Vísir - 06.06.1955, Blaðsíða 10

vfsm
Mánudaginn-6. júní 1955
10
Emile Zola:
ÓVÆTTURIN.
30
— Kannske Grandmorin dómari hafi sjálfur búið skeytis-
söguna til, sagði monsieur Denizet ákafur, — til að skýra hina
snöggu för sína fyrir Roubaud. Roubauds-hjónin hafa sagt, að
hann hafi upprunalega ætlað að fara daginn eftir. Og þegar
ihann varð þess var, að hann var í sömu lest og þau, kann að
vera, að hann hafi sagt þessa yfirskinsástæðu frekar en raun-
verulegu ástæðuna, sem enginn veit hver er. Nei, þetta er ekki
mikilvægt. Þetta leiðir okkur aðeins á ónýta slóð.
Nú varð aftur þögn, en þegar dómarinn tók til máls á ný,
ihafði hann allan fyrirvara á.
— Eg verð nú, frú min, að drepa á mjög viðkvæmt atriði,
-og eg bið yður fyrirfram að fyrirgefa mér, hversu hrottaleg
^purningar mínar munu verða. Enginn ber meiri virðingu fyrir
minningu bróður yðar en eg . . . En það voru ýmsar flug-
.fregnir .... Menn sögðu, að hann hefði frillur. . . .
Frú Bonnehon brosti góðlátlega.
— Góði maður! Á hans aldri! Bróðir minn var mjög ungur,
<er hann missti konu sína, og mér fannst aldrei, að eg hefði að-
jstöðu til að telja það illt, sem honum fannst gott. Hann lifði
.sínu lífi, og eg skipti mér ekki af því. Eg veit það eitt að hann
gerði sér íulla grein fyrir því, hversu virðulega stöðu hann
-skipaði í þjóðfélaginu, og að hann kom ævinlega fram sem
jsannkallað prúðmenni.
Berta þoldi ekki, að minnzt væri á frillur föður hennar, svo
að hún leit niður, og maður hennar fór einnig hjá sér, svo að
ihann gekk fram að glugganum, þar sem hann sneri baki að
-öðrum i herberginu.
— Afsakið, að eg skuli halda áfram að ræða þetta atriði,
.hélt monsieur Denizet áfram, —- en urðu ekki einhver leiðindi
■vegna ungrar herbergisþernu í Doinville?
— Jú, vegna hennar Louisette. En hún var mesti vandræða-
gripur, sem hafði verið í nánu vinfengi við uppgjafafanga frá
því að hún var fjórtán ára gömul. Það var gerð tilraun til að
!kúga fé út úr bróður mínum . . . Þetta var mesta leiðindamál,
og eg skal með glöðu geði segja yður frá því.
Enginn vafi lék á því, að gott eitt vakti fyrir frú Bennehon.
!Enda þótt hún vissi vel um lesti bróður síns og hinn hörmu-
legi dauðdagi hans hafi alls ekki kornið henni á óvart, fannst
henni sér bera skylda til að verja heiður fjölskyldu sinnar.
Hún gat vel trúað því, að hann hefði langað til að komast yfir
Louisette, en jafnframt var hún sannfærð um, að stúlkan hafði
verið gerspillt áður.
— Þér skuluð hugsa yður unga stúlku með fagurt litaraft
og sakleysislega í alla staði, svo að þér munduð vera sannfærður
um, að hún mundi fara beina leið til himna. Jæja, fjórtán ára
gömul varð hún frilla ruddamennis nokkurs, sem Cabuche hét,
en hann hafði verið fimm ár í fangelsi fyrir manndráp. Hann
býr eins og villimaður í Bécourt-skógi í bjálkakofa, s'em'faðir
hans hafði átt, en sá maður hafði sprungið af harmi. Cabuche
þessi vinnur í steinnámum, sem áður fyrr lögðu til helming
..alls byggingargrjóts í Rúðuborg, en eru nú ónotaðar. Allir forð-
ast hann eins og pestina, og ef Louisette hefði ekki leitað til
hans, hefði hann búið einn í kofa sínum. Þau sáust oft á gangi
d skóginum, og leiddust þau þá — hún, þessi smágerða stúlka,
og hann, þessi stóri, sterki svoli. Þetta var siðleysi, sem er j
alveg dæmalaust. Eg komst vitanlega ekki að þessu fyrr en
síðar. Eg hafði ráðið Louisette til mín til að gera góðverk.
Misard-hjónin, foreldrar hennar, sem voru sárfátæk, gættu
þess vandlega að segja mér ekki, að þau hefðu barið hana
reglulega, en þau hefðu samt ekki getað komið í veg fyrir, að
hún leitaði Cabuche uppi í hvert skipti, sem hún gat farið út
fyrir dyr. . . .
En svo komu leiðindin fyrir. Bróðir minn hafði ekkert þjón-
ustufólk í húsi sínu, og Louisette sá um húshaldið fyrir hann,
ásarnt annari konu, þegar hann var heima. Morgunn nokkurn,
þegar hún hafði farið þangað ein hvarf hún og býst eg við, að
hún hafi ráðgert það um tíma. Sennilega hefur hún ætlað að
hlaupast á brott með elskuhuga sínum. . . . En það ægilega
var, að fimm dögum síðar fóru menn að segja, að bróðir minn
hefði reynt að taka hana með valdi á svo hroðalegan hátt,
að hún hefði flúið til Cabuhes, og í kofa hans hefði hún
dáið úr heilabólgu. Ég veit ekki, hvað kom raunverulega
fyrir. Saga þessi var sögð í svo mörgum útgáfum, að enginn
vissi hið sanna. Ég geri ráð fyrir, að einhver sótt hafi orðið
henni að bana, eins og læknirinn sagði. En ég býst við, að
hún hafi tekið þann sjúkdóm af að sofna úti í skógi eða vera
á rölti um fenin, án þess að vera almennilega búin.... Getið
þér hugsað yður, að hann bróðir minn léki barn illa? Það er
alltof aógilegt, til þess að það geti verið satt.
Monsieur Denziet hlustaði af athygli, án þess að láta nokkra
tilfinningu í ljós. Frú Bonnehon kom þetta á óvart, svo að hún
flýtti sér að ljúka sögu sinni.
— Vitanlega þori ég ekki að þvertaka fyrir það, að hann
kunni að hafa strítt henni. Hann hafði miklar mætur á ungu
fólki, og hann var léttur í lund þótt hann væri nokkuð strangur
i fasi. Við getum sagt, að hann hafi kannske kysst hana.
— Ó, frænka, hvernig getur þú sagt annað eins og þetta?
stundu Lachesnaye hjónin nú.
En frú Bonnehon yppti aðeins öxlum. Hvers vegria átti hún
að halda neinu leyndu fyrir verði laganna?
— Hann hefur kannske kitlað hana eða kysst.... Það er
enginn glæpur.... Ég er fús til að kannast við það, að stein-
tekjumaðurinn var ekki sá, sem bjó söguna til. Ég er viss um,
að Louisette hefur fundið þetta allt upp til að æsa friðil
sinn, ,svo að hann hafi síður lagt trúnað á sögu hennar. Hann
var hálfóður eftir andlát hennar, og fór um allar knæpur og
sagði, að ef hann næði nokkru sinni til hans bróður mris,
skyldi hann stinga hann eins og svín....
Monsieur Denizet greip fram í fyrir henni.
— Sagði hann það raunverulega? Eru til nokkur vitni að
því?
—Það er hægt að koma með eins mörg og yður langar til!
Þetta var Ijóti söguburðurinn! Við vorum í stökustu vandræð-
um hans vegna. En til allrar hamingju var aðstaða bróður
míns þannig, að engar hneykslissögur gátu gert honum mein.
Frú Bonnehon var nú farin að hugsa á svipaðan veg og
rannsóknardómarinn, og hún tók nú að spyrja hann út úr, til
þess að þurfa ekki að segja meira. Monsieuf Denizet reis þá
úr sæti sínu, og sagðist ekki vilja ýfa sár fjölskyldunnar
meira. Hann lét skrifarann siðan lesa framburð vitnanna, og að
því búnu undirskrifuðu þau. Yfirheyrslan hafði farið svo snurðu
laust fram, án þess að heyrzt hefði eitt óþarft eða óþægilegt
orð, svo að um leið og frú Bonnehon skrifaði undir framburð
isnn, leit hún vinsamlega á fölleitt, beinabert andlit dómarans,
eins og hún hefði aldrei virt það ahnennilega fyrir sér áður.
Hún þrýsti hönd hans, er hann fylgdi henni til dyra, ásamt
bróðurdóttur hennar og manni hennar.
— Ég vonast til að hitta yður fljótlega, mælti hún lágum
rómi. — Þér verðið að muna það, að við ætlumst til þess, að
þér komið til Doinville. Þér eruð meðal tryggustú vina minna.
Svo brosti hún dapurlega til hans, en bróðurdóttir hennar
ruddist út um dyrnar, án þess að mæla orð af vörum í kveðju-
skyni.
Þegar monsieur Denizet var orðinn einn í skrifstofu sinni,
i dró hann djúpt andann og stóð kyrr nokkra stund, niðurgokk-
Á kvöldvökunni.
Það var sögutími í dönskum
skóla. „Hver var fyrsti maður
í heimi?“ spurði kennarinn
Pésa litla.
„Skjöldur konungur,“ svar-
aði Pési.
„Hvað er að heyra þetta,“
spyr kennarinn. „Ertu búinn
að gleyma Adam?“
„Eg vissi ekki að þér telduð
útlendinga með,“ svaraði Pési.
•
Veiðimaðurinn hafði villst í
frumskóginum. Hann titraði af
angist, var alveg örmagna, ör-
væntingarfullur og banhungr-
aður. Allt í einu nam hann
staðar, hlustaði augnablik, það
birti yfir svip hans og hann
fleygði sér í fangið á öðrum
•' manni, sem var þar á ferli líka.
„Hamingjunni sé lof!“ hróp-
aði hann. „Eg var algerlega
villtur, ráðþrota, og hélt að mín
síðasta stund væri komin og nú
hafið þér frelsað mig. Eg er
himinlifandi.“
„Svona, svona,“ hrópaði hinn
og tók pípuna út úr sér. „Yfir
hverju eruð þér himinlifandi?
Eg er líka villtur!“
•
Ib Schönberg, danski leikar-
inn, er talinn mjög ljúfmann-
legur og á bágt með að segja
„nei“. Einu sinni var hann boð-
inn í matarveizlu til fjölskyldu,
sem átti meira af borðsilfri en
andríki, og fór þangað, þó að
það væri honum þvert um geð.
Þegar hann var á heimleið,
hitti hann einn af vinum sínum,
sem spurði hvernig þetta hefði
gengið.
„Biddu fyrir þér!“ sagði
Schönberg. „Það var óskaplegt!
Hefði ég ekki sjálfur verið
þarna, held ég að ég hefði sálazt
úr leiðindum!“
•
Ein af hinum miklu stjörnum
í Hollywood var búin að fá sér
nýja aðstoðarstúlku til hjálpar í
búningsherbergi sínu. Á fyrsta
degi kom hún inn til leikkon-
unnar og sagði: „Það er maður
hérna frammi, sem vill ólmur
komast inn til yðar.“
,,Báðuð þér hann ekki um
nafnspjaldið hans?“
„Jú, en hann hló bara, kyssti
mig og kallaði mig elskuna
sína!“
„Hamingan góða! Hleypið
honum inn. Það hlýtur að vera
maðurinn minn!“
C & Suncuc/kA
TARZ4IM
1831
Tarzan var hugsi. Allt benti til
J>ess, að eitthvað óhugnanlegt væri á
^seiði.
Skammt þar frá beið ókunni mað-
urinn með kíki sinn. Hann hafði
misst sjónar á Tarzan.
„Sækið boga minn og útbúnað“,
skipaði hinn grimmi, ókunni maður.
„Yið skulum leggja af stað og
hefja „veiðarnar“, Blökkumaðurinn
fór.