Vísir - 12.10.1955, Qupperneq 3

sælt og það hefur verið, enda
kreíjast hinar nýju hárgreiðsl-
ur þess ekki.“
,,Hvað um aðsókn að hár-
gre j ðslustof unum ? “
,,Hún hefur aukizt afar mik-
ið undanfarin ár. Eru það kon-
ur á öllum aldri, sem sækja
stofurnar, en þó eru ungar
stúlkur í meirihluta. Konur
leggja meiri rækt við hárið á
sér en áður, og hugsa um að
láta þvo og klippa það reglu-
lega og halda því með hárlið-
un.“
Miðvikudaginn 12. október 1955
VÍSIR
Nýjungar...
Framh. af 9. síðu.
I sítt hár þó er það einstaka sem
j látið hefur hár sitt vaxa.
„Horsetail“ eða „taglgreiðsla“
er mjög vinsæl hjá skólastúlk-
um“.
„Hver er vinsælasta hár-
greiðslan hérlendis?“
„Liðað hár. Hárið er þéttsett
liðum upp frá enninu, og niður
hnakkann.“
„Hvað um permanent?“
„Permanent er ekki eins vin-
VERÐOL
Þ VOTTALÖGURINN er stöðugt not
aður aí þúsundum ánægðra húsmæðra
Fæst í flestum verzlunum.
Yfirlitsmynd frá sýningu Nínu Sæmundsson í Þjóðminjasafninu.
Listsýning Ninu Sæmundsson.
í bogasal Þjóðminjasafnsins
sýnir Nína Sæmundsson 30
ihöggmyndir, 52 málverk og
nokkurar teikningar. Eru nú
átta ár síðan þessi ágæta lista-
kona sýndi hér á landi síðast.
Mun mörgum minnisstæð sýn-
ingin 1947, en lístvinir allir
í'agna því að Nína Sæmundsson
leitar jafnan heim á fornar
slóðir og sýnir nokkuð af starfi
sínu. Listakonan er íslendirgur
í hug og hjarta, útlagi sem ekki
festir yndi á suðurslóðum.
Nokkuð er þröngt um sýn-
inguna, en hinsvegar er lýsing
salarins ágæt, sérstak,léga fyrir
myndhöggvaraverkin. En þau
eru meginstyrkur sýnirígarinn-
ar. Bera þau vött úm mikinn
jþroska og kunnáttu. Óþreytan-
ieg hugkvæmni í éfnisvali og
meðferð meitilsins. Jöfnum
höndum vinnur listakonan í
stein, Íeir, tré ög steyptan
stein. Leitar jafnvægis með
pensil og dráttlistartæki í hönd.
Við inngang sýningarinnar
. hefur vérið komið fyrir mikilli
:mynd (fullgjörð árið 1935)
sem listasafn ríkisins keýpti
fyrir ári síðan. Á hverfanda
hveli heitir myndin. Þetta verk
hefur yfir sér yndisþokka og
drejnnandi dulúð, sem auð-
kenndi æskuverk Nínu. Ætti
v.el við að koma mynd þessad
iyrir á grasflöt við safnið, á
lágum stöpli.
Hin 29 myndhöggvavaverk.
sem sýnd eru í salnum, bera)
vott um mikinn þroska og j
jafnframt leit að nýju formi.
Að vísu nokkuð langt sótt
stundum, en alltaf með kven-
legum þokká og mikilli kunn-
áttu. Þama eru nokkurar
myndir með svipmóti æsku-
verka Nínu, nr. 3, 4 og 24.
Steinmyndir nr. 1, 13, 17, 18
og 19 sýna að listakonan leitav
að einföldu formi, rólegri tján-
ingu sem að lokum nær há-
tíunkti í íbenviðar- og jámvið-
arniyndum nr. 16 og 10.
Lítil marmaramynd, „Sviðin
jörð“, lýsir vel afstöðu lista-
konunnar til lífsins og hinnai-
hörðu baráttu við náttúruöflin
Að öllu athuguðu tel eg mynrl
þessa með beztu verkum Nínu
Er hún góð hugvekja þeim, sem
falla í stafi yfir gapandi ó-
freskjum og járnarusli.
Vitað er að listakorian hefir
ekki getað tekið hingað með
sér hin stærri myndhöggvara-
verk sín, enda hafa sum þeírrá'
þegar hlotið varanlegan séss i
Ameríku og .víðai-. Væri æski-
legt að landsmenn gerðu lista-
könunni það kleyft að flytja
nokkur hinna stærri verka
heim og halda sýningu á þeim,
t. d. að næsta sýning yrði í
aðalsþlum safnsins. Æskilegt
væri náttúrleea að slík sýning
yrði á vegum listasafn ríkisins.
í málaralistinni er Nína ekki
iafn ákveðin og í höggmynd-
unum, kemur hún víða við í.
leit sinni. í myndinni ,,Bak viði
tjöldin" (nr. 16) nær hún góð-'
um árangri efnis, sem ávallt
bregður fyrir í list hennar
Trúðleikararnir sem verða að
dansa, einnig með sorg í hjarta
Best fellur mér við myndir
þær sem dulrænar eru t. d. nr.
2' 10, 24 og 30. Með næmum
huga málar listakonan í flug-
hasti hillingar, álfaborgir og
sótsvarta hjarðmenn.
Svo teiknar hún með gull- og
írilfurlitum flúraðar kynja-
myndir, gerólíkar hinum ró-
jegu jafnvægislínum mynd-
höggvaraverkanna. Það er sem
hún bregði sér á leik til að
gleyma hinum steingerðu and
litum með þjáningarsvip og
lokuð augu, en ávallt er þó hin
íullkomna formsköpun ráð-
andi í verkum þessarar ágætu
listakonu.
Sýningu þessa þarf að skoða
í góðu tómi, og.eg fúllyrði, að
sporin suður í Þjóðminjasafn
verða eigi eftir talin:
Guðmundur Einarsson
frá Miðdal.
KAIiPHOLLIN J
er miðstöð verðbréfaskipt-,
anna. — Simi 17Í0. j
Hmt lír wnannhfgttfiNÖfjtMnni:
Þegar Gandhi var handtekinn.
Eftir Negley Farson.
Framh.
þekktum) og rekja úr honum
garnirnar. Þú verður að kom-
ast að því, hvar þetta á að fara
j'ram. Eg ætla út að sigla.“,
Ashmgad brást ekki trausti
mínu, frekar en við var að bú-
ast. Hann bauð X til hádegis-
verðar í klúbbnum og talaði
síðan við hann, eins og fregnin
um handtöku Gandhis hefði sí-
ast út á meðal almennings og
hann vissi allt um hana. X fór
þá strax að verja þessa ráðstöf-
un Breta og á þann hátt sagði
hann Ashmead frá öllu saman
og líka hvar handtakan ætti að
fra fram. Þegar eg kom aftur
xir' skemmtiförinni fyrir fram-
an klúbbúsið og horfði út á sjó-
inn og skipin, sem þar voru.
„Fáðu þér glas með mér,“ sagði
hanri; er eg gekk til hans. Þeg-
ar hann var búinn að biðja þjón
inn um hressingu handa okkur,
spurði hann mig, hvort eg gæti
léð. honúrri ritvél. „Mín er
sprungin af áreynslu,“ bætti
hann við, en blaðamenn, sem
sátu við hlið okkar, fóru að
hlæja og hendu gaman að okk-
ur. Eg tók undir hlátur þeirra,
þegar við Ashmead gengum út
að bílnum hans, því að þar voru
ritvélar okkar í aftursætinu.
Áshmead mælti ekki orð af
vörum, fyrr en við vorum
komnir út að bílnum og engin
hætta á því, að einhver keppi-
nauta okkar gæti hlerað sam-
/WWWVW'ftWWVWtfWÍVWWWWWWWWVWWWW
ALLT A SAMA STAÐ1
EF ÞER NOTIÐ N¥
CHAMPION KERTI
Einkaumboð á íslandi
H.F. Egill Vilhjálmsson
Laugaveg 118. — Sími 8-18-12.
tal okkár. Þá léysti hann fýrst
frá skjóðunni:
„Þeh' ætla að handtaka hann
í kveld klukkan átta í Surat.'
Þar verður hann settur í
Bombay-Baroda-hraðléstina og
tekinn úr henni aftur hjá Bo-
rioli klukkan sex í fyrramálið.
Það er alveg eins gott fyrir olck-
ur að síma um handtökuna það-
an. Það verður sannai'lega upp-
nám, þegar Indverjar komast
að því, að hinn helgi maður
þeirra hefir verið tekinn fast-
ur!“
Nóttin var fögur og tilvalin
til slíks ferðalags, sem fyrir
okkur lá. Ashmead var vanuv
að hafa skammbyssu á sér, til
vonar og vara, en að þessu sinni
töldum við, að hún mundi ekki
verða til mikils gagns. Það i
mundi hvort sem var verða of
mikið af Indverjum gegn okkur
ef til uppþots kæmi. Þess í stað
snérum við okkur að golfkylf-
úm haris.
„Það er hætt við því,“ sagði
Ashmead, „beiningamenn reyni
að hanga utan í bílnum. Eg ætla
að taka eitt af járnunum með
mér. Hvaða kylfu vilt þú?“
„Það er víst bezt að eg fái
eina af sama tagi,“ svaraði eg.
„Það er gott að nota járnin til
að berja á hnúana á þeim.“
Þegar, við voru búnir að velja
vopnin, fylltum við tvo hita-
brúsa með heitu kaffi, fengum
okkur síðasta snapsinn — því
að við ætluðum ekki að taka
einn dropa með okkur í þenna
leiðangur — og síðan var hald-
ið af stað. Ashmead lét Khan.
þjóninn simi, sem var Moharh-
eðstrúarmaður, sitja við hlið
bílstjprans, en hann var Hind-
úi. Við stefndum upp í land og
þegar birta tók sáum við pálm-
ana gnæfa við himimi umhverf-
is okkur, en hingað og þangað
voru eldar paria-hópanna —
hinna stétílausu -—■' seín höfðust
við á bersvæði umhverfis þorp-
in. Menn voru að reka kýr sín-
ar á beit og sumstaðar meðfraro
veginum sáum við svartar þúst-
ur, sem voru að krafsa í jörð-
ina.
Ashmead tók til máls upp úr
eins manns hljóði og hafði yfir
þessi orð eftir Shakespeare:
Herramenn Englands, sem
ei'u í svefni,
munu bölva því, að vera nú
eigi hér.
„Vesalingarnir", sagði hann
svo. „Vesalings, aumingja «rey-
in,. sem sofa nú á sitt græna
eyra i Bombay, þegar við eruia
að stela fréttinni frá þeim!“