Vísir - 27.05.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
IS6I ]bui 'iz miiSBpnuBj^
• •

• •
• •
• •
• •
• •
* • •
í
*
AXDNEMARNIR
• #

,/ EFTIR •
RUTH MOOHE •
..... •
• • * - _ •
••••
• •
• •
•> 1
Cantril-fjölskyldunni eigendur að sögunarmyllunni. Þeir höfðu
b3rggt hana og rekið hana.
Og' ekki hafði hann heldur hugmynd um, hve mikið hafði
hafst upp úr timburviðskiptunum við Boston á liðnum árum.
Faðir hans hafði annazt það allt saman. Og' engin hafði vitað
um það nema hann. Rúfus brann í skinninu, þegar hann heyrði
John svara spurningunum, sem fyrir hann voru lagðar.
Var alltaf svona þungur straumur fyrir ofan fossana í ánni?
Hvernig var í ágústmánuði, þegar lækkaði í ánni? Var hægt
að starfrækja mylluna allt árið?
Þessar spurningar brutust um í höfði hans. Hann, faðir hans
og bræður höfðu svarað þessum spurningum fj'rir mörgum
árum síðan. Á þessum tíma ársins var venjulega mest starfsemi
myllunnar. Nú stóð hún kyrr. Iivað var að?
Pabbi! Pabbi. Myllan hefur stanzað.
Og hann heyrði föður sinn svara, eins og hann væri inni í
herberginu:
— Þið ónýtingarnir ykkar. Setjið mylluna af stað aftur.
— Jæja, sagði Mike djarflega. — Þetta er vist allt, sem við
þurfum að vita.
Hann beið þess, að þeir færu. Og þegar þeir hreyfðu sig ekki,
sagði hann óþolinmóðlega:
— Þetta er nóg, vinir mínir. Hitt get ég fengið að vita hjá
Máynard.
Bræðin sauð í Rúfusi.
Jívað er það fleira, sem þig langar til að vita. Hvað getur
M&ynard sagt þér, sem ég get ekki sagt þér?
— Hann getur gefið mér upplýsingar um gerð Cantril-j
skipanna, sagði Mike. Rúfus gamli spratt á fætur og hrópaði:
— Nei, þorpararnir ykkar. Þið fáið aldrei upplýsingar um
gerð Cantrilskipanna, né skipin sjálf. Þau eru eign Cantril-
fjölskyldunnar og munu verða það eftirleiðis.
Hann gekk fast að Mike og stóð á öndinni af vnnzku.
— Hver fjandinn sjálfur er þetta, maður. Við eigum þau,
sagði Mike. — Þú og bræður þínir selduð okkur bau. Það stend-
ur hér í kaupsamningnum.
Rúfus horfði á kaupsamninginn, eins og hann væri að sjá
hann núna í fyrsta sinni. Jú, rétt var nú það. En það var í gær.
í gær hafði hann viljað seija. Það hafði verið einhver vorhugur
í honum í gær. Það hafði verið einhver óróleiki í honum í gær.
En í dag leið honum allt öðru vísi. Nú var annað viðhorf.
Hann vildi ekki selja.
— Ég vil fá þetta blað aftur, sagði hann. — Við höfum
ákveðið að selja ekki.
Mike kippti að sér kaupsamningnum, svo að fálmandi hend-
ur Rúfusar náðu ekki i hann. Hann sagði: — Þú ert búinn að
selja, maður. Það er of seint.
Rúfus opnaði munninn og ætlaði að reka upp reiðiöskur. En
það hafði aldrei borið neinn árangur, þótt hann reiddist, og1
hann hætti við að æpa upp.
Hann sagði: — Hvort sem er þá höfum við ekkert leyfi til
að selja. Það er ,,Reykháfur“, sem á þetta allt saman Hann
yrði ekkert hrifinn af að sjá ykkur hér. Eða hvað heldurðu
um það, John?
Sjáöldur Mikes kipruðust saman.
— Hver er það? spurði hann. — Er hann löglegur eigandi
þessa staðar?
John gamli sagði:
— Þegiðu, Rúfus! Þú ert brjálaður! Þetta er okkar eign, sem
veð höfum óskoraðan umráðarétt yfir, herra Ellis. En ungi
,,Reykháfur“ hélt að hann væri erfingi að þessu. Pabbi gamli
sagði einhvern tíma eitthvað í þá átt. En það er ckki til einn
skrifaður stafur fyrir því.
— Það er bezt þú farir, Cork, og náir í Maynard, sagði Mike.
— Mér lízt ekki á þetta.
Rúfus belgdi sig upp, eins og hann væri reiður, en það var
þó fremur eftirsjá og iðrun en reiði.
— Það erum við, sem erurn aðilar bessa máls, John og ég.
Maynard hefur ekkert um þetta a3 segja eða með það að gera.
Rauðskeggjaði írinn, með skeggbrodda, sem stóð út í loftið,
stóð á fætur og greip undir handlegg Rúfusar.
— Það er dapurlegt, sagði hann, — að flytjast alfarinn frá
heimkynnum sínum, herra Cantril, og hefði þurft meiri'um-
hugsunartíma, en þú og bræður ykkar hafið tekið vkkur.
— Það er einmitt það, sagði Rúfus sorgbitinn. — Þetta er
gert í einhverju óðagoti, án minnstu umhugsunar. Það er bara
unga fólkið, sem langar til að fara burtu. Við John og ég,
megum hrósa happi, ef pabbi gamli gengur ekki aftur og
fylgir okkur.
— Þú og bróðir þinn komið með mér, sagði Frank. — Við
skulum ganga um landareignina og ræða málið eins og menn
með viti. Og ef þið komizt að þeirri niðurstöðu að þið viljið
ekki selja, mun Mikel fá ykkur kaupsamninginn aftur. ÞegiðuJ
Mike. Þú getur ekki neytt gamla manninn til að selja, ef hann'
vill það ekki.
Hann leiddi báða gömlu mennina út úr myllunni og eftir
holóttum veginum, fram hjá fúnandi sagbingjum og timbur-
hlöðum, fram á árbakkann. Úti á ánni lá Mary Cantril og
vaggaðist örlítið í straumnum. Róðrarbátar voru á ferð fram
og aftur. Það var verið að ferma skútuna.
Rúfus og John stóðu þarna stundarkorn. Þarna úti á fljót-
inu var verið að ferma Mary Cantril. Og ungo Cantrilstrák-
arnir æptu af gleði og tilhlökkun. Og John sagði við Rúfus,
að þeir yrðu ekki öfundsverðir af því, innan fjölskyldunnar, ef
þeir hættu við að selja. Og Rúfus hugsaði sem svo nú, þegar
hann var ekki nauðbeygður til að selja, að sennilega væri
hyggilegast að selja.
Frank hafði gengið spölkorn frá þeim, til að lofa þeim að
bera saman ráð sín. Hann beið, þangað til þeir komu til hans.
— Þetta er vissulega fallegur staður, sagði hann. — Og ef
ég ætti hann mundi ég ekki seiia hann. En hitt er það, að ég
hef ekki verið hér alla ævina, án þess að sjá nokkuð af ver-
öldinni.
— Það er einmitt lóðið, sagði John uppveðraður. — Við
Rúfus höfum ekki hreyft okkur héðan, síðan við settumst hér
að fyrir fjörtíu árum síðan.
— Það er synd og skömm, sagði Frank hjartanlega. — Ver-
öldin er alLtof falleg til þess að menn láti hana óséða og sitji
kyrrir á sama stað fram á gamals aldur. Boston er orðin stór
borg og þangað vilja allir fara. Þið fáið mjög hátt verð fyrir
land ykkar og það er ekkert sem ekki er hægt að fá fyrir pen-
inga í Boston. Vín, konur. . . .
Frank smjattaði. John horfði á Rúfus og Rúfus á John og
báðum fannst þeir yngjast upp.
O, já, sagði John. — Ég hef nú heyrt talað um konurnar í
Boston. Það er mikið af þeim látið.
— Og það eru engar ýkjur, sagði Frank.
Einhversstaðar úti í skóginum að baki þeim heyrðist byssu-
skot og kúlan þaut rétt fram hjá höfðinu á Frank. Frank tók
viðbragð og þaut í skjól bak við einn viðarhlaðann. Gömlu
mennirnir lötruðu á eftir honuim í hægðum sínum.
— Hvert ertu að fara maður? spurði John! — Við Rúfus
”•»■>■-'•••••••••••••••••*-
k*v*ö*I*d«v-ö*k*u*n*n-i
•:>•••••••••••••••••••••«
f Via dai Colli, sem liggur rétt
fyrir utan Flórenz, kom til átaka
harðra milli gesta í dansknæpu
o’g hóps ferðalanga, sem hafði
búið um sig í Tjaldbúðum á
næstu grösum við knæpuna, en.
hafði ekki svefnfrið fyrir rokk-
óðum æskulýð og stórkostlegum
hljóðum — eða óhljóðum —
hljómsveitarinnar.
Þegar liða tók á nóttina og
fólkið héit áfram að dansa og
hljómsveitin að spila var tjald-
búunum nóg bcðið, enda engum
komið dúr á auga. Risu þeir þá
úr svefnpokunum sínum og
lögðu í náttfötum og inniskóm
út i nóttina og i áttina til knæp-
unnar. Var þar engra griða að
vænta, en húsið grýtt og tóm-
ötum, fúleggjum og öðru sem
hönd á festi varpað inn um
brotnar gluggarúðurnar á dans-
andi fólkið og hijómsveitina.
Kváðu nú við óp mikil og harma-
kvein og dansleikurinn leystist
upp í einni svipan. Bæði dans-
endur og hljómlistarmenn urðu
skelfingu losnir þegar þeir sáu
fáklæddan lýðinn, jafnt karla
sem konur ráðast að sér og
lögðu hver sem betur gat á
flótta.
Þegar lögreglan kom litlu síð-
ar á vettvang voru óróaseggirnir
komnir í fasta svefn og sváfu
svefni hinna réttlátu.
★ ★
Fræðimaður nokkur í London
fékk að láni úr bókasafni þykk-
an doðrant vísindalegs eðlis.
Efnið var þungt og þurrt og
hann varð að taka á allri þolin-
mæði til þess að lesa bókina
spjaldanna á milli. Sér til mikill-
ar undrunar rakst hann á ávísun
upp á 5 þúsund sterlingspund
aftast í bókinni. Ávísunin var
frá höfundi bókarinnar og stiluð
á þann sem hefði þrautsegju í
sér til þess að lesa þetta mikla
vísindarit á enda. Við eftir-
grennslan kom í ljós að bókin
hafði verið lánuð út úr safninu
margsinnis áður.
Ein aðalskemmtun roskinna
karlmanna er að virða fyrir sér.
konur, sem hryggbrutu þá þegar
þeir voru 25 ára gamlir.
C R. Æurrcughj
— TA.HZAN —
2:t(i7
Tarzan rakti slóðina til þorps
hinna innfæddu. Þegar hann skoð-
aði siðasta fórnardýrið, var skuggi
á hælum hans.
— Já, þetta er hræðilegur dauð-
dagi, sagði harmþrungin rödd. — En
svona er reiði fjallguðsins okkar.
— Eg hef aðvarað fólk mitt. Apa-
maðurinn brosti. Hér var galdra-
læknirinn að verki. j
Þetta var vondur og slægur maður.
Hann var hinn hættulsgi fjandmaður*.