Tíminn - 20.10.1964, Qupperneq 11

ÞRISJUÐAGUR 20. október 1964
n
Charles Nordhoff og James N. Hall
vingjarnlega á móti þeim en menn skyldu þó varast hnupl-
semi þeirra, en hún er tíð meðal lægri stéttarinnar. Með
morgungoluna í seglunum skriðum við inn mynni flóans.
Það var geysilegur hávaði á þiljum uppi. Að minnsta kosti
hundrað karlmenn og þrjátíu konur hlupu fram og aftur um
þilfarið. Þau hrópuðu, hlógu og pötuðu ákaft og þvöðruðu
við hásetana, eins og þeim fyndist það sjálfsagt, að þeir
skildu allt, sem þau sögðu. Konurnar voru einkum boðnar og
velkomnar, og það reyndist ekki auðvelt að halda skipverj-
unum við starf þeirra. Byrinn óx stöðugt. Klukkan níu fyrir
hádegi vörpuðum við akkerum í Matavaiflóanum á þrettán
faðma dýpi.
Fjöldi eyjarskeggja kom þegar í stað úr landi, en það leið
á töluvert löngu, áður en nokkur virðingarmanna kom um
borð. Ég var að þvaðra við nokkrar stúlkur, og hafði gefið
þeim smámuni, þegar þjónn Blighs kom og sagði, að skip-
stjóri vildi finna mig. Ég hitti hann aleinan í klefa sínum,
gj þar sem hann laut yfir kort af Matavaiflóanum.
— Ó, herra Byam, sagði hann og gaf mér merki um að fá
mér sæti á kistunni. — Ég vildi gjarnan fá að segja við yður
fáein orð. Við verðum sennilega að dvelja hér í nokkra mán-
uði, meðan herra Nelson safnar brauðávaxtatrjánum. Ég losa
yður við öll skyldustörf yðar um borð og gef yður fullkomið
frelsi til þess að framkvæma verk yðar á þann hátt, sem vin-
ur minn, Sir Joseph Bank óskaði eftir. Ég hef hugsað dálítið
jum málið og hygg, að þér getið framkvæmt starf yðar bezt á
þann hátt, að búa í landi meðal eyjarskeggja. Nú er allt und-
ir því komið, að þér verðið heppinn að velja yður taio eða vi
og ég vil ráðleggja yður að vanda valið. Eins og kunnugt er,
velja höfðingjar á Tahiti ekki hvern sem er, til kunningja. Ef
þér yrðuð svo óheppinn að velja yður að vin einn af lægri
stéttinni, yrði það starfi yðar til mikils tjóns.
Hann þagði, og ég sagði: — Ég held að ég skilji, hvað þér
eigið við, skipstjóri.
— Jæja, hélt hann áfram, — þér skuluð að minnsta kosti
gæta fullkominnar varkárni. Farið í land eins oft og yður
lystir í nokkra daga. Þegar þér hafið fundið heimili, sem yð-
ur geðjast að, skuluð þér segja mér frá því, og ég skal rann-
saka, hvers konar fólk það er. Þegar þér hafið valið yður
taio, getið þér flutt kistuna og ritföngin í land. Eftir það
mun ég sjaldan sjá yður, nema þegar þér komið á minn
fund og skýrið mér frá árangri iðjunnar.
Hann kinkaði kolli vingjarnlega, og ég skildi samtalinu
var lokið, stóð á fætur og kvaddi. Þegar ég kom á þiljur,
benti stýrimaður mér að koma til sín.
— Hafið þér talað við Bligh? spurði hann. — Hann sagði
mér í gærkvéldi að leysa yður frá öllum skyldustörfum um
borð. Þér þurfið ekki að óttast hina innfæddu. Farið í land,
13
þegar yður lystir. Þér megið gefa eyjarskeggjum gripi yðar,
en munið, að þér megið ekki verzla við þá. Skipstjórinn hef-
ur falið herra Peckover alla verzlun. Ég hef heyrt sagt, að
þér eigið að semja orðabók yfir mál Tahitibúa.
— Já, samkvæmt ósk herra Josephs Bank.
— Það er nauðsynjaverk! Það yrði til mikilla hagsmuna
fyrir sjómenn, sem þyrftu að sigla hingað. Og þér eruð hepp-
inn. Ég öfunda yður.
Bátur hafði flutt út að skipi farm af grísum að gjöf frá
höfðingja einum í landi. Mig langaði mjög til þess að kom-
ast sem fyrst í land. — Má ég fara með þessu fólki í land. ef
það vill flytja mig? spurði ég stýrimanninn.
— Farið, ef þér viljið. Þér verðið að kalla í þá.
Ég hljóp út að borðstokknum og kallaði, í því skyni, að
vekja athygli manns, sem sat í skut eins bátsins. Þegar ég
hafði vakið athygli hans, benti ég á sjálfan mig og því næst á
bátinn. Hann skildi þegar í stað við hvað ég átti, og hrópaði
skipunarorð til ræðaranna. Þeir lögðu aftur að skipshliðinni.
Þegar ég stökk yfir borðstokkinn og renndi mér ofan í bát-
inn, litu ræðararnir um öxl, brostu og buðu mig velkominn
Stýrimaðurinn hrópaði aftur skipunarorð til ræðaranna og í
sama bili tóku þeir til ára og báturinn rann í áttina til lands.
Frá One Tree Hill að Point Venus er vogskorin strand-
lengja um hálfa aðra mílu vegar. Við stefndum á þessa
strandlengju hér um bil miðja og ég sá hvítt sævarfroðu-
skúmið við bratta fjöruna. Þegar við nálguðumst lendinguna,
greip stýrimaðurinn langa ár, til þess að stýra með og hróp-
aði um leið skipunarorð til ræðaranna, en þeir héldu árunum
upp úr sjónum, meðan fjórar eða fimm öldur riðu undir bát-
inn. Stór hópur Tahitibúa beið okkar með eftirvæntingu i
fjörumálinu. Allt í einu tók stýrimaðurinn að hrópa og greip
fast um stýrisárina.
— A hoe! hrópaði hann. — Teie te are rahi! Róið. Þarna
kemur stór bylgja! Ég man vel eftir þessum orðum, því að ég
fékk oft að heyra þau seinna.
Mennirnir sigu á árarnar og hrópuðu allir í einu. Öldutopp
urinn lyfti bátnum og hann skreið með örskotshraða upp i
fjöruna. Stýrimaðurinn tók svo fast á stýrisárinni, að vöðv-
arnir þrútnuðu. Bátinn bar langt upp í fjöru, en þar voru
margar hendu tilbúnar að taka á móti okkur og hindra það.
að okkur flæddi út aftur. Eyjarskeggjar hrópuðu og hlógu
meðan þeir drógu bátinn inn í langan sk]ígjrpe.ð.stfgþaki.
I sömu andránni var ég unikripi(Íug1af„fáÍkif^<om,þrengdi
sér svo fast að mér, að ég. gat maumast ■ náð andanumt: En
samt sem áður voru menn þessir svo vingjarnlegir og kurteis
ir, að ég hafði ekki áður vanist öðru eins. Allir virtust vilja
bjóða mig velkominn. Það varð geysilegur hávaði, því að all-
ir töluðu í einu. Lítil börn með svört, geislandi augu héngu i
kirtilföldum hinna fullorðnu. Þau horfðu hálffeimin á mig,
þegar foreldrarnir þrengdu sér fram til þess að þrýsta hönd
mína — en það er eldgamall siður á Tahiti að heilsast á
þann hátt.
Hávaðinn hætti jafnskyndilega og hann hófst. Fólkið dró
sig í hlé fyrir háum, miðaldra manni, sem nálgaðist. Það var
bersýnilega, að þar fór höfðingi, því að allir báru virðingu
fyrir honum. Hann var ákaflega vingjarnlegur á svip og allt
fas hans bar vott um öryggi. Ég heyrði mannfjöldann tauta:
O, Hitihiti!
Hinn nýkomni var nauðrakaður, en flestir hinna höfðu
* 1 A ■ 1 ■ 11 ||lf lÁl%V^
NYR Hl MINN - NY JORD
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
24
minnar? Alphonse grúfði andlitið
í höndum sér og kjökraði.
Klukkan var farin að ganga
tvö, þegar Viktor kom heim. Frú
Gaspard var úr allri hættu að
þessu sínni, — en búast mátti við
nýju flogi. Þegar að þvi kæmi,
yrði Jolivet læknir kominn heim
og gæti sjálfur annazt hana. . .
Hann gaf á stallinn fyrir Rou-
gette, áður en hann hleypti ,hon-
um inn í hesthús Ulysses til næt-
urvistar. Sjálfur hafði hann ekki
bragðað mat síðan klukkan tólf á
hádegi.
Það var ljós í setusalnum á
Mánaskiní/ Þegar hann var á leið
upp dyraþrepin, sá hann, að Nana
ine var enn á fótum. Sat hún við
borðið í miðri stofunni. hvildi
annan handlegg á marmaraplöt-
unni og lét talnaband sitt renna
millum fingra sér. Varir hennar
voru samanbitnar og allar virtust
stellingar hennar benda til ínni-
byrgðrar ofsareiði.
— Mikið var! tók hún til máls.
— Loksins hefur þér þó dottið í
hug, hvar þú ættir heim.
— Við þurfum að fá okkur tal
síma. sagði læknirinn.
— Hvað er nú? Talsíma? Til
hvers? Hún stóð á fætur.
— Ég þarfnast þess. Það geta
komið sjúkdómstilfelli, þar sem
hann er bráðnauðsynlegur.
— Þegar um einn hálfan mán-
uð er að ræða? Þvílíkt væri hreint
og beint hlægilegt. Þú lofaðir þess
um þorskhaus . . . hálfsmánaðar
. . . Það var Jolivet læknir, sem
hún titlaði þannig.
— Það skipti ekki máli, hvort
um er að ræða tvær vikur eða
tvær klukkustundír, ef síminn get
ur orðið til þess að bjarga manns
lífi.
— Ég vil ekki sjá svoleiðis ný-
tízkudrasl á mínu heimili.
— Gott og vel! anzaði hann.
Hann var bæði hungraður og
þreyttur og ekki ver fyrirkallað-
ur til að þrefa. — Þá hefur þú mig
ekki heldur hér áheimilinu.
— Ó, hrópaði hún. — Ef þú
hefur hugsað þér að setjast að í
hreysi Jolivets læknis, geturðu
sparað þér ómakið. Júlíen keypti
húsið á laugardaginn.
Honum kom til hugai rausið í
frú Naquin þá um morguninn.
Fauvette d‘ Eaubonne tók við
sumargestum.
— Eg er að hugsa um að flytja
til Joli Bois.
— Hvað ertu að seg]a? Annað
eíns dirfist þú ekki að gera!
Þau voru bæði orðin æði há-
vær.
— Þú skalt nú fá að sjá það.
— Og þannig dirfist þú að tala
í viðurvist afa þíns. Hún benti há
tíðlega á málverkið uppi yfir arin
hillunni.
— Já, ég gef ekki túskilding
fyrír nærveru afa míns.
Hann snerist á hæh og gekk
út úr stofunni.
12. kafli.
Það var kvöldið. sem halda áttí
hina árlegur tónlistarhátíð sumars
ins á Bon Repos. en það var
hvíldarheimili, er konur staðar-
ins höfðu komið upp fyrir
afgreiðslustúlkur og aðrar vinn-
andi konur, sem annars áttu þess
engan kost að komast um stund
úr hita og hávaða borgarinnar.
Ólympe var á leið út að vagni
sínum, er Leon reikaði heim garð-
stiginn með djúpan skurð á enni.
Sendi hún Cúcú, þjónustustúlku
sína, eftir Viktor. Hörundslitur
Cúcú bar þess órækan vott, að
faðir hennar hafði verið hvítur
maður. Hann var gullbrúnn, én
augun gul líkt og í ketti, hárið
hrafnsvart og hékk í þungum lokk
um niður um herðar henni. Hafði
hún numið staðar á þrepskildin-
um að svefnherbérgi Leons og
skotraði augum með ísmeygilegu
brosi til Viktors, en mjallhvítar
tennur hennar sáust milli rauðra,
hálfopinna vara.
— Reyndu að komast að verki
þínu! sagði Ólympe gremjulega.
Stúlkan hafði verið ráðin til að-
stoðar við eldhússtörf, eftir að tug
ur gesta hafði sezt upp á heimilj
Rousselshjónanna, sem allir voru
vinir Leons.
Læknirinn hreinsaði sárið, og
reyndist það ekki hættulegt. Þeg
ar hann laut yfir Leon, gaus sterk
brennivínslykt á móti honum, og
þá skildi hann, að Leon hafði ver-
íð svo reikull í gangi sökum ölv-
unar, en ekki sársins vegna.

T rúlotunar hringa'
Flior’ atereiðsla
S’endom oesm oóst
kröfn
GI.H>iW r*' »»í s-TK11\SSON
(ntlkníi^ni
M^nlznotríptl \ *£,
SÍMI 14970
vElahkein gerning
Vanlj
! menn
Þægiieg
Fllótieg
vönduö
vtnna
PKIF -
Simi 21857
oe 40469