Tíminn - 20.03.1965, Síða 11

LAUGARDAGUK 20. marz 1965
TÍMINN
n
21
húsgögnum. Hreint ekki neitt.
Handan vegarins sáum við nokkra brezka fanga, og með
því að fela okkur í dyrunum, svo að varðmennirnir gætu
ekki séð að við vorum að senda merki, komumst við að
því, að þeir voru af herskipinu Stronghold og olíuskipinu
Francol. Einn sjóliðsforingi var meðal þeirra — eini yfir-
maðurinn af Stronhold, sem bjargazt hafði, en honum hafði
áður verið bjargað af Prince of Wales. Hann hét Ian Forbes,
mjög fær ungur liðsforingi, sem lent hafði í sjóhrakniugum
þrisvar sinnum á þremur mánuðum auk þess, sem hann
hafði tekið þátt í bardaganum um Noreg.
Moskítóflugurnar voru óþolandi þessa nótt. Þær, óþæg-
indin af að liggja á hörðu gólfinu, þreytan og hungrið
komu í veg fyrir, að við gætum sofið. Við þetta bættist
svo, að við vorum farnir að gera okkur fullkomlega ljóst,
að við vorum fangar Japana. Við vorum búnir að finna
smjörþefinn af grimmdinni. Hann var ekki upplífgandi.
Hagyrtur náungi úr okkar hópi lýsti einu fyrsta vanda-
máli okkar í smávísu, en innihaldið var eitthvað á þá
leið, að það væri ekki virðulegt að sjá liðsforingjana sitja
á hækjum sér í hinum fjarlægari Austurlöndum.
Salernin, sem upphaflega höfðu verið ætluð hinum inn-
fæddu, voru þannig, að menn urðu að sitja á hækjum
sér, á meðan athöfnin fór fram. Þetta og skorturinn á
næði, hafði þau sálrænu áhrif, að flestir liðsforingjanna
voru með hægðateppu í fyrstu tvær eða þrjár vikurnar.
Japanamir höfðu valið hollenzkan ofursta, Gortmans að
nafni, sem vera skyldi æðsti yfirmaður fangabúða af okk-
ar hálfu. Þetta var eðlilegt, þar sem Hollendingarnir voru
1800, við aðeins 945 og Bandaríkjamennirnir 167. Eftir
nokkurra vikna dvöl í fangabúðunum kom skipun um, að
háttsettustu liðsforingjarnir úr hverjum hópi og sérfræð-
ingar allir skyldu sendir til Japan. Þar sem ég var þriðji
í tignarröðinni ofan frá, og var ekki sendur í burtu, tók
ég fljótlega að mér yfirstjórn okkar manna í búðunum.
Aðbúnaðurinn var langt frá því að vera góður. Fyrsta
mánuðinn fengum við ekki annað að borða en hnöttótta
hveitibollu í morgunverð, og síðdegis fengum við skál með
soðnum hrísgrjónum með dálitlu af grænum hrafnaklukk-
um og þurrkuðum fiski, sem lyktaði illa. Það var allt og
sumt. Við bjuggum til smápappírshatta úr umslögum til
þess að hafa hrísgrjónin í, þar sem ekki var um neina
diska að ræða.
Menn fóru að verzla við hina innfæddu í gegn um
girðingarnar til þess að reyna að seðja hungur sitt, en
það var algjörlega andstætt reglum Japana og leiddi til
mikilla vandræða í sambandi við varðmennina og orsak-
aði ofbeldisaðgerðir og judoæfingar.
Sums staðar var mjög þröngt um mennina í bröggunum.
Fyrir kom, að fjórum mönnum væri aðeins ætlaður einn
fermetri án nokkurs rúmstæðis eða húsgagna. Hitinn var
óskaplegur, og það var næstum hægt að sjóða vatn með
því að setja það í potti út í sólskinið og halda smáglerbroti
yfir því. Við hin almennu óþægindi bættist svo svefnleysi
og klæðaskorturinn varð til þess að moskítóflugurnar
lögðust enn frekar á menn, og gekk þetta stundum svo
langt, að rotnun komst í flugubitin.
Á hinn bóginn voru Hollendingarnir fremur vel settir.
Þeir voru í stígvélum, einkennisbúningum, höfðu öll nauð-
synlegustu tæki, moskítónet og önnur þægindi. Þeir áttu
líka peninga. Nokkrum einstaklingum heppnaðist að fá
lánaðar hjá þeim lágar upphæðir, en bæði mér og yfir-
manni Bandaríkjamannanna mistókst gjörsamlega að fá
lán fyrir flokka okkar. Okkur var sagt, að ekki væri
nóg til þess að styrkja okkur, en síðar, þegar skipta varð
öllum hollenzkum peningum fyrir japanska hermanna-
gjaldmiðilinn, afhentu Hollendingarnir 47 þúsund gildi
(yfir 6000 pund). Þegar mér barst fregnin til eyrna, hóf
ég máls á þessu aftur við Hollendingana og tókst þá að
þá að fá lán hjá yfirmanni þeirra, sem kom fram sem
fulltrúi hollenzku stjórnarinnar. Mönnunum voru síðan
greidd eitt eða tvö gildi á mánuði, og auðveldaði það
þeim að kaupa brýnustu nauðsynjar, svo sem sápu og
tannkrem, og auk þess bannvörur og þá sérstaklega pálma-
sykur.
Það dró mjög úr kjarkinum þennan fyrsta mánuð og
aginn var orðinn að engu. Ménnirnir gerðu það, sem þeim
þóknaðist. Siglingafræðingurinn okkar, R:K. Hudson, vann
mikið og erfitt verk á þessum tíma, sérstaklega sem milli-
göngumaður milli okkar og Hollendinganna, en þeir voru
grunaðir um að deila matnum ekki alltaf réttilega út.
Hann var rólyndur, samvizkusamur og duglegur liðsfor-
ingi, sem féll bezt einvera, hættur og mannraunir. Hann
hafði fengið heiðurmerki fyrir störf sín í sambandi við
tundurduflaslæðingar, áður en hann kom á Exeter, og {|
_
FYRRIK0NAN HANS
DENISE ROBBINS
hér . . vera góð við Conrad og
Kate. Þau eru næstum óþekkjan-
leg frá því fyrr, bæði hvað snert-
ir hegðun og kunnáttu.
— Ég er fegin, að þér eruð
ánægður með mig, sagði ég vand-
ræðalega.
Hann gekk að dyrunum og opn
aði þær. Svo brosti hann til mín.
— Allt gleymt?
— Auðvitað, fullvissaði ég
hann um.
— Þökk fyrir, vina mín, þér
skuluð ekki halda að öllum smá-
greiðum yðar sé engin athygli
veitt. Þér eruð mjög nærgætin og
jafnlynd og það er áreiðanlega
ekki alltaf auðvelt fyrir yður
hérna.
Ég vissi að hann átti við ýmsar
illgirnislegar athugasemdir systur
sinnar í minn garð. Ég hafði grun
um, að hann hefði stundum orð-
ið undrandi upp á síðkastið að
sjá, hversu erfið hún var, en mér
þótti ekki vænt um það. Ég vildi
ógjaman verða þess valdandi að
í odda skærist milli þeirra.
En þegar ég gekk út úr her-
berginu fannst mér að hann
harfnaðist mín engu síður en börn
in hans. Og það var stórkostlega
yndisleg hugsun.
7. kapituli.
Það lá við að ég yrði fegin,
þegar Esmond fór til Milano í lok
vikunnar, þar sem hann átti að
stjóma hljómleikum. Samt var
allt tómt og kalt eftir að hann
fór og það leið næstum heill mán-
uður áður en ég sá hann aftur.
Nokkrum dögum seinna sendi
lafði Warr boð eftir mér og gaf
mér fyrirmæli að pakka fyrir
sjálfa mig og bömin. Hitinn við
Rivierana var kæfandi og doktor
Valguy hafði stungið upp á, að við
færum öll upp í fjöllin nokkurn
tíma.
— Og doktor Valguy kemur
með okkur, sagði lafði Warr ijóm-
andi af gleði — er það ekki elsku-
legt að hann kemur með bara til
að líta eftir mér.
Ég gladdist ekki við tilhugsun-l
ina um að búa á sama hóteli og'
Lucien Valguy. Það var nógu
erfitt að halda honum í hæfilegri
fjarlægð hérna. Hótelið var við,
Mont Viso. Þar voru sundlaugar
og tennisvellir og ailt að sjálf-
sögðu íburðarmikið og dýrt. Ég
var ögn farin að venjast þessum
nýja heimi, þar sem peningar virt
ust ekki skipta minnsta máli.
Og ég hafði getað sparað ögn
saman svo að ég gat sent Robin
væna ávísun í afmælisgjöf. Ég
hafði líka keypt mér kjólaefni í
Cannes og ætlaði að sauma nokkra
kjóla og pils.
Ég var orðin mjög sólbrún uppi
í fjöllunum, börnin og ég vorum
venjulega úti allan daginn. Ég
hefði notið dvalarinnar, ef skki
hefðu verið t/eir agnúar á. Fyrst
og fremst hinn uppáþrengjandi
Lucien og í öðru lagi saknaði ég
Esmonds meira en ég kærði mig
um að viðurkenna. Ég þorði ekki
að spyrja eftir honum. Ég þorði
ekki einu sinni að nefna hann
við lafði Warr. En hann sendi
börnunum póstkort frá Ítalíu, svo
að þau sögðu mér að minnsta
kosti, hvar hann var staddur. Og
einu sinni . . . sendi hann kveðju
til mín. Til allrar óhamingju
nefndi hann mig með fornafni.
— Skilaðu kærri kveðju til
Shelley.
Ég vonaði, að lafði Warr fengi
ekki að sjá kortið en Conrad
sýndi henni það um hádegið sama
daginn.
— Pabbi bað líka að heilsa
Shelley.
— Mjög hugulsamt af honum,
sagði sir Austen og horfði vina-
lega á mig.
—Shelley? Meinarðu ungfrú
Bray?
Hann skrifaði Shelley, svaraði
Conrad.
— Einstaklega heillandi nafn,
sagði Lucien og leit á mig.
Ég fann að ég roðnaði.
Lafði Warr tók kortið, las það
og rétti frænda sínum þar aftur.
Hún sagði ekki orð. En andrúms-
loftið var svo þungt, að það hefði
mátt skera bað með hníf.
Vesalings Esmond, hugsaði ég.
— vissi víst ekki í hversu mikla
klípu hann kom mér með þessum
hlýlegu orðum.
Einhverra hluta vegna hafði
lafði Warr haldið áfram að vera
þægileg við mig, eftir að við kom-
um hingað. Nú dró hún bréf upp
úr vasa sínum jg sneri sér að
Lucien.
— Ég ætla að leyfa þér að eiga
þátt í leyndarmáli, Lucien, sagði
hún blíðlega. — Austen varð svo
glaður. þegar ég sagði honum frá
því . . . þú manst eftir hinni
töfrandi greifynju de la Notte?
— Já, auðvitað, svaraði Lucien
— Hin fagra Sophie.
— Þú veiz kannski líka, að hún
skildi við eiginmann sinn?
— Já, ég heyrði það og hún
fékk umráðarétt yfir barninu, var
það ekki. Ég man að ég var sóttur
til telpunnar, þegar hún var hér
í fyrra og fékk kíghóstann.
— Einmitt. Jæja, maðurinn
hennar Sophie dó fyrir nokkru,
svo að nú er hún fullkomlega
frjáls. Alveg yndisleg manneskja
. . . og alltof ung til að vera lengi
ein . . . ekki nema þrítug, veiztu,
og Renata er jafngömul Kate.
— Og faðir greifynjunnar er
milljónamæringur, ef ég man rétt.
— Já, hún er ein af ríkustu
konum Frakklands.
— Hún verður þá ekki í erfið-
leikum með að ná sér í mann,
sagði Lucien — Rík, fögur, tja,
tja.
— Einmitt, og þess vegna varð
ég svo glöð þegar ég fékk bréfið
frá Esmond. Svo virðist sem þau
séu mikið saman um þessar mund
ir. Hún fór til Milano gagngert til
að hitta hann og hún er þar núna.
Hún er mjög músíkölsk. Ég sagði
einmitt við Austen, að það væri
dásamlegt ef . . Hún sneri sér
að mér, svo hélt hún áfram — ef
okkar kæri Esmond gæti fundið
hamingjuna í hjónabandi með
Sophie. Ég gæti ekki afborið, að
hann giftist konu, sem mér félli
ekki við. Sophie hefur alltaf ver-
ið dásamleg manneskja. Esmond
lýsti því fyrir mér, hvað hún
hefði verið töfrandi í Dior kjól
þegar þau borðuðu saman eftir
hljómleikana um daginn. Auðvit-
að má ekki slá neinu föstu, eða
tala um þetta við óviðkomandi,
en . . .
Ég heyrði ekki meira en hjarta
mitt barðist ákaft þegar ég kom
upp I barnaherbergið. Ég hlustaði
vélrænt á tal barnaanna. Þau vildu
fá nesi og fara í gönguferð að
lítilli á, sem við höfðum nýlega
uppgötvað. En fyrst áttu þau að
leggja sig.
— Get ég ekki skrifað pabba
á meðan, spurði Conrad.
— Jú, svaraði ég. Kate vildi
líka skrifa og ég hjálpaði henni.
Mig langaði líka til að skrifa til
ans, en ég þorði ekki.
Ég hugsaði um hina fögru ríku
greifynju de la Notte sem var
með honum í Milano. Kona sem
hafði allt að bjóða honum . . .
fegurð, reynslu, peninga og tón-
mennt . . .
Það var ekki fyrr en nú, að
ég viðurkenndi fyrir sjálfri mér
að ég elskaði hann. Að ungpíuleg
ásthrifning mín hafði vaxið og
þroskast og orðið að heitri og
djúpri ást. Ég horfðist í augu við
þessa staðreynd . . . og var skelfd.
i Ég vissi að ég hafði engan rétt
; til að hugsa um Esmond á þenn-
■ an hátt og ég varð að kæfa þessa
| ást áður en hún yrði mér að
öllu leyti yfirsterkari.
Conrad sýndi mér bréfið, áður
en við fórum út úr hótelinu. Það
var barnalegt og þó með nokkr-
um villum, en mjög elskulegt.
Ég vona þér líði vel. Mér
fanst gaman að korrtinu frá
Kyrkjunni í Milen. Nú förum
við að veyða með ungfrú
Bray. Mér finnst meira gam-
an hér enn heima. En mér
leiðist doktor Val. Hann er
ómerkilegur kjaftaskúmur.
Kveðja frá Conrad.
Ég varð að kyngja tvisvar og '
ég vissi, að Conrad horfði rann-
sakandi á mig. — Hvers vegna
skrifar þú að doktor Valguy sé
kjaftaskúmur, Conrad — raunar
skrifarðu það með tveimur f-um
í staðinn fyrir einu.
— Af því hann er það, svaraði
Conrad.
Viltu segja mér hvers vegna.
Drengurinn brosti. — Ég skal
veðja að þú ' eizt það.
1