Vísir - 24.12.1936, Síða 21

VlSIR
21
^ GLEÐILEG JÓLl
31
^Uí.
m
^Uí.
Ásgeir Ásgeirsson,
Versl. Þingholtsstræti 21.
M
GLEÐILEG JÓL!

Ásg. G. Gunnlaiigsson & Co.
JH GLEÐILEG JÓL!
m Geir Iíonráðsson. j||
^M/v-
m &
H Jl
Jlfc i'lfc Js'lfc i'lfe i'lfc Æfc g|| gjfe
GLEÐILEG JÓL!
BRAUNS-VERSLUN.

GLEÐILEG JÓL!
H.F. HAMAR.
GLEÐILEG JÓL!
Ií. Einarsson & fíjörnsson.
n,
jWí.
ig
H GLEÐILEG JÓL!
vM^
É&
i'ifc
Málning og járnuörur.
litningarvert, að leggja stund g
smygl. Hugmyndir þeirra um
skyldur og réttindi ná ekki inn
á vettvang lagafyrirmæla rikis-
ins um tollgæslu og slíkt. Bænd-
unurn er hinsvegar vel ljóst, að
það er ljótt að stela, eða ráðast
á nágranna sinn, og þar fram
eftir götunum, en þeir fá ekki
skilið, livers vegna það sé rangt
að kaupa eittlivað þar sem hægí
er að fá það fyrir lægsta verð,
og selja það aftur, ef manni
sýnist, livar og hverjum sem
liafa vill. Bændunum finst það
harðstjórnarathæfi að hanna
slík viðskifti, sem i augum
þeirra eru eðlileg og réttmæt.
Og þeim í'inst ekki aðeins leyfi-
legt að vinna á móti þessum
ráðstöfunum, heldur lelja þeir
það hlátt áfram loísvert. Þess
vegna liatast fjallabændurnir
við tollverðina og þeir skjóta þá
með köldu blóði, ef svo her
undir. Þetta vita tolWerðirnir
vel, og það atvikast oft svo, ef
þeir hitta smygil á afskektum
stað — nema þeir sé liðmargir
og smyglvörurnar sé óvanaleg-
ar að verðmæti — að þeir láta
senx þeir hafi ekkert séð. Það
er elcki lengi verið að hleypa
af einu skoti og svona hátt tii
f jalla er auðvelt að urða lik, þar
sem það finst ekki. Stundum
þegar tollvörður kernur ekki
aftur er gerður út leiðangur til
þess að leita hans. Það er farið
i flokkum unx gil og skorninga,
en, vanalega finst ekkert. Rann-
sóknin ber engan árangur. I
Há-Ölpunum eru hættur við
hvert fótmál, og þó grunur
tfalli á einhvern fjallabóndann
eða smygilinn, er auðvelt fyrir
verjanda þeirra að taka margt
fram, sem bendi til, að toll-
vörðurinn hafi beðið bana af
slysförum.
Leiðsögumaður rninn hafði
eitt sinn verið eltur af tveimur
tollvörðum. Hann var þá óvopn-
aður. Hann komst undan með
naumindunx. L
„Það gekk kraftaverki næst,
að eg skyldi sleppa“, sagði
hann.
Öðru sinni lxafði hann varist
tveinxur tollvörðxuxi nxeð því að
kasta á þá grjóti. Þeir lögðu á
flótla. Annar ixxisti byssuna
sína og þorði ekki að snúa aft-
ur, er liann var koixxinn á rás.
Það var byssan, sem Jacques
liafði sýnt mér.
„Já, þetta er byssan“, sagði
Jaeques íxxeð sigurbros á vöh-
unx. „En hvílíkt líf! Lítið liefir
xxxaður samt upp úr því.“
Hann lýsti fyrir mér vétrar-
ferðalögunum, þegar hann,
klyfjaður eins og múlasni, varð
að klífa brattar hlíðarnar, þeg-
ar hríðarhylurinn alt í einu
skall á og það var eins og hann
væri lanxinn svipum og mætti
sig livex-gi hræra. Það var þá
ekki um annað að ræða en að
skreiðast i skjól undir einhverju
lianxrabeltinu og bíða þess, að
lægði. Þessar biðstundir voru
ógurlegaslar, sagði Jacques.
Svefninn sækir á, en ef menn
sofna er dauðimx vís. Þá er ekki
annars að vænta en frjósa í hel.
En það var erfitt að komast í
skjól. Stundum ógerlegt, vegna
hálkunnar. Þegar stormurinn
æddi yfir jökulinn var ekki
liægt liægt að fóta sig á hálum
svellbungunum. Eina ráðið var
að sveifla reipinu sinu og festa
þvi við einhverja steinnibhuna,
senx stóð upp úr svellinu, og
draga sig' áfranx fet eftir fet,
stöðugt með augun á hverri
sprungu. Hann lýsti íyrir mér,
er hann fór yfir jökulinn,
sprunginn liingað og þangað,
þar sem hætta var við hvert
fótnxál. En han'n þekti hverja
sprungu. Hann liafði horft á
þær nxargsinnis, lagt á minnið
hversu breiðar þær voru, athug-
að hverja hreytingu, sem varð
vegna vatnsrenslis og eldinga.
Svo öruggur var hann, að hann
notaði hvorki brodda né reipi,
nenxa þegar störmurinn var svo
nxikill, að ógerlegt var að fóta
sig. Haixn var fótviss og örugg-
ur eins og fjallageitin.
„Og vitið þér af hverju eg
vildi verða leiðsögumaður yðar
i dag“, sagði hann. „Eg hefði
farið hingað upp eftir, hvort
sem þér hefðuð viljað fá mig
fyrir fylgdarmann eða ekki. En
alið engar áhyggjur. Eg skal
ekki smygla meðan við erum
sanxan. Eg ætla ekki að koma
yður í neina hættu. En eg á
frænda, sem tekur þátt í þess-
um viðskiftum, og hans hefir
verið saknað i liðlega vilcu. Það
var búist við honum daginn eft-
ir að hann fór. Eg frétti ekki
fyrr en í gær, að hann væri ó-
konxinn. Eg óttast unx hann.
Það hefir snjóað tvivegis þessa
dagana hérna uppi í háfjöllun-
unx. Það boðar storm, þegar
snjóar á sxmxrin. Það er brýn
nauðsyn, að eg leili hans, en eg
er fátækur og á fyrir mörgum
að-sjá. Eg íxxá ekki sjá af mxkl-
unx tínxa til annars. Viljið þér
leita íxxeð nxér herra?“
Hann nxælti undarlega nxjúk-
unx, hlýjum, biðjandi rómi.
„Herra, viljið þér leila hans
nxeð mér?“
Vissulega var eg boðinn og
búinn til þess að leita hans með
honuixi, jafixvel þótt það færi
6