Vísir - 02.02.1957, Qupperneq 7

Laugardaginn 2. febrúar 1957
VÍSIB
$
7
EOISOM MARSHALL:
VíkÍHfltíriHH
41
im
IDBS!
— Faðir minn sendi hann, eins og hann lofaði. En Hasting,
sonur Ragnars tók hann. Ogier bjargaði mér frá honum.
— Það varð til þess að þú féllst í verri hendur.
— Gættu því Aella, að láta ekki djöfulinn tala gegnum
munn þinn, trópaði Godwin. — Nú veiztu um töp þín, hugsaðu
nú um gróðann. Gleymdu þinni persónulegu þjáningu, en
hugsaðu um vegsemd þína sem konungur og velgerð þína við
kristnina með því að hefna þín á Ragnari. Kjörorð þitt hefur
verið: Hefnd yfir Ragnar! Hatur þitt á Ragnari hefur stælt
þegna þín og það var þess vegna, sem þú varst gerður að kon-
ungi, en ekki Osbert. Allir kxústnir konungar munu tigna þig
sem banamann Ragnars og þú munt verða nefndur í söngvum
og sögnum. Hvað er heimamundur hjá því?
Aella strauk mjúkt skeggið. Dökkgrá augu hans leifti-uðu.
Mér fannst það ekki mikill galli á konimgi, þótt hann væri
bráðlyndur. Hann bar kórónu slíka sem þá, er ég hafði lofað
Egbert -— ég ætlaði að standa við það lofoi'ð, ef ég lifði. Það
yrði langt þangað til við Morgana gætum farið til Avalon.
— Þú hefur talað viturlega, Godwin, sagði Aeila. Hann sneri
sér að Morgana og sagði virðulega:
— Þar eð meydómur þinn og mundur er hvort tvéggja
glatað, en þetta tvennt var skilyrði fyrir hjónabar.di okkar, lýsi
ég þig frá eiði þínum.
Dóttir Rhodei'i kinkaði kolli.
— Frú, hélt Aella áfram og sneri sér að móður sinni, Enid.
— Þú skalt í'áða því, hvaða dauðdaga Ragnar á að fá. Harrn
skal deyja strax. Á að brenna hann á hægum eldi, setja hann á
lxjól og steglur, láta hesta slíta hann í sundur eða hvað?
— Öxin er honum boðleg, sagði hún. En taktu lxann ekki af
lifi vegna þess, sem hann hefur gert mér, því að kristnin
kennir okkur áð fyrirgefa. Taktu hann af lífi vegna glæpa hans
gegn kristninnj.
— Látið hann þá fá mildan dauðdaga hrópaði Godwin.
— Þið hafið bæði talað fallega — annað sem kristin kona
og hitt sem munkur, sagði Aella. — En mitt hlutverk er það að
vera réttlátur dómari. Refsing illvirkja á að verða öðrum til
lærdóms. Ég á við það, að margir geti lært af örlögum Ragnars
og látið þau verða sér víti til vamaðar.
— Má ég tala? spurði gamall maður með hörpu.
— Já, Alan, þú mátt það.
— Láttu hann deyja í bardaga, eins og hann lifði. Annars
mun söngur minn deyja í hálsi mínum.
— Hvernig má það ske? spurði Aella og var nú alþýðlegur
í viðmóti. Ef ég bind hann og hleypi svo hermönnum á hann,
verður það skammarvíg, en ef hann verður laus, mun hann
vinna mikið tjón og verða mönnum að bana, áður en hann
verður felldur.
— Nei, láttu hann berjast við elzta og mesta fjandmann
sinn.
— Hafið?
— Hafið hefur eins oft verið vinur haris og andstæðirigur.
Hárin risu á höfðinu á mér.
Á hann að berjast við krabba í vogi? spurði ég.
— Ekki beinlínis, sagði hann. Hér skammt frá er gryfja, þar
sem fyrr meir var kastað þjófum, ræningjum og njósnurum og
öðrum fyrirlitlegum glæpamönnum. Nú er hún orðin íull af
ormum. Varpið honum í ormagryfjuna.
Ég kinkaði kolli, því að ég kom ekki orði upp.
Konungurinn þagði líka stundarkoi'n. Hann sat grafkyrr og
steinþegjandi og var þungt hugsandi. Allt í einu bii'ti yfir svip
hans.
— Ogier! sagði hann. — Munu ekki margir vilja hefna
Ragnars, ef það verður kunnugt, að hann hafi verið tekinn
höndum?
— Jú, Aella konungur sagði ég.
— Það er þess vegna, sem þessir trúu aðalsmenn eru hér,
sagði hann. — Það, sem sagt er eða gert innan þessarar veggja,
þarf aldrei að berast xit. Heimurinn veit, að Ragnar, sem er
svipa kristninnar, er svarinn fjandmaður okkur. Þess vegna
ætlurn við að gefa út þá frétt, að við höfum náð á okkar vald
Orminum langa og drepið alla áhöfnina.
— Það mun styrkja þig til að verða yfirkonungur alls Breta-
veldis, sagði einn aðalsmaðurinn.
— Það mun líka flýta fyrir árás sonar Ragnai's, sagði annar.
— Látum þá koma, ef þeir þora, sagði Aella. — Enginn
þeii’ra er jafningi föður síns. Og það er löng leið, sem þeir
þurfa að fara og hér er öflugt lið fyrii'.
— Við munum áreiðanlega kenna þeim lexíu! hi'ópaði frú ein.
— Mér kemur það svo fyrir sjónir, Ogier, að þú eigir rétt á
því að koma honum fyrir kattarnef, en ekki við, sagði Aella.
í samningum okkar fékkstu aðeins það sem við hefðum vai'p-
að frá okkur hvort eð var. Þess vegna munum við ekki krefjast
fanga þíns lifandi, ef þú getur tekið hann fljótt af lífi.
— Þáð er auðvitað sanngjarnt, sagði ég.
— Þú getur hengt hann, brennt hann á báli, lagt hann á
hjól og steglur, rekið sverð þitt gegnum hann eða fleygt hon-
um í ormagarðinn í turninum, allt eftir því, sem þér þókrxast
sjálfum.
— Hvað er vatnið í honum djúpt?
— Um sjö fet býst ég við, þegar svona stendur á flóði.
— Ég skal svai-a þér, Aella, þegar ég er búiriri að tala við
Ragnar á okkar tungu.
4.
Ég ætlaði varla að trúa mínum eigin augum, þegar Kitti lagði
sína litlu, gulu hönd á handlegg minri. — Hvað sagði konung-
urinn við þig? spurði hún.
— Hvað kemur þér það við gula kona? spui'ði ég.
— Ég vil, að þú segir mér það.
— Hann hefur selt Ragnar á mitt vald, gegn því, að ég taki
hann fljótt af lífi. Og nú ætla ég að vélja lxonum dauðdaga.
— Viltu segja konunginum, að hann skuli sjálfur taka
Ragnar áf lífi, en þú færð Morgana, eins og um var samið.
— Hann segist ekki vilja taka neitt fyrir hana, þar eð hann
hefði ekki tekið hana hvort eð var. Og hann segir, að það sé
minn réttur uð taka Lagnar af lífi.
— Ég bið þíg, Ogier, að fá hann Aella í hendur. Ég vil
bjarga sál þinni frá glötun.
— Ég sneri mér að Ragriari.
Þú mannst, að þú rakst einu sinni í mig öngul, sem var
festur í tré?
— Ég man það vel, sagði hann.
— Sú skuld var greidd, þegar ég skipaði Kitti að bregða
snöru rim fótinn á þér og draga þig inn í bátirin.
— Það voru jöfn viðskipti.
— Upphaflega keyptirðu mig fyrir brotna rostungstönn, en
ég geri ráð fyrir, að ég sé búinn að borga hana með vinnu
minni á ökrunum.
— Já, vissulega.
— Þá exgum við aðeins eftir óuppgerð þau viðskipti, þegar
þú fleygðir riiér í vogirin fyrir krabbana.
— Satt er það, sagði Ragnar Og hoi'fði nú í augu mér.
— Mér finnst sanngjarnt að ég fleygi þér í gryfjuna, sem
sjói léikur um og ormar safnast samán til að é'tfá líkin.
— Ætlarðu að fleygja mér þar lifandi?
J
L
k*v*ö*I*d*v*ö«k-u*n*n*i
>•••••«•••••• •••••<>•••••
José Armadez var ungur
bóndasonur í Argentínu. Eins
og aðrir jafnaldrar hans fékk
hann dag nokkurn tilkynningu
um að koma til herþjónustu.
Hitti hann vin sinn að máli til
að ráðgast um hversu hægt yrði
að losna við herþjónustuna
og að loknum samanteknum
í’áðum þeirra tvímenninganna
fór José á fund herlæknisins og
bað um úrskurð þess efnis að
hann væri óhæfur til herþjón-
ustu.
Þrátt fyrir það að læknirinn
skoðaði hinn unga bóndason,
fann hann ekkert athugavert
við hann, sem gæfi tilefni til
þess að losa hann undan her-
þjónustunni. Síðasti liðurinn í
læknisskoðuninni var sjón-
skerpan. En þá brá svo undar-
lega við að José sá ekki nokk-
urn skapaðan hlut frá sér —
ekkert sem var faðmslengd eða
lengra í burtu. Síkur maður var
ekki hæfur til herþjónustu og
læknirinn skrifaði vottorð urn
að José Armadez væri óhæfur
til þess að verja föðurlandið í
styrjöld.
Allshugar fegirin staulaðist
José burt og hagaði sér þannig
sem hann sæi ekki neitt. En
þegar hann var kominn nógu
langt frá herbúðunum og lækn-
inum batnaði sjónin smám sam
an. Til þess að gera sér daga-
mun í tilefni þessa velheppnaða
bragðs ákvað hánn að fara í
bíó um kvöldið og keypti sér
miða á einum öftustu bekkj-
anna.
En honum várð ekki um sel
þegar hann var seztur á bíó-
bekkinn, því sá sem sat við
hliðina á honum var enginn
annar en herlæknirinn. Og
það sem verra var, hann veitti
því athygli, að læknirinn gaf
honum nánar gætur og leit hann
tortryggnum augum.
Þar kom að José Armadéz sá
sé þann kost væristan að á-
varpa séssunaut sinn og sagði:
„Segið mér, urigfrú, er þétta
ekki áætluriái'bíllinn til Santi-
ago dél Esteró sem við sltj—
um í?“
£ & StíwcuykA
— TARZAM —
2281
Tarzan skoðaði bein hermannanna,
því það var allt og sumt sem hræ-
fuglarnir höfðu skilið eftir. Fötin
voru þó eítir á tveimur beinagrind-
unum en af einni þeirra höfðu þau
verið tekin.
Tarzan varð þá ljóst að þetta voru
búningar hermanna úr frönsku út-
lendinga hersveitinni, og spor Sams
við gröfina bentu til þess að hann
myndi hafa drepið þá og væri nú
kominn í hersveitina undir fölsku
nafni