Vísir - 18.11.1957, Blaðsíða 10

10
’|V?trjv
,V'
yísiu
Mánudagipn,;18. nóvember ISfey

o
2)orotífij
Q
’aenlin:
VLP
N
3V
A
5
ASTARSAG
þar sem fræga kirkjan er. Og hinum megin við.vatnið er Bissone
og Campione, — Það eru ítölsk þorp og þar eru spilavíti. Þér
voru svalir fyrir utan hvern glugga, og vafningsviöur og, blórn
voru allsstaðar — pentunía, geranium og liljur.
— Þetta minnir mig dálítið á Polperro, sagði John annars
hugar.
— Polperro? Hvar er það? í ítalíu?
John brosti. — Já, nafnið er ítölskulegt. En staðurinn er i
Cornwall.
Nú kom þegjandalegur alvörusvipur á Colette. Brosið hvarf og
hún rétti úr. sér. Svo spuröi hún varlega: — Það er í Vestur-
Englandi, er ekki svo ?
Hann sá að hann liafði hlaupið á sig. Evelyn mundi vafalaust
hafa sagt dóttur sinni ýmislegt frá Vestur-Englandi.
— Jú__..
— Móðir mín var þaðan. Hún var ensk, sagði Colette. Svo
bætti hún við: — Hún sagði að ýms þorpin hérna minntu sig á
fiskiþorpin í Englandi, þar sem sjórinn gengur alveg upp að
dyrum, eins og vatnið hérna. Eg held að mömmu hafi aSlfcaf
langað til að fara heim.
John brosti til hennar, honum létti við að hæfctunni var af-
stýrfc. Hann sárlangaði til að segja henni hver hann væri, núna
undir eins. Tilhugsunin um að vinna tiltrú hennar undir fölsku
ílaggi var honum ekki að skapi. En þetta barn mundi kannske
skríða í sina eigin skel, ef það vissi hið rétta: áð hann væri
a

megio e^ki fara þangað, því áð þá missið þér alla peningana, gergur af ömmu hennar. Þá mundi hún ekki tala orð við
yðar. Og svo er það Caprino — þar er veitingastaður sem hefur
góð vín og þar er dansað á svölunum út að vatninu — afar
rómantískt og ekki sérlega dýrt.
— Þetta er ginnandi. John gat ekki munað hvenær hann
hafði dansað síðast. — En eg skil ekki enn hvers vegna maður
þarf að flýta sér svona mikið að sjá alla þessa staði. Þér eigið
beima hérna, er þaö ekki?
Hlátur Colette var bæði glaðlegur og óþolinn. — Jú, vitanlega
éigum við heima hérna, svaraði hún sjálfbirgingslega. — Eg á
heima hjá Fionetti-fólkinu — hjá Emilio og Biöncu og Pietro.
Þau eru systkini. Þau eiga veitingaliúsið, en við mundum aldrei
geta lifað á því, sem við höfum upp úr miðdegisgestunum sem
slæðast til okkar. En Emilio flytur ferðafólk á staðina, sem vert
er að skoða. Eg geri það líka stundum — þaö er ansi gaman að
því. En þeir eru alltaf að flýta sér, þessir Englendingar og Þjóð-
verjar og Ameríkumenn! Þeir koma aðeins til að ljósmynda, og
svo segjast þeir hafa „gert“ Lugano.
— Og eg mundi ekki einu sinni eftir að hafa Ijósmyndavélina
mína með mér. John brosti eins og stráklingur. — Ekkert nema
veiðitæki og málaraliti.
— Já, þér máliö. Það er ágætt! Colette var hrifin af því.
— En þér? Hvað gerið þér á daginn, annað en að flytja
ferðafólk?
— Eg mála h'ka. Hún gretti sig og nú gerði hún hann aftur
forviða með hreinskilni. — Framúrskarandi lélegar myndir.
Hann faöir minn mundi hafa stungið þeim í eldinn. En allt
þetta.... Og aftur benti hún á landslagið í kring — fjollin, sem
spegluðust í vatninu, útsprunginn vafningsvið, sem las sig.upp
eftir húsveggjunum, smíðajárnsgrindurnar í hliðunum og víðir-
inn í görðunum, litlu skrítnu húsin.... allt þetta lítur vel út á
mynd. Ferðafólk hefur gaman af að hafa eitthvað til minja með
sér heim. Eg hef dálítið upp úr myndunum, en svo hjálpa eg
Luciu til að reka veitingakrána, og lít eftir tveimur yngstu börn-
íunum, þegar þau koma heim úr skólanum. Foreldrar þeirra eru
dáin, skiljið þér.
— En....? John horfði spyrjandi á hana.
— Foreldrar mínir eru líka dáin, svaraði hún og sneri að
honum bakinu.
Þau voru komin fram hjá einbýlishúsunum og lögðu nú að
lítilli steinbryggju. Colette batt kollubandið í járnhring í bryggj-
unni og benti svo upp; — Albergo Fionetti, sagði hún og það var
stolt í röddinni.
’ * ALBERGO FIONETTI.
John starðí á þetta litla veitingahús. Hann hafði aldrei séð
neitt þessu líkt. Öll þökin voru mismunandi há og þakin rauð-
um, illa gerðum sandsteini, sem var vaxinn mosa og skóf.
'Gluggar og dyr á neðri hæð voru bogadegin að ofan. Á efri hæð
hann framar. Bezt að fara gætilega að öllu.
— Þér talið ágæta ensku, sagði hann vingjarnlega.
— Eg tala frönsku og itölsku alveg eins vel, sagði hún ofur
blátt áfram, og gretti sig eins og krakki. — En nú skulum við
koma inn.
Hún gekk á undan honum franT’hjá byrgðu gluggunum á
á neðri hæðinni og togaði hann með sér inn í stórt skuggsýnt
eldhús með rauöu hellugólfi og stórri fornlegri eldavél.
— Þei! Hún staðnæmdist á þröskuldinum og leifc brosandi á
gamla konu, sem sat sofandi í ruggustólnum fyrir framan elda-
vélina. — Lucia er aö sofa miðdegisblundinn sinn. Það er hún,
sem hugsar um heimilið fyrir okkur.
Andlit hinnar sofandi konu var hrukkótt eftir margra ára
strit, en andlitsdrættirnir hreinir og þróttmiklir. Arnarnefið og
munnurinn hefði sómt sér vel á mynd. Hún var í fullu sam-
ræmi við stóra dimma eldhúsið með rauða hellugólfiun og grænu
chiantiflöskurnar, sem héngu í loftbitunum.
— Eg hefði gaman af að mála Luciu alveg eins og hún sat
þarna sofandi í stólnum, sagði John lágt er þau voru komin
upp á efri hæðina.
— Lucia hefur verið máluð margsinnis, en aldrei sofandi,
sagði Colette alvarleg. — Eg er hrædd um aö henni mundi ekki
líka það.
Hún opnaði dyr að stóru, fremur dimmu herbergi. — Hérna
er herbergiö yðar.
John geklc út að glugganum og rak upp fagnaðaróp. Úr glugg-
anum virtist herbergið beinlínis lianga yfir vatninu. Og handan
við vatnið voru skuggarnir farnir að leggjast yfir dalina milli
hinna háu fjalla.
— Á morgnana sjáiö þér sólina kom upp yfir öxlinni á Monte
Caprino, sagði Colette. Hún leit yfir herbergið eins og húsmæðr-
um er títt. — Þetta er ósköp íburðarlaust. Og þessi litli klefi þarna
er einskonar baðherbergi. Svo leit hún ertnislega til hans. — Ef
þér afráðiö að flytja yður til Lugano, getið þér farið á morgun.
— Eg vil helst vera hérna, ef þér og Lucia viljið hafa mig.
— Gott. Þegar þér hafið tekið upp dótið yðar skuluð þér koma
niöur á svalirnar og fá te. Eg var alltaf vön að hita te handa
henni móður minni klukkan níu. Svo skaust hún út og lokaði
hurðinni eftir sér.
John fór að taka upp úr töskunum sínum og kanna umhverfið.
„Eg var alltaf vön að hita te handa henni móður rninna klukkan
níu!“ „Eg held að mömmu hafi alltaf langað heim.“
John mundi aöeins eftir Evelyn sem ungri stúlku, en Colefcte
hafði gert endurminninguna um hana lifandi. Hún var svo lík
henni, og þó öðru vísi.
Hann brosti til sinnar eigin spegilmyndar yfir zinkbalann í
„baðherberginu“. Yfir balanum var vatnsrör með krana, og
vatniö kom líklega beint úr lindinni, því að það var ískalt. Nú
■E. R. Burroughs
- TARZAN
2495

M<U*r ■
L Syo - héldu svertingjarnir
L- áfraipt að segja Tarzani sög-
úr af illverkum, sem skor-
i dý.ramennirnir hefðu framið
og þyrði nú enginn sig að
hreyfa um all héraðið af ótta
við þá og það væri áreið-
anlegt að þeir hefðu rænt
Betty Cole. Tarzan taldi
hina hugrökkustu á að
fylgja sér til bardaga við
skordýramennina og Remu
bauðst einnig fram, en það
var af annarri ástæðu. —
Hann yar að leggja snöru
fyrir hinn auðtrúa apamann,
sem lét svo auðveldlega
blekkjast.
kvöldvökuEin!
— Hvernig líkaði þér stefnv:-.
mótið, sem eg útvegaði þér?
— Ekki sérlega vel.
— Hann er lögfræðingur.
— Ha, eg sem hélt að harui
væri landkönnuður.
★
Veiðimennirnir tveir sátu i
bátnum vandlega huldir, svo að
endurnar skyldu ekki sjá bú.
Þeir biðu og biðu. Allt í einu
heyrðu þeir hávaða í sefinu við
hliðina á sér og er þeir gægðust
í gegn, sáu þeir einn veiðimann
enn, vel slompaðan, sem stumr-
aðr yfir latnum vmi smum. —*
Heyrðu góði, þetta er okkar
staður. Farðu niður eftir eina
Og skot. I ;
Sá drukkni sagði ekkert, era
tæmdi flöskuna og reri tvær
mílur niður eftir. Ein önd kom
fljúgandi og veiðimennirnir
tveir skutu tveim skotum hvor
en hittu ekki, en er þeir lifta
niður eftir sáu þeir að fylli-
byttan skauí hana í fyrsta skoti.
Þeir reru til hans og óskuðu
honum til hamingju og spurðvt
hvernig hann færi að þessu.
— Nu, hikk, eg hlýt að hitta,
begar loftið er krökkt af þessu.

Lokab vegna
breytínga
þessa viku.
Verzlunin
Kjöt & Fiskur
LJOSMYNDASTOFAN
ASIS
AUSTURSTRÆTI 5 SIMI17707
NærfatuaÖur ^
karlmanna
og drengja
fyrirliggjandi. I YfíJ'.
CwvV -
M<
LH. MiiSíer í %