Vísir - 24.12.1936, Side 25

VÍSIR
25
GLEÐILEG JÓL!
VEGGFÓÐRARINN h/f.
• < *
m
H GLEÐILEG JÓL!
-ii'í.
É&
Éé
á'ífe
SOFFÍUBÚÐ. H
S. Jóhannesdóttir. JH

GLEÐILEG JÓL!
MÁLARINN.
£Uz.
^M4.
j»fe
H GLEÐILEG JÓL! > J|
. • .ste
Tipinh Anrtprssnn Irl spóslrpri í'ife
Ig, GLEÐILEG JÓL!
M
4$g. Verslunin BALDUR,
j&L Framnesveg 23.
iii i_Aj 1JL1 yLi jJfci yti yu »Ju iju yU yLt íju 1 ju yu yu yu yU yU yu yU yu >Ji 1X1
mmmMmmmmmmmmmmmi&mmmmmmm&i
:\
m GLEÐILEG JÓL!
IA
GLEÐILEG JÓL!
wme$ I
Klapparstíg 30.
Einu sinni var Sam nærri fall-
inn, því að hann gekk eins og
maður með háan flibba, sem
horfir háðum megin á nefið á
sér i einu.. Þegar þeir voru
komnir götuna á enda, ráikust
þeir á ræfilslegan náunga, sem
stansaði félaga Sams og talaði
til hans.
— Eg hefi enga smápeninga,
maður minn, sagði vinur Sams
og hélt áfram. ,
—- Eg bið ekki um ölmusu,
herra minn, sagði náunginn og
gekk á eftir þeim. Eg er að
reyna að selja lilut.
Hvað er það?
Ræfillinn horfði í kringum
sig og hvislaði svo eitthvað í
eyra mannsins.
— Hvað?
— Nokkuð sem eg fann,
sagði hinn í hálfum hljóðum.
— Hvað er það? sagði Sam
ákafur.
Flækingurinn stakik hendinni
ofan í vasa sinn og dró upp
stórt gullnisti, alsett demöntum,
sýndi þeim og rendi því svo
strax aftur í vasa sinn. Kunn-
ingi Sams gaf honum olnbog-
skot og hvíslaði:
— Það er þetta. Loí'ið okkur
að sjá það aftur. Betlarinn dró
það aftur upp úr vasa sínum
og hélt því dauðalialdi meðan
þeir skoðuðu það.
— Hvar fanstu það, sagði
Sam. .
— Skamt frá Mint.
— Hvað viltu fá fyrir það?
—- Eins mikið og eg get,
sagði betlarinri. Eg veit ekki
livað mikils virði það er, það er
það versta. Ilvað segið þið um
tutlugu pund?
1 Sam hló. Það var hlátur sem
hann hafði einu sinni fengið
greiddan með glóðarauga.
— Tuttugu pund. Ertu geng-
inn af göflunum, hvað? Eg skal
gefa þér nokkra blanka shill-
inga.
— Jæja, skipstjóri, það ger-
ir ekkert til, engu hefir verið
spilt. Eg ætla að tala við ein-
hverja aðra. Ef til vill er lika
hægt að fá fundarlaun, mikil
fundarlaun. Það getur verið
hundrað punda virði.
Kunningi Sams dró hann til
hliðar og hvíslaði að honum
að þetta væri tækifæri, sem
ekki fengist nema einu sinni
á æfinni.
— Og ef þú vilt heldur
geyma það en fá fundarlaun-
in, þá er eg viss um, að þú
getur altaf fengið 100 pund
1‘yrir það.
— Eg hefi engin tuttugu
pund, sagði Sam.
— Hvað mikið hefirðu?
Sam fór í vasa sinn og taldi
peningana. Samtals niu pund
fjórtán sliillings og tveir pence.
— Þú hefir kannske meira
heima, sagði vinur hans.
— Ekki rauðan, sagði Sam,
sem var rétt að þvi er litinn
snerti.,
— Þú getur ef til vill feng-
ið lán, sagði vinurinn með
mjúkri og góðlegri rödd. Eg
skyldi með hinni mestu ánægju
lána þér peningana, en því
miður hefi eg ekkert á mér.
* * *
Sam hristi höfuðið, en að
síðustu, þótt betlarinn hefði
sagt, að hann léti heldur drepa
sig en að selja nistið undir 20
pundum, urðu þeir kaupsáttir
með því að Sam greiddi níu
pund, silfurúrkeðju, tvo vindla,
sem hann hafði óvart sest á,
og tygilkníf.
— Flýttu þér og láttu nistið
i vasa þinn. Láttu ekki nokk-
urn mann sjá það, sagði betl-
arinn, um leið og hann afhenti
Sam djásnið. Betlarinn skildi
við þá, en vinur Sams horfði
á eftir honum. Hann kvaddi í
skyndi, og sagðist verða að tala
piltinn og fá hann til að þegja
um þessi kaup.
Sam sneri heim á leið. Hann
kom varla við jörðina og hann
gerði sér jafnvel lítið fyrir og
fór að dansa eftir lirukassa-
músik, sem hann hitti á göt-
unni. Peter og Ginger voru
ekki heima. Heldur ekki hús-
móðirin, sem geymdi peninga
fyrir hann. Lítil stúlka, ellefu
ára gömul, var heima, og þeg-
ar hann bað hana að hjálpa
sér um nokkra koparskildinga,
hélt hún yfir honum slíka
þrumuræðu um eyðslusemi
lians, að honum féll allur ketill
í eld og hann varð orðlaus.
Þegar húsmóðirin kom heim,
þurfti hann fyrst að hlusta á
oi’ðaflaum hennar í hálftíma,
áður en hann fékk aurana, og
þegar þeir loksins komu, þurfti
hann að týna þá upp af gólf-
inu og þakkaði fyrir að fá þá.
* * *
Hann gekk til hvílu áður en
Ginger og Peter komu heim,
en honum var svo mikið í huga,
að hann gat ekki sofnað. Löngu
eftir að hinir voru háttaðir, lá
hann vakandi og hugsaði um
það, hversu mikið af heimsins
gæðum væri hægt að veita sér
fyrir hundrað pund. Öðru
hvoru tók hann nistið undan
koddanum og þuklaði á því.
Svo fanst honum, að hann
þurfa nauðsynlega að sjá það
nokkrum sinnum og kallaði til
hinna að hætta að hrjóta, —
7
v