Vísir - 06.05.1955, Blaðsíða 10

,40
VÍSIR
Föstudaginn 6. maí 1955.
«---------------------——----------------—~
U ■ ■ ••■■■■
Emile Zola:
ÓVÆTTURIN.
13
_________________________________________________>
Brjóst hennar þrútin af æsingu áfloganna, komu í ljós, fann-
hvít, og hún féll á bakið, reiðubúin að gefast upp.
Hún var algerlega á valdi hans, en hann gat ekkert, nema
Jrorft á hana, eins og maður, sem er viti sínu fjær. Án þess
að geta ráðið við sig, svipaðist hann um eftjr einhverju til
að myrða hana með. Hann sá skæri liggja á jörðunni og tók
Jiau upp í því skyni að reka þau milli brjósta hennar. En þá
máði hann vaidi á sér, fleygði skærunum og flýði. Flóra lá
Jtyrr með lokuð augun. Hún hélt, að mótstaða hennar væri
orsök þess, að hann hljóp burt.
Jacques flýði út í þungbúna nóttina. Hann hljóp upp hæð
og niður hæð og kom í þornaðan árfarveg. Grjót rann undan
íótum hans og hann var hræddur við skruðninginn. Hann
hljóp áfram inn í skógarrunna og þangað til hann kom að
iárnbrautarteinunum. Járnbrautarlest fór þjótandi fram hjá
með drunum og eldglæringum. Hann stóð stundarkorn skelf-
ingu lostinn. Fjöldi manns fór fram hjá og enginn þeirra
iiafði hugmynd um, að hann stóð þarna ótta sleginn. Hann
gekk í hringi, en allt í einu sá hann jarðgöngin fyrir framan
áig. Lest var að þjóta inn í göng'in og jörðin titraði undir
iijólum lestarinnar.
Jacques varð allt í einu máttlaus í fótunum og féll á grúfu
í grasið. Hann hafði þungan ekka. Var nú þessi hræðilega
árátta komin yfir hann aftur. Hann hafði reynt að myrða
hana! Reynt að myrða kvenmann! Þessi orð hijómuðu í eyrum
hans, svo sem verið hafði, þegar hann var drengur og þessi
Jöngun kom upp í honum. Á kynþroskaskeiðinu, þegar félaga
nans langaði til að eignast kvenmann, langaði hann til að
myrða kvenmann. Og fyrir fáeinum mínútum hafði hann þrif-
ið upp skæri í því augnamiði að reka þau milli nakinna brjósta
Flóru. Og það var ekki vegna þess, að hún hafði sýnt honurn
mótþróa. Þetta var hvöt, sem hann réð ekki við. Og ef hann
nefði ekki þrifað báðum höndum í grasið, hefði hann snúið
.aftur og myrt hana. Flóra! Flóra! Hún, sem var uppeldissystir
nans og hafði rétt í þessu fært honum heim sanninn um, að
hún elskaði hann. Hann boraði fingrunum ofan í jörðina og
hafði þungan ekka.
Meðan hann barðist við að ná valdi á sér, braut hann heil-
ann um, hvernig á þessu gæti staðið. Þegar hann v3r ungur
drengur í Plassans, hafði hann byrjað að velta þessu fyrir sér.
Cervaise, móðii: hans, hafði verið mjög ung, þegar hún ól
nann, fimmtán og hálfs árs gömul, en hann var ekki elzta barn
hennar, því að hún hafði átt Claude, bróður hans, þegar hún
"var fjórtán ára. Hvorki Claude né Etienne, yngsti bróðirinn,
idrtust hafa beðið tjón af því að eiga barnunga móður og faðir-
Inn hafði verið lítið eldri en hún. Hann hafði verið laglegúr
og léttúðugur náungi og hún hafði fellt mörg tár út af honum.
■Og þó gat verið, að bræður hans ættu við sína erfiðleilvu að
stríða. Til dæmis var Claude, bróðir hans, svo ákafur nð verða
málari, að hann neytti hvorki svefns né matar. Já, fjölskyld-
•una þá skorti tilfinnanlega jafnvægi. Já, margir af þessari
sett höíðu fengið taugaáfall eða bi'að að einhvp«i” 1 •'vti: Þetta
var sennilega ættgengt. Hann var ekki drykkumaður, því að
hann varð þess var, að vín gerði hann viti sínu fjær. En for-
feður hans höfðu verið drykkjumenn mann fram af manni og
eitrað blóð hans, þannig, að hann hafði morðingjahvatir.
Hann stóð eins og negldur niður. Hann stóð hikandi stundar-
korn. Ef til vill var þetta glapsýn, endurspeglun hans eigin
hugsana. Þetta var svo draumórakennt, að hann áleit, að þetta
væri .ekki veruleiki.
í klukkutíma enn reikaði hann um. Versta kastið var liðið
hjá og nú var hrollur í honum. Án þess að hafa nokkurt mark-
mið í huga, kom hann aftur til La Croix-de-Maufras. Þegar
hann kom að hliði hliðvarðarins, ákvað hann að fara ekki inn,
heldur sofa í eldiviðarskúr. Hann sá ljósrák undir þröskuld-
inum og opnaði hurðina með hægð og sá kynlega sjón. Misard
hafði ýtt til hliðar smjörkrukkunni og lá á hnjánum á gólfinu.
Lampinn stóð við hlið hans og hann var að berja í vegginn
niðri við gólfið. Hann leit upp, en það kom ekkert fát á hann.1
•— Eg missti eldspýtur á gólfið og var að reyna að tína þær
upp, sagði hann til skýringar á atferli sínu. Þegar hann hafði
látið krukkuna á sinn stað hélt hann áfram. — Eg fór heim
að sækja luktina, af því að þegar eg var á heimleið fann eg
mann liggjandi við járnbrautarteinana. Eg sá ekki betur en
hann væri dauður.
Jacques hafði fyrst dottið í hug, að Misard væri að leita að
peningu.m konu sinnar, og að grunsemdir veslings gömlu kon-
unnar væru á rökum reistar. En þegar Misard minntist á, að
hann hefði fundið dauðan mann, mundi hann eftir atburðinum
í lestinni og gleymdi öllum heimiliserjum..
— Hvar var það? spurði Jacques og fölnaði.
—• Það er í um fimm hundruð metra fjarlægð héðan. Eg
þurfti að ná í lukt til að rannsaka málið betur.
í sama bili heyrði Jacques fótatak yfir höfði sér og hrökk
við.
— Þetta er. ekkert, sagði Misard. •—- Það er bara Flóra að
ganga um gólf.
Jacques áttaði sig. Flóra hlaut að vera að bíða eftir honum.
Og nú var hún að reyna að hlera við dyrnar.
-— Eg ætla að fara með þér, sagði Jacques. — Ertu viss um,
að maðurinn sé dauður?
—• Það leit svo út. En við sjáum það nú betur, þegar við
komum með ljóskerið.
— Hvernig heldurðu, að þetta hafi farið til? Heldurðu, að
það sé um slys að ræða?
—• Það er sennilegt. Hann hefur ef til vill gengið fram með
le.stinni og rekist á hana, eða hann hefur fleygt sér af lestinni
og framið sjálfsmorð.
•—• Við skulum flýta okkur, sagði Jacques.
Misard gekk i hægðum sínum milli járnbrautarteinana, en
Jacques gat ekki sér setið og hljóp á undan. Hann var gagn-
tekinn ástríðufullri löngun, eins og maður, sem er að fara á
stefnumót. Loks rakst hann á eitthvert hrúgald, sem lá á jörð-
inni og beið þess, að Misard kæmi með ljóskerið.
— í guð.sbænum flýttu þér! kallaði hann til Misards. — Ef
hann er enn á lífi, getum við ef til vill bjargað honum.
Misard hélt áfram rólegum ski-efum og fór sér að engu
cðslega. Þegar hann hafði lýst yfir manninn, sagði hann: —
Hann er dauður.
Maðurinn, sem haíði sýnilega dottið af lestinni, lá á grúfu í
um tveggja feta fjarlægð frá teinunum. Það, sem sást af
höíði hans, var þakið hvítum hárum. Hann var vel búinn, í
dökkbláum frakka. Ekki var hægt að sjá, að lestin hefði
farið yfir hann, en blóð hafði runnið úr hálsi hans og niður
á skyrtubrjóstið.
— Einhver hefur myrt hann vegna peninganna hans, eða
ekki fæ ég betur séð, ,sagði Misard, þegar hann hafði horft
stundarkorn á líkið. Því næst bætti hann við:
— Hreyfðu hann ekki. Það er bannað með lögum. Bíddu
hérna hjá likinu, meðan ég sæki stöðvarstjórann í Barentin.
Kann Ivfti Ijóskerinu og lýsti á næsta mílustein.
k kvöldvökunni.
Þegar Alexander Dumas var
ungur, var hann listgagnrýn-
andi við dagblað í París. Kom
þá einu sinni til hans ungur
maður, afar reiður, því að Du-
mas hafði gert lítið úr list föður
hans, sem var myndhöggvari.
Pilturinn kvaðst heimta upp-
reisn fyrir föður sinn, og skor-
aði Dumas á hólm, sagði, að
hann mætti velja hvaða vopn
sem hann vildi.
„Ég var ekkert að setja út á
yður,“ sagði Dumas. „Það var
hann faðir yðar, sem ég gagn-
rýndi.“
„Það er sama,“ sagði hinn
ungi maður. ,,Sá sem móðgar
föður minn, móðgar mig. Ég
heimta uppreisn!“
„Bíðið andartak,“ sagði Du-
mas og hringdi bjöllu. Bað hann
þjón, sem inn kom, að sækja
son sinn. Þjónninn kom aftur
með lítinn dreng, þriggja ára.
Var hann hlæjandi og munn-
urinn útataður af ávaxtamauki.
Það var Dumas yngri, sem
samdi Kamelíufrúna og margt
annað sem kunnugt er.
minn!“ sagði Dumas eldri. „Þú
„Heyrðu, Alexander, sonur
verður að berjast við þennan
mann. Hann vill fá uppreisn
fyrir föður sinn!“
Max Liebermann elskaði guðs
græna náttúru öllu framar.
Hann kunni því ekki rétt vel
við sig í nýrri búð, sem hann
fékk, því að þar var enginn
garður. Hann keypti sér því tvö
lítil óleandertré og sagði þjóni
sínum, að þegar vorið kæmi,
ætti hann að setja þau utári
dyra. — Loks kom vor.
,,Gústav!“ kallaði Liehei--
mann. „Settu garðinn út Eyrir
dyrnar. En láttu trén ekki
standa of þétt. Þetta á svo sem
ekki að líta út eins og trjá-
garður!“
Landkönnuður er á ferð í
frumskógum Afríku. Kemur
hann þar að máli við blökku-
mann, er innir hami að því
hvaðan hann sé upprunninn.
„Eg er Englendingur,“ svaraði
landkönnuðurinn. ,,Já einmitt,“
segir blökkumaðurinn. „Það
rennur líka enskt blóð í mínum
æðum. Hann langa-langafi
minn át einu sinni enskan ferða
mann, sem hér dvaldist."
oick- vaij eutxen
c/l
C (£. fáuweuykó
Þegar lestin nálgast Kisiju sagði
'Barnard glaður. — Við komura í
uæka tíð.
En gleði hans breyttist í svelfinsu,
þegar hann sá, að hiiði bryggjunnar
var lokað og mtnn stóáu þar á verði.
— Hvernig stendur á þessu?
hrópaði Barnard. Lögreglumaður
kom fram og sagði:
— Því miður verðum við að
rannsaka ykkur. Hér er kominn
maður, sem segir, að málmgrýtið
sitt hafi verið gert upptækt. Einhver
Barnard hafi gert það!