Vísir - 23.05.1955, Blaðsíða 4

VÍSIR
Mánudaginn 23. maí ,19á5
BEómlegt trúarlíf.
„Trúarlífið í Bandaríkjunum
er nú blómlegra og þróttmeira
en nokkru sinni áður.“
Þannig hefst grein í Keader’s
Digest, skrifuð af ritstjóra
blaðsins Christian Herald.
í grein þessari
segir; að fjölg-
að hafi í kirkju-
söfnuðum landi
ins úr 50 millj.
árið 1929 í 95
millj. í upphat'i
ársins 1955. —
í?etta er ekkert
smáræði. Aukn-
ingin á þessum
árum er hvorki
meiri né minni
en 90 af hundr-
aði. Á sama
tíma hefir fólks
fjölgunin verið'
aðeins 31.4 af
hundraði. Á þessum árum
fjölgaði kirkjubyggingum um
58 þúsundir. Og eru þá kirkjur
og samkunduhús í landinu alls
295.000.
Samfara þessu góðæri
kirkjúmálanna er svo mark-
verð nýung. Söfnuðirnir eru að
hverfa meira og meira frá hin-
um gamla stíl kirkjubygginga.
í sta'ð hinna gömlu, kostnaðar-
sömu og oft nokkuð óvistlegu
og óhagkvæmu kirkjuhúsa
koma nú ódýrari, vistlegri og
að öllu leyti þægilegri kirkju-
hús. Þar eru ekki framar hinir
hörðu og óþægilegu kvalabekk-
ir, heldur sæti, er samsvara
fyllstu kröfu tímans, og allt er
að sama ekapi vistlegt, hlýlegt
og hentugt. Kirkjubyggingar
þessar eru þá um leið eins’kon-
ar félagsheimili safnaðanna.
Þær eru gerðar þannig, að þar
eru fundarsalir, nefndaher-
brgi, eldhúá og annað fleira,
sem félagslíf manna útheimtir.
Guðsþjónustu og ræktun félags-
Jifs safnaðarins má auðveldlega
sameina, án þess að guðsþjón-
ustan sjálf — messugerðin tapi
nokkru í virðuleik.
Einn góðlyndur klerlurr sagði
eitt sinn við andstæðinga hinn-
ar nýju tilbreytni: „Haldið þið,
góðir hálsar, að Guð almáttug-
ur hafi tæmt aetu sína. er hann
sá, sem hefur áunnið sér leikni
í að beita hinum margvíslegú
Jyklum að forðabúrum bók-
vizkunnar sé betur settur hin-
um, sem kann á fingrum sér
mörg minnisatriði, en veit ekki
hvai' hann á að leita annarra.
Því er trúað hér, að sá nemandi
sé betur undir lífið búinn, sem
hefur tamið sér rökrétta og
sjálfstæða hugsun en hinn, sem
aldrei hefur gert annað en að
taka við þeim þekkingarmol-
um, sem að honum voru réttir,
og þess vegna er kennslan öllu
fremur hjáJp í leit að þekkingu
en bein fræðsla.
Viiuiubrögð.
Allt frá því er litlu snáðarn-
ir i fvrsta og öðrum bekk voru
að rembast við að læra að
þekkja á klukkuna og til þess
er 14 áia göm.ul telpa flutti
bekkjarsystkinum sínum fróð-
Jeik,. sem .hún :hafði aflað sér
af lestri tímaritsgreínar um þau
Jögmál, er virðast ríkja meðal
dýranna í leit þeirra að æsku-
blés mönnum í brjóst gotneska
kirkjustílinn?“
Á því er vakin athygli, að
kirkjusókn karlmanna í Banda-
ríkjunum sé nú meiri en hún
hefir verið um hundrað ára
Helga M. Magnúsdóttir.
F. 14. 7. 1880 - O 4, 5. 1955.
r ,‘r V, . i
í
w
ÍMthtran Churek vf the Arjnemeru
Fbriss&áy Míssou7í
skeið, og ennfremur hóplst ungt
skólafólk í kirkjurnar. Það
krefjist að vísu trúariðkana í
samræmi við nútímalíf manna,
og einn liðurinn í þessu eru
nýju, hagkvæmu og vistlegu
kirkjurnar.
Áður fór sunnudagskóla-
kennsla oft fram í hliðarher-
bergjum, viðbyggingum eða
kjöllurum. Þar var lítið hugsað
um fegurð og þægindi. Nú eru
262,000. safnaðarskólar starf-
andi í landinu og eru í þeim
35 inillj. nemenda. Mikil áherzla
er lögð á að gera allt þetta sem
ánægjulegast, húsin sjálf vist-
leg og falleg, og litir eru bjartir
og fagrir. „Margar þessar nýju
kirkjur," segir í greininni, „eru
dálitlir gimsteinar fegurðar og
þæginda.“ í sambandi við sum-
ar kirkjurnar eru meðal aim-
ars, barnaherbergi. Þar eru
barnfóstrur, leikföng og sitt af
hverju. Geta foreldrar .skilíð
þar eftir yngstu böm sín á með-
an þau gang'a sjálf í kirkju.
Viðvíkjandi þessari nýju
stefnu er það fullyrt, að með-
tækilegastir séu menn fyrir
hin hoilu, góðu, andlegu áhrif,
er þeim líði sem bezt.
Venjulega fer saman blómlegt
trúarlíf og velgengni. Þetta er
reynsla Bandaríkjamanna. —
Iijörtu mannanna eru hin sömu
k-,,, v,-—- Ti*kob sa^ð':
stöðvunum eftir langar fjar-
vistir, fannst mér að „uppgötv-
un“ nemendanna sjálfra á
leyndardómum þekkingarinnar
einkenna barnaskólann hér.
Jafnvel í enskunáminu, sem
hefst í 5. bekk, urðu bömin
sjálf að ráða það af tengslum
við ofðin, sem þau kunnu, hvað
hin fíýju táknuðu, en allt varð
þetta til þess að gera kennslu-
stundina að einu ævintýri, þar
sem eitthvað nýtt og óvænt var
alltaf að birtast. Mikil áherzla
er lögð á gerð vinnubóka, en
minna hirt um að halda sig að
eiginlegum kennslubókum.
Hugarreikningur virtist æfður
kappsamlega og naumast farið
lengra en svo, að næstum því
megi komast af með það, sem
mögulegt er að reikna blað-
laust. í yngstu bekkjunum fer
öll kennsla fram frá ld. 9 til
rúmlega 12, en síðari hJuta
dags er gert ráð fyrir að börn-
in vinni kyrrlátlega í eina
klukkustund að lausn einhverra
verkefna, og situr þá kennari
Helga mín! Það er svo stutt
síðan við hittumst á fallega
heimilinu þínu, dóttur þinnar og
tengdasonar. Nú ertu horfin
sjónum okkar, en þú trúðir é
framhaldslífið og skynjaðir oft
ýmislegt, sem okkur, hinum
þykkheyrðari, var hulið. Þú
varst viðkvæm sál, en þó sterk.
Bjartsýni fylgdi þér frá þínum
björtu æsku- og unglingsárum,
þar sem þú áttir góða foreldra
og' varst uppáhaldsbarn í stór-
um systkinahópi.
Helga var fædd að Miðhúsum
í Garði, dóttir merkra hjóna,
Guðrúnar Einarsdóttur Ólafs-
sonar að Norðurgarði í Mýrdal
og Magnúsar Þórarinssonai'
Arnbjarnarsonar Ögmundsson-
ar frá Rafnkelsstöðum í Ytri-
Hreppi. Móðir Magnúsar var
Sig'ríður Magnúsdóttir frá Birt-
ingaholti í Árnessýslu (Bii't-
ingaholtsætt). Voru þau Guðrún
húsfreyja í Brtingaholti, móðir
hinna kunnu Birtingaholts-
bræðra og Magnús, faðir Helgu,
systkinabörn.
Helga var friðleikskona, há
vexti og glæsileg. Hún var vel
gerð og listræn, og hygg ég, að
tónlistin hafi þó átt sterkust í-
tök í henni. Söngrödd hafði hún
mjög fallegá, einnig var hún
drátthög og hannyrðakona
mikil. Allur saumaskapur fór
henni vel úr hendi, og hygg ég,
að fleiri en ég ein geti sagt, að
oftar var það góður hugur og
„Eg sleppi þér ekki nema þú
blessir mig.“ Aðeins það mann-
kyn, sem mænt hefir trúaraug-
um til himins, hefir fjarlægst
bælj dýrsins, orði'ð hluttaki í
guðlegu eðli og vaxið í mann-
dómi og þekkingu. Sálir mann-
anna hungrar eftir Guði og góð
leika, þótt þær villist oft á
vandrataðri þroskabrautinni.
Mennirnir eru likir börnum,
sem hrópa á mömmu, þótt þau
séu oft óþæg.
Hér á landi þarf að vora í trú-
arlífinu. Það er ein af beztu
Iausnum uppeldisvandamáls
okkar.
Péiur Sieurðsson.
hjá þeim. í enskunáminu talar
kennarinn hið erlenda mál ein-
vörðungu frá upphafi, og er
fremur til þess stefnt að ná
öruggri leikni i beitingu tiltölu-
lega fárra orða en að bruna
yfir fjölda blaðsíðna og geta
þó engu orði beitt ef til þess
þarf að grípa. Sums staðar t.
d. í landafræ'ðikennslunni, eru
verkefni gefin og svo stillt til
að nemendur geti sjálfir leið-
rétt úrlausnir sínar áður en
þau fá viðurkenningu kennar-
ans fyrir áð réttilega sé af
hendi leyst. í elztu bekkjum
barnaskólans er kennslugrein-
um ekki skipt niöur í nám-
skeið, svo sem tíðkast Irjá jafn-
öldrum í öðrum deildum skól-
ans, en hins vegar fá kennarar
að vera mjög sjálfráðír um
vinnubrögð bekkjanna.
Tunglspeki.
Ég var um daginn í kennslU-
stundum í 14 ára bekk barna-
sk.ólans, og þykir mér trúlegt
að þar hefði fleirum minna
þakklæti, sem hún félsk að
launum fyrir vel gerða flík
heldur en fjármunir. En<J® var
hún ekki auraelsk sál.
Helga ólst upp við mjög góð
efni, og á æskuheimilinu, sem
var stórt og umfangsmikið, var
nóg að starfa, en glaðvær og
söngvinn var systkinahópurinn.
Nú á nokkrum árum höfum
við séð á bak fjórum hinna
gjörvilegu Miðhúsasystkina,
i Helgu, Guðrúnu, Sigríði og Ein-
ari skólastjóra, er alltaf reynd-
ist Helgu sannur bróðir. Hjá
Einari dvaldist móðir þeirra
síðustu æviárin, en hún andaðist
í hárri elli (nálægt níræðu) á
heimili hans, eftir mikið og
merkilegt lífsstarf.
Helga mín! Síðast, er við
ræddum saman, sagðir þú meðal
annars, að þú vildir gjarnan
verða gömul, þvi gömul varstu
hvorki í sjón né raun ennþá, t
þótt þú hefðir næstum sjötíu og
fimm ár að baki. En örvasa hefði
ég ekki viljað muna þig. Þú
varst kjarkmikil kona og dugn-
aður þinn í veikindum frábær.
Frú Helga giftist rúmlega
tvítug Jóni Sigíússyni Berg-
mann. Þau bjuggu á Suður-
nesjum í noJtkur ár, þar sem
Jón stundaði kennslu; einnig
var hann túlkur þar við enska
togara. Þau eignuðust tvö
böi’n, Magnús, er dó þriggja ára
gamall, og Guðrúnu, sem gift
er Yngva Jóhannessyni fulltrúa
í Revkjavík.' Hiá þeim dvaldist
heimamanna þótt kúnstugt að
vera. í þessum tímum áttu
börnin að segja frá einhvei’ju
fróðlegu, sem þau höfðu lesið
og skyldi viðfangsefnið rætt á
eftir. Var þetta gert til æfing-
ar í því að setja mál sitt skipu-
lega fram, en börnin höfðu áð-
ur, í samráði við kennarann,
komið sér niður á efnisval,
undirbúið sig heima með lestri
bóka eða tímarita og skrifað
minnisatriði, sem þau máttu
styðjast við. Var svo umi-æðu-
fundur settur.
Fyrstur tók til máls sessu-
nautur minn í matsal. Er það
Gyðingur, nefstór ákaflega, svo
sem plagsiður er þess kynþátt-
ar, en indæll og elskulegur
strákur. Ræddi hann um gerð
tungl- eða geimfara, og hafði
þá vizku úr einhverju amerísku
tímaiiti, að þvi er ég held. Er
hann hafði flutt mál sit vel
og skipulega spurðist- kennari
1'yri.r um, hvort hér væri engu
við að liæta. Voru þá ótal hend-
ur á lofti og rigndi nú yfir
Hélga síðast liðin 27 ár og hafði
áhyggjulausa elli. Við dóttur
sína hafði hún aldrei skilið og
tengdason sinn dáði hún, enda
reyndist hann henni eins og
bézt verður á kosið. Þrjú dótt-
ui'börn á Helga: Örn við há-
skólanám, Steinunni Helgu, er
nú les undir stúdentspróf, og'
Óttar Magnús, nemanda í
Verzlunarskóla íslands.
Góð og vel gefin kona er
hoi'fin okltur, starfsöm og trúar-
sterk. Guð blessi hana og ást-
vini hennar, er hún vildi lifa
fyrir, því þeir eru sennilega
hamingjusamastir, sem hafa þá
fórnarlund að hugsá meira um
aðra en sitt eigið ég. Og Helga
var ein þeirra hamingjusömu.
Frú Helga andaðist 4. maí
síðast liðiim, eftir nokkurra
daga Íegu á sjúkrahúsi Hvíta-
bandsins. Hún hafði verið veik
öðru hvei'ju í vetur og vei'ið við
rúmið frá því á páskum. Hugð-
ist hún ganga undir uppskurð,
en af þvi varð ekki, því að hún
kenndi heilablæðingar nokkru
eftir komu sína í sjúkrahúsið,
Blessuð sé minning hennar.
Vinkona.
Hrói Höttur
eða La Boherne.
Jane Powell heitir Ieikkona
ein í Hollywood, sem ýTnsu*
kvikmyndavinir hér kannast
við.
Hemxi hefur gramizt, að að-
dáendur hennar álíía, að hún
geti eiginlega ekki sungið ann-
að en dægurlög og annað létt-
meti. Þess vegna var svo stillt
til fyiúr nokkru, að er bla'ða-
kona kom í heimsókn til henn-
ar, var him önnun kafin við
æfingar á aríum úr Faust cg
La Boheme. Látið er í veði-i
vaka, að hún vonist til þess ací
fá að syngja í hinni heimsfrægu,
Scala-óperu í Milanó. Hins
vegar sagði blaðakonan, sem,
skrifaði um þetta, að fyrst yrði
:hún að leika i Hroa hetti 4
móti Howard Keel.
MAGNCÍS THORLACIUS
hgestaréttariögmaðor.
Málflu tnin gsskrif stof 8
Aðalstræti 9. — Sími 1875.
spurningum um hinar aðskilj-
anleg* náttúrur loftreiða þess-
arra. Varð Gyðingur mínn lengi
fyrir svörum, en þó fór svo að
þraut hans vizkubrunnur, og
vai’ þá leitað til kennara, una
útrætt var. Þá sagði ein telpn-
anna frá ferðum farfugla,
flakki laxa og ála um óraveeu
úthafa og göngu þeirra til gam-
alla slóða. Aimar nemandi
hafði valið sér að segja sögu:
af því hversu menn mega
skyndilega safna sér jarðnesk-
um fjársjóðum, og hafði Is-
landsvinurinn Dawson orðið
þar fyrir vali. Heldur þótti
mér grunnt rist, þar sem hvorki
var á það minnst hversu haniu
hugðist bjarga oss íslendinguxn
frá hungurmorði, né hitt, að
hann þótti á fyrstu uppgangs-
árum sínum meir lxafa sött afi
kappi til miða en að leiðsögu'
lögbóka, en þó lét ég þetta
kýrrt. ;
Framh. á 9, síði»