Vísir - 16.12.1954, Page 9

Fimmtuflaginn 16. desember 1954.
vlsm
9

'^VWWUWWWV^^^WWWWWWtfWWW'
Hér eru örfá
er komi
efnis, sem blaðið flyfur að þessu sinni:
!
I
I
í
\
í
Ung lisfakona
Viðtnl við
Gerði Mfelgadniiur
Listakona þessi er Gerður Helgadóttir, sem
þrátt fyrir ungan aldur hefur getið sér óvenju-
legan orstír á listaferli sínum og þegar haldið,
eða verið aðili að 20—30 listsýningum í mörg-
um löndum Norðurálfu.
Fyrsta spurning blaðamanns Vísis, er hann
gekk á fund Gerðar Helgadóttur, var að spyrja
hana hvenær löngxm hennar hafi vaknað til
listar og hneigð hennar beinst í þá átt.
— Ég hef alltaf haft gaman af að téikna og
modelera í leir frá því ég man fyrst eftir mér
sagði Gerður. — Ég dundaði oft við að smíða
báta úr smáspýtum, sem ég' fékk hjá afa mínum,
en hann var trésmiður austur í Neskaupstað,
þar sem foreldrar mínir bjuggu fyrstu æviár
mín.
1
Þenna eftirminnilega morgun, þegár faðir
minn var farinn, var ég emn á fótum t-il að
halda eldinum lifandi. Mamma var að kalla
til mín og biðja mig að láta ekki eldinn deyja.
Húsið var kalt, en óstjórnlegi, beljándi fár-
viðrisstormurinn úti, og kuldinn var öldungis
voðalegur. Mest af tímanum mun ég háfa verið
hjá ofninum eða setið við litla borðið, sem
stóð yið norðurgluggann, til að geta horft út.
Man ég vel, að einu sinn liljóp ég að rúminu til
mömmu og sagði henni, að Fljótið væri órðið
svo stórt, væri komið upp á land, og væri að
verða hvítt. Það voru freyðandi öldur, sem ég
sá.
Það var komið rökkur, þegar faðir minn kom
heim. Þá var efsta lagið á stéttinni, sém husið
stóð á, upp úr vatninu. Hann fór strax út í
fjós, til að vita um skepnurnar. Kemur strax
aftur, blautur upp að mitti, og segir möíhmu,
að kýrnar standi í vatni upp í kvið, en kálf-
■arnir á miðjar síður.
Ólympíuförin 1908
Æí-iitr Péinr Sifffússnn
Árið 1908 tóku íslendingar í fyrsta skipti þátt
í Ólympíuleikum. Fór þá ofurlítill hópur ís-
lenzkra glímukappa Undir stjórn Jóhannesar
Jósefssonar á Ólympíuleikana í London til að
sýna þar íslenzka glímu, en auk þess keppti
Jóhannes þar í grísk-rómverskri glímu.
Hrós fyiir sýningarglímu.
Minnist ég sérstaklega tvegg.ja manna, sem
voru mikið með okkur og glímd-u oft. Jónatan
Þorsteinsson, stór maður og sterkur, var á-
hugama'ður mikill um glímur og íþr’óttir og
Snorri Einarsson, kattiiðugur maður og glíminn,
i:en minni kraftam'aður. Hann var bróðir Matt-
híasar læknis, sém.ofí kom fil ofekar á æfingar
þó eigi glímdi hann svo ég til vissi. — Var
mikið með okkur látið þessa væntanlegu Lund-
únafara og var dvölin í Reykjavík skemmtileg
en stutt. Opinber sýningarglíma var háð áður
en við fórum og var hún talin hafa tekizt mjög
vel. Dómar um glímu þessa komu í ýmsum
blöðum og voru þeir smnir mér mjög vinveittir.
Dauði
Lemminkáinens
(Úr Kalmtla)
Konan lengi leitar sonar,
leitar, spyr hjá margra dyrum:
rann um fen, sem refur að greni,
rann um skóg, sem fugl um móa,
synti ár, sem svanur á báru,
sveif um vang með hindargangi,
stökk, sem héri um strendur dökkar,
stiklaði grjótin sendling fljótar,
steinum vék úr vegi sínum,
velti trjám í skógabeltum.
Leitaði kona lengi sonar,
leitaði, spurði, knúði hurðir!
Loksins frá hún toppa trjáa
um týnda soninn helsveig krýndan:
Björkin stundi, beykið drundi,
blaðregn dundi í furulundi.
Eikin græna, akarnbleika,
ein þar reyndi sVar að greina:
„Mæðist ég og má ei glæða
móðurvon í hug þér, kona,
Forlög sköpuð ill mér árla
urðu, og brugðu á líf mitt snurðu,
Síðla mun ég sjálf — eða bráðla —
séld til bráðar rauðum éldi,
hrelld og aldin felld að foldu,
faldi grænum svipt um aldur.“
Rjómabússtýra í hart-
nær hálfaöld
Rjómabúið í Þykkvabænum var að því leyti
frábrugðið hinum búunum, að það var knúið
með hestum, hin voru öll vatnsknúin. Svéifin,
sem hestarnir voru látnir snúa, var tíu álna
löng stöng, auðvitað lárétt. Þeir yoru teymdir
hring eftir hring í kringum ásinn meðan rjóm-
inn var að strokkast, 3—4 tíma á dag, ummál
hringsins tæpar 63 álnir. Upphaflega var stöng-
in aðeins 5 álnir, en það reyndist alltof þungt
fyrir tvo hesta, svo hún var lengd um helming.
En ekki vantaði að nóg væri að gera. Um
sláttinn varð ég' að fara á fætur klukkan hálf-
þrjú til þrjú. Ég varð nefnilega að vera búin
að strokka allan rjómann frá deginum áður
klukkan sjö til átta á morgnana, því að þá varð
að fara með rjómabúshestana (þá sem snéru
strokknum) út áð Háfsósum til þess að sækja
á þeim rjómann, sem ferjaður var yfir ósana
ofan úr Háfshverfi ög frá Sandhólaferju.
Venjulega var ég svo búin að strokka allan
rjómann um hádegi.
Þórðarhöfði
ÆJfiir Valgarð Býörwtsson
Er ég hafði athugað bergið vel réði ég til at-
lögu vestan og norðan við sneiðing' nokkurn, sem
ég hugði að ég gæti notfært mér, sem og raun
varð á. Bergið er þarna um 30 metra á hæð
og svo til lóðrétt uppundir sneiðinginn. Fyrstu
10—15 metrana gekk mér vel og fór næstum
beint upp. Mjög tafði það fyrir og torveldaði
klifið hve bjargið var laust, og varð ég stöð- .
ugt að rifa frá mér lausagrjótið. Tók nú við
versti kaflinn og miðaði mér mjög hægt, voru
þær litlu hand- og fótfestur, er ég fann, mjög
lausar og hrundu sumar, ef á þeim var tekið,
enda var ég þarna allsmeykur og óttaðist að
hrapa niður þá og þegar. Samt mjakaði ég
mér áfram, upp og austur í átt að sneiðingnum
og enn hafði mér ekki dottið í hug áð snúa við.
á Vatnajökli
f * T A.
Efiir Arna Siefansson
Er inn kom, hófum við leit að kössum þeim,
er fyrst skyldi bjargað samkv. farmskrá, þar á
meðal líkkistunni, og fannst hún fljótlega og
var borin út á sleða. Því næst gekk ég fram
eftir vélarskrokknum, eins langt og komizt varð.
Enga ljósglætu lagði þar inn, en allt í einu
þóttist ég verða var við eitthvað kvikt fram
úndan og brá upp vasaljósi. Skein þá í mó-
brúnar glyrnur, allferlegar. Er ekki að orð-
lengja það, að þarna var kominn hundurinn
Cárló, er strauk frá björgunarieiðangri Norð-
lendinga á Dyngjujökli fyrir hálfum mánuði. Ég
ætlaði að taka í hálsbandið og leiða seppa ut,
en hann urraði grimmdarlega og bjóst til varn-
ar. Vitanlega var hann glorsoltinn og stóðst
því ekki freistinguna, er honum var boðinn
matur, svo að við gátum handsamað hann og
leitt út.
Fróðleg för um
Eftir
1 ifjils'si Krisigúnsdoiiur
I lestinni á leiðinni til Ismir hlotnaðist mér
sá heiður að Tyrki nokkur bað mín. En þar
eð formáli hans að bónorðinu var örlítið öðru
vísi en á íslandi ætla ég að segja frá atburði
þessum. Sennilega hefur maðurinn verið búinn
að gefa mér gætur án þess, að ég vissi af þvi.
Allt í einu snaraðist hann inn í klefann tíl
okkar og gaf vínberjaklasa á báða bóga. Þegar
allir voru orðnir mettir fór hann að ræða bón-
orðið við mig. Ég benti honum á giftingarhring-
inn en það hafði engin áhrif. Hann vildi ganga
frá trúlofuninni strax svo við gætum búið í
sama herbergi' í Ismír.; ;
I
Hér hefur aðeins verið getíð um lítinn hluta þess, sem blaðið birtir að þessu sinni. Auk hess eru í
blaðinu sögur, kvæði, aðrar frásagnir og skrítlur. Verðið er óbreytt frá í fyrra eða aðeins 6 krónur.
Blaðið
verður borið til áskrifenda mestu duga.

I