Vísir - 15.03.1957, Blaðsíða 10

10
VlSIB
Föstudaginn 15. marz 1957
>■■■
■ ■■■
EDISOIM MARSHALL:
■ ■■■
■ ■■■
VíkintftiHM
■ '
maaiiiflBBaDiiiiíiBiaiaiifl
— Þú hefur afrekað mikið Meera, sagði Hasting og var nú
snjallmæltari en ég átti von á.
— Hefði ég afrekað meira, ef ég hefði dregið Ogier upp úr
voginum, eins og ég ætlaði mér? Nei, Hasting. Ég hef ekki
afrekað mikið. Satt er það, að Ragnar féll fyrir hejidi sonar
síns og bróðir þinn veitti þér banasárið. En þú hefðir heldur
átt að rista honum blóðöm. Ragnar hefði átt að deyja siðastur.
En hann dó fyrstur, eins og Judith.
— Þér heppnaðist ekki að siga Ulbba á mig. En þú hefur
góða von um ívar, Björn og Hálfdán.
Þegar þeir vita að þú ert sonur Ragnars, munu þeir ekki
i'ísa gegn þér. Þú ert einn af hinni miklu ætt þeirra, en ekki
nafnlaus þræll, og þú hefur rétt til að hefna fyrir það rang-
læti, sem þú hefur verið beittur. Hasting mun fara til Gehenna,
en þú verður útskúfaður af jörðunni, eins og Kain. Ragnar
situr í glaum og gleði í Valhöll og þrír af sonum hans munu
leggja England undir sig og ráða þar rikjum. Þannig endar, sá
leikui', sem átti að eyðileggja alla ætt Ragnars.
-—• Ég held, að leiknum sé ekki alveg lokið, sagði Kitti
hlæjandi.
Meera leit á hana og síðan á grein trésins, sem slútti yfir
skipið. Rætur og greinar, tautaði hún og augu hennar þöndust
út. Og hún rak upp barnslegan hlátur.
— Kitti hefur rétt fyrir sér. Ég á einn leik eftir enn.
— Ég sé greininaí sagði Alan. — En hvar er rótin?
— Rótin var í Cordova, þegar ég var ung stúika. Ég elskaði
Ragnai'. Ég fylgdi honum til fjárhirzlu riks gyðings. Gyðingur-
inn var Gideon, auðugur kaupmaður. Hann var afi minn. Létt
á fæti, eins og hún væri að læðast að bráð, gekk hún nú í
áttina til stýrishússins.
— Hvert ætlarðu? spurði Alan.
Hún virtist hvorki sjá hann né heyra. Hún tók endann á
reipinu, sem Kuola hafði kastað yfir greinina og bjó til lykkju.
Hún fór með lykkjuna upp á borðstokkinn. Þar brá hún snör-
unni um háls sér.
Alan kallaði til hennar og var nú blíðróma.
— Ég spyr þig, Meera, hvert ætlarðu?
Það brá fyrir spurningarsvip í augum hennar.
— Ég vildi, að ég vdssi það, sagði hún.
Hún stökk léttilega, eins og hún ætlaði að koma fimlega
niður. En hún stanzaði á miðri leið og hékk þar. Það brast í
grein trésins og marraði í reipinu. Öldurnar gjálfruðu við
bakkana og Sendlingur blýstraði lágt. Að öðru leyti var dauða-
þögn.
Margar mínútur liðu. Ég hélt, að senn rriundi Loki losna og
Ragnarökkur koma. Þá heyrði ég Hasting stynja.
— Hún er farin, sagði hann — og ég er líka á förum.
— Liggur þér mikið á?
— Já.
— Þú þjáist sennilega mikið.
Dálítið, það verð ég að játa.
— Það væri ekki af neinni mkkunnsemi við þig, þó að ég
kippti sverðinu úr sárinu. En ef satt skal sogja ryðgar sverðið,
ef það stendur lengi í blóði, sem er að storkna.
—• Ogier! kallaði Kuola.
■ ■■■
■■■■
■ ■■■
7G
— Þú ættir að kunr.a þig betur en svo að gjamma fram í,
þegar höfðingjar tala saman.
— Æ, lávarður minn! En þegar þú minntist á sverðið, datt
mér reipið mitt í hug. Það getur nuddast sundur við skips-
hiiðina. ; ^ ^ ^ %4f 3 _ %
■ — Hirtu sjálfur reipi þitt, Kuola.
— Sverðið þitt skemmist ekki, þó að það sé kyrrt í sárinu
ofurlitla stund enn þá, Ogier, sagði Hasting. Þó að þrek lík-
amans sé að fjara út starfar hugurinn eim þá og forvitni mín
um hinn mikla fiandmann minn er mikil.
— Við þurfum ekki að dylja nein leyndarmál hvor fyrir
öðrum lengur.
— Meera sagði, að þú mundir reika um, eins og Kain, til
dómsdags. En þú munt aldrei öðlast glevmsku. En þú getur
haldið drekanum mikla frá dyrum þínum í nokkur ár enn.
Það er satt, að þú getur orðið yfirkonUngur alls Bretaveldis.
— Ég kinkaði kolli og beið þess, að hann héldi áfram.
— Ég held, áð Ragnari mundi geðjast það vel, ef einn af
sonum hans yrði það. e
— Ég er særður því sári, sem aldrei mun gróa, Hasting,
ságði ég. — Þess vegna ætla ég að búa út skip -og leggja af
stað að leita að Avalon.
— Vertu þá sæll, Ogier.
Hann greip um hjöltu Hefnarans með hægri hendi og reyndi
að ná sverðinu úr sárinu. Ógurlegir hvaladrættir fóru um and-
lit hans, en hann náði ekki sverðinu.
^JMíargt er sktíiioi
Þar eru skólasveinar
forstjórar.
„Uflglingastofnunin h.f." — amerískt
fvrirbæri.
Skóladrengur elnn í Chicago,
sem var forstjóri fyrir plastverk-
smiðju samtímis því sem hann
stundaði námið, fékk eittþúsund
dollara að láni þegar hann út-
ski'ifaðist úr skólanum til að
kaupa isbar og reka hann.
Fyrsta árið, sem hann rak ís-
harinn liagnaðist hann um 10.000
dollara. Piltur þessi, sem er orð-
inn 25 ára, rekur nú tvo ísbara
og vill kaupa fleiri.
Þessi saga er aðeins ein af
mörgum, sem sagðar eru af
árangrinum af Unglingastofnun-
inni h.f., sem er amerikst fyrir-
brigði og liefur þann tiigang, að
æfa unga menn við i'ekstur fyrir-
tækja.
Drengirnir eru oft kallaðir
„börnin í forstjóraherberginu."
Það var ameriskur kaupsýzlu-
maður, sem setti Unglingastofn-
unina h.f. á laggirnar. Stofnunin
veitir ungum mönnum, sem enn
eru við nám tækifæri til að reka
fyrirtæki með hagnaði — eða
tapi.
Piltunum er leiðbeint við stofn-
un fyrirtækja og fá þeir að taka
þátt í öllum undirbúningsstörf-
um og síðan rekstrinum að öllu
leyti. Þeir ski'á fyrirtæki sitt hjá
stofnuninni, seija hlutabréf —
til ættingja eða annara — og
nota hlutaféð til að leigja hús-
pláss, vélar og áhöld svo að
framleiðslan eða starfræksla geti
liafist.
í einu félaginu er meðalaldur
hluthafanna 15 ár. Hvorki meira
né minna en 1816 félög af þessu
tagi eru rekin í Bandaríkjunum.
Þetta hefur heppnast svo vel
og hinir ungu menn hafa fengið
svo góða og mikla reynslu í við-
skiptamálum, að verðbréfasalar
eru farnir að taka að sér sölu
á hlutabréfum þeirra fyrirtækja,
sem stofnuð eru á þennan hátt.
Forstjóri kauphallarinnar í New
York liefur veitt verðlaun því
unglingafyrirtæki, sem sýndi
beztan árangur.
Eins pg gefur að skilja, heppn-
ast sumum ekki reksturinn, en
það er þó svo sjaldgæft fyrir-
brigði — um eitt af hverjum
tiu — að undrun vektir.

k*v*ö*!*d*v*ö*k*u*n*n*i
•••••••••••••••••••••••i
Shaw hafði dirfst að skrifa
bitra athugasemd um Ameríku-
öienn.
Amerískur útgefandi skrifaði
Shaw þá m. a.:
,,Að þér þurfið að láta ill-
kvitni yðar bitna á einhverjum
var jú vitað mál — en hvers
vegna endilega á okkur?“
Rithöfundm'inn skrifaði: „Eg
| ætla að svara yður með dæmi-
isögu:
Á Olíufjallinu hjá Jerúsal-
em. Nótt.
Tími: Árið 33 e. Kr.
Persónur: Tveir hermenn.
1. hermaður: Hefurðu frétt
af Pétri? Hann varð brjálaður!
Þegar maðurinn frá Nazaret var
handtekinn beit hann eyrað af
einum okkai'.
2. hermaður: Já, hann sleppti
sér alveg þegar við tókum fé-
laga hans frá Nazaret. Honum
fanst hann yrði eitthvað að
gera, bíta einhvern — sama
hvern — annað hvort einhvern
okkar nú eða einhvern af sín-
um mönnum-----------!
1. hermaður: Já, en eg skil
ekki-----hvers vegna endilega
einhvern af okkur?
Virðingarfyllst
George Bernhard Shaw.“
★
Dóttir borgarstjórans í
Sachsenflur í Baden gerði föð-
ur sínum lífið erfitt. Hún var
18 ára og' vildi ekki giftast
manni þeim, sem faðh' hennar
hafði valið handa henni. Svo
var það eitt kvöld, er hin lag-
lega Elfrida kóm heim af balli
með manni, sem henni leizt vel
á, en föður hennar ekki, að fað-
ir hennar tók sig til og' klippti
af henni allt hárið og mis-
þyrmdi henni svo, að hún varð
að fara í sjúkrahús.
Til þess að kóróna verkið
sagði borgarstjórinn, að hún
hefði slasazt við sveitastörf, og
tók við 219 mörkum í slysa-
tryggingu.
En nú er hann heldur ekki
borgarstjóri lengur.
^ Bretar hafa lýst yfir því á
vettvangi Sanieinnðu þjóð-
anna, að mark þeirra sé, að
öil lönd, sem falin hafa \erið
verndargæzlu þeirra, fái
sjálfssstjórn.
-TARZAM-
£ /?. SuncugkA
2.n.j
kverkar honum og skipaði honura
höstulega, að sleppa stúlkunni. ;
Einn af hinum svartskeggjuðu
Aröbum stóðst ekki hinn ögrandi
clans stúlkunnar og stökk á fætur og
fyrr en varði var hann búinn
draga hana til sín og kvssti hana á-
En það var óhapp hans að
Tarzan stóð rétt hjá og greip fvrir