Tíminn - 20.10.1964, Síða 3

ÞRIÐJUDAGUR 20. október 1964
TÍMINN
3
„Mér finnst fisklaust
þegar ýsuna vantar"
- segir eina konan, sem selur fisk í Reykjavíkurborg
— Mér franst alltaf fisklaust
ef ýsuna vantar, sagði Rósa
Sveinbjörnsdóttir fiskkaupmað-
ur að Dalbraut 1 í samtali við
Tímann í dag. Rósa er eini
kven-fisksalinn í borginni, sem
við vitum um, og því fannst
okkur ekki úr vegi að spjalla
lítillega við hana.
— Jæja Rósa, hvað áttu í
matinn í dag?
— Það er heldur fátæklegt
núna, því miður. Það hefur
verið fiskleysi að undanförnu,
og erfitt um útvegun á nýjum
fiski. En ég er hérna með
ágæt ýsuflök, saltfisk, saltaða
grásleppu, nýjar gellur, rauð-
sprettu, reyktan fisk og fisk-
fars.
— Þarft þú að standa niðri
á bryggju þegar bátarnir koma,
u til að fá nýjan fisk?
— Nei, nei, þá gæti ég ekki
staðið í þessu. Ég fæ allan
fisk frá Fiskmiðstöðinni, en
það er fyrirtæki, sem fisksalar
í bænum standa að, og þeir
dreifa fiskinum, sem að berst,
í búðirnar til okkar.
— Þú varst að tala um ýsuna
þarna áðan. Hvað þarftu nú
að fá mikið af ýsu á dag svo
eftirspurninni sé fullnægt?
— Ja, ef allir eiga að fá ýsu,
sem um hana spyrja, þá þarf
ég að fá þetta fjóra kassa á
dag, eða um 160 kíló.
— Hvað heldur þú, Rósa, að
fólk hér í hverfinu hjá þér
borði fisk oft í viku.
— Eftir andlitunum, sem
koma hingað í búðina til mín,
þá virðist mér sem sumar fjöl-
skyldur borði fisk á hverjum
einasta degi, aðrir einu sinni í
viku, og svo allt þar á milli.
Það er stanlaus straumur í
búðina til Rósu, surnir vilja fá
hálft flak, aðrir fyrir 10 krón-
ur. Við spyrjum því Rósu
hvernig standi á kaupvenjum
fólksins.
— Ég get nú litlar skýrfngar
gefið á þessu, en eitt get ég
sagt þér, og það er, að sama
fólkið biður alltaf um fyrir 10
krónur, hálfa flakið og hálfa
kílóið. Það hefur vanizt þessu,
og breytir ekki út af því.
— Og hingað koma, ekki að-
eins húsmæðurnar, heldur líka
húsbændurnir, er ekki svo?
— Jú jú. Húsbændurnir
koma fyrst á morgnana, áður
en þeir fara í vinnuna, og svo
aftur á daginn eftir vinnu. Þeir
kaupa oftast meira en konurn-
ar, í hverja máltíð.
Þá má ekki gleyma börnun-
um, sem hingað koma til mín
í tugatali. Þau eru send hingað
til að kaupa fisk í soðið eða til
að steikja, og ég reyni að gera
mitt bezta í því J láta þau
fá eitthvað gott.
— Svo er það þetta eilífa
framstykki og afturstykki á
fiskinum. Hvernig leysir þú
það mál?
— Það er nú auðleyst mál,
skal ég segja þér, því það
skiptist nokkurn veginn til
helminga, fólkið, sem vill fram-
stykkin og afturstykkin.
— Hvað ertu svo búin að
standa lengi hér fyrir innan
borðið?
— Hér er ég búrn að vera í
fjögur ár, og aldrei hefur eitt
styggðaryrði hrotið af vörum
nokkurs manns í minn garð.
— Þú ert líklegast ættuð og
uppalin í sjávarplássi fyrst þú
fæst við fiskkaupmennsku?
— Nei, nei, ekki aldeilis. Ég
er ættuð austan úr Grímsnesi. §
Klukkan er nú að verða sex, og I
allir virðast vera á síðasta f
snúning með að fá sér fisk í
matinn fyrir kvöldið hjá henui
Rósu í fiskbúðinni á Dalbraut
1. Við kveðjum því Rósu, sem
er önnum kafin við að afgreiða
ýsuflökin, sem hún flakar sjálf.
PRESSUBALLIÐ
Pressuballið verður haldíð 14.
nóvember að Hótel Borg. Miða-
pantanir eru hjá Elínu Pálmadótt-
ur, síma 22480, Agnari Bogasyni,
síma 13496 eða Ásmundi Einars-
syni í sima 19707. Síöasta Pressu-
ball, sem haldið var í hitteðfyrra,
tókst mjög vel og ganga þeir, sem
sóttu það, fyrir miðum. Miðinn
kostar kr. 600.— en mjög verður
vandað til veizlufanga og skemmtí
atriða. — Myndin er tekin á síð-
asta Pressuballi og sýnir veizlu-
stjórann, Vilhjálm Þ. Gíslason,
ávarpa samkomuna. Meðal ann-
arra á myndinni sjást Gunnar
Gunnarsson, skáld, Gunnar G.
Schram, ritstjóri, Björn Jóhanns-
son blaðamaður, Þórhallur Ás-
geirsson, ráðuneytisstjóri og Páll
Ásgeir Tryggvason, sendíráðsrit-
ari.
Landbúnaðurinn þarf að
halda rétti sínum.
GAMALL Vestur-íslending-
ur, sem heitir Joseph J. Myres,
birtir nýlega grein eftir sig í
Lögbergi—Heimskringlu, en
hann hefur komið hingað tví-
vegis, í fyrra og í sumar. f
fyrra heimsótti hann ættingja
sína I Strandasýsiu, en í sum-
ar héit hann til Austfjarða. —
Joseph býr nú í Kaliforníu og
hitti Vigfús Guðmundsson
han-n þar fyrir nokkrum árum,
en lengst hefur hann átt heima
í Norður-Dakota.
Grein Joseph cr athyglisverð
að ýmsu leyti og þó einkum
það, sem hann segir um iand-
búnaðinn. Honum ferst m. a.
orð á þessa Ieið:
„ÖIl Iönd hafa sfna gann
margvíslega örðugleika við að
etja og ekki má við öðru
búast á þesari jörð. Hér sýn-
ist allt vera vel viðráðanlegt
og stefna í rétta átt ef hægt
verður að haida við samvinnu
á sjó og landi án þess að
hleypa þeim ofvexti í Reykja-
vík, að borgin beri landið ofur-
liða, og dragi til sín um of
mannaflann og unga fólkið, og
raski þar með jafnvæginu.
Landbúnaðurinn er vel mögu
legur á fslandi og þarf að halda
þar rétti sínum. Ef vel á að
fara þarf landið að halda við
sínum jörðum, sveitum og sýsl
um, sem verða að vera nógu
arðberandi til þess að unga
fólkið sjái sér fært að haJdast
þar við. TJnga fólkfð verður að
sjá góðar framtíðarvonir við
búskapinn, ekkert síður en við
aðra atvinnu. svo ekki burfi
bændur að flvia lan-dið eins og
feður okkar, Vestur-íslendinga
þurftu að gera veina fátæktar
og ráðaleysis. Feður okkar
fundu hvað auðvelt var að yfir
gefa jarðir sínar og land en
hvað ómögulegt það var að
koma til baka, og svo heldur
bað áfram að vera. Hvort sem
flutt er langt eða skammt.
Of fátt er víst fólk á íslandl
eða svo virtist mér; sarot, er
ég sannfærður um bað, að mik-
ið ákjósanlegra er. að fóJkið sé
of fátt heldur en of margt".
Fjárræktin.
.TOSEPH minnist sérstaklega
á fjárræktina og segir:
..Heyrist nú að bændur eru
að verða kvíðaudi með fjár-
ræktina bví farið er að vanta
mannafla til j>ess að reka fé
i réttir að hausfiim eða fara í
göngnr eins o“ kaUað er.
En fjallabeitina er nauðsvn-
lcgt að íreta. því bún er góð og
hefnr alltaf verið bakhjallur
fiárræktarinnar Ef nauðsvn
krefur burfa »áómenn «g
Wevkjnvíkurtnjar að blauua hér
unfHr hagga
Það reyndist auðvelt að fá
bað. sem tók stað hesfanna En
hað er varla hugsanlegnr hú-
skapur á fslandi fyrir ntan sauð
fé og fiallaheit, því hún er
lengí búinu að vera máttarstöð
húskanarins þar“
Joseph Iýkur grein sinnl
með því að þakka þá gestrisni,
sem honum hafi verið sýnd.
Greinin er Ijóst dæmi þess,
hve Vestur-íslendingum er það
mikið gleðiefni, að geta heim-
sótt ísland og hve vel þeir fylgj
ast með þvf, sem hér er að
gerast.