum ac bana.
Nú var hann kotninn svo
nálægt rauðu rósinni, að
’hann gat virt hana vel fyrir
sér.
„Hvílík fegurð, en sá in-
dæli ilmiir,“ tautaði skúfur-
inn.
„Góðan daginn, fagra rós,“
sgði hann og hneigði sig fleðu
lega.
„Góðan daginn,“ anzaði rós
in þýðlega.
(Eftir þetta hélt sigurskúf-
urinn vörð um rauðu rósina.
Hann þoldi ekki, að hún hefði
neitt saman við hin blómin að
ssélda.
Litla fjólan grét í hljóði.
Nu bar blærinn henni aldrei
kveðju frá rósinni. Skúfur-
inn var svo .frekur og óða-
mála. að rósin átti fullt í
fangi með að sinna honum og
anza skvaldri hans og fagur-
gala. Hún gat aldrei komið
því við að.biðja blæinn fyrir
kveðju til litlu fjólunnar.
sofnuð.
Þegar þau höfðu lagt sam- hinna blómanna. yxi þeim
EDEN
Aumingja fjólan hugsaði
alltaf um ra-uðu rósina. Hún
hafði ekki einu sinni rænu á
því að fá sér vatpsdropa að
drekka. Þarna í bcrninu sínu
hnipraði hún síg saman, nxð-
urbeygð og vesaldarleg.
Hún trúði blænum fyrir
sorg sinni. Blærxnn kinkaði
vingjarnlega til hennar kolli.
„Rauða rósin er alltaf að
tala við sigurskúfinrLi“ hvísl-
aði faann. „Hún hefur víst
gieymt mér,“ í>ndvarpaði
veslings fjólan og bliknaði.
Blærinn kenndi í brjósti
um fjólUna.
„Ég skal bera henní kvcðju
þína,“ hvíslaði hann ofurlágt.
,,Þakkir,“ anzaði litla fjól-
an.
En sigurskúfurmn hejvrði
hvað þeim fór á railii. og'
belgdist allur upp.
„Skárri er það nú frekjan
í þessum litla anga, 'að leyfa

Matthías Jochumsson:
r
A iólanó
I
1 (Þegar jólin eru loksins komin til okkar, eftir allt
! •aTmríkið og amstrið, sem við látum vera, að þörfu og
óþörfu, undanfara þeirra, viljum við gjarnan eiga ein-
hverja kyrrláta stund, þar sem við hvílum hugann við
sjálfan jólaboðskapinn. En fáir hafa túlkað þann boð-
skap betur en MATTHÍAS JOCHUMSSON gerir í
sálmum sínum.

„ÞaS er svo oft í liáum heimsins glaumi,“
vér lieyrum engin gleði- og friðarmál,
það er svo oft í tæpum tírnans straumi,
að traustið bregst og vonin reynist tál,
og orð þín, Guð, oss óma sem í draumi,
þó eftir huggun þyrsti vora sál,
O, ger oss börn, og gef oss aftur jólin,
hin glöðu jól, með helgri barnatrú,
um miðja nótt þá rennur signuð sólin;
ó, sólarherra, ásján til vor snú.
Þín jólaljós, þó jarðneslc hverfi sólin,
í Jesú nafni skíni til vor nú.
Hvar birtist þú, ó, blíða jólastjarna?
Þú birtist helzt í lífsins dýpstu sorg,
þú rennur helzt í brjósti góðra barna
á bak við dagsins glaum og.fullu torg;
þu þarft ei heimsins vopna, skjóls né varna.
Þú valdir fyrst þá minnstu landsins borg.
Þú velur hjartað — Herra, skapa í mér
það hús, sem megi betur sóma þér,
að Ijósið þitt bið eilífa, hið eina,
þár eignast mætti svo sem jötu hrcina,
hvar náðin þín, svo ný og fcrsk og hlý,
í nafni Jesú mætti fæðast í.
O, lít í náð vor köldu hjartans hús,
vor Herra, Guð, sem ert svo líknarfús;
ó, þú, sem sendir sólarinnar ljós
að signa stráið, að það vérði rós,
hví skyldir þú ei sigra kulda og kif
og kveikja í mínu hjarta eilíft líf?
Þyo þú mig hreinan, svo að sómi þér,
og sóíin megi renna í brjósti mér,
og sannur maður megi skapast þar
í mynd og líking Jesú fyllingar.
Ó, hjálpa mér að bjóða blessuð jól
í brjósti mínu þinni kærleiks sól.
Þú, faðir alls, ó, vcrtu hjálp og vörn
í voru stríði. — Sjá hin smáu börn,
sjá þau hin litlu ljósin vor og blóm.
sem líða fýrir huldan skapadóm;
ó, sýn oss, Guð, þar grói bak við rós,
og geymt sé hverju barni jólaljós.
Öll veröldin er veikt og lítið skar
í veldishendi þinnar dásemdar,
lát nýja stjörnu skreyta skýjatjald,
svo skynji blindir þinnar náðar vald;
þitt, þitt er allt, og allt er, Guð, af þér,
og í þér lifum, hrærumst, erUm vér.
Ó, ljóssins faðir, lífsins stóri vin,
er leiðir sem um nótt, vort breyska kyn,
oss dreymir um þinn dýrðarháa söng,
oss dreymir ljós, en nóttin er svo löng,
og stríðið hart við synd, við sorg og gröf,
Ó, SEND OSS MEIRI NÁÐ í JÓLAGJÖF.
sér að biðja að heilsa rauðu
rósinni. Ég skal kehná henni
að faaga sér bettir.11
Blærinn bar rósirmi kveðju
fjólunnar.
„Segðu litlu fjólunni, að ég
muni aldrei gleyma henni,“
sagði rósín ofurlágt og vand-
ræðalega. Hún var svo hrædd
um að sigurskúfurinn móðg-
aðist. Og rauða rósin vildi
engan móðga.
Nú var skúfnum alveg nóg
boðið. Rauða rósin átti ekk-
ert með að muna eftir litlu
fjólunni. Hún átti bart að
muna e.ftir honum sjálfum.
Hann skreið og ski’eið
niðri í moldinni og þokaðist
nær litlu fjólunni og eyði-
lagði mörg blóm á leið sinni.
En það lét hánn sig engu
skipta.
■Litla fjólan fann, að ei-tt-
hváð krafsaði í rætur hennar.
Hana sárkenndi tii
Skúfurinn óx í einu vet-
fangi upp fyrir litlu krónuna
hennar. Hún var alveg í
skugga haris.
Smáu þrílitu krónublöðin
féllu til jarðar.
Litla fjólan fann dauðann
nálgast. Hún kyeið ekki fyrir
að deyja. En fallega rauða rós
in, ef hún yrði nú skúfnum
að bi’áð. Skelfingin gagntók
Framhald á 27. siðu.
8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ