Vísir - 23.05.1955, Blaðsíða 10

10
VfSIR
Mánudaginn 23. maí 1955
Emile Zola:
23
Á kvöldvökíinnf.
Veitingamaður einn í bænum
Lancing í Ameríku hefur aug-
lýst, að hver sá, sem komi í
— Mér finnst það ósennilegt. Það hafði verið blásið til brott-
fara, og það var verið að Ioka hurðunum. Við komumst aðeins
í tækan tíma í klefann okkar. Þar að auki var vagn hans
merktur með spjaldi, sem sagði, að hann væri upptekinn. Ég
fæ ekki séð, hvernig nokkur hefur getað....“
En kona hans leit á hann stórum augum, svo að. hann áttaði
sig á því, að hann mátti ekki vera of viss í þessu.
—• Ég get vitanlega ekki fullyrt neitt um það, hélt hann
áfram. — Það er vitanlega hugsanlegt, að einhver hafi komizt
inn til hans.... Það var mikil mannþröng á stöðvarpallin-
um. ...
Rödd hans varð skýrari og styrkari, þegar hann talaði og
þessi nýi möguleiki tók á sig mynd í huga hans.
— Menn voru að byrja að streyma til Le Havre vegna
hátíðahaldanna í dag. Við urð'um að verja klefa okkar fyrii
innrás farþega, sem áttu að vera á öðru farrými og jafnvei
þriðja. Þar að auki er lýsing mjög léieg í Rúðuborg, svo ac
maður getur ekki séð neitt greinilega. Já, það er vissulega
mögulegt, að einhver, sem hefur ekki tekizt að fá sæti, haf.
notað glundroðann' til að ryðjast inn til Grandmorins. Hanr.
sneri sér að Séverine. — Hvað heldur þú um það, góða mín?
Þannig híýtúr það að hafa verið.
Séverine bar vasaklútinn jinn upp að rauðum kvörmunum
og sagði: — Já, það hlýtur að vera þannig.
—• Þetta var nokkuð, sem. hægt var að átta sig á, og stöðvar-
stjórinn og öryggisstjórinn litu hvor á annan í þögulum skiln-
ingí. Þessi litli hópur var óþolinmóður. Menn fundu að nú var
undirbúningsspurnignunum lokið og menn vildu nú láta í
Ijós einkaálit sitt á málinu. Sérhver maður hafði sína einka-
skoðun á málinu. Hin venjulega starfsemi stöðvarinnar hafði
tafizt um nokkrar mínútur. Allt starfsfólkið var komið á staðinn
og nú lrrukku menn við, þegar lestin, sem átti að koma kl.
9,38, kom. Menn hlupu til og opnuðu hurðirnar og hleyptu
farþegum út. En flestir stóðu þó kyrrir umhverfis herra Cauche,
til að vera viðstaddir, þegar hann skoðaði hinn blóðidrifna
klefa einu sinni ,enn.
í sama bili kom Pécqueux, sem var að tala við frú Lebleú og
Philoméne, auga á vélstjóra sinn, Jacques Lantier. Jacques var
nýgenginn út úr hinni nýkomnu lest og starði, á báðum áttum,
á hópinn. Pecqueux benti honum að koma nær, en það tók
Jacques talsverðan tíma að átta sig þangað til hann gekk
hægt nær. #
— Hvað er um að vera? spurði hann.
Auðvitað vissi hann svarið fyrir fram, en hann hlustaði með
þolinmæði á frásögnina af morðinu og þeim skoðunum, sem
uppi voru, um atbubðinn. En hins vegar snart það hann óþægi-
lega að horfa á vagninn, sem hann hafði séð þjóta fram hjá
sér 'í myrkrinu, þegar morðið var framið.
Hann sá blóðblettinn á sessunni og í huganum sá hann líkið,
hálsskorið, hjá járnbrautarteinunurrt í margra mílna fjarlægð.
Þegar hann sneri sér við, sá hann Roubaud-hjónin, og í sama
bili heyr'öi hann frá því sagt, hvernig þau hefðu lent í þessu
máli. Þau höfðu verið í sömu les.t og hinn myrti, frá París,
og' t-ala'5 við hann nokkur orð í Rúðubcfg. Hann þekkci
Roubaud og þeir heilsuðust og kvöddust með handabandi, þegar
þeir hittust af tilviljun í starfinu. En konu hans forðaðist
hann, eins og hann forðaðist allar konur. En þegar hann sá
hana núna, föla í, andliti og með þrútin augu, gat hann ekki
haft augun af henni. Hann furðaði sig á að hánn skyldi hitta
Roubaud-hjónin hér undir þessum kringumstæðum.
— Ég veit um þetta allt saman, greip hann fram í fyrir
Peccqueux. — Ég var rétt hjá jarðgöngunum í gærkveldi, og veitingahús sitt í fyrsta sinn,
ég sá, að eitthvað var um að vera, þegar lestin þaut fram hjá. skuli fá ókeypis máltíð, ef haim
Fólkið þyrptist óðara kringum hann. Allir voru forvitnir. 1 geti borið rétt fram nafn sitt.
Þegar hann áttaði sig, fór hrollur um hann yfir því, sem hann Ennþá hefur veitingamað'urinn
hafði sagt. Hvers vegna hafði hann sagt þetta, þegar hann ' enga máltíð þurft að gefa, því
hafði ákveðið að þegja? Hann hafði misst þetta út úr sér, að öllum hefur verið ofraun að
þegar hann horfði á konuna. Og nú tók hún vasaklútinn bera nafn hans fram, en hann
frá augunum og horfði á hann stórum augum, fullum af tárum. heitir George Pappvlahodimi-
Öryggisstjórinn gekk til hans. trakpolous. — Æfið ykkur nú,
— Hvað segirðu! Hvað sástu? ’ef þið skylduð heimsækja ná-
Meðan Séverine starði á hann, sagði Jacques með einföldum ungann!
orðum frá því, sem hann hafði séð: Tvær manneskjur, sem
hjálpuðust að því að drepa mann með hníf. Roubaud, sem stóð
við hlið konu sinnar, horfði á hann hvössum augum og hlustaði
með athygli.
— Myndirðu þekkja morðingjann, ef þú sæir hann aftur?
spurð'i Cauche.
— Nei, ekki býst ég við því.
•— Var hann í ferðafötum eða í fötum lestarstarfsmanns?
— Það sá ég ekki. Lestin fór með fimmtíu míina hraða!
Séverine leit snöggvast á mann sinn, en hann sagði, eins
og ekkert væri um að vera. — Það hefði líka þurft glögg
augu til þess.
— Það gerir ekkert til, sagði Cauche. — Þetta eru sámt
njög þýðingarmiklar upplýsingar. Rannsóknardómarinn mun
koma yður á sporið. En viljið þið, herra Lantier og herra
Roubaud, láta mig fá full nöfn ykkar vegna vitnastefnunnar,
sem ykkur verður óhjákvæmilega send.
Þar með var þessu lokið og fólkið fór aftur til starfa sinna.
■'ann hélt lengur í höndina á Jacques en venjulega, þegar
ann kvaddi hann en hinn síðarnefndi stóð eftir ásamt Séverine,
o þau frú Lebleu, Pecqueux og Philoméne gengu rabbandi
irt. Honurn- fannst hann verða að fylgja henni að stiganum,
■m lá upp á aðra hæð stöðvarhússins. Enda þótt hann hefði
ckert umræðuefni, fannst honum þau vera tengd ósýnileg-
•i böndum á einhvern hátt.

Hinn heimsfrægi óperusöngv-
ari Benjamino Gigli hefur á-
kveðið að hætta að syngja, áður
en rödd hans tekur að bila, og'
meðan hann nýtur enn óskor-
l aðrar hylli áheyrenda. Þegar
blaðamaður nokkur spurði hann,
hvort hann myndi þó ekki láta
til sín heyra öðru hvoru, svar-
aði Gigli:
„Nei, það er eins með það
að draga sig í hlé frá sönglíf-
inu eins og að hætta að reykja.
Maður verður að hætta í eitt
skipti skipti fyrir öll.“
•
Maður einn lá hanaleguná, og
vinur hans heimsótti hann. Bað
vinurinn hann að leggja sér gott
orð, þegar hann kæmi yfir um.
„Það skal ég gera,“' svaraði
sjúklingurinn- „Ég- skal meira
að segja binda hnút á líkklæ'ðin^
svo a'ð ég gleymi því ekki.“
Hún fann vinkonu sína grát-
andi í Iegubekknum og spurði,
hva'ð að henni amaði,
,,Það er út af manninum mín-
um....... Hann er, vanur að
S|borða ,,Kornflakes“ á morgn-
’■ ana, en í morgun setti ég í ó-
gáti sápuspæni • á diskinni
hans.“
,,Og hann hefur náttúrlega
froðufellt af vonzku?“
„Froðufellt, já, það er ein-
mitt rétta orðið. — Og hann
freyðir enn.“
©
Það var langt síðan vinirnir
höfðu hittzt — en þegar þeir.
mættust loks. sagði annar:
. „Þú veizt náttúrlega,: :áð ég
er.kvæntur?"
„Já,“ svaraði hinn — „og ég
bekkti konuna þína afbragðs-
vel í gamla daga.“
„En ég,“ andvarpaði hinn ný-
•kvænt-ieiginmaður, „kynntist
henni fyi'st eftir brúðkaupið."
C. d. Sui'tCU'flkA
Loks rís Tarzan úr rotinu. Hann
er hund^pn í^p^ðslegri lest káup-
skips. ... ,'••,!• . •..ý
Loks fcr hann að mur.a það, sem
gerzt hefur: Gunnar Milo! fcá á að
íá íyiir. feiðina. L • ... ....
Svo opnast dyrnar, og tveir menn
birtast í gættinni. Tarzcn læzt vera
Ann’ar segir: Nú skulum við
fleygja henum fyrir borð. Hinn sam-
þykkir þetía
rænulaus.