Vísir - 30.01.1956, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
:;.'I!!Míwdagmm30i!sjaaóae:i'I§5.(j %
H 37 'w4u ðtftur til fitíhf
a EFTIR a JENNIFER AMEB
Það er alltaf raikils virði að ungar stúlkur séu smekklega til
fara."
Það fór hrollur um Öraiu. Þetta var í annað skipti sama
morguninn, sem hún hafði verið látin heyra þetta.
„Ég.... ég skal reyna að gera það sem ég get,“ stamaði hún.
Hún fann að hún roðnaði. Var hún svona ósmekklega til fara,
að bæði Dirk og lafði Caruthers þyrftu að hafa orð á því?
„Ég hef því miður ekki gott vit á fötum,“ gat hún loksins
stunið upp úr sér.
„Ég skal kenna yður það,“ sagði Nina. Hún hló og bætti við.
„Eitt af því fáa sem ég hef lært vel um æfina, er að vita
hvernig maður á að klæðast og hirða sig,“ sagði hún. |
Þegax Anna var farin út hallaði Nina sér afturábak á kodda
og horfði á trjátoppana út um gluggann. Hún hugsaði méð sér:
Var það skissa, sem ég gerði fyrir nokkrum árum, er ég leyfði
Dirk að umgángást mig sem kunningja? Ef ég hefði látið hann
skilja að ég elskaði hann.... En undir niðri vissi hún, að
þetta skipti litlu máli. Hann hafði aldrei elskað hana. Hafði
hann yfirleitt elskað nokkra manneskju? Ég held varla, hugsaði
hún með sér, en ef hann yrði ástfanginn þá væri það dásam-
legt....
Hvernig átti sú kona eða ung stúlka að vera, sem hann gæti
orðið ástfanginn af? hélt hún áfram að hugsa. Anna Carrington
til dæmis? Hún var ekki aðeins geðþekk, heldur beinlínis heill-
andi að eðlisfari. Ung stúlka sem á skilið að vera elskuð, sagði
hún við sjálfa sig og fann að geigur fór um hana um leið. —
Hvernig átti hún að haga framkomu sinni við hana? Ég verð að
hafa gát á að vera ekki ótuktarleg við hana, hugsaði hún með
sér. Ég fyrirlít konur, sem reynast ótuktir gagnvart öðrum kon-
um, en.... þetta getur orðið erfitt.
Hún lagði aftur augun eftir dálitla stund og virtist vera róleg
og ærðulaus, en í hug hennar var áköf barátta. Eftir dálitla stund
opnaði hún augun aftur og brosti. Hún hafði sigrað.
Anna kunni Vel starfinu hjá lafði Caruthers og fyrst í stað
var yfrið nóg að hugsa. Þarna lágu hrannir af viðskiptabréfum,
sem ekki hafði verið svarað. Þau höfðu ekki verið látin bíða
vegna þess að Nina hefði ekki fé á reiðum höndum, og ekki
heldur vegna þess að hún tímdi ekki að borga reikninga, en það
var svo sjaldan sem hún gat fundið ávísanaheftið sitt þegar
reikningarnir komu. Hún hafði stungið því einhversstaðar ofan
í skúffu og þar sökk það. Anna tíndi saman alla reikningana,
skrifaði ávísanir fyrir upphæðunum og lét Nínu skrifa undir
þær.
„Hvert í heitasta!“ sagði Nina hlæjandi. „Ég er hrædd um að
ég fái krampa ef ég á að undirskrifa öll þessi blöð! En mikið
verð ég fegin þegar því er lokið! Þú ert dugleg, Anna.“
Hún var farin að þúa hana.
„Mér er ómögulegt að hafa umgengni við aðra manneskju -sí
og æ, án þess að þúa hana,“ hafði hún sagt við Önnu og beðið
hana um að kalla sig Ninu. „Ég kann ekki við að láta kalla mig
lafði Caruthers. Það minnir mig á sérstakan kafla úr æfi
minni. ... “
Það var líkast og skugga drægi yfir fagurt, fíngert andlit
hennar í svip. En svo brosti hún aftur.
„Ef þú kallar mig Ninu finnst mér ég yngjast upp — þá er
eins og mér finnist ég vera jafaalára þín, væna míiu“
Á þriðja degi sagði-vixumveitandi Önnu meðan þær sátu-að
hádegisverðinum:
„Og nú skulum við tala um fatnaðinn, Anna. Og þú mátt' ekki
láta þér finnast að ég sé of nærgöngul og hnýsin. — En fcvað
áttu til af fatnaði, eða finnst þér þig vanta eitthvað?“
„Ég.... ég þyrfti eiginlega nýjan samkvæmiskjól," svaraði
Anna um hæl. Húr> roðnaði lítið eitt um leið og hún sagði það.
Nína andvarpaði. Hún leit á Önnu hálfluktum augum.og hló..
„Liggur því mikið á?es
Anna roðnaði enn meir.
„Ég þarf hann fyrir kvöldið," sagði hún.
„Ætiarðu eitthvað í kvöld?“
„Herra Lockhart hefur boðið mér út með sér.“
„Ó,“ sagði Nina. Svo sagði hún ekki meira um sinn, en nokkni
síðar spurði hún:
„Hefurðu hugsað þér nokkuð sérstakt snið eða lit?“
„Ég.... ég vildi helzt eignast grænan taftkjól.... “ svaraði
Anna opinskátt og bætti við: „Og svo gyllta skó.“
Nú varð stutt þögn, en þá stóð Nina upp frá borðinu.
„Ég skal síma til frú Therésu undir eins,“ sagði hún, „og
segja henni hvernig þú viljir hafa kjólinn. Hún á vafalaust
kjól sem fer þér vel.“
Anna rak upp stór augu. Hún virtist bæði glöð og hrædd. Því
að tízkustofa frú Theresu var ein af þeim frægustu og dýrustu
í allri London.
„Ég get ómögulega....“ byrjaðí hún.
„Vertu ekki að neinu bulli!“ sagði Nina. „Þú getur borgað
mér þetta af kaupinu þínu síðar. Þetta er fræg tízkustofa, ég
veit það vel, en engri ungri stúlku líður vel nema í kjól úr
frægum stað.“
Innan stundar hafði frú Theresa sent viðfeldna afgreiðslu-
stúlku með úrval af fallegum kvöldkjólum heim til Ninu Caruth-
ers. Hver einn og einasti af þeim var prýðilegur, en aðeins einn
þeirra var þó einmitt eins og Önnu hæfði. Sá sem hafði teiknað
þennan kjól og saumað hann, virtist hafa haft mynd af Önnu
fyrir augunum á meðan. Kjóllinn var úr Ijósgrænu tafti. Þegar
Anna var komin í hahn var hún eins og málverk í gylltum
ramma. Rauði bjarminn á hárinu á henni kom skýrar fram en
áður, og hún var beinlínis töfandi fögur....
„Það er einmitt þessi, sem þú átt að velja,“ sagði Nina á-
kveðin. Hún stóð andspænis Önnu og hallaði undir flatt. Þetta
er afbragðs kjóll — hann er mikils virði.“
Hún hélt áfram og sneri sér að afgreiðslustúlkunni:
„Ungfrú Carrington líst vel á þennan kjól, Þér skuluð skrifa
hann hjá mér!“
En eftir að kaupin voru gerð stóð Nina um stund og horfði á
Önnu í fallega kjólnum. Hann var töfrandi, blátt áfram töfrandi!
Hún sá í anda Önnu í þessum kjól — dansandi við Dirk, — hún
sá hvernig hann þrýsti henni að sér, hún sá gráu augun í honum,
með glettniglampanum, brosa til hennar_____Dirk dansaði eins
og engill.... Hugsurn okkur að það hefði verið hún sjáíf, hefði
vérið hún, sem hefði fengið að dansa við hann allt kvöldið, í
gylltum skóm! Hvers vegna gat hún ekki snúið tímanum afturá-
bak í mörg ár, þegar hún hafði hitt hann í fyrsta skipti? Það var
aðeins sex mánuðum eftir að hún hafði gifst Caruthers lávarði,
eu þá þegar voru vonsvikin farin að varpa skugga á hjóna-
bandið. Hún háfði beðið hann um að verða vinur hennar, það
var eina leiðin til þess að fá að sjást.... Og þáð var ennþá eina
leiðin, eina leiðin sem hann vildi fara. Henni hafði skilist
fyrir mörgum. árum, að hún gat ekki gert sér von um annað
betra. En allt í,einu kenndi hún kvalar af öfund í garð þessarar
ungu stúlku,- sem ætlaði að fara að dansa við hana, í þessum
dásamlega fallega græna kjól....
Hún fór inn í stofuna sína qg valdi númer í símanum. Það var
númer élns fornvinar hennar, Andrews ofia'sta.
„Viltu bjóða mér eitthvað út með þér í kvöld, Binks?“ spurði
hún formálalaust.
„Nærri má nú geta,“ svaraði hann ánægjulega. „Það er alltaf
gaman að koma með þér á samkomustaði. Hvað eigum við að
gera?“
„Við skúlum skemmta okkur,“ sagði hún og það var undiralda
£ & &UWCU$kA:
TARZAN
k kvðldvökuimL
Þegar-hús eru byggð í Ráð-
stjómarríkjunum, ber oft á því,
að þau séu ótraust og úr léleg-
um efmvið. Stundum springur
steýpan og málningin dettur af, '
áður en leigjandinn flytur x '•
húsið: Hún er orðln fræg skrítl- ‘
an um flokksforingjann, sem '
nam staðar fyxir framan Iirör-
lega byggingu og sagði: „Það
lítur ekki út fyrir, að nokkurn-
tíma haf 1 verið gert við þetta
hús.“
„Rét er það,“ sagði húsvörð-
urinn, „það er rétt verið að
Ijúka við að byggja það.“
•
Fyrst farið er að tala um
augngalla á annað borð, þá er
hér sagan af manninum, • sem
var svo rangeygur, að hann sá
alltaf tvo sunnudaga á hverj-
um miðvikudegi.
•
í Tékkóslóvakíu varð til sag-
an um' rússneska hermanninn,
sem var að útlista fyrir bónda
einum, hvernig þeir færu að
því að kála Bandaríkjamönn-
um.
„Við setjum 20 atómsprengj-
ur í 20 leðurtöskur og dreifum
þeim svo um Bandaríkin," sagði
hermaðurinn.
Er bóndi kinkaði kolli efa-
blandinn, spurði hermaðurinn
reiðilega, hvort hann tryði ekki,
að Rússar ættu 20 atómprengj-
ur.
„Sei, sei, jú, eg var ekki að
hugsa um sprengjumar,“ svar-
aði bóndi. „En hvar fáið þið 20
leðiu'töskur?11
• .
Gamlar auglýsingar, yfirlýs-
ingar o. fl. í blaði einu stóð fyr-
ir örfáum árum eftirarandl
auglýsing: „Síra X....flytur
fyrirlestur í Aðventkirkjunni
næstkomandi laugardagskvöld
kl. 8.30 um endurkomu Krists.
með drifi á öllum hjólum.“
•
Úr öðru blaði: „Það tilkynn-
ist hér með; vegna þráláts orð-
róms, að konan mtn X, ... .
Ý.... dóttir, hefir ekki gefið
mér inn eitur. En skemmdan
fisk og grút í kaffi lét hún sér
sæma að gefa mér ofaií í veik-
an maga.“
•
„Lyklakippu hefir maður týnt
á bandi milli Hafnarfjai'ðar og
Reykjavíkur.“
„Göngustaf hefir maður týnt
með hundshaus.“
2002

f Þegar í stað var hafizt handa um
að fella tréð, sem Olu hafði fundið.
— Við verðum að saga það spöl
frá jöi'ðu, sagði Bill.
Því næst var farið að búa út pall
handa mönnunum að standa á.
Þegar þvi var lokið, byrjúðu
mennirnir að saga.