Vísir - 30.01.1956, Blaðsíða 4

VlSIR
Mánudaginn 3Ö. janúar 1956

Heimsstyrjöld gegn
Margvíslegum rúöujm er
heitt í hurúttunni.
Dag einn x marz s.l. gekk ung-
■«ir sjómaður Inn í nýlenduvöru-
■v erzlun Hussein Haidar i Detroit.
Kaupmaðurinn, sem var írá
Kíbanon, varð mjög glaður, þeg-
.ar þessi viðskiptavinur bað hann
á arabisku að selja sér brauð.
Ungi maðurinn kynnti sig sjálf-
.an sem Farid Abou Chum, kall-
-aðan Frankie, og fæddan í Sýr-
iandi. Neestu viku á eftir voru
'þessir tveir menn mikið í félags-
skap hvors annars, og Frankie
sagði Haidar ævisögu sina. Þeg-
■ar liann minntist á smygl, varð
Haidar sérstaklega áhugasamur.
„Hvað segirðu um að fara fyr-
ir mig til Beirut og sækja fyrir
mig fimm kiló af heroini?"
.spurði Haidar eitt kvöld. Hann
fór svo að skýra frá framtíðar-
imgsjónum sínum. Hann hafði
nýlega verið í Beirut og hitt
gamlan vin, Mounib Churayeb
nafni, er stjórnaði hinum
nýju eiturlyfjasendingum er
streymdu gegnum Beirut. Þeir
•gerðu með sér samning.
Hý lög gegn eituriyfjum.
Eiturlyfjaneyzla i miðvestur-
fylkjum Bandaríkjanna var í sí-
felldum vexti, sagði Haidar. En
•eituriyfjahringarnir í New York
áttu stöðugt erfiðara með að fá
•eiturlyfjapantanir frá fyrri við-
skiptavinum sínum í Neapel og
Marseille, vegna þess að franska
«qg italska lögreglan hafði fengið
ný lög samþykkt gegn eiturlyfja-
splu. „Við getum flutt þau inn
írá Beirut miklu ódýrara," sagði
Haidar að síðustu. „Lögreglan í
Libanon mun ekki valda þér örð-
ugleikum."
Frankie varð mjög áhugasam-
air fyrir framgangi málsins.
Hann lét aðeins standa á svari
■inu nægilega lengi til þess að
írýggja sér rífleg pmboðslaun
fvrir snúð sinn.
Áhugi Harry J. Anslingers, full-
'trúa við eiturlyfjadeild amerísku
lildslögreglunnar, var engu
mínni fyrir fi-amkvæmd málsins.
Því Frankie sjómaður var einn
hinna fjölhæfu manna hans,
sem hvað eftir annað hafa bak-
að glæpahéiminúm hrellingar
með því að látast vera til i allt
og ljósta upp leyndarmálum
hans. En Haidar var illa að sér
um starfsemi libanonsku lögregl-
unnar. Anslinger hafði einmitt
fengið skeyti frá henni um fyr-
irætlanir Haidars um að selja
heroin í Detroit.
Frankie stenzt prófið.
Nokkrum vikum seinna kom
Frankie til Beirut og leitaði
uppi eiturlyfjamiðilinn. Frankie
varð dögum saman að ganga
gegnum þeer ströngu yfirheyrsl-
ur, sem alltaf eru undanfari við-
skipta innan þessa alþjóðafélags
skapar. Eitt ógætni orð eða eða
skyssa leynilögreglumannsins
við slikar yfirheyrslur getur
þýtt hnífsstungu i baldð. Loks
kom að því að viðskipti tókust.
En einmitt þegar öllum sere-
moníum í sambandi við þessi ör-
lagaríku viðskipti, er enduðu á
afhendingu peningaseðlanna
gegn eiturlyfjabögglinum, var að
ljúka í kyrrlátri hliðargötu
þursti lögregla borgarinnar að
úr dyragöngum og Iiandan yfir
veggi og girðingar og greip hinn
öskrandi Churayeb, er barðist
sem óður væri, og varpaði han-
um i-fangelsi. Einni klukkustund
síðar tóku ameriskir rikislög-
reglumenn hinn forviða Haidar
fastan i Detroit. Þetta var í
fyrsta sinn sem eiturlyfjahring-
ur var kæfður í fæðingunni
fyrir alþjóða samyinnu lögregl-
unnar gegn glæpastarfsemi.
Margra milíjóna árleg' velta.
Sagan af baráttu Anslingers
lögregluforingja um tíu ára
skeið gegn hinum slóttugustu og
andstyggilegustu allra. glæpa-
manna er einstæð í*-sögu refsi-
lagabeitingar. Meðan Evrópa var
í sárum og uppnámi eftir síðari
heimsstyrjöldina, sáu eiturlyfja-
braskarar sér leik á borði. Ópí-
um fór að flytjast í íltríðum
straumum frá valmúuræktar-
héruðunum í íran, Tyrklandi og
Júgóslaviu til Frakklands og ít-
aliu, þar sem því var breytt í
heróin og smyglað með sjómönn-
umá.hínn blómlega markað
Bandaríkjanna. Um 1948 höfðu
þessi viðskipti vaxið svo hröðum
skrefum, að eiturlyfjasmyglun
var orðin gróðavænlegasta „at-
vinna“ glæpahringanna, með
marga milljóna dollara árlega
veltu.
Anslinger lögregluforingi tók
upp málið við Sameinuðu þjóð-
irnar og reyndi að fá Frakkland,
Ítalíu og ríkin fjTÍr botni Mið-
jarðarhafsins til að bindast lög-
reglusamtökum gegn eiturlyfja-
braskinu. Þegar þetta mistókst,
tók hann til róttækra ráðstafana.
Hann ákvað að stofna sitt eigið
lögreglukerfi í Evrópu og fá ame-
ríska lögreglumenn setta sem
fulltrúa við sendisveitirnar ’þar.
Til að byrja með sendi hann í
september 1950, með samþykki
utanrikisráðuneytisins, einn hinn
mikilhæfasta af mönnum sínum,
Charíes Siragusa, ætfaöan frá
Sikiley, til Rómar.
Vel þekktir seljendur.
Siragusa skapaði sér fljótt vin-
fengi ýmsra valdamanna. For-
stöðumenn „Guardia di Finanza",
fjármála- og tollalögreglunnar,
urðu stórhrifnir af löreglutækni-
aðferðum hans. Með aðstoð þess-
ara manna stofnaði hann litla
sveit ítalskra lögregluforingja
og sögubera, er höfðu vitneskju-
sambönd í innstu klíkum glæpa-
heimsins.
Seint á árinu 1950 tókst Sira-
gusa að tæla mann er nefndist
Matteo Carpinetti til að selja sér
heroín í stórkaupum — og
komst i því sambandi að furðu-
legri staðreynd. Hinir snotur-
legu umbúnu pakkar voru
stimplaðir með. nafni einnar
þekktustu lyfjaverksmiðju Ital-
íu„. Schiaparelliverksmiðjunnar í
Torino. Síðari eftirgrennslanir
leiddu í Ijós, að ítölsku eiturlyfja
hringarnir í Bandarikjunum
keyptu birgðir sinar af heróini
frá ýmsum velþekktum lyfja-
verksmiðjum á Italíu. Til voru
ítölsk lög um það, að ítalska heil-
brigðisráðuneytið skyldi tak-
rnárka framleiðslu ,pg dreifingu
heróins með ströngum. 'reglum
við þarfir lyfsins til lækninga.
En þar sem eiturlyfjanotkun er
óveruleg á ■ Itaiíu,, var. þessum
lögum lítið beitt.
Siragusa varð að fara varlega
að þvi að sýna fram á ástandið,
vegna mögulegra stjómmála-
tengsla þeirra, er við málin væru
riðnir. Þá var það, að öfluasti
eitmiyfjahringurinn í -New York
kom honum óafvitandl til hjálp-
ar; einn af höfuðpaurum lirlngs-
ins kom til Itlaliu til að gera
innkaup. 1 Milanó sást harm á
tali við Poe Pici, aðalsölumanr
Lucky Lucianos, hinn iliræmda
glæpaforingja, er Bandaríkja-
menn gerðu landrækan. En Luei-
ano réð yfir talsverðum hluta
eiturlyfjasölunnar frá Italíu.
Bækistöðin var lijá lyfsala,
Eitt sinn er þessir „þokkapilt-
ar“ hittust, kom Pici með þrjú
kiló af heroini, Hinir ítölsku iiðs-
menn Siragusa horfðu á, er við-
skjptin fóru fram og veittu Pici
eftirför til birgðastöðvarinnar.
Hver halda menn að hún hafi
verið? Lyfsali einn í Mílanó, er
seldi lyf frá Schiaparelli yerk-
smiðjunni!
Nú sneri lögreglusveit Sirag-
usa athugunum sjnum að aðal-
keppinaut Lucianos i eiturlyfja-
sölu í ítalska glæpaheiminum.
Það var annar fantur frá Ame-
ríku, er hét Frank Coppola.
Gagnstætt Luciano. er varaðist
sem heitan eldinn að snerta eit-
urlyfin sjálfur 'og gaf fyrirskip-
anir sinar á þann hátt, að svik
voru illmöguleg, var Coppola ó-
varfærnari í þessu efní. Siragusa
gerði ráð íyrir að auðveldara
vrði að ráða lúðurlögum glæpa-
starfsemi eitiudyfjasölunnar
með því að snúa sér að Coppola.
Þegar því sendimaðúr frá eit-
uriyf jahring í Detroit kom til að-
alstöðva Coppolas á Sikiley, til
að. kaupa birgðir, fylgdust lög-
reglumenn Gnariiia vel með öllu.
Og þegar einn af mönnum Copp-
olas var sendur frá Palermo til
Róm. t;il að sækja sex kíló af
haroíni, voru Jögreglumenn sam-
ferða Jronum alla.Jeiðina. Niður-
staðan af þessu yarð sú, að öll
klikan var handtekin með ó-
hrelcjanlegum sönnunargögnum,
nema Coppola sjálfur. I-Iann náð-
ist síðar, eítjr vitneskju sem
Luciano, er liataði keppinaut
sinn, lét berasf t.il lögrelunnar.
Heroníuframleiðsla stöðvuð.
Siragusa og. ítalska lögreglan
var nú tilbúin að b.eina átökum
sínum að iúnum upphaflegu
dreifimiðlurum. Frá fyrri mál-
um af þessu tagi haföi þeim
smámsamaii tekizt að fá sann-
anir fyrir því að. Carlo Migliardi,
maður sem mikið bar á í sam-
kvæmisllfinu og var einn af að-
alforstjórum Schiaparelli lyfja-
verksmiðjanna, háfði leynilega
og án leyfis heilbrigðisyfirvald-
anna selt 350 kíló af heroini til
ítaJskrar JyfsalakJiku,, er siðan
seldi það ítalsk-ameriskum eitur-
lyfjaliringum. Þetta magn hero-
íns er um tveggja miiljón dollara
virði i New Yorkborg.
Framkvæmdastjórn Schiapar-
elli hlutafélagsins aðstoðaði við
að Migliardi var handtekinn 1952
rannsókn málsins, er.lyktaði svo,
og dæmdur í 11 ára fangelsi.
Þessi dómur kom yfir itölsku
þjóðina eins og stórspi-engja.
Framleiðsla heroíns var stöðvuð.
Ströng lög voru sett um óleyfi-
lega sölu eiturlyfja. Eiturlyfja-
sveit var se.tt á fót innan lög-
reglu Rómaborgar. En allt þetta
boðaði að riki Luciano og hans
máta var þurrkað út. Hann er
nú í lögreglukví innan vébanda
Neapelborgar, yei'ður að vera
heima eftir klukkan 11 e. b. og
má ekki umgangast neinn, er
dæmdur hefur verið íyrir glæp.
Þegar nú viðskipti Italíu á
þessu svið} dvinuðu af fyrr-
greindum orsökum, fóru eitur-
lyfjasalar í Marseille, Paris og
Le Havre á stjá til að fuUnægja
eftirspurninni með ópium frá
hinum nálægari Austurlöndum.
Til allrar hamingju átti Siragusa
vini í frönsku lögreglunni, er
trúðu á málstað hans.
1952 fundu lögi'eglumenn eit-
urlyfjadeildarinnar í New Yorlc
bréf eitt er var í höndum heroín-
sala, er hún hafði handtekið.
Bréfið sýndi, að aðalbirgðasali
hans var maður í Paris, er kall-
aði sig Antoine Bergeret. Anslin-
ger lögregluforingi setti gildru.
Hinn .handtekni eiturly f jasali vár
fenginn til að skrifa Monsieur
Bergeret til að lcynna honum hr.
Blanchard (mynd hans var. send
með bréfinu ), er óskaði að kaupa
heroín í stórkaupum.
Eituriyfjakóiigimnn slapp.
Á tilsettum tíma kom Blanc-
hard —. sem var einn manna
An$lingers — til höíuðborgar
Frakkiands, leitaði Bergeret uppi
og bauðst til að kaupa lieroin í
50 kílóa bögglum og. greiða 250
þús. dollara fyrir hvern. Margir
fundir voru haldnir um málið.
Að siðustu gerði . Bergeret af-
drifaríka .játningu, Það var ekki
hann, sem var höfuðpaurinn í
eiturlyfjasölunni í Frakklandi,
heldur maður nokkur er nefnd-
Framh á 9. síðu.
- VWWVAWWAl

hann óskaði að gerast Banda-
:ríkjaborgari, en ekkert frekar
Jiafði gerzt í því máli.
Þessir fimm menn flæktust
miilli knæpanna í Yorkville,
'þýzka hverfinu í New York-
Lorg, fram undir morgun næsta
•dag. Þeir fóru ekki á fætur fyrr
«n undir hádegi og fengu sér
2>á dug'legan morgunverð. Síð-
ar um dag'inn fór allur hópur-
inn til Andover í New Jersey,
til staðar sem nefnist Camp.
Nordland og var útidvalarstað-
tir meðlima Þýzka sambandsins.
Jíann var seinna bannaður af
yfirvöldum New Jersey.
Næstu mánuðina fylgdust
‘lögreglumennirnii' með öllum
■athöfnum hinna grunuðu
ananna, svo að ekkert fór fram-
Jijá þeim, er máli skipti. Eins
og við mátti búast, kom mikill
fjöldi annarra einstaklinga til
.athugunar í þessu sambandi,
£em óhætt er að segja um að
höguðu sér ekki á þann hátt
sem vænta hefði mátt gagnvart
því þjóðfélagi er gaf þeim
tækifæri til að vinna íyrir dag-
legu brauði og sem þeir skuld-
uðu í raun réttri allt, sem þeir
áttu. Sumt af þessu fólki hefur
síðar verið „tekið úr umferð“
fyrst um sinn.
Undir haust 1940 tilkynnti
Neubauer kölcubakari vinnu-
veitendum sínum, að hann ætl-
aði að hætta að vinna lijá þeim.
ITann fór að hínia niður við
höfnina í neðri Manhattan og
tók sér svo að síðustu fer' rneð
slripi til Hamborgar. Dálííio
seinna tók Quirin, áhaldasirið-
urinn; sér far með skipi til
Lissabon, Portúgal. Hinn fyrr-
verandi hótelþjónn, Dasch,
heimsótti nokla’um sinnum
þýzku sendiherraslcrifstofurnar
og tók sér síðan far með skipi
til Þýzkalands. Að síðustu, rétt
fyrir áramótin, fylgdi svo
Kerling dæmi hinna.
Lögreglumennirnir lögðu ná
sérstaka áherzlu á að fylg'jast
með Herbert Haupt, sem var
hinn eini af hópnum, sem eftif
var í landinu. Hann sást nú oft
í fylgd með öðrum unglingi,
Wolfgang Wergin, er einnig
vann hjá verksmiðjum-n er
framleiddi liluta af Norden,
sprengj umiðunartælrin.
Morgun einn seint í maí tóku
lögreglumennirnir eftir óvenju-
legum óróa í framkomu þessara
ungu manna. Þeir tóku sér far
með hraðlest til St. Lous, sett-
ust að á fyrsta flokks gistihúsi
og 'lifðu hátt og ríkulega. Sól-
arhringi síðar fóru þeir á stjá
aftur; nú héldu þeir til Texas
og þaðan suður yfir landamærin
til Mexíkó.
Samskipti Bandaríkjanna og
Þýzkalands voru um þetta leyti
komin á hættulegt stig, þótt
utanríkisráðuneytið berðist sí-
fellt' við að afstýrá stríði. Japan
var að lyfta sínu höggorms-
höfði til að búa sig undir að
höggva eiturtönnum sínum.
Ríkislögreglan bjó sig undir að
mæta sviltum og' slægð fimmtu
herdéildar beggja þessara ó-
vinaríkja, o'g niðurstaða þeirrar
frækilegu varnar er nú fræg
, orðin.
En þrátt fyrir alla erfiðleika
í sambandi við baráttuna við
þessi víðtæku njósnakerfi er-
lendra árásaþjóða eða gem hluta.
af þairri baráttu, héldu níkis-
lögreglumennlfnir áfram við-
búnaði sínum undir að klófesta
Kerling og félaga hansý þegar
stundin væri komin. Þessir
menn, sem ekki voru lengur á
ameriskri grund, myndu fyrr
eða síðai' hittast á þýzkum vett-
vangi. Þekking þein-a á ame-
rískum háttum, tungu og iðnaði
gérði þá heppileg hjálpartæki
til að koma éinhverjum myrkra
verkum nazista í framkvæmd.
Sú staðreynd, að einn úr hópn-
um var enn eftir, benti til þess
að þeir hefðu í hyggju að koma
einhverntíma aftur. En á hvern
hátt myndi afturkoma þeirra
verða? Bersýnilega með ein-
hverju leynilegu móti.
Bæði strandvarnaliðið og
i'íkislögreglan einbeittu sér nú
meira en nokkurntíma áður a'ð
eftirliti á þeim slóðum; var
eftir 1 itsmönnum fjölgað í þessu
skyni. En auðvitað var ómögu-
:legt að gæta livers bletts á
■mörg þúsund mílna strand-
lengju Bandaríkjaima tuttugu
og fjórar klukkustundir á sól-
arhring hverjum. Á þeim stöð-
um, sem aðdýpi val það mikið,
að hagkvæmt var fyrir kabáta
að athafna sig, var hafður sér-
stakur vörður.
Frh,