Vísir - 24.12.1936, Side 14

VÍSIR
StuMlVi
0$
MUStMl.
Jólasöngur.
Friðargjörð
Fögnuð ól,
Himinn og jörð
Halda jól.
Guðs sonar fæðingu gleðst mannkyn við,
Gleðst og í hæðunum englanna lið.
Himnesk það heldur sín jól.
Ómur, sem
Endurkvað
Betlehem,
Bersl oss að, —
Ómar úr fornaldar f jarlægum heim,
Fjárhirðar sungu og englar með f)eim,
Himinn með jörðu hélt jól.
Stgr. Thorsteinsson.
Úti var leiðindaveður og
regnið buldi á rúðunum í glugg-
unum á barnalierberginu.
Dengsi litli var sofnaður, en
Stubbur — það var gúmrní-
strákur, sem Dengsi átti, — var
enn glaðvakandi. Honum leidd-
ist og hann óskaði sér þess, að
bann hefði einhvern til þess að
leika sér með. Hann stóð þarna
á gólfinu og starði beint á vegg-
inn fram undan. Og þarna var
Iiann búinn að standa og glápa
í heila klukkustund eða lengur.
En alt i einu lieyrði liann, að
bvíslað var við hliðina á bonum:
„Komdu sæll!“
Stubbur sneri sér við og sá
dálitla mús, sem horfði á hann.
Stubbur var síður cn svo lirædd-
ur við Iiana, þvi að hún var hýr
á svipinn og það var gletni í
litlu, brúnu augunum liennar.
„Þella er leiðindaveður,“
sagði músin. „Þú ert kannske
einmana?“
„Mér leiðist,“ sagði Stubbur,
„eg get.ekki sofnað og eg Iiefi
engan til ])ess að leika mér við,
því að Dengsi lilli er sofnaður.
En meðal annara orða: Hvaðan
kemur þú?“
„Eg kem frá Músalandinu“,
sagði músin. „Viltu koma með
mér og sjá hvernig þar er um-
liorfs?“
Stubbur kinkaði kolli og
músin rétti lionum aðra litlu
löppina sína.
„Eg skal leiða þig“. sagði
hún. „Komdu!“
Og svo héldust þau i hcndur
og tifuðu að dálílilli holu í einu
horninu á barnaherberginu.
Músin tifaði inn og Slubbur
kom á eftir. Fyrst fóru bau um
löng göng i kolniðamykri, en
svo birti alt i einu. Þau voru
nefnilega komin upp á liana-
bjálka. Það var hætt að rigna
og tunglið skein inn um þak-
gluggann.
Og það, sem Stubbur kom
fvrst auga á, var dálítið ljóm-
andi fnllegt hús með tnrnum á.
Girðing var í kring um það og
dálitil tré og smáhús beggja
megin.
Stubbur var svo hissa, að
liann gat engu orði upp komið.
En músin varð enn þá hýrlegri
og ibyggnari.
„Hérna er Músalandið“, sagði
hún. „Hvernig líst þér á það?“
„Fyrirtalcs vel,“ sagði Stubb-
um. „En eg botna ekkert i
þessu? Hver reisti húsin? Hver
málaði? Ilver gróðursetti trén?
Hver lcom upp girðingunni?“
„Ekki vantar, að þú sért for-
vitinn,“ sagði litla músin. „En
eg skal segja þér alt af létta, ef
þú teknr á þolinmæðinni. Við
mýsnar gerðum það nú ekki, en
eg kem að því siðar. En við
liöfum svo sem gert sitt af
hverju eigi að síður. Við höf-
um tekið til í húsinu, sett upp
gluggatjöld, lagt ábreiður á
gólfin og dregið að okkur mat-
arforða.“
„Og livar fenguð þið það, sem
lil þess þtirfti?“ spurði Stubbur.
„Já, sjáðu nú til, það er svo
margt hérna á hanabjálkanum,
sem hægt er að taka sér til
liandargagns. En nú skulum við
koma inn í stóra húsið, því að
þar á eg heima. Og svo skulum
við rabha betur saman, er inn
kemur.“
Og svo fóru þau inn.
„Eg var orðinn smeykur um
þig, góða mín,“ sagði Músa-
pabbi, cn það var konan lians,
sem hafði lokkað Stubb með
sér til Músalandsins, „mér er
aldrei um það gefið, þegar þú
erl ein á þessu næturrölti. En
hver er með þér?“
„Það er hann Stubbur, vinur
minn,“ sagði músin.
En þegar músapabbi heyrði
það rétli bann honum aðra
framlöppina svq sem til þess að
heilsa eins og siður var hjá
mannfólkinu, en músafólkið
hefir af ]>vi talsverð kynni svo
sem kunnugt er, og hefir margt
af því lært.