Vísir - 08.03.1957, Blaðsíða 10

10
vlsm
Föstudaginn 8. marz lð.'t
EDISOINi MARSHALL:
VíkÍHf
umn
70
■ BfinBiaiBIBBBDfll'aQQaSSEBQEBQBBaBBBaB
hvað þá biðja um miskunn. Því örlög þín verða áreiðanlega
'stórfengleg.
"ÍÉg starði á örin níu á andliti hans.
’ — Ég geri ráð fyrir því, sagði ég.
— Þekkirðu hina konuna?
— Mér datt fyrst í hug, að það væri Bertha, en þessi kona
er ekki nógu stór til þess að geta verið hún.
— Hún hefur verið við hirð Aella í nokkrar vikur. Hún
hefur borið sorgarslæðu urn tíma vegna Ragnars, en í dag ber
hún sorgarslæðu vegna sorgar Enid. Lyftu slæðunni, Meera!
Mig hafði raunar grunað, að þetta væri Meera, svo að þetta
kem mér ekki mjög á óvart. En hitt kom mér á óvart, þegar
hún lyfti slæðunni, að sjá, hvað hún var orðin ungleg. Hún
hlaut að vera nú, eins og hún var, 'þegar hún fylgdi Ragnari
til fjárhirzlu ríka gyðingsins í Coi'dova, áður en ég fæddist.
Ég hafði aldrei fyrr séð andlit lxennar jafn fjörlegt undir
gullnu hárinu.
3.
—Hasting! Þú varst heimskingi að lofa Morgana öryggi fyrri
en þú varst búinn að fá skatt frá Rhodi'i, sagði Meera, eftir að
hafa litið framan í mig.
— Þú ert enn þá með þína gömlu bi’agðvísi, Meera. Þeir
einu fjandmenn, sem mig langar til að semja við, sem stendur,
■eru Edmund af Anglia, Eðalráður og bróðir hans., Alfreð af
Wissex. Ogier losaði mig við Aella....
— Ég losaði sjálfan mig við hann, sagði ég.
— Þú áttir honum skuld að gjalda og greiddir hana vel. Nú
a-eg þér skuld að gjalda, miklu meii'i og svo flókna, að erfitt
er að meta hana. Án þín, Ogier, hefði ég ekki lifað hálfu lífi.
— Og ef þú hefðir ekki verið, Hasting, hefði ég enn þá verið
hlekkjaður akuryrkjuþræll.
— Ég býst við, að þetta sé alveg rétt. Nú ættum við að geta
snúið okkur að málinu. En ég verð að biðja þig að vei-a þolin-
móðan meðan ég leiði fram vitnin. Hann sneri sér að mannin-
um sem stóð við hlið hans: — Dagbert! Hvenær sástu fyrst
Ogier danska.
— Þegar hann kom fyrst til hirðar Aella með Morgana prins-
essu og fanga sinn, Ragnar.
Mennirnir, sem stóðu við boi'ðstokkana, stóðu gapandi af
undrun. Offa einn var nógu djarfur til að segja:
— Þessi maður er fífl, Hasting.
----Já, hirðfífl, en það er staða, sem krefst mikillar vizku,
svaraði Hasting. — Hann er líka riddari og hann mundi ekki
ijúga sjálfan sig í gálgann. Hvað skeði svo, Dagbert? Segðu
'það í svo fáum orðum sem þú getur.
— Ogier bauðst til að fá Aella Ragnar í hendur, ef Aella
vildi leysa Moi'gana frá eiði hennar. En þegar Aella frétti, að
heimamundurinn var glataður og Morgana var ekki lengur
jómfrú, leysti hann konuna frá eiði sínum endurgjaldslaust
og Ogier hrinti Ragnari í ormagarðinn.
Hasting sneri sér að Alan: — Er þetta rétt hermt?
— Ég man ekki öll smáatriði, sagði Alan. — En ég get lýst
fyrir þér í'song orustunni rnilli sklps Ragnars, Ormsins langa og
báts Ogiers, sem hét Leikfang Óðins. Ég hélt, að Valhöll mundi
hrynja.
— Hvers vegna læturðu ekki berja hann fimmtíu vandar-
högg spurði Meera, þegar mennirnir voru hættir að hlæja.
— Hann yi'ði mér ekki þakklátur fyrir það. Og menn mínir
mundu tæta mig sundur lið fyrir lið. Hasting horfði snöggvast
á Morgana, bróður Godwin og Sendling, en síðan leit hann
vongóður á Enid.
— Þú baðst Meera um að hlífa þér við vitnisburði, ef hinir
segðu nóg, Enid, sagði Hasting. — En rotturnar viija ekki yfir-
gefa skip haíis, þótt það sé nú tekið að sökkva. Segðu okkur
nú það, sem þú sagðir Meera um morðingja sonar þíns.
Enid fói’naði höndum. — Ég er nú búin að gleyma því, sem
ég sagði við hana.. ..
— Hvernig getur það vexáð? Það var hálfum mánuði áður en
Aella lagði af stað til Lincoln, hrópaði Meera.
— En það hefur svo margt skeð síðan. Ég er farin að
gleyma.
— Gáðu að því, afji.-Hjgsting hressi það ekki við með sínum
aðferðum.
— Þegiru, Meera, sagði Hasting reiðilega, — Enid! Þó að þú1
hafir gleymt því, sem þú sagðir Meera, manstu áreiðanlega1
eftir dauða Ragnars við hirð sonar þíns. Segðu okkur frá því!
— Ég minnist þess, að Ragnar kom hingað og Ogier var
fangi hans.
— Þú lýgur! hrópaði Meera.
— Þegirðu! hrópaði Hasting og var nú orðinn mjög óþolin-
móður. Því næst sneri hann sér að Enid. — Haltu áfram Enid!
— Ég sá ekki bátinn. Mig minnir að einhver segði, að það
hefði verið litli báturinn hans Ogier, en ekki skip Ragnars
sjálfs — ég er ekki viss um það. Ragnar vildi fá lausnargjald
fyrir welsku prinsessuna. Ég er viss um, að það var aðalerindi
hans. En hann deildi við Aella og Aella lét síðan varpa honum
í ormagarð.
Enid lagði hendur í skaut sér og horfði rólega á Meera.
— Þetta er sannleikurinn. Hitt, sem ég sagði þér, kona frá
Cordova, var misskilningur, sem stafaði af því að ég hafði
drukkið of mikið vín.
Hasting vai'ð sauðarlegur á svipinn. Hann brá hendinni fyrir
andlitið, eins og hann vildi dylja örin níu.
— Enid! Viltu ekki fara og líta á andlit sonar þíns. Vera má,
að þú vérðir þá snortin.
..— Nei, ég ætla að muna eftir honum eins og hann var í
lifanda lífi.
—' Heldui'ðu ekki, að það væri hyggilegi'a af þér að segja
einhverja sennilegri sögu?
— Ég hef sagt sánnleikann, Hvað sem þú gerir mér eða líki
sonar míns, getur ekkert breytt þessum fi'amburði mínum.
— Hataðirðu Ragnar svo mikið, að þú viljir gera allt, sem
þú getur til að vernda morðingja hans. Eða er hin falska frægð
sonar þíns þér svo mikils virði?
— Frægð hans, sein hann verðskuldaði, er það eina, sem
er mér einhvers virði, sagði Enid. — Hún er það eina, sem ég
á eftir.
Hasting horfði alvarlega á raðir vikinganna og staðnæmdist
við skipshöfn Egbei’ts, sem stóð miðskipa.
— Ég hef ekki kallað ykkur saman hér til að skemmta ykkur,
sagði hann með miklum virðuleik. — Ég lýsi bví yfir fyrir
ykkur víkingum, að Ogier Gyrfalcon drap föður minn, Ragnar.
Hann náði honum á vald sitt, þegar Ragnar elti haim. Ragnar
loðbrók, frægasti víkingur, sem uppi hefur verið féll fyrir
liendi fyrrverandi þræls síns. Óðinn krefst hefndar.
Víkingarnir stóðu kyrrir og voru fölir í framan. Því næst
sagði gamall stýrimaður á Elddrekanum:
— Ákæra þín hefur ekki verið sönnuð, Hasting meyjarkinn.
Hvað segir Meera?
— Það, sem ég veit, er í stuttu máli þetta, sagði Mee>ra..
— Þegar Ragnar sást síðast ’var hami að elta Ogier fyrir
mynni Elbu. Fáeinum dögum seinna rak lík af nokkrum af 1
skipshötfn Ragnars á strönd og auk þcss brak af stefni Ormsins

*«•*»*
L
r=s=a
k»v*ö«l*>d*v»ö4»u*n*n»i
Leikgagnrýnandinn Friedi'ich
Luft í Berlín sat í kaffihúsi og
drakk k affi með vini sínum.
Allt í einu gekk ungur maður
fram hjá þ eim og settist við
borð innar í salnum.
„Er þetta ekki nýi umtalaði
leikarinn?“ spurði vinurinn.
„Hann lítur þó vissulega ekki
út fyrir að vera leikari þegár
maður sér hann svona á föi'n-
um vegi.“
,Og ennþá síður þegar mað-
ur sér hann á leiksviðinu,“ sagði
Luft kuldalega.
★
Ákafur aðdáandi leikkon-
unnar Marlene Dietrich hældist
um af ættfeðrum sínum:
„Að vísu voru aldrei til ríkir
menn í ætt minni, en hinsveg-
ar voru margir þeii-ra frægir
fyrir hreysti," sagði hann. „Og
síðasta dæmið er það að afi
minn barðist í halanegi'astríð-
inu í Afríku.“
„Drottinn minn dýri!“ hi'óp-
aði leikkonan. „Hvorum megin
barðist hann?“
★
Tveir ungir menn, annar
enskur hinn skozkur, voi'u ó-
aðskiljanlegir vinir. Þeir bjuggu
saman í herbergi, skiptu kaup-
inu jafnt á milli sín, snæddu
saman, skemmtu sér saman og
áttu sömu ástvinuna.
Dag nokkurn, þegar þeir
komu í heimsókn til ástvinu
sinnar, tók móðir herrnar á
móti þeim og tjáði þeim sorg-
bitin á svip að dótir hennar
hafi eigazt tvíbura, en annar
þeirra hafi dáið skömmu eftir
fæðinguna.
Skotinn var þá ekki seinn á
sér og hrópaði: „Ó, veslings
blessað barnið mitt!“
~k í ræðu, sem Ulbricht vara-
forsætisráðlierra A.-Þýzka-
lands liélt fyrir sköirunu,
kemur fram, að stofna átti tit
uppþota 2. nóvember í saniúð-
arskyni við ungverska frelsis-
sinna, en upp um þctta komst
í tæka tíð. Háskólastúdentar
stóðu hér að baki við forysíu
háskólakennara nokkurs, sein
var handtekinn ásamt þremur
stúdentum.
r. & SunmfkA
-TARZAN
230®
Þér hafið til umráða 24 stundir
þangað til þér verðið kallaður til
skyldustai'fa, sagði liðþjálfinn. Það
er ágætt, sagði Tarzan, ég ætla þá
á meðan að hafa upp á vini mínúm,
Pierre Bois.
Annar hei’maður staddur á skrif-
stofunni hló hátt. Það er auðvelt
1 félagiÁ’Piét'i'e Bois eyðir öllum sín-
um frístundum á skemmtistaðnum
„Rauða úlfaldanum“. Eg er ekki að
lasta hann fyrir það, hélt maðurinn
áfram glaðlega. Þessar dansmeyjar.
Jæja, ekki meira um það. George
Blanc fer með yður þangað.