Vísir - 25.02.1957, Blaðsíða 9

Mánudaginn 25. febrúar 1957
VÍSIP
• r§ ‘fjallinu þar sem áin rann út á
Lðllgsr ðiangar ““ jsléttuna. Var gaman að sjá veg
'ina, eins og mjóa, beina þræði,
Frh. af 4. s.
þarna var nú aðeins 1%. Var
þarna að vísu ýmislegt til sölu
á venjulegum tímum, en nú
var allt lokað. Það var allt ó-
merkilegra en í Karachi, og
flugstöðin sjálf óvistleg og sóða-
er bundu þorpin saman. Flest
húsanna voru einlyft með flötu
þaki, eins og kassar í lögun. En
allsstaðar gnæfði bænaturninn
(Minaret) upp yfir húsin og
sýndi að þarna bjuggu hinir
rétttrúuðu“ áhangendur Mú-
rir
leg. Viðstaða okkar þarna var hameðs Yfir> eðg ^ fyd
rúmar tvær klst., í stað % tíma, isunnan höfuðborg Tyrkjaveldis,
sem okkur var sagt, því að ■ Ankara, flugum við laust fyrir
skipta þurfti um stykki í einum.'
úreyflinum. Á meðan við bið-
um þarna kólnaði mjög í veðri, úf yfir Eyjahafið.
klukkan átta (Abadan-timi).
svo að maður varð að hreyfa sig
til að halda á sér hita.
Frá Abadan var svo farið
iklukkan 4 um nóttina. Fyrst eft
ir að við komum á loft var bjart
og fagurt veður. Sá ég þá borg
eina — borgarljósip voru græn-
blá — sem var svo fögur; að hún
var eins og austrænt djásn úr
Þúsund og einni nótt. Hún var I
Ankara, sem Kemal Ataturk,
einvaldshetra Tyrkja, gerði að
höfuðborg Tyrkjaveldis eftir
fyrri heimsstyrjöldina, er all-
víðáttumikil borg og ýmsir
hlutar hennar virðast byggðir
í vestrænum stíl að skipulagn-
ingu og húsagerð. En hrjóstrugt
virðist umhverfið vera. Þegar
er teygði sig út til beggja hliða
(hefur að líkindum verið borg- j
:in Basra). En er flogið hafði
verið í um 1 % klst. komum við
inn í víðáttumesta þokuflæmi,
sem orðið hafði á leið okkar
. , ,, , _ ... . , við forum að nalgast Miðiarðar-
likusthálsfesti með fogru meni,1 u . ,u . .
r.i i.-i u_í°r meira að bera a groðri
og skógarspildur — aðallega
Sýþressviður — sást sumstaðar.
Við flugum svo norðarlega —
líklega með tilliti til ófriðar-
ástandsins í löndunum suður-
_ ^ : uhdan, að við sáum ekki til sjáv
hingað til. Þa var byrjað að, » .* ,, *
.J. U1. , ar fyrr en við nalguðumst vest-
elda aftur. Flugum við í blind- , T .,, . ,
. , , I urenda Litlu-Asiu, og flugum
þoku, svo ekki sa gloru, í um ,. .. , ,
tvær klst ut yflr Eyjahafið yfir borgma
Smyrnu. Sást þá vel þvert yfir
Eyjahafið til Grikklands. Öll
hærri fjöll bæði í Litlu-Asíu og
Grikklandi voru hvít niður í
miðjár hlíðar. Var það fögur
sjón, sem blasti þarna við í
Var þá lagt af stað til Rómar.
Flugið norðvestur yfir Iona-
hafið tók um lVs klst., enda
; um 6—700 km. vegalengd. Við
| flugunr vestur fyrir ítalska
.,hælinn“ (Kalabríuskagann) ug
inn Torontóflóann. Síðan þvert
.yfir „ristina“ til vesturstrandar
Ítalíu. Þegar flogið . var þarna
yfir, sást hæsta eldfjall Evrópu,
Etna á Sikiley (yfir 3000 metr-
ar), gnæfa við himin í 150 km.
fjarlægð á vinstri hlið, snjóhvít
og tíguleg eins og Hekla okkar,
en jafnvel frá okkar háa „sjón-
arhól“ sást stærðarmUnufinn
greinilega. Ég fór nú að litast
um eftir ,)kennileitum“ eins og
Stromboli, en hún er sunnar og
ekki mjög áberandi í dagsbirtu.
Flugum við nú norður með
ströndinni og inn yfir Salerno-
flóann, þar sem Bandaríkja-
menn gengu á land í stríðinu.
Þá léku þarna allar illar vætt- ,
ir, sem maðurinn hafði á valdi
sínu, lausum hala og háðu
hrikadans sinn. En nú var þarna
mildur og fagur vetrardagúr.
Ég hafði aldrei gert mér í
hugarlund hvað Apenninafjöll-
in eru há og tignarleg, en nú
fór að bera æ meira á þeim —
tindur af tindi_ sumir upp undir enda og næstu leikar voru stað-
þetta sinn; flugum við þó nærri
beint yfir gíginn. Hann virtist
djúpur og þröngur og hádégis-
sóliri náði ekki nema stutt nið-
ur í hann; Heklugígar virðast
opnari og víðari. Má vera, að
þetta sé vegna mismunandi
bergtegunda, eða að mér hafi
aðeins virzt þetta vegna hins
skamma tíma, sem mér gafst til
athugunar á þessu. Ekki virt-
ist mér Vesúvius, svona ofan
frá og snöggt á litið, eins mik-
ill fyrir sér og sagan segir, en
þó er hann nærri 1200 metra
hár. Capri var á vinstri hlið í
talsverðri fjarlægð og sást ó-
greinilega.
Til Róm var komið klukkan
rúmlega 12% í sama góðviðr-
inu. Þar •sem viðkoma var svo
stutt, að. ekki var farið neitt
burt úr flúgstöðiúni, gafst mönn
urri ekki tækifæri til að sjá sig
um nema að líta til fjalla og
skoða sig um á flugstöðinni.
Var það mörgum vonbrigði. í
raun og veru átti að vera sjálf-
sagt að gefa mönnum tækifæri
til að skoða t. d. iþróttamann-
virki í borginni, þar sem þetta
var leiðangur olympíuþátttak-
snjór eða þoka, sem hálffyllti
dalkvosirnar milli þessara
hrjúfu fjallshryggja.
Var það jólastjarnan?
Skáut þetta nokkuð skökku
við landfræðiþekkingu mina, að
á þessum slóðum væri oftast
þurrviðri og sólskin. (Þetta var! giaða sólskini undir bláum j
yfir Afghanistan og Irak). Sól- : himni Miðjarðarhafsins. Tvö all
stór eimskip sáust þarna á ferð; j
annað á suður- hitt á norðúrleið
að líkindum frá og til Dardan- |
ellasunds og Svartahafs. Kl.
tæpléga 10 léntúm við í Piræus,
hafnarborg Aþenu. Þar fengum
við kaffi ókeypis eins og vana-'
lega. Þegar komið var út úr
flugvélinni fann maður glogg-
legá að nú var farið að kólna,
Þarna var aðeins þægilega hlýtt
þótt sól skini í heiði. Fram-
reiðslustúlkur voru í grískum
þjóðbúningum. Þarna var held-
ur lítið að sjá, úr því maður
komst ekki til Aþenu.
Yfir „hæl“ og „rist“.
Viðstaða var ein klukkustund.
skin gat auðvitað ekki verið
svona snemma morguns, því
þetta var um 5—6 leytið, eftir
þessa svæðis tíma, og nú var
vetur norðan miðbaugs. Fyrst
sá upp úr þokunni, og var það
stjarna ein, björt og fögur, er
sást á vesturloftinu. í fyrstu
hélt ég að þetta væri Venus, en
það gat ekki staðizt, því Venus
er ekki í vestri að morgninum.
Ég hef ekki ennþá gert mér
grein fyrir hvaða stjarna þetta
var. Kannski var það Jóla-
stjai-nan? — Hún sást einmitt
endur fyrir löngu á þessum
slóðum og jólin voru bráðum
komin.
En þegar.sást niður til jarðar,
mætti auganu heldur kuldaleg
sjón. Það var fjallshryggur,
snævi þaltinn og mjallhvítur.
Hann sást aðeins snöggvast, en
nú fór að grisja oftar milli skýja
og maður fór að sjá samfelld-
ari og víðáttumeiri landspild-
ur. Fyrst voru aðeins fjöll og
hálendi þakin snjó, en er vest-
ar dró, varð. land allt hvítt og
sá varla á dökkan díl, hvorki
i dölum né annarsstaðar. Hvergi
sást þama til mannabýla eða
vega. Hélzt svo þangað til öll
þoka var að baki. Minntist ég
á það við Norðmennina, að víð-
ar væri skíðafæri en í Noregi..
(Þetta mun hafa verið fjalllendi
Kúrdistans).
Öræfalitir frá íslandi.
Eftir þetta flugum við í stöð-
ugu sólskini, yflr land er virt-
ist mjög eyðilegt og var með
líkum litum og öræfiri heima.—
allt frá ljósbrúnu í dökkbrún-
an lit. Fór nú að sjá til manna-
þýla -— þorp og .einstakir bæir.
Á einum stað,— víðáttumikilli
.sléttu er allstór á rann um, taldi
ég 10—12 þorp og nokkuð stóra
botg, ér stóð norðanhallt í
um: hluta leiðarinnar. Er ég
3000 metra háir, snjóhvítir og
tignarlegir norður allan Ítalíu-
skagann „sem risar á verði við
sjóndeildarhring”. Snjólaust var
allsstaðar nema í háfjöllum,
landið var víðast brúnleitt,
nema svartar skógarspildur,
sumar all víðáttumiklar, voru
á víð og dreif. Allsstaðár voru
þorp og borgir. Eitt þorp var
bygg á háum fjallsrana á nes-
inu milli Salerno og Napoli-
flóanna (Ravellö?) Var það
falléga og skipulega byggt, en
samgöngur og vantsþörf íbú-
anna hljóta að vera vandamál á
slíkum stað. Að sumri til hlýtur
þarna að vera ákjósanlegur að-
setursstaðar, því fjallið var svo
hátt, að hiti hlýtur að temprast
mjög og útsýni mikið og fagurt
til beggja handa.
Yfir Vesuvius
— til Rómar.
Rétt á eftir sást Vesúvius,
grár og' gugginn, því ekkert
,,lífsmark“ sást með honum í
settir þarna — eftir 4 ár.
Frá Róm var farið um 2-leyt-
ið. Flugvöllurinn er sunnan
borgarinnar og flugum við því
yfir hana, á meðan við vorum
að hækka flugið. Flughæðin
var ákveðin 20 þús. fet (rúmir
6 þús. m.). Við sáum ýmsa
merkisstaði borgarinnar all-
greinilegá í eftirmiðdagssólskin
inu^ eins og Colosseum og Pét-
urskirkjuna eri allt var þetta
lítilmótlegra en maður hafði
gert sér í hugarlund, svona of-
an frá að sjá.
Sköirimu eftir að farið var
frá Róm, fór að bera á skýja-
þykkni niður undan og oft sá
ekki til jarðar. Ágerðist þetta i
smátt og smátt svo, að þegar1
okkur var sagt að við værum
yfir Florenz, sást ekkert til
borgarinnar. Það var samt tign- j
arlegt að horfa út, er við flug- |
um yfir Alpafjöllin — tiridúr
við tind og' stórbrotnir fjall-
garðar í öllum áttum. Þokan lá
niðri í dölunum og ómögulegt
var að greina, hvort heldur var
Matterliorn og
Mont Blanc.
Um hálffjögurleytið sáust
tveir fjalljöfrar teygja sig hátt
upp úr skýjahafinu, undir sól
að sjá -— Matterhorn og Mont
Blanc. Það var eiginlega það
síðasta, sem sást af Ölpunum.
Eftir það flugum við yfir sam-
felldu skj'jahafi, sem smátt og
smátt breytti litum og dökkn-
aði, þe'gar rökkrið fór að færast
yfir. Hélzt svo alla leið til
Kaupmannahafnár, en þangað
komum við klukkan að ganga
7, í rigningu og dimmviðri, að
kvöldi hins 5. desember.
Skildust þarna leiðir, því
Danir fóru ekki lengra. Norð-
menn skiptu um vél — og héldu
síðan til Osló, en Svíar og
Finnar héldu áfram í „Torkil
Viking“ til Stokkhólms. Við fé-
lagarnir skildum líka hópirin
um stund. Eg varð eftir í Khöfn,
en þeir Hilmar og Vilhjálmur
héldu áfram til Stokkhólms. —•
Komu þeir svo aftur til Khafn-
ar á laugardagsmorgun. Urðum
við svo allir samferða heim með
„Sólfaxa" Flugfélags Islands, í
boði félagsins, og komum til
Reykjavíkur sunnudagskvöldið
9. dés. kl. að ganga 7, og feng-
um hinar ágætustu móttökur af
hálfu opinberra aðilja, vina og
vandamanna, eins og getið hef-
ur verið í fréttum.
Þótt þessar „ferðaminningar**
frá heimferðinni frá Melbourne
séu búnar að missanýjabragðið,
fannst okkur Hersteini ritstjóra
rétt að láta þær koma allar og
ljúka þannig frásögninni af
þessari óvenjulegu og giftu-
drjúgu Ólympíuför, sem reynt
hefur verið að gefa góðfúsum
lesenaum nokkra hugmynd um
með þessum einföldu lýsingum
á því, sem fyrir augun bar.
En „hoppin“ voru svo löng og
viðstaðan víðast svo stutt, að
þetta urðu aðeins ógreinilegar
skyndimyndir, sem einhver hef-
ur þó vonandi haft dálítið gam-
an af að lesa.
Olafur Sveinsson.
Ævintýr H. C, Andersen ♦’
Ferðafélagarnir.
Nr.9.
Johannes var bara glað-
ur og hugsaði aðeins um
hina yndislegu prinsessu.
Hann dansaði efiir þjóð-
vegnum að gistihúsinu, þar
sem ferðafélaginn beið
eftirhonum. En ferðafélag-
inn hristi höfuðið hryggur
í bragði. ,,Mér þykir svo
vænt um þig,“ sagði hann,
,,við gætum haldið áfram
að vera lengi saman og nú
j verð ég að missa þig
Allir í borginni voru búmr
; að frétta, að það var kom-
irin nýr biðill til prinsess-
unnar og allir voru daprir í
bragðj. Leikhúsinu var lok-
að og allar bökunarkon-
urnar, sem bjuggu til syk-
urgrísi bundu svart sorgar-
! band utan um þá og kóng-
‘ urinn og presturinn krupu
i í kirkjunni og báðust fyrir.
í Um kvöldið blandaði ferða-
félaginn stóra skál fulfa af
púnsi og sagði að þeir
skyldu vera glaðir. og
drekka skál prinsessunnar.
En þegar Jóhannes hafði
drukkið eitt glas yarð hann
$vo syfjaður að hann valt
út af. Ferðafélaginn tók
hann og lagði Iiann í rúm-
ið og þegar dimmdi af nótt
tók hann stóru vængina,
sem hann hafði höggvið af
svaninum og batt þá á bak
sér. Svo lók hann stærsta
hrísvöndinn, sem gamla
konan, sem hafði fótbrotn-
jað, hafði gefið honum og
j stakk honum í vasa sinn.
Því næst opnaði hann
1 gluggann og ílaug inn yfir
borgina alla leið upp til
jhallarinnar, þar sem hann
settist í gluggskot, sem var
á svefnherbergi prinsess-
unnar.