Alþýðublaðið - 24.12.1955, Page 13

„Já. Ég kem og sæki þig,
Anna“.
Anna lagði hendur um háls
hans og kyssti hann lauslega
um leið og hún sagði: „Góða.
iiótt þá, Andrea —r þá kem ég
á sunnudaginn“. Andrea
horfði á hana, hvar hún gekk
inn í húsið. Síðan gekk hann
inn í- bíl sinn og ók burtu í
áfallandi náttrenginu.
Hljóðið frá bílnum vakti
systur hennar, sem bjó með
henni; og þegar Anna gekk
inn úr dyrunum hrópaði syst-
jrin:
„Loksins ertu komin heim.
Hann hefur hringt þrisvar í
kvöld; og ég sem á að vakna
svo snemma, og þarf að hafa
svefn — úhh!“ — Ámia stóð
kyrr og horfði á systur sína,
tók síðan símann úr sam-
bandi. Að því loknu fór hún
aftur í kápu sína — og hvarf
út í hráslagalega nóttina.
Vittario var í baði, þegar
Anna gekk inn úr dyrunum.
Hann sveipaði að sér bað-
sloppnum og gekk í átt til
hennar. Já — vissulega var
hann fallega karlmannlegur,
þarna sem hann stóð; hann
var ekki einn af þeim, sem
hægt var að vefja um fingur
sér. Það var hann, sem réði,
í hverju því ástarsambandi,
sem hann var. þátttakandi í;
konur urðu að hlýðnast hon-
um, ellegar hann kastaði þeim
frá sér jafnfyrirvaralaust og
hann hafði gripið þær.
Vittario tók um axlir Önnu
og neyddi hana til að horfast
í augu við sig:
„Núnú — hvemig standa
málin? Ertu ástfangin í þess-
um sveita4reng?“
„Má vera“, svaraði Anna
stríðnislega, en skalf jafn-
framt undan snertingu hans.
„Vill hann giftast þér?“
héít Vittairo áfram, sveigði
hana aftur á bak og kyssti
hana á hálsinn.
Anna svaraði ekki. Hún
fann, að hún var á valdi hans,
og það var til einskis fyrir
hana að ráða við þau öfl, sem
brutust um í henni sjálfri.
Hún gaf sig — hann hremmdi
bráð sína. Hann hafði borið
sigur,
<r*>
Sunnudagur. Anna og syst-
ir hennar óku í bíl Andreas
út í sveit, þangað sem hann
átti heima. Heimili hans var
gamalt höfðingjasetur með
stórri aðalbyggingu fyrir
endanum á breiðum trjágöng-
um. Þegar að aðaldyrunum
kom, gekk roskin velklædd
kona fram á tröppurnar.
Andrea kynnti þær systum-
ar fyrir móður sinni. Móðir
hans bauð stúlkurnar inni-
lega velkomnar, en bað jafn-
framt afsökunar, því hún
væri að hraða sér til kirkj-
unnar.. Andartak leit hún á
Önnu, og sagði síðan: „Lang-
ar yður annars ekki til að
koma líka? Það væri svo
skemmtilegt, að við færum
þangað öll“. Anna svaraði, að
sig langaði, og það varð úr,
að þau fylgdust að, gangandi,
í 'kirkjuna. Þegar þangað
kom, var guðsþjónustan ný-
byrjuð, og orgelhljómurinn
og drengjakórinn komu Önnu
til að staðnæmast andartak
áður en hún gekk inn við
hlið Andreas. Það var engu
líkara, eftir svip Önnu að
dæma, en þetta væri í fyrsta
skipti á ævinni, sem hún væri
við messu. — Hún fann til
óvenjulegs öryggis og friðar
þar sem hún sat þarna ásamt
Andrea.
Að messu lokinni urðu þau
samferða heim eftir skógar-
götunni. Andrea sagði hennl
ýmislegt um bernsku sína —
hvernig hann hefði leikið sér
hér á þessum slóðum. Þau
settust við. gamlan trjástofn.
og nutu kyrrðarinnar. Það
varð löng þögn, sem Andrea
rauf að lokum:
„Viltu giftast mér, Anna?“
sagði hann og greip þétt um
hendur hennar.
„Eg hefði ekki átt að koma
hingað“, svaraði Anna og
varð óróleg.
„Finnst þér leiðinlegt hér
— í heimkynnum mínum?“
hélt Andrea áfram,
„Nei — hið gangstæða. —
En ég hafði hugsað mér, - að
hingað kæmi ég eins og í frí.
En þetta frí á eftir að kosta
mig mikið —---------“ svaraði
hún.
„Hvað hefur breytzt, síðan
seinast?“ spurði Andrea blíð-
lega og leit í augu hennar.
„Ekkert. Það hefur ekkert
breytzt“, svaraði hún.
„Því treystirðu mér ekki,
Anna?“
Það geri ég þó —-“.
„Nei. Langi mig til að vita
eitthvað um þig, verð ég að
spyrja aðra. Þú treystir mér
ekki“.
„Við hvað áttu?“ spurði
Anna og leit snögglega und-
an.
„Það er um annan mann
að ræða — er það ekki,
Anna?“
„Hver hefur sagt þér það?“
„Eg gizka á það sjálfur.
Það er ekki svo erfitt“.
„Hvorki erfitt né skemmti-
legt“, svaraði Anna alvarleg,
og hélt áfram: „Eg er einskis
virði, Andrea — veiztu það
ekki?“
„Ég veit það eitt, að mér
þykir vænt um þig — að ég
elska þig, og þess vegna vil
ég fá að vita, hvort þú elskar
hann“.
„Því viltu vita það — er
ekki nóg fyrir þig að vita, að
það er annar?“
„Nei. Ég verð að vita, hvort
þú elskar hann“. — Þau risu
bæði á fætur.
„Ég hata hann. Síðan ég
kynntist þér. En þegar ég sé
hann eða heyri rödd hans,
kemur alltaf eitthvað upp í
mér, sem ég ræð ekki við.
Ég hef reynt að losa mig við
það, en árangurslaust. Ég er
eins og tvær persónur. Fyrir
aðra þeirra skammast ég mín
— en hina elskar þú. Nú
veiztu sannleikann“.
Anna tók hægt á rás, en
Andrea stöðvaði hana:
„Stattu kyrr, Anna. Og
brostu, ástin mín; ég vil geta
hjálpað þér. Ég veit, að lífið
er fullt af freistingum, sem
við ráðum ekki við einsömul.
En þú getur sigrazt á þeim,
ef þú leyfir mér að hjálpa
þér“. Andrea dró hana til sín
ög kyssti hana..
„Ég elska þig“, hvíslaði
Anna og lagði höfuð sitt að
öxl hans. „Hjálþaðu mér“.
slí ■ ,
í skurðarstofu spítalans
hafði læknirinn lokið aðgerð-
inni. Anna gekk inn til að-
stoðarlæknisins og spurði,
hvemig aðgerðin hefði tekizt.
Læknirimi sagði: „Ef hann
lifir nóttina, þá er honum
borgið“.
Anna gekk upp í herbergi
sitt, kastaði sér upp í rúmið,
gaf grátinum lausan taum —
og bað til Guðs. Þreytan sigr-
aði hana, og loks sofnaði hún.
Snemma morguns gekk
hún niður í einbýlisstofuna,
þar sem Artdrea lá. Hann var
rennsveittur og hafði enn
ekki komizt til meðvitundar.
I óráði sínu var hann allt ann-
arsstaðar — í' kabarettinum,
I *################.
Gestur
Gu&finnsson:
######################<*#####################-«
rwi
1 vo
hvœði
UNDRIÐ
Eg svaf í moldinni í iniljón ár.
Og moldin og ég vorum eiit.
Það var ekkert kvöld og cngiun morgunn.
Og ekki neitt.
Si’o genðisi ttndrið, einn' góðviðrisdag
í glaðasólskini urn hádegisbil:
Ég vaknaði og horfði t heiílandi Ijósið,
fann h lýju og jl.
Og mi veit ég, hvað er að vcra til.
Á FLÆÐISKERI
Senn ríðiir sluifl yfir skerið:
hnípir hljóðlátt á ströndinni,
heldur niðri í sér öndinni,
frosthitið fiskiverið.
llolskeflur hvítar og grænar
hefja sig upp nr kafinu,
æða utan af hafinu,
hugandi von hverrar bænar.
Feigð hýr á flæðiskeri,
felur sig dauðinn í þanginu,
vefur í votu fanginu
skipbrotsmann á skeri.
sá Önnu dansa og hlustaði á
hana syngja. Anna settist við
rúm hans, þegar vökukonan
var farin, og af umli hans gat
hún skilið, að hann lifði end-
urminninguna frá alvég séi'-
stöku kvöldi í kabarettinum,
Hún mundi það kvöld líka.
V
Kabarettinn var yfirfullur,
Anna hafði nýlokið æsandi
trumbuslætti. F ólkið haf ði
hrifizt geysílega og fagnaði
hermi ákaft. Þarna yar
Andrea viðstaddur, og þrátt
fyrir, illt augnaráð Vittarios,
bað hann hana um dans, er
hún hafði farið í föt sín eftir
sýninguna. Að dansinum
loknum, gengu þau að bam-
um. Vittario fylgdist með,
þeim, glottandi. Þau urðu
ásátt um að fá sér sitt
konjaksglasið hvort. Vittario
blandaði kokteil og leit tví-
ræðum augum til Andrea um
leið og hann sagði: „Þegar þér
hafið drukkið þennan kokk-
teil, verðið þér sem nýr og
betri maður — því lofá ég“.
„Ég þakka“, svaraði
Andrea og brosti, „en ég er
ánægður með mig eins og
ég er“.
Vittario lét sem hann hefði
ekki móðgazt, þegar Andrea
neitaði drykknum. Hann
hafði þó ætlað sér að njóta
þess að sjá Andrea dauða-
drukkinn. Þau Anna drukku
sitt konjak, urðu síðan sam-
ferða fram í fatageymsluna
og óku burt.
Við dyrnar heima hjá Önnu
kvöddust þau með innilegum
kossi. Anna gekk upp, Systir
hennar var enn ekki sofnuð,
og þær settust og fóru að
rabba saman.
„Það gleður mig, að þið
Andrea eruð ásátt. Hefurðu
Sagt Vittario, að þú ætlir að
fai'a að gifta þig?“ spurði
systirin. . . .
„Ekki ennþá — en hann
fær áreiðanlega að vita það.
Ég hef ákveðið að sjá hann
aldréi framar“, svaraði Anna.
Systir hennar lagðist til
svefns. En strax þegar Anna
ar viss um, að hún væri sofn-
uð, klæddi hún sig aftur.
Dagsbirtan brauzt inn um
gluggatjöldin, þegar systirin
vaknaði um morguninn. Hún
settist upp í rúminu og leit
til rúmsins, þar sem Anna var
vön að sofa. En það stóð^utt
— og hafði.ekki verið snert.
!
n»
A sama tíma stóð Anna
fyrir framan spegilinn í íbúð
Vittarios og lagaði sig til, en
Vtitario lá uppi í rúmi sínu
og mændi á hana; mændi á
hvelfdar línur brjóstanna,
þegar hún var að fara í blúss-
Una. En óðar en Anna varð
JÓLAHELGIN
þess vör í speglinum, flýttf
hún að hneppa að sér. í svip
hennar var óvenjulega ákveð-
in harka — og jafnframt iðr-
unarfull skömmusta, sökum
þess að hún hafði látið und-
an. Henni fannst augnaráð
Vittarios brenna sig um all-
an líkamann, og hún hraðaði
sér að verða ferðbúin. Þögul
og sviplaust leit hún að síð-
ustu til mannsins í rúminu,
gekk að dyrunum, opnaði
þær, gekk út, lokkði á eftir
sér, andaði djúpt að sér morg-
unloftinu og flýtti sér niður
eftir götunni. Þá uppgötvaði
hún, að hún hélt á lyklunum
að íbúð Vittarios í lóíanum,
og hún henti þeim frá sér óð-
ara og sparkaði þeim með
fætinum niður í skolprennu
undir gang'stéttinni. Með
þeirri tilfinningu, að hér með
hefði hún stemmt stigu fyrir
því að geta snúið aftur til
Vittariós, hraðaði hún för
sinni. Hún tók sér leigubíl og'
var þegar á leíð heim til
Andrea.
Bíllinn nam staðar fyrir
fráman sveitasetrið, og
Andrea kom út úr húsinu.
Undrandi leit hann á Önnu
stíga út úr bifreiðinni og gekk
til móts við hana: „Anna —
ert þú komin! Hvað hefur
komið fyrir?“_
„Ekkert. Ég er aðeins
þreytt á borginni, sagði upp
samningnum ög fór“. Anna
horfði í augu hans um leið
og hún bætti við: „Þú sagðir
einu sinni, að ef mig langaði
til að koma til þín, þá . . . En
kannske er ég of bráðlót1*.
„Segðu mér sannleikann —
hver svo sem hann er“, anz-
aði Andrea blíðlega.
„Þú ert mín eina ' von,
Andrea“, svaraði stúlkan og
þrýsti sér að honum með tár-
in í augunum. „Þú verður að
hjálpa mér — einmitt núna“.
Móðir Andreas bar þar að.
Andrea tók í hönd hennar og
mælti: „Anna verður hér hjá
okkur. — Við höfum ákveðið
að gifta okkur við fyrsta
tækifæri“.
Gestaherbergi stóð reiðu-
búið handa Önnu. Utsýnin úr
gluggum þess veitti henni
strax þann frið, sem hún
hafði þráð. Og nokkrum dög-
um síðar var undirbúningur
brúðkaupsins í fullum gangi.
Saumakonur unnu að því að
sauma brúðarkjólinn, og
brúðgauminn fylgdist með
því sem öðru af áhuea.
En þá var það einn daginn,
mitt í þessum önnum, að
stúlkan .* stóð við glugga á
herbergi sínu og horfði út
yfir sveitina í ljósaskiptun-
um. Undir einu trjánna í
nokkurri fjarlægð sá hún þá
móta fyrir mannveru, er stóð
þar og hallaðist upp að boln-
um. Ekki var það Andrea, en
samt kom hann henni kunn-
uglega fyrir sjónir. Og fyrr
en varði vissi hún, að þetta
var Vittario. Henni var Ijóst;
að hún varð fyrir hvem mun
að koma í veg fyrir hneyksli,
og flýtti sér því út. „Hvað
ert þú að gera hér. Farðu
héðan, þú hefur ekkert hér
að gera“. Vittario virti hana
fyrir sér og glotti háðslega.
„Dettur mér ekki í hug.
Einnig ég þarf svolítið sveita-
loft. — En þó þú hafir nú
mikið að gera — þá gangtu
með mér smá-spotta“. — Hún
féllst á það, til þess að koma
honum burt frá húsinu.
Vittario leit á hana, nístings-
kalt.
„Þú hefðir nú getað kvatt
mann þama um morguninn“,
sagði hann.
„Fyrirgefðu góði“, anzaði
Arnia stuttlega — „en nú
13