Vísir - 13.11.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 13. nóvember 1957
zA GATHA J^HRISTIE
0at Íeiíit
y
lifflja tii...
68
er hún las upp fyrir mönnum nöfn þau og tölur, sem hér skiptu
mestu máli. Hún lýsti greinilega hinu mikla og flókna neti, sem
notað hafði verið til þess að soga fjármagn úr umferð, og ausið
í staðinn í starfsemi þá, er miðaði einungis að því að kljúfa
iheiminn í tvœr fjandsamlegar fylkingar. Hér var ekki um neinar
fuilyrðingar út í bláinn aö ræoa. Hún benti á sannreyndir og
tölur til sönnunar framburði sínum. Sumir höfðu ekki trúað
sögunni um tilgátu og ferðir Carmichaels, en þeir hinir sömu
reyndu ekki að véfengja skýrslu ungfrú Scheele.
Dakin tók aftur til máls, er ungfrú Scheele hafði lokið skýrslu
sinni. „Henry Carmichael er látinn,“ mælti hann. „En úr hinni
síðustu hættulegu ferð sinni kom hann með sannanir, sem ekki
verða dregnar í efa. Hann þorði ekki að bera þær á sér, því að
hann vissi, að fjandmennirnir voru hvarvetna á hnotskóg eftir
honum. En hann var maður vinmargur. Hann leitaði til tveggja
vina sinna, og fékk þeim í hendur sannirnar, sem hann hafði
aflað, og þeir áttu að fela þær í umsjá enn eins vinar hans —
manns, sem allir íbúar þessa lands virða og auðsýna lotningu.
.Sá maöur hét því að koma hingað í dag. Eg á við Hussein el
Zyiara, héraðshöfðingja í Kerbela.“
Hussein el Ziyara var frægur í öllum löndum Mohameðstrúar-
manna, því að hvort tveggja var, að hann var talinn heilagur
maður og skáld gott. Margir auðsýndu honum sömu lotningu og
dýrlingi. Hann reis nú úr sæti sínu, og fannst öllum hann glæsi-
legur maður. Hann var fagurlega búinn og af ásjónu hans ljóm-
aði vizka og góövild. Hann tók til máls djúpri, hljómmikilli
röddu:
„Henry Carmichael var vinur minn. Eg kynntist honum, er
hann var barn að aldri, og hann lærði að meta ljóð helztu skálda
'Okkar hjá mér. Tveir menn komu til Kerbela, menn, er hafa að
atvinnu aö halda myndasýningar víðsvegar um landið. Þeir eru
hrekklausir menn, er trúa á spámanninn. Þeir höfðu meðferöis
toöggul, sem þeir sögðu, að Englendingurinn Carmichael hefði
íbeðið þá að fá mér til varðveizlu. Eg átti að gæta bögguls þessa
vandlega og meö fyllstu leynd,unz Carmichael kæmi sjálfur til
að endurheimta hann eða til mín leitaði sendimaður, er hefði
yfir fyrir mér tiltekin lausnarorð. Ef þú ert sá sendimaður, sonur
minn, þá skaltu taka til máls.“
Dakin hafði yfir nokkur erindi úr arabisku kvæði, og er því
var lokið, tók héraðshöfðinginn til máls á ný: „Eg segi eins og
.skáldið — „Þér mun verða að ósk þinni....““ Að svo mæltu,
afhenti hann Dakin böggul, sem hann hafði haft meðferðis.
„Herrar mínir,“ mælti Dakin þá, „í böggli þessurn eru ljós-
myndafilmur, sem Henry Carmichael hafði meðferðis til þess
að sanna skoðanir sínar....“
Enn eitt vitni tók til máls — aldurhniginn maður, er virtist
forotinn af mótlæti. Hann var gáfulegur á svip, og til skamms
tíma hafði hann notiö virðingar og trausts góðra manna viðs-
vegar um heim. Hann var virðulegur, er hann tók til máls, en
foó sorgmæddur.
„Herra mínir,“ sagði hann. „Innan skamms mun eg verða
ákærður sem ótíndur svikari, en þótt eg sé brotlegur að því leyti,
eru þó þeir hlutir til, sem eg get ekki þolað. Eg hefi komizt í
kynni við hóp ungra manna, er búa yfir slíkri illsku í hjarta
sínu og tilgangi, að enginn getur trúað því, sem kynnist því ekki
af eigin raun.“ Hann brýndi raustina: „Framferði þeirra verður
að stöðva. Við verðum að njóta friðar — friðar til þess aS græða
sárin eftir ófriðinn og skapa nýjan og betri heim. Eg afréð að
safna fé með óheiðarlegu móti og hafa það að mestu til eigin
þarfa, en það veit trú mín, að svo fór um síðir, að eg tók að
leggja trúnað á það, sem eg predikaði — en þó vil eg ekki ráða
neinum til þess að beita sömu aðferðum og eg hefi gert. Eg skora
á yður, herrar mínir, að taka nú höndum saman og byrja á
nýjan leik....“
Örstutt þögn varð, þegar maður þessi — dr. Rathbone — hafði
lokið máli sínu, en síðan var sagt með skrækri, blóðlausri rödd
skriffinnans:
25. KAFLI.
„Þaö, sem mér finnst verst,“ sagði Viktoria, „er að þessi
vesalings danska kona skyldi vera drepin í misgripum í Dam-
askus.“
„O, henni er alveg óhætt," svaraði Dakin glaðlega. „Jafn-
skjótt og flugvélin yðar var lögð af stað, handtókum við frönsku
konuna og fórum meö Gretu Harden í sjúkrahús. Hún vaknaði
úr dáinu von bráðar, og varð ekki meint af. Þeir höfðu ætlað að
foalda henni í dásvefni, meöan þörf væri á, eða unz þeir hefðu
gengið úr skugga um, að allt? hefði farið, eins og þeir ætluðu, hér
1 Bagdad. Kún var vitanlsga starfsmaður okkar.“
„Er það?“ svaraði v'iktoria undrandi.
„Já. Þegar Anna Sshegle fovarf, fannst okkur rétt að fá and-
stæðingunum nokkurt umhugsunarefni, svo að við pöntuðum
far fyrir Gretu Harden, og gættum þess vandlega, að hún ætti
sér enga fortíð — hefði ekki verið til áður. Þeir gengu sam-
stundis í gildruna, héldu að hún hlyti að vera Anna Scheele. Við
fengum henni meira að segja ágæt fölsuð skilríki til að sanna
það.“
„Var hin raunverulega Anna Scheele um kyrrt í sjúkrahús-
inu, unz tími var til þess kominn, að kona dr. Pauncefoots færi
til fundar við hann?“ spurði Viktoria.
„Já, þetta var einfalt en bar tilætlaðan árangur. Ungfrú
Scheele lítur svo á, að á hættutímum geti maður einungis treyst
nánasta skiylduliði sínu. Hún er mjög gáfuð kona.“
„Eg hélt satt að segja, að úti væri um mig,“ sagði Viktoria.
„Höfðu menn yöar raunverulega gætur á mér alltaf?"
„Já, öllum stundum. Hann Edward yðar var ekki eins slyngur
og hann hélt að hann' væri, svo sem þér vitið. í raun réttri
höfðum við verið að athuga feril Edwards Gorings um all-langt
skeið, Þótt hann hefði ekki hugboð um það. Þegar þér sögðuð
mér sögu yðar nóttina, sem Carmichael var myrtur, var eg satt
að segja dálítið áhyggjufullur yðar vegna, Bezta ráðið, sem mér
flaug í hug, var að senda yður hiklaust á fund þeirra sem
njósnara. Ef hann Edward yðar vissi, að þér stæðuð í samband
við mig, mundi yður vera sæmilega óhætt, því að hann mundi
þá gera ráð fyrir, aö hann gæti komizt að fyrirætlunum okkar
fyrir tilstilli yðar. Þér munduö vera of mikilvæg fyrir þá, til þess
að þeir mundu ráða yður af dögum. Og hann gat einnig komið
blekkjandi upplýsingum til mín með aðstoð yðar. Þér voruð
hlekkur milli okkar. En svo komuð þér auga á það, hvernig þeir
létu annan mann taka að sér hlutverk Sir Ruperts, og þá komst
Edward að þeirri niðurstöðu, að bezt mundi að hafa yður á
öruggum staö, unz þörf’ gerðist fyrir yður (ef svo skyldi fara) —
með öðrum orðum, ef þér þyrftuð að taka að yður hlutverk Önnu
Scheele. Já, Viktoria, þér megið kallast heppin að geta setið
þarna og hámað í yöur hneturnar."
„Eg veit, að eg er heppin," svaraði Viktoria.
Dakin spurði: „Takið þér yður það nærri — þetta með Edward?“
Viktoria leit á hann einbeitt á svip. „Því fer fjarri. Eg hegðaði
mér eins og kjáni. Eg lét Edward leika sér að mér. Eg varð
skotin í honum eins og skólatelpa — hélt, að eg væri Júlía og
hann Rómeó, eða eitthvað því líkt.“
„Þér skuluö ekki sýta þess vegna. Edward kunni lagið á flestum
konum.“
„Já, og hann hagnýtti sér það út#í æsar.“
„Það er hverju orði sannara,“ mælti Dakin.
„Þegar eg verð næst ástfangin í manni,“ sagði Viktoria, „mun
eg ekki sinna því, þótt hann sé fallegur. Eg vil fá raunverulegan
mann — ekki neinn skjallkjaft. Mér er sama, þótt hann verði
sköllóttur eða noti gleraugu. En þó vil eg, að hann sé skemmti-
legur og fróður."
kvöldvökunni
E. R. Burroughs
- TARZAW -
2ÆS1
Svertinginn stökk á Tar-
zan og ætlaði að drepa hann,
en það fór á aðra leið. Hann
var ekki maður til að ráða
niðurlögum apamannsins. —
Dokaðu ögn við, sagði surt-
ur. Remu ætlaði þér ekkert
illt. Hélt aðeins, að það væri
óvinur á ferð. Tarzan varð
rólegri og sleppti svértingj-
anum. Jæja þá, fylgdu mér
■til höfðingjans, ég þarf að
tll/.-á*?
sp.yrja hann nokkurra spurn
inga.
Afsakið ungfrú, hafið þér lof-
að þessum dansi?
Nei, það hefi eg ekki.
Vilduð þér þá halda á vindl-
ingnum mínum meðan eg dansa
hann,
★
Konan hafði staðið í tuttugu
mínútur í strætisvagninum með
1 fangið fullt af pinklum. Allt í
einu finnur hún að komið er
við handlegg hennar og lítur
við. Sér hún þá mann er sit-
ur makindalega við hlið henn-
ar, og segir- Frú. vérið viðbún-
'ar við 42. götu, þá fer eg út.
★
Þú skalt bar tyggja tóbak
þegar þú ert í brúnum fötum.
★
r'
Það var í einu hannastélsboð-
inu að kona ein sagði við aðra:
Þessi gestur er einn laglegasti
maður, sem eg hefi nokkurn
tíma séð.
Hann er ekki gestur, þetta er
kj allameistarinn.
Hvernig veiztu það?
Geturðu ekki séð að hann er
sá eini, sem kann sig í sam-
kvæmi.
*
Maðurinn bað þjóninn um að
ráðleggja sér einhvern drykk.
Romm-toddý, svaraði þjónninn,
í því er sykur, mjólk og romm.
Sykurinn gefur orku en mjólk-
in kraft.
En rommið, hvað gefur það?
Hugmyndir um það hvernig
þú átt að nota orkuna og kraft-
ana.
★
Eftir einn sjúss fannst lion-
um hann tíu árum yngrí, Eftir
þann næsta sem hann væri nýr
maður og eftir þann þriðja sem
barn í annað sinn og skreið
heim til sín.
★
Mig vantar arsenik handa
tengdamóður minni.
Hafið þér lyfseðil?
Nei, en hér er mynd af henni.
★
Ungi maðurinn 1 nætur-
klúbbnum starði svo fast á
ungu stúlkuna, að hún fór hjá
sér,
— Lízt þér ekki ,á demant-
settu gullflugvélina, sem eg
hefi á brjóstinu? spurði stúlk-
an.
— O, eg var nú aðallega að
horfa á iendingarstaðinn, sagði
ungi maðurinn.
★
— Eru allir komnir út?
spurði strætisvagnsttjórinn á
stanzinum.
-—- Bíðið, eg' ætla að taka fötin
með mér, sagði kona aftarlega
í vagninum.
Allir litu við. Þetta- var
þvottakona með fataböggul.
Svar við landafræðikross-
gátu:
1. Kalabría, 2. Londonderry,
3. Everest, 4. Timbuktu, 5. To-
ledo, 6. Aboukir, 7. Florida, 8.
Jötunheimar, 9. Öndverðarnes,
10. Liverpool, 11. Laos.
Fyrstu stafirnir lesnir niður:
Klettafjöll.