Tíminn - 24.12.1964, Blaðsíða 21

FIMMTUDAGUR 24. desember 1964
TIMINN
21
60
XVII.
í leit að Bounty.
Morgun nokkurn í byrjun maí voru. fóthlekkirnir leystir
af okkur Stewart, og við vorum leiddir í sjúkraklefann
á lágþiljunum. Hamilton læknir beið eftir okkur í gangin-
um. Hann sagði ekkert, en benti okkur að koma inn. Við
gerðum svo, án þess að vita, hvað um væri að vera, og
dyrunum var lokað. Tehani og Peggy voru þar með báðar
dætur okkar.
Tehani kom til mín, vafði mig örmum og hvíslaði lágt í
eyra mér, svo að enginn heyrði:
— Byam, ég hef engan tíma til að gráta. Ég verð að flýta
mér. Atuanai er hér með 300 tantiramenn, beztu hermenn
sína. Þeir hafa komið eftir ströndinni 5—10 í einu. í marga
daga hef ég reynt að hitta þig. En *íg hef ekkert tækifæri
fengið fyrr en núna. Þeir vilja ráðast á skipið að næturlagi.
í myrkrinu geta fallbyssurnar lítið mein gert okkur. En
við erum hrædd um, að hermennirnir drepi þig, áður en
við náum þér. Þess vegna hefur árásin ekki verið hafin
ennþá. Ertu í húsinu, sem þeir hafa byggt á þilfarinu? Ertu
hlekkjaður? Atuanui vill fá að vita, hvernig þú ert vaktaður.
Ég var glaður yfir því að sjá Tehandi og litlu stúlkuna
okkar, að stundarkorn gat ég engu svarað.
— Flýttu þér að svara, Byam — við höfum nauman tíma.
— Hvað hefurðu verið lengi í Matavai, Tehani? Ég kom
þrem dögum eftir að þú fórst til Tantira. Hélztu, að ég
myndi svíkja þig? Við Atuanui höfðum ráðgert þessa árás.
Allir vinir þínir vilja hefja árásina sem fyrst.
— Tehandi, sagði ég. — Þú verður að segja Atuanui að
það sé vonlaust að bjarga okkur. Hann og allir menn hans
verða drepnir, ef þeir reyna að bjarga okkur.
— Nei, nei, Byam! Við drepum þá, áður en þeir geta kom-
ið skotvopnunum við. Við viljum bjarga þér frá þessum
vondu mönnum. Atuanui vill gera árásina aðra nótt. Það
er ekkért tunglsljos. Við verðum að hraða okkur, áður en
skipið leggur af stað.
Það bar engan árangur að reyna að skýra Tehani ástæð-
una fyrir því, að við vorum teknir fastir. Hún gat ekki
skilið það. Og það var líka okkur sjálfum að kenna. Við höfð-
um aldrei skýrt Tahiti-búum frá uppreisninni.
— Við vitum það allt. Skipstjórinn hefur skýrt Hitihiti
frá því, að þið séuð vondir menn. Hann segir, að hann
verði að flytja ykkur til Englands, þar sem ykkur verði
refsað. Hitihiti trúir því ekki. Enginn trúir því.
Peggy hafði sagt Stewart það sama. Það var aðeins ein
leið til þess að koma í veg fyrir árásina. Við sögðum þeim,
að við værum bundnir á höndum og fótum, og við værum
algerlega bjargarlausir og yrðum drepnir, áður en hægt
væri að ná skipinu. Ég skýrði Tehani frá því og það var
satt — að Edwards skipstjóri væri búinn undir slíka árás,
og að varðmennirnir hefðu fengið skipun um, að skjóta
okkur, um leið og vinir okkar í landi gerðu tilraun til að
bjarga okkur. — Okkur heppnaðist að lokum að fullvissa
konur okkar um það, að árangurslaust væri að reyna að
bjarga okkur.
Fram að þeirri stundu höfðu Tehani og Peggy getað haft
fullkomið vald á tilfinningum sínum. Þegar þær komust að
raun um, að ekkert var hægt að gera, fór Peggy að gráta —
og það gekk okkur nærri hjarta að hlusta á hana. Stewart
reyndi árangurslaust að hugga hana. Tehani sat við fætur
mér og huldi andlitið í höndum sér, en ekkert hljóð kom
yfir varir hennar. Ég kraup við hlið hennar með barnið okk-
ar á handleggnum.
Loks þoldi Stewart þetta ekki lengur. Hann opnaði dyrn-
ar. Hamilton og varðmennirnir biðu úti fyrir. Stewart gaf
þeim merki um að koma inn. Peggy hélt dauðahaldi í
hann, og það var með erfiðismunum, að hann gat losað
fingur hennar. Ef Tehani hefði ekki verið viðstödd, hefði
orðið að bera hana frá borði. Óhamingja okkar Tehani var
þyngri en tárum tæki. Hún féll í faðm minn andartak, svo
lyfti hún Peggy á fætur og leiddi hana burtu. Við Stewart
gengum á eftir og bárum börnin. Við skipsstigann fengum
við þær í hendur þjónunum, sem höfðu komið ásamt kon-
um okkar. Stewart óskaði þess að hann væri fluttur í
fangaklefann þegar í stað. Með mig var farið í klefa Hamilt-
ons læknis. Ég var þakklátur fyrir að fá að vera þar einn
stundarkorn. Út um gluggann sá ég vin minn, Tuahu, og
Tipan, föður Peggys, við árarnar. Einn þjónanna hélt á
dóttur Peggys. Tehani sat í þóftu og hélt á Helenu litlu,
dóttur okkar. Döprum augum horfði ég á bátinn, sem óðum
fjarlægðist.
Ég stóð ennþá við gluggann, þegar Hamilton læknir kom
inn.
— Fáðu þér sæti, drengur minn, sagði hann. Augu hans
voru tárvot, þegar hann horfði á mig. — Ég gekk til Ed-
wards skipstjóra til þess að leyfa þessa heimsókn. Mér
gekk ekki annað en gott til, en ég vissi ekki, hvílíka raun
ég lagði ykkur á herðar.
'— Mér er óhætt að fullyrða vegna okkar Stewarts beggja,
að við erum yður mjög þakklátir, læknir.
— Má ég spyrja, hvað konan yðar heitir?
— Hún heitir Tehani — og er frænka Vehiatua, höfðingja
á Taiaropu.
— Hún er göfug kona, herra Ilyam. Ég vai (5 mjög <teif-
inn af tign hennar og festulegri ró. Ég játa það hrein-
skilnislega, að álit mitt hefur breytzt mjög mikið á hinum
innfæddu konum. Ég hafði myndað mér skoðun á þeim
samkvæmt þeim sögum, sem um þær gengu í Englandi. Ég
hélt, að þær væru allar hinar mestu léttúðardrósir, án til-
finninga. Ég skil alltaf betur og betur, hve þessi skoðun er
röng. Við köllum eyjarskeggja villimenn. En sannleikur-
inn er sá, að við erum villimenn, en þeir ekki.
— Hafið þér séð konuna mína fyrr? spurði ég.
— Já, ég hef séð hana á hverjum degi síðasta mánuðinn.
Hún hefur gert það, sem í hennar valdi stóð, til þess að ná
tali af yður. Kona Stewarts hefur gert hið sama. Þangað til
í gærkveldi neitaði Edwards skipstjóri hinum innfæddu um
NÝR HIMINN - NY JÖRÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
70
four, sagði ég svona við föður
hans, þér voruð þó langheppnast-!
ur, að læknirinn skyldi koma í
veg fyrir að þér eyðilegðuð lækn-
ingatæki hans. Já, sagði ég, ójá,
því ef þér hefðuð gert það, væri
Hercule dauður nú, og þá væru
tveir morðingjar með nafninu Du
four.
— Leiðarvísirinn er skrifaður á
miðana, mælti læknirinn og rétti
henni dósina.
— En náttúrlega verður hann
að borga allan þann skaða sem
hann hefur gert, hélt hún ótrauð
áfram. — Það hlýtur lögfræðing-
urinn að sjá um. Svo er það uú
lán í óláni, að frú de Gerbeau
skuli eiga bróður, sem tekur í nef
ið.
Læknirinn átti fullt í fangi að
fylgjast með hugsanagangi frúar-
innar.
— Því að ef hana hefði ekki lang
að til að eignast neftóbaksdósir
langafa Fauvette d‘Eaubonne, svo
mikið að hún keypti þær, hvar
fengju þeir Dufour feðgar þá fé
til að borga skaðabæturnar?
— Ó . . . þannig, sagði Viktor.
Nú mundi hann að Fauvette hafði
greitt reikning sinn hjá bakaran-
um með verði dósanna.
— Og þessi Fauvette! hrópaði
frú Naquin. — Vitið þér hvað hún
sagði, þegar hún var spurð hvort
hún ætlaði ekki að kaupa dósirn-
ar aftur, fyrst hún væri orðin
svona rík?
— Nei, svaraði læknirinn bros-
andi. — Hvað sagði hún?
— Hún sagði: Eg gef ekiki svo
mikið sem einn nefdrátt fyrir dós
irnar hans afa! Hafið þér nokk-
urn tíma heyrt annað eins smekk-
leysi?
— Hún flíkar nú kannski ekki
tilfinningum sínum í tóbak, mælti
læknirinn í spaugi.
Hann vissi vel að Fauvette
hafði fallið í enn meiri ónáð, eftir
að hún varð rík á ný.
Og til hvers skyldi hún þá nota
þessi auðæfi sín? spurði frúrnar
hver aðra yfir kaffibollum sínum.
Ætli hún fari nú þegar til forn-
salans og kaupi aftur þessa himin
sæng sem Louis Philippe svaf í,
þegar hann heisótti New Orleans
árið 17982 Ónei! Hún fer rakleitt
til hljóðfærasala og kaupir þenn-
an nýmóðins tónhrylling, slag-
hörpu.
Læknirinn hafði árangurslaust
leitast við að ve'kja athygli kven
þjóðarinnar á því sem var að gei-
ast í umheiminum. Höfðu þær
fylgst með því, að nú vai Norður-
heimskautið fundið? Doktor Fred
erik Cook hafði skýrt frá því að
hann hefði komist á heimskautið
i apríl árið áður. En konurnar
höfðu engan áhuga fyrir slíkum
hégóma. Cook! Hver va, það.
Heimskaut! Til hvers skyldu þau
svo sem vera? Nei, svo aftur =é
vikið að Fauvette . . .
— Annars flytur hún frá Fagra
nesi á morgun, mælti frú Naquin.
— Hún hefur keypt hús farlega
í New Orleans, til þess að geta
búið innan um Ameríkumenn.
— Á morgun, segið þér?
— Já, á morgun .Og . . .
Hann varð að fara út eftir og
kveðja hana. Hann myndi áreið-
anlega sakna hennr. Hún var ein
af þeim fáu, sem frjálslyndir voru
í þessu kreddubæli.
Nú var drepið á dyr. Þetta var
Kóletta. Dúdús hafði fylgst með
henni.
Viktor varð undrandi er hann
sá hana. Hún hafði farið yfir til
borgarinnar með Júlíen á Svanin
um, snemma á mánudagsmorgun-
inn, ásamt þeim frú Larouche og
Féfé, en hjá þeim átti hún að
dveljast í vikutíma. Það var svali
og heiðríkja yfir svip hennar, hún
var klædd hvítum sumarkjól og
með hvítan flókahatt, barðið upp
brett öðrum megin og svört fjöð-
ur lögð meðfram skyggninu. En
hann var fljótur að taka eftir dökk
um baugum undir augunum, þeg-
ar hún teygði sig upp til að kyssa
hann.
— Hefur þú nú átt erfitt með
svefn, einu sinni enn, Kóletta?
spurði hann í áhyggjuróm. — Lof
aðir þú mér ekki, að gera þér
ekki áhyggjur út af neinu?
Hann leit til dagatalsins á
veggnum. — Þú hefur komið aft-
ur áður en ráð var fyrir gert!
Við bjuggumst ekki við þér fyrr
en á morgun. Hún varp öndinni,
svo hann flýtti sér að spyrja:
— Gengur nokkuð að þér?
— Nei, nei. Hún tyllti sér á
stólinn, sem hann hafði dregið
fram handa henni. Hann sá að
hún var mjög óstyrk á taugum,
og hneppti glófum sínum ýmsit
að sér eða frá.
— Pabbi hefði komið aftur í
kvöld, þótt hann hefði orðið að
synda alla leið. Hann fékk bréf
frá Palmýru Delamare um að
koma og finna hana. Leon sá það
á skrifstofu hans. Það var hann,
sean sagði mér frá því.
— Það er vafalaust viðskipta-
mál.
Hún horfði í gaupnir sér og
beit á vör.
— Hann á að taka á móti tólf
lítrum af olíu, sem koma með
snekkjunni. Hún er til sögunar-
myllunhar. Leon og vinír' hans
höfðu notað Svaninn svo mikið,
að leifarnar dugðu aðeins til þess
að komast yfir til borgarinnar á
mánudaginn. Pabbi neyðist því til
að hafa varabirgðir liggjandi hér.
Hann var naumast stiginn á land,
er hann lagði af stað til að sýna
þeim hvar þeir ættu að láta olí-
una. Svo sagði hann að minnsta
kosti. En auðvitað þaut hann
beint út að Fagranesi.
— Mér er vel kunnugt um að
olían er komin, mælti læknirinn.
— Því að einn af negrunum sem
unnu við uppskipunina, meiddist
á hendi. Hann var hér rétt áðan
til þess að láta búa um meiðslið.
— Þú þarft ekki að hafa fyrir
því að útvega pabba fjarvistar-
sönnun. Hann er snillingur í því
sjálfur. Hún brosti við, ofurlítið
hæðnislega.
— Við skulum þó láta hann
njóta þess. Aðgerð mín á hönd
negrans er þó að minnsta kosti
sönnun.
— Vik — það er það, sem ég er
komin til að tala um við þig.
— Um sannanir?
En hún var í of þungu skapi
til að geta tekið spauginu.
— Nei, um starf þitt. Féfé Lar-
ouche sagði mér áð föður sínum
hefði snúist hugur.
— Já, anzaði hann stuttlega.
— Ó. Vik. hvað ætlarðu nú að
gera?
Hann kærði sig ekki um frekari
viðræður varðandi Larouche
lækni, bara yppti öxlum.
— Setjast hér að, sennilega.
— Vik, það er þó alveg ómögu-
legt! Hún setti upp þann skelf-
ingarsvip, að hann rak upp hlátur.
— Þá getum við flutt okkur til
New York. Hann gékk að skrif-
borðinu og tók þar sendibref.
— Heilbrigðismálastjórnin hefur
sent mér þessa próförk af skýrslu,
sem ég ritaði fyrir Medical Joum-
al. Þeir bjóðast til ð haga svb