Vísir - 29.05.1957, Side 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 29. maí 1957
..................
• *•••
/
ANDJVEMARNIR
*
EFTIR •
• RUTII MOOKE •
•••••..
.......... •
......... •
*.........
— 4> • •
— Synir mínir eru ekki heima, sagði hann. — Aðeins dæt-
urnar.
Synir hans voru veiðimenn og reikunarmenn, eins og hinir
ungu Cantrilarnir og Maynard hafði ekki einu sinni hug-
mynd um, hvar þeir væru niður komnir.
— En Jósua vill vera hér kyrr, sagði hann. — Hann er smið-
ur. Hann hjálpar mér.
Hann sagði ekki, að Jósua væri góður smiður og ekki heldur,
hversu hjálp hans væri mikils virði, né heldur hitt, að eina
ástæðan til þess, að Jósua vildi vera kyrr, var &ú, að Reyk-
háfurinn var á veiðum einhversstaðar í skógunum á bak við.
Hann taldi sig ekki heldur bera neina ábyrgð á Jósua, því að
hann var sjötugur og heimskingi ofan í kaupið.
Mike sagði: — Þetta er allt gott og blessað. Þú verður að
finna verkefni handa Jósúa og setur nafn hans á launalistann.
Þú hefur á hendi verkstjórnina í skipasmiðastöðinni, herra
Cantril. Ég vona, að þér sé það ljóst.
! Borga? hugsaði Maynard. Borga Jósúa gamia? Greiða hon-
ran laun. Enginn af Cantrilfjölskyldunni hafði nokkru sinni
fengið laun á ævinni.
Þessi hugmynd kitlaði hann, og nú brosti hann í fyrsta sinn.
— Um verkamenn og smiði er það að segja, sagði hann
hæversklega, að ég ætti ekki að þurfa að taka þá með valdi og
fiytja þá hingað.
"f — Ekki það? Þetta er nú ekki sérlega fýsilegt land til að-
seturs.
I Maynard rétti ofurlítið úr sér. — Það eru margir menn hér
fram með ströndinni, sem verða fúsir á að flytjast hingað og
vinna hjá mér.
Mike rétti honum höndina:
— Jæja þá, góða ferð, herra Cantril. Og góða ferð.
Hann klifraði fimlega yfir borðstokkinn á Bessie og niður
í léttibátinn, sem átti að flytja hann í land.
Maynard fór aftur undir þiljur. Hann var m]öa forvitinn að
skoða Bessie, vita hvernig hún væri gerð. Sá, sem hafði smíðað
hana, hafði að vísu gert axarsköft, en þó gat Maynard ýmis-
legt af honum lært. Hann hafði að vísu oft skoðað Bessie, en
aldrei jafn-nákvæmlega og núna. Bright gamli fyrrverandi
eigandi hennar hafði stungið stafni við í Somerset einu sinni
á ári, þegar hann var í kaupsýsluferðum sínum. En hann hafði
aldrei leyft neinum að koma um borð nema Rúfusi. Þegar
Bessie lagðist við akkeri í Somerset, hlóð Bright gamli byssu
sina. Hann skaut á hvern þann bát, sem lagði frá landi og
hrópaði hástöfum: — Haldið ykkur í hæfilegri fjarlægð, þorp-
ararnir ykkar!
Hann hafði næga ástæðu til að vera varkár. Ungu Cantril-
arnir höfðu sem sé þann leiða vana að hirða allt lauslegt, sem
á vegi þeirra varð. Enginn þeirra sá nokkru sinm skilding.
Borga? hugsaði Maynprd og skemmti sér konunglega. við
hugmyndina. — Sá er góður!
Ef hann fengi ofurlítið af peningum, gæti hann ef til vill
heypt eitthvað, sem gerði stelpurnar ánægðar. Þær voru allar
fokreiðar við hann nú, af því hann vildi ekki loia þeim að fara
með hinum á Mary C. Hann gat ekki láð þeim það. Hér vai'
ekkert fyrir ungar stúlkur við að vera, ekki einu sinni manns-
efni, nema ef þær vildu giftast frændum sínum, eins og flestar
Cantrilstúlkurnar gerðu og hurfu síðan inn í skóginn til
Indíánanna. En Maynard kærði sig ekkert um að þær g.erðu
það. Hann hafði þegar orðið að taka rösklega í taumána til að
koma í veg fyrir slikt. Hann ætlaði ekki að geía strákunum
stelpurnar sínar. Allir ættingjar hans voru að fara héðan. Hann
var feginn því. Fimmtán manns komu með Bessic til að setjast
að í Somerset. Sumt af þessu, voru ungir menn, ókvæntir. Ef
dætur hans fjórar sem voru komnar á giftingaraldur, gátu ekki
náð sér í menn úr þeim hópi, hlaut það að vera þeim sjálfum
að kenna. Engin þeirra hafði nokkurn tíma verið við karl-
mann kennd.
Hann skoðaði Bessie mjög vandlega. Þetta var mjög traust-
byggt skip.
í skrifstofu sinni í myllunni, sem áður hafði verið herbergi
Andrews gamla, skráði Mikael Ellis nöfn þeirra, sem flutzt
höfðu til þessarar nýju borgar hans. Hann notaði stóra, leður-
dregna höfuðbók, sem hann hafði flutt með sér frá Boston.
Nöfnin voru, sem hér segir:
Mikael Ellis, kona og tveir synir. Francis Eilis og kona.
Corkran O’Neill, skipstjóri. Charles Tansley stýrimaður, kona
og barn. Friðrik Smith, timburmaður. Jobbick Butler, báts-
maður, kona og tveir synir, Ansel Miles, háseti, kona og barn.
William Tansley, hásti. Natt Williams, háseti. Robert Welch,
háseti og kona. James O’Brady, háseti, kona og þrjú börn.
Pierre Cordeaux, háseti. Charles Ushant, háseti. Nicholas God-
dard, skipsdrengur. Maynard Cantril, skipasmiður, sjö dætur.
Jósúa Cantril.
Þegar Maynard Cantril og Charley Tansley komu aftur úr
ferð sinni fram með ströndinni, gat Mike bætt við á skrá sína
nöfnum tuttugu verkamanna og fjölskyldum þeirra.
Tansley færði þær íregnir, að Bretar voru að gera Boston
óbyggilega borg með reglugerðum sínum. Um 'allt voru ströng-
ustu lög og reglugerðir og skattar óbærilegir. Fólk væri reiðu-
búið að flytja þaðan unnvörpum. Hann hefði get.að komið með
tvisvar sinnum tuttugu verkamenn, ef Maynard Cantril hefði
ekki spyrnt fæti við. Hann vildi helzt ekki taka neinn. Hann
vildi fá að velja sína verkamenn sjálfur. Þegar búið var að
ferma skipið að birgðum, sigldi Maynard fram með ströndinni
og heimsótti allar skipa- og bátasmíðastöð.var. Hann kom með
menn, sem hann þekkti persónulega, frá Gloucester og Salem.
Hann kom með Jim Goram frá Dulverton og nýliða frá Ports-
mouth og Weymouth. Tuttugu fjölskyldur. Alls ekki meira.
Hann sagði að það yrði nógu erfitt að koma þessu fólki fyrir
áður en snjóar féllu í haust.
Charley sagði að timbur væri allstaðar hægt að selja. Það
ryki út eins og heitt brauð. Hann var með pöntun frá skipa-
smíðastöð í Gloucester upp á heilan skipsfarm. Samkvæmt
skoðun Charleys höfðu þeir lent í hreinustu gullr.ámu.
Mike samþykkti. Hann hafði aldrei dreymt um aðra eins ,.gull
námu“ á ævi sinni. Hann horfði á, þegar verkamennirnir voru
ferjaðir í land frá Mary C. Það voru alvörugefnir og þrekiegir
menn með verkfærakistur og pinkla á öxlum og baki. Þá tók
hann að láta hendur stenda fram úr ermum.
Hann sendi Corkran af stað til Gloucester með Mary C. hlaðna
af timbri og hann átti að koma aftur með birgðir og áhöld.
Hann lét hina nýju verkamenn byrja á því að smiða hús handa
sjálfum sér og fjölskyldum sínum.
Allt sumarið dundu hamarshöggin á bakka Crookshank-
fljóts.
Mennirnir unnu í vöktum og voru duglegir. Þeir voru ekki
að byggja borg fyrir Mikael Ellis, heldur fyrir sjálfa sig. Hverj-
um manni var gefið land, timbur gat hver fengið ókeypis eins
og hann þurfti í liús og hlöðu og' hver maður fékk tíma til að
byggja. I staðinn skrifuðu þeir undir samning við Ellisbræður
k.v*ö*l*d*i'*ö*k»u*n*n*j
• 9*••••••••••••••••••••<
1 Zierenberg hjá Kassel fá
öll gamalmenni, 70 ára og eldri,
ókeypis aðgang að barnasýning-
um kvikmyndahúsanna.
Dómari í Nevv-York dæmdi 74
ára gamlan mann frá bílakst-
ursréttindum á þeim forsendum,
að útilokað væri að jafn gamall
maður hefði það góða sjón að
nægði til að aka bíl án þess að
stofna umferðinni í voða.
Þegar dómarinn hafði kveðið
upp úrskurð sinn í dómssalnum
þreif öldungurinn upp saumnál
úr vasa sínum, sleit þráð úr
jakka sínum og þræddi nálina
þrisvar í rykk á svipstundu.
Fékk að því búnu dómaranum
nálina og bað hann sýna sjón-
skerpu sína og þræða. Það tók
dómarann fimm mínútur að
þræða nálina, en þá breytti hann
líka um afstöðu sína og fékk
gamla manninum bifreiðaskír-
teini sitt að nýju.
,,Það var hvínandi rok heima.
Það hvein og söng í kerlingunni,
bara af þvi að ég hafði ennþá
enn einu sinni gleymt brúð-
kaupsdegihum okkar og kom
ekki með nein blóm“. — Þannig
hljóðaði játning Gvendar þegar
hann hitti Sæmund vin sinn á
dögunum.
Og, ekki er það betra hjá
mér „viðurkendi“ Sæmundur.
„Fer siversnandi með hverju ár-
inu sem líður. Við erum víst
eitthvað öðruvísi innréttaðir en
þetta blessað kvenfólk."
Siðan sitja báðir vinirnir
þegjandi stúndarkorn unz Sæm-
undur rýfur þögnina upp úr
þurru: .Manstu hvaða dag það
var, sem þú veiddir stóra
þorskinn hérna úti á sundun-
um?“ .
„Auðvitað man ég það“.
„Þarna sérðu, Gvendur — —
hvernig er svo hægt að ætlast
til að þorskurinn muni eftir
þessu líka.-----
>•:
€. /?. SunouqkA
-TARZAN-
2369
Distr. by United Feature Syndicate. inc!
• .jiæ
„uu» i - ,
wiiutxxmigiMáiMaLiu íi *

Wezil sá nokkra innborna fyrir
utan kofann. — Farið til Ovars,
sagði hann. — Hann mun tala aftur
1 kvöld.
Því næst leit hann f-yrirlitningar-
augum á apamanninn. Svo lagði
töfralæknirinn af stað til fjallanna.
Seinna, þegar diromt var orðið,
elti Tarzan hina innbornu, sem voru
að fara á fund guðs síns Ovars,