Vísir - 22.12.1950, Page 20

2o
JÖLABLAÐ VISIS
iööeftKOO»o»!i?iOíS!Söooeí5!ií5Cíiö!iOöe«oöoííonottoocoaKfii!saoísoís«ooeoíSíiOíioQ!ie««cottocec
íí
Íí
o
,. o
íí
í?
í?
■r*
$
■SH
>.r
g
í?
:•:» . •■- ••bííi
«
---:----------------rr
; !?
■Æ ','•• ■
Sí
i?
i?
í?

jwmjvvwwww.
i?
í?
í?
í?
í?
í?
o
o
o
J*.
w
o
o
o
o
o
o
o
»
£?
*.r
o
o
o
t?
t?
Í!
útvegum við gegn gjaldeyris- og innflutningsleyfum
allar teg. af pappír
Umslög
Reikningshefti
Stílabækur
Toiletpappír
o.fl. pappírsvörur
iðnaðar og umbúða
í?
Bókapappír
Umbúðapappír
Smjörpappír
Allskonar pappi til
£?
Fwd «f/ sýnishom ftjrii'liytjjandi
o
o
O
O
i?
o
o
S. Ærme&s&an ét C©
Einkaumboðsmenn fyrir: Thé Finnisii Paper Mills Ass. — Finnish Board Mills Ass. — Finnish Papcr and Board Converters’ Association.
£?
£5
£?
4 >
i?
a
£5
soeoooooooeoooíieooooooeoí'.ioísooooooooeoooooooooeeooooooooooooooíi
— Máfufimt
l S
Frh. af bls. 17.
ur. Þá gekk húsfreyja úr eld-
' húsi, föl yfirlitum og lítið
‘!eitt skjálfandi. Hún fór yfir í
■svefnherbergi þeirra hjón-
anna, en þar sváfu tvö
.yngstu börnin. Hún læsti
’herberginu. og því næst
öileygði hún sér á rúm sitt í
Löllum fötunum.
Húsfreyja fór aftur á
íjkreik, strax og orðið var
7'nokkurn veginn bjart. Hún
ösá, að einn stofuglugginn
;!var brotinn og ekki einung.
;í
§
[ds flest smálegt í stofunni,
iKheldur líka sumir stólarnir,
k— já, jafnvel sjálf borðplat-
þart var sprungin. Húsfreyja
Kgekk út á hlaðið. Þar stóö
jþvörubifreiðin — óhreyfð, en
;;enginn maður var sjáanleg-
feur. En allt í einu barst eitt-
í-hvert kvein að eyrum hús-
freyju. Hún tók að svipast
öum, eins og liún væri að Jeita
j .að einhverju smálegu á hlað-
i- inu, gerði þetta ósjálfrátt,
;-;því að það var engu líkara
‘ en hljóðið kæmi neöan að,
■■kæmi neðan úr jörðinni —
eöa hvaö? Loks komst hús-
freyja aö þeirri niðurstöðu,
aö það mundi koma úr vot-
heysgryjunni. Jú, það stóð
heima. Niðri í gryfjunni lágu
. tvær manneskj’ur — þau
. Reykjavíkurfrökenin og Eg-
ill bátsmaður, hún kvein-
andi, hann hrjótandi.
Þaö voru þeir Sveinn í
Mosahvammi og Bergsveinn:
gamli að vestan, sem hjálp-i
uöust að því að draga þokka j
hjúin upp úr gryfjunni,, Sú
verkun á þeim, og sá þef-
ur! Frökenin reyndist ekki
meidd, nema hvað hún kvart
aði undan sárindum á oln-
boga og mjöðm, en henni
var mjög kalt. Húsfreyja
hellti ofan í hana kaffi og
viský, sem hún fánn í flösku
úti í horni, og frökenin hafði
ekki drukkið nema tvo væna
sopa, þegar hún tók að hlæja
og hrista höfuðið, undrast
krafta Háidánar og spyrja
eftir honum, — og benda á
Egil bátsmann og kasta að
honum köpuryrðum:
,,Þar dugðir þú ekki, sjálf
hetjan, ekki þegar það var
hann Hálfdán! Iss, þú ætt-
ir aö hafa slegizt rneira um
dagana. Þetta skal þó svei
mér fá fætur milli kunn-
ingjanna!“‘
Og Egill, sem virtist hafa
óslíérta heyrn, gat aðeins
hafið nokkurn handleggja-
slátt, en ekki komiö upp
nokkru ofði, sem skildist,
varla hann gæti drukkiö
sér til hressingar af viský-
inú. Hann var nvergi brot-
inn, nema hvað brotnað
höfðu úr honum framtenn-
ur, en hins vegar var andlit-
ið ferlegt ásýndum. Hann
háfði glóðaraugabeggja meg
in, neðri kjálkarnir voru
stokkbólgnir, og þaö var
hruflað ofan af báðum kinn-
beinum, Húsfreyja hafði
hringt eftir bíl, strax og hún ]
gat náð 1 samband við1
Reykjavík. Hann kom brátt, j
og ók hann úr hlaöi meö |
báða næturgestina.
Þegar þeir fóru, var Hálf-
dán bóndi ekki ennþá kom-
inn í leitirnar. Þeir Sveinn
og gamli maðurinn vildi fara
að leita að honum, en hús-
freyja aftók þaö með öllu.
„Jæja, jæja,“ sagði þá
Sveinn. „Honum ætti svo
sem að vera óhætt og trú-
legast að hann skili sér. Úr
því hann gat fleygt drek-
anum ofan í votheysgryfj-
una, hvaö sem stelpuræksn-
inu líður, þá er hann óbrot-
inn og sjálfbjarga.“ Og nú
gat Sveinn ekki barizt brosi.
Hann leit á húsfreyju og
bætti við: „En ef þokkahjú-
in þýkja ekki lykta. þá er ég
illa svikinn!“
Það var liðið langt fram á
dag, þegar Hálfdán bóndi
gekk í bæinn — allur úandi
í heyi og kUski. Hann hafði
heljarmikið glóöarauga, var
hruflaður á kinnbeini, og
lítið eitt hafði rifnaö út í
vinstra munnvikið. Hann fór
til eldhúss, gaf konu sinni
hornauga og-svölgraði síðan
ósköp af vatni, en hann
sagðí ekki neitt, og hún
rnælti ekki aukatckið orð.
Þá er hann hafði drukkið
nægju sína, gekk hann til
iVcfnhérbergis þeirra hjóna
og háttaði, Hann svaf það,
sem eftir var dagsins, var
ekki vaknáöur, þegar hús-
freyja gekk til hvílu. En árla
morguns reif hann sig -upp,
klæddi sig 1 snatrj, fékk sér
mjólk að drekka og fór síð-
an út. Hann náði sér í haka
og skóflu, og því næst hélt
hann af staö yfir að Mosa-
hvammi. Þar vann hann
frá morgni til kvölds í þrjá
daga aö skurðgreftri meö
Sveini bónda, kom aðeins
heim til að sofa og talaði
ekki við nokkra manneskju
á heimilinu.
Fjórði dagurinn var
sunnudagur,, Þá svaf Há,lf-
dán fram eftir, en settist svo
að miðdegisverði með fólki
sínu, var kátur og ræðinn
ög gjarn á glens, Að lokinni
máltíð gekk Kanh til konu
sinnar og þakkáði henni
fyrir matinn með kossi, og
hún lét eins og ekkert heíöi
í skorizt. Næsta dag fór
hann svo að laga í stof-
unni, eftir því sem unnt var,
og hafði um það gamanyröi,
að alltaf væru - þau eins,
bölvuð svikin hjá þeim í
Reykjavík, seldu hluti, sem
ekki þyldu, að komið væri
við þá, ef rnenn kæmust í
nokkurn galsa.
Auðvítað barst það út um
sveítina, sem gerzt haíði
nóttiha góöu, og sömuíeiðis
för fréttin víða um Eeykja-
vík. Menn höfðu 1 flimting-
u m gestarúmið í Kci'.dna-
koti og e;eröu jafnvel aö
gamni sínu út af atburöun-
um við Hálfdán sjálfan,, —
Hann tók öllu slíku meö
brosi, og lengi vel var hann
rólegri við alls konar heim-
ilisstörf en hann hafði verið
um langt skeð.
En óróinn sótti á hann
síöari liluta vetrar. Stund-
um fór hann eitthvað á vöru-
bjlnum, en annað veifið þaut
hann yfir landið á skíðum,
eins og hann væri að taka
þátt í kappgöngu. Seint á
útmánuöum tók hann að
rífa upp grjót í holti nokkru
í landareign sinni. Flann var
spurður, hvað hann ætlaðist
fyrir, hvort hann ætlaði að
aka grjótinu til bæjarins og
selja það þar — eöa hvört
hann hygði á að rækta
holtið, þar sem þó væru slík-
ar aurbleytur vor og haust,
að þar væri ekki nokkurri
skepnu fært,
Hann svaraði ekki. alltaf
slíkum spurnlngum, en fyr-
ir kom, að hann sagöi sein-
lega:
,.0, ég.veit það ekki, lags-
maður!“
Eöa:
,,Það verður víst framtíð-
in að leiða 1 Ijós, hvort
nokkrum veröur gagn aö
þcssu. verki.“
Síöan korn þá vorið og
sumarið, og oftast var Hálf-
dán önnum kafinn viö ein-
hver störf, og nú megraðist
hann mikið og gránaði í
•vöngum. Stöku sinnum kom
það fyrir, að hann jafnvel
rauk frá hóyhirðingu, þaut
út á nes eða upp í hlíðar-
þdrögin, austan við bæina, og