Vísir - 24.01.1955, Blaðsíða 10

tO
VISIE
Mánudaginn 24. janúar 1955,
heldur — eg mann að eg veitti honum aðstoS til þess að koma
fyrir til gistingar mönnum jarlsins ..........
„Killigrew, — heyrðu nú, — hann var í Reading í fyrradag.
Ég man, að ég mætti honum fyrir utan búðina hans Thompsons.
Hann kvartaði yfir því, að hann hefði gatslitið skó sína á reið
frá Gloucestershire til London, til fundar við húsbónda sinn.
Kvaðst hann verða að kaupa sér ný stígvél, en hvergi væri
góð stígvél að fá“.
Öll stríðni og öll glettni hvarf úr svip Sir Edwards.
„Þú sást hann? Og þú segir, að hann hafi verið á leið til
Lundúna? Sástu hann leggja af stað þangað — halda braut-
ina, sem liggur þangað?“
„Nei, en hann sagði, að.............“
„Mig varðar andsk. . . . ekkert um hvað hann sagði. Hrað-
boðinn, sem á var ráðist — var hann rændur nokkru?“
nokkru?“
„Auðvitað, það geturuðu sjálfur séð í þessu plaggi.“
Daniel benti á plagg, sem lá fyrir framan Sir Edward og hann
að eg hefi hrækt hörðum skít seinustu mílurnar. greip það.
Hellið í glas Sir Daniels, kallaði Sir Edward til þjóns síns, „Asnakjálki, hann var ekki ræntur neinu. Þeir tóku bara
og'mælti svo við starfsbróðir sinn: skjalatöskuna. Hvers vegna gaztu ekki hlustað á hann með
— Þú hefur þá veitt þeim eftirför mjög kappsamlega? ró, svo að þér yrði allt ljóst, í stað þess að rjúka til að óhugs-
—• Kappsamlega, svo kappsamlega, að eg mun ekki geta sezt ugu máli og gefa fyrirskipanir í allar áttir? Hvaða stigamaður
í mjúkan stól, án þess að finna til eymsla næsta hálfa mán- mundi hafa tekið skjalatösku hans, en látið hann halda skot-
uðinn. Eg lét mína léttustu menn fara fyrir, en þótt farið silfri sínu og munum, sem hann kann að hafa haft á sér.
væri að draga saman með þeim og flóttamönnunum, komust pu ert steinblindur. Þessi Horsefield þinn er Killigrew og
þeir undan. Þeir fengu nýja hesta tafarlaust í hverri póststöð,
og var engu líkara en þeir hefðu beina, skjalfesta fyrirskipim
þar um frá drottningunni sjálfri. Þessir ósvífnu fantar, svo sann-
arlega skal eg hjálpa böðlinum til að hengja þá, er þar að
kemur. Og þeim tókst hvarvetna að villa svo fyrir leitar-
mözinum okkar--------
— Okkar — Daniel?
-— Jæja, leitarmönnum mínum þá. Eg var steinuppgefinn í
‘Newbury er kvölda tók, en menn mínir riðu áfram til Chippen-
dale, en þar höfðu flóttamennirnir ekki gert vart við sig í póst-
stöðinni, né heldur hraðboði Hennar Hátignar, er þar bar að.
Lögreglumenn mínar leituðu á honum, en hann var vissulega
sá, sem hann þóttist vera.
— Hvað heyri eg, leituðu þeir . hraðboða Hennar Hátignar?
— Já, það kemst vitanlega allt í uppnám út af því, en þeir
voru orðnir svo æstir, að þeir mundu hafa leitað á drottning-
vegna bjálfaskapar þíns hefur hann tvo daga upp á að hlaupa“.
„Hvernig gat ég vitað þetta?“, sagði Sir Daniel, eins og hann
væri stórmóðgaður, en vinur hans og stéttarbróðir steytti
hnefann.
— Þjónninn, maður, þjónninn, sá, sem lék hlutverk hi-að-
boðáns, hvernig leit hann út?
— Grannur, þunnholda, nefið stórt.......“
— Mig furðar ekkert á þessari lýsingu. Hugsaðu nú andar-
tak og reyndu svo að lýsa fyrir mér jarlinum af Bristol.
Sir Daniel greip þéttara um bikarinn og drakk svo allt í
einu í botn. v
—-Eg sé, að þú ert að byrja að átta þig á hvernig í öllu
liggur. Nú verðum við að láta hendur standa fram úr ermum,
því að við eigum ekki á góðu von af Ráðsins hálfu, ef við getum
ekki klófest þá. Hvar er fjaðx-apenni, blek og pappír. Hvar x
Á kvöMvökunni.
Flækingur kom að krá á Eng-
landi og barði að dyrum. Hét
kráin „Georg og di-ekinn11.
Veitingakonan kom til dyra og'
flækinguiinn spurði: „Gætuð
þér ekki séð af svolitlum matar-
bita handa soltnum manni?
„Nei,“ sagd(. vöitingakonan
og skellti hurðinni við nefið á
honum.
Skömmu síðar barði flæking-
urinn á ný að dyrxxm. Konan
kom aftur til dyra. Þá sagði
flækingurinn: „Get eg ekki
fengið að tala nokkur orð við
hann Georg?“
Tveir írar, Dennis og Mur-
'phy, höfðu flækst til stórborg-
arinnar og lentu þerr í herbergi
saman. Dermis vissi að Murphy
átti konu heima á írlandi, en.
Kennslukonan spurði Jonna
hvað hræsni væri. Jonni svar-
aði: „Það er drengur, sem kem-
ur brosandi í skólann!"
•
Litli drengurinn fór í fyrsta
sinn í kirkju með pabba sínum
Þar komu kórdrengimir í sín-
um hvítu kór-rykkilínum og
röðuðu sér við orgelið.
„Nei, líttu á, pabbi,“ sagði
pilturinn litli. „Þeir ætla allir
að fara að láta klippa sig!“
Konan geipaði mikið af því
við vinkonu sína að bóndi henn-
djöflinum hefur ritarinn minn lagt þessa hluti? Við verðum
unni sjálfrí hefði hún birst. Og ekki höfðum við heppnina með að skrifa Ráðinu og fógetanum í Bristol. Bezt að gera fógetan-
frekar en daginn eftir. Þá nótt svaf eg í Marlborough og reið um í Gloucestershire aðvart líka. Taktu í þennan bjöllustreng, ar væri hættur að reykja.
svo hingað í dag. — Helvíti ertu nískur á vínið þitt, Ned! því að eg ætla að skipa hestasveinum mínum tveimur, að hafa Þai^ sannarlega viljakraft
— Sækið pottflösku af víni og leggið á borðið fyrir framan söðlað hesta og vera reiðubúna að leggja af stað. Nú, þarna er ^ Þess, sagði vinkonan.
Sir Daniel. —- Eg vildi, að eg hefði verið hér, en ekki í Woking- , þjónn minn kominn, — Toby, því í fjandanum steiidurðu þarna
ham, þegar þessi leikur hófst. Eg er nýkominn. Ef eg hefði og gapir og gónir?
— Si — Sir Edward, það er kominn hingað íögregiumaður
frá Marlborough sem er mikið niðri fyrir. Hann vill fá að tala
við Sir Daniel undir eins.
verið hér hefði það orðið mitt hlutskipti að skipuleggja og
stjórna leitinni.
— Það hefði betur verið svo. Eg er hafður að háði og spotti
tun allt greifadæmið. Eg held eg hafi heyrt háðglósur manna
„Já, reyndar,“ sagði konan.
„En eg hef nóg af honum!“
Maðurinn var mikill áhuga-
maður um golfleik og kom nú
— Hann verður að bíða? Nei, hvað sagðirðu, lögreglumaður heim til sín til kveldverðar.
er eg kom. Og eg er þannig á mig kominn, að það líður minnst frá Marlborough. Sendið hann inn þegar í stað.
hálfur mánuður þangað til eg get efnt loforð mitt, að lumbra
á þeim.
— Láttu huggast, gamli vin, hérna er flaskan komin, og það
eru fleiri í kjallaranum. Það fyrnist þrátt yfir þetta og menn
hugsa bara sem svo, að ekki sé von, að jafn gildvaxinn maður ...
— Svo að þú ert farinn að skopast að mér líka. Á þessu
verður víst engin breyting, nema eitthvað gerist til að beina
hugum manna að einhverjum miklum viðburði, — því aðeins
að eitthvað gerist — meðal annara orða, hefur ekkert mark-
vert gerst?
— Nei, ekkert nema að jarlinn af Bristol hefur verið lýstur i
iöðurlandssvikari, en hver er orsök þess, er mér hulin ráðgáta.
Þegar hann og frúin sátu við
Lögreglumaðurinn var einn þessara manna, sem kunna að borðið sagði hún:
fara sér hægt, og varla er hægt að aka, ef sá gállinn er á| „Hann Villi sagði mér að
þeim, og var maður þessi á svipinn, eins og hann hefðd verið hann hefði verið burðarsveinn
stórmóðgaður. Og þess gætti því meir því lengur sem Sir fyrir þig í dag.“
— Mér fannst hann hinn viðkunnanlgasti maðui', fundum
okkar bar saman, er hann fór hér um, það var kvöldið, sem
Edward horfði á hann.
— Geturðu ekki komið upp orði, heimskinginn þinn. Hefirðu
fréttir að færa af þorpurunum?
— Já, Sir Edward, svo mætti segja---
Og smám saman tókst Sir Eward að toga upp úr honum
það, sem hann var kominn til að segja, og sagði í löngu máli
það, sem mátt hefði segja með örfáum orðum. En hinn langa
saga hans var nokkuð saman dreginn þessi:
„Ha? Var það hann Villi?“
sagði faðir Villa.
„Einhvern veginn fannst mér
eg hafa séð piltinn áðixr!“
Georg Kaixfmarm, hinn amer-
íski leikrithöfundur, sagðist
Tveir aðstoðarmanna hans höfðu riðið í áttina til Swindon, einu sinni hafa horft á leikrit,
norðan Marlorough, daginn áður, og gert réttum aðilum að- sem var svo leiðinlegt, að hann
hann kom til Antelope, en þar gisti hann. Nokkuð annað gerst? ^ vart, og þar næst komist að raun um, að þeir yrðu að fara hefði beðið konu, sem sat fyrir
— Einn manna hans, sá með hermannssvipinn og sjómanns- alla leið til Cirencester, og gera mönnum aðvart þar, þótt þeim framan sig, að setja upp hatt,
göngulagið, Francis Killigrew, á líka von á góðu eða hitt væri langt í frá að skapi, að halda lengra. Cirencester er næsti svo að hann sæi ekki leiksviðið.
íMéVwvvwvvwvwvwwwwvvw^ «-»rwv
r. SurmtýkA:
- imim
1735
Trumbuslátturinn gerðist æ of-
Iwðslegri, og villimennirnir trylltust.
Allra augu beindust að Manga,
h-vfðingja villimannanna, sem var að
verða óður.
Manga nálgaðist fangana, og
andlit hans lék djöfullegt glott.
ixm Storb furðaði mest á rósemi Tarz-
ans, það var eins og hann væri viss
um undankomu.