Vísir - 03.08.1957, Blaðsíða 7

Laugardaginn 3. ágúst 1957
VÍSIR
9
Garland foringi í áströlsku
riddaralögreglunni hrökk upp
af fasta svefni. Hann kreppti
fingurna um byssuskeftið. Svo
■áttaði hann sig á hljóðinu, sem
hafði vakið hann og sneri sér
■á hina hliðina og reyndi að
.sofna aftur.
Skammt írá var Suttan gamli
Æð syngja garnla veiðimanna-
vísu, þó hann væri reyndar al-
veg iaglaus. Það var engu lík-
ara en Sutton gamli þyrfti
•aldrei að hvílast, ávallt viðbú-
inn að grípa tækifærið, þegar
það kæmi.
Þeir voru staddir úti á eyði-
mörkinni, lögrogluforinginn og
fanginn hans, og nú voru þeir
orðnir villtir. svo gjörsamlega
villtir, þarna í þessari veg-
leysu, að þeir gátu ekki gert
sér neina grein fyrir því, hvert
halda skyldi.
Nú hætti Sutton að syngja
■og þögnin varð alger og óhuggn-
anleg.
— Vitið þér hvernig það er.
•að drepast úr þorsta, lögreglu-
foringi?
— Við komúmst bráðum til
Wyndham. svaraíi Garland
þunglyndislega.
— Haldið þér enn, að yður
takist að kæra mig fyrir morð?
• Svo settist hann upp og sagði
drýgindalega: — Það þekkir
engin leiðina til Wyndham
nema ég og ég hef mínar ástæð-
ur fyrir því, að kæra mig ekk-
•ert um að fræða yður um þá
'hluti. Hver veit nema við séum
rétt hjá veginum, sem liggur
þangað. en þó getur alveg eins
verið að við séum rammviltir
■og komnir tiu eða tuttugu míl-
"ur af réttri leið. Við höfum
Lannske farið í alveg öfuga átt?
Hann þagnaði, en hvíslaði
sv o:
— Lögregluforingi. ég veit
■upþ á hár hvar við erum stadd-
'ir, en ég læt mér ekki til hugar
koma, að segja yður frá bvi.
Skiljið þér þac?
Það var farið að suða fyrir
■eyrunuin á Garland. Hann átti
•erfitt með að hugsa skýrt. Var
'Sutton að gabba hann, eða vissi
Lann hvar þeir voru staddir?
Sutton hlaut aí vera kunnugur
á þessum slóðum og þekkja
hvern krók og kima eins og
'buxnavasana sína. Hann hafði
flækst hér um árum saman og
var búinn að vera eins mörg ár
hér, eins og í fangelsunum.
Sennileea þekkti engin norð-
vesturhéruðin eins vel og
Sutton.
— Þú verður að taka út þína
Tefsingu fvrir atbrot þín. sa°ði
Gariand hrýssin'rs]eo'a. þó það
■eigi aí kosta það að ég verði
að draga þig eftir eyðimörkinni.
Laugardagssagan .... 2
Hann hallaðist upp að steini
og' horfði á tunglið, þar sem
það var að gægjast út úr storm-
skýunum. Það var þó ofurlítil
huggun aS sjá til tunglsins, þó
það kastaði fölleitu, köldu
skini sínu yfir sandinn og gerði
auðnina ennþá ægilegri. Nú
rc.ðaði fyrir dagsbrún á austur-
himninum, en dagurinn mundi
ekki færa þeim neina lausn og
aðens auka á einmanaleik
þeirra. Garland hafði ekki hug-
mynd um hvert halda skyMi.
! Um hádegisbilið komu þeir
að bröttu klettabelti og settust
í skuggann til að skýla sér fyrir
brennheitri sólinni. Þeir hreyfðu
sig ekki fyrr en síðdegis, þá
stóou þeir upp aflur og héldu á-
fram þrotlausri göngunni.
Sutton var léttur í spori þó hann
væri hlekkjaður á höndum og
fótum. Hann mundi ekki gef-
ast upp á undan Garland. Hann
var vanur harð. æðinu. Það var
jöðru máli að gegna með Gar-
land. Eftir nokkra dag'a mundi
Sutton fá tækifærið og taka við
^stjórninni og gefa Garland cín-
ar fyrirskipanir. Garland þurfti
ekki að geta sér neins til um
það, hvernig því mundi lykta.
I Einn daginn mundi Sutton
segja:
1 — Jæja, lögregluforingi! Tak
ið nú af mér þessi armböxid og
þetta fótaskraut. Fáið mér svo
byssuna og' skotfærin. Þér
þurfið þeirra ekki lengur með.
Það er nú bezt að ég kenni yð-
ur að lifa, græningi! Nú er minn
tími kominn.
1 Garland vissi, að svona
mundi það fara. Hann reyndi að
gera sér grein fyrir þvi, hvern-
ig hann ætti að snúast við
þessu. Honum hafði aldrei ver-
i ið kennt það í lögregluskólan-
um.
Allt í einu nam Suttcn stafar
og starði út að sjóndeildar-
hringnum í norðvestri. Svo
1 sneri hann sér að Garland og
sagði kæruleysislega:
— Ég held að við séum búnir
að ganga nóg í dag. Við þurfum
hvort sem er a'? rabba svolítið
so.man. Ég heid að þetta sé al-
veg eins góður staður- til fund-
arhalda og hver annar.
Garland lyfti skammbyss-
unni. Hann skalf og áíli bágt
með að leyna því. Röddin var
ýmist hás eða skræk, þegar
hanr. sagði:
—■ Haltu áíram, Sutton. Þú
skalt spara þcr ræouhöldin
þangað til þú kemur til Wynd-
ham.
mánuði. Sú töf sem varð orsak-
aðist aí ásiæðum sem Lanas-
simanum voru óviðráðanlegai'.
: S’htan ssttist á jörðina og
teyg'ði úr sér .eins og köttrr
Syo h’ó hann framan í Garland
og gerði sér dælt við hann og
þúaði hann:
— Taktu þa'i rólega, ræfill-
inn. Þú þarft nú ekki lengur á
rembingnu mað halda. því nú
'ætla ég að segja þér nokkuð. A
j morgun ætla ég að fara með
þig á stað, þar sem nóg er aí
vatni. Fulljt af vatni! Þegar þú
ert búinn að fylla vatnspelana,
ætla ég að vísa þér veginn til
Wyndham. Hvað ég geri svo,
kemur þér ekki við. Ertu ekki
ánægður með það?
Garland lét byssuna niður
og horfði hugsandi í norðvestur.
Svo tók hann til máls:
— Kannske ég þurfi ekki á
Laugardagssagan .... 3
þinni hjálp að haMa til að finna
vatn, Suttan. Þú heMur að þú
sért eini maðurinn, sem ratar
um þessar slóðir.
— Þetta er stórt land, svar-
a?i Sutton. En það eru smá
vatnspollar hér og þar, en það
þarf kunnugan mann til að
finna þá. En það er hætt við að
þorstinn segi tií sín, ef maður
flækist hér lengi fram og til
baka.
Garland horfði upp í himin-
gciminn, þar sem stjörnurnar
voru að byrja að blika. Sutton
lá rétt hjá honum. Hann varð
að finna vatn bráðum. Það
hlaut að vera einhversstaðar
nálægt, sennilega í norðvestur-
átt. Ef hann gæli haldið þetta
út svolítið lengur, mundi hon-
um takast að finna vatn. Það
yrði ekki auðvelt. Það var eins
og' að finna saumnál í heystakk.
Þetta mátti ekki mistakast.
Hann fór að telja mínúturnar
og tímana. Hann mundi ekki
þola þetta lengur en tvo daga,
ef hann átti áð láta Sutton fá
vatn úr pelanum líka. Ef hann
hsfoi vatnið bara fyrir sig, þá
mundi hann geta haldið út í
fjóra daga og kannske lengur.
Sutton var morðingi! Það væri
ekki nema réttmætt að hann
tæki sjálfur að sér hlutverk
böðulsins og léti Sutton taka
út sína reísingu hérna út í
eyðimörkinni. Skjótur dauð-
dagi fyrir moiðingja, eða kvala-
fullur dauci fyrir þá báða?
Garland velti því fyrir sér,
hvort hann gæti skotið sofandi
mann til bana.
Það var augljóst, að Sutton
vissi, að skammt var til vatns-
bóls, en í pelanum var sáralítið
Margir þekkja
Ása í Bæ, rithöf-
und, aflakóng á
handfæri, ijóSa og
lagasmið, sannkall-
aðan Beliman Vest-
manncyinga. Haun
var höfundur jiióð-
hátíðariags og ljóðs
í fyrra, og er jaínan
einn af jieim. sem
setja svip á þetta
fræga gleðimót.
Mvndin er tekin á
þjóðhátíðinni í
Herjólfsdal í fyrra,
jiar sem liann slær
gitarinn og syngur.
(Ljósm.
Friðrik Jesscn.)
— vikuskammtur fyrir einn
mann'
Hann færði sig nær Sutton,
varlega og hægt, unz hann laut
yfir hann. Hann leit á fangann
og sá að hann svaf fast^ og á-
hyggjulaust eins og maður, sem
ekkert þarf að óttast.
— Á milli augnanna. Bezt að
skjóta hann þarna á milli augn-
anna, hugsaði Garland.
Svo rétti hann úr sér. Nú
varð hann að láta til skarar
skríða! Hann reyndi að stilla sig.
Hann var að því kominn að
feta í fótspor Suttons, morð-
ingjans. En, nei, það mátti ekki
ske!
Hér 'eftir skyldi Sutton ekki
ná vaMi yfir honum. Ef það átti
fyrir honum að liggja, að kom-
ast lifandi til Wyndham, þá
skyldi hann þó koma þangað
sem heiðarlegur lögreglumað-
ur, sem hefði innt af hendi
skyldu sína með heiðri og sóma
og færa yfirvöldunum fangann
— fyrsta fangann, sem honum
hafði verið trúað fyrir.
Hann lyfti byssunni. Allt í
einu skaut hann beint upp í
loftið, hverju skotinu á eftir
cðru, unz hann hafði eytt öllum
skotíærunum.
Nú stóðu þeir jafnt að vígi,
þessir tveir menn, sem ráfuðu
þarna um eyðimörkina. Eitt
skyldi yfir þá báða ganga. Svo
stakk hann byssunni í hylkið.
í áningastaðnum hjá vatns-
bólinu, um 2 kílómetrum til
norðvesturs, sveiflaði O’Keefe
liðþjálfi sér á bak hestinum.
O’Keefe var fyrirliði í björg-
unarsveilinni.
— Mér leikur hugur á að vita,
hvernig þú gast ráðið í það, að
við værum svona nálægt. Við
kveiktum ekki eld og ég get
ekki skilið, hvað gat bent til
þess, að við værum, hér. Auð-
vitað sáum við þig strax þegar
birti, en hvað var það, scm
kom þér á sporið?
— Þú átt við það, af hverju
ég eyddi öllum skotfærunum?
Kannske var það bara til að
létta á mér. Þau voru farin að
síga fjandi mikið í á göngunni.
Kannske vildi ég bara losna við
þau.
O’Keefe varð að láta sér
nægja þetta svar.
Shurawardy forsætisráð-
herra - Pakistan hcfur í
sjónvarpi frá Sameinuðu
jjjóðunum £ Nevv York hvatt
til þess, að Sameinuðu þjóð-
irnar hafa áfram fast lög-
reglulið.
Vatnsrennsli í Sogi
mlnnkaði í júlí.
Samkvæmt upplýsingum e*
blaðið aflaði sér í gær, minnkaíSi
vaínsrennsli i Soginu um 9 ten-
ingsmetra í slðastUðnum mán-
llðí.
I þyrjun júlí var rennslið llft’
teningsmetrar en var komi®
niður í 101 í lok hans.
Á undanförnum árum hefttr
meðalrennsli i Soginu verið &.
milli 100 og 110 teningsmetrar,
en t.d. í hitteðfyrra fór lva8>
niður fyrir 90 teningsmetra..
þegar liomið var fram á vetur-
inn. en svo lítið rennsli hefur
óþægindi i för með sér. Þurrkar
mega vera talsvert langvinnir,
til þess að þeir hafi áhrif á.
vatnsrennslið, sem mest er upp-
sprettuvatn.
Mest verður rennslið 135-4®
teningsmetrar á sekúndu, slíkur
vöxtur getur naumast orsakast
af öðru en þungum snjóalögunt
í nágrenni Ljósafoss eða um-
hverfis vatnið og stendur sjalda-
ast nema í tvo daga eða svo.
1 Elliðaánum er rennslið aí5
jafnaði til 3 teningsmetrar
og breytist lítt nema innam
þeirra takmarka.
Rústirnar í
Stöng.
Bæjarrústirnar i Stöng í Þjörs-
árdal voru grafnar upp og rann-
sakaðar sumarið 1939.
Var þá um haustið gert þák
yfir þær til þess að þær eyðiIegS-
ust gkki eða fylltust vikri á ný.
Mikill fjöldi ferðamanna hefu-r
síðan á hverju sumri komið aíí
Stöng og skoðað hinar foma
minjar. Á síðastliðnu ári og
raunar fyrr var sú nauðsyn ori5-
in brýn að endurnýja yfirgerð-
ina írá 1939. I sumar heíu.r þvi
verið unnið að því að gera nýtí
þak yfir tóftirnar, og er þaö að
öllu leyti traustaia og reisulegra
og bjartara en gamla þakið, sv®
að hinn forni bær nýtur sín ná
betur en nokkru sinni áður, sið-
an hann var grafinn úr jörðu.
Miklar ferðir eru enn sem fyrr
um Þjórsárdal bæði sökum nátt-
úrufegurðar og merkilegra fom-
minja.
Talið er nú, að Síöng hafi
grafizt í jörð af völduna
Heklugoss árið 1104, sva
að bæjarrústirnar ættu að vera
frá 11. öld. Þær hafa varðveitzc
með eindæmum vel, svo a®
hvergi er til viðlika skilmerki-
legt sýnishorn af byggingarstit
á fornaldarbæ. (Frá þjóðminja-
verði).