Vísir - 25.11.1957, Síða 3

Mánudaginn 25. nóvember 1957
VfSIB
3
Wilhelm de Ropp, III.
M var ætlunin 1932
ai ráðast á Rnssa.
Ög á eftir átti röðin að
'kO'ina að Mrikts.
Eitt athygllsverðasta viðtalið,
sem ég átti við Hitler, fór fram
í lok ársins 1932.
Þetta var um það leyti, sem
hann var að krefjast þess að
Þýzklandi yrði skilað aftur hin-
rna gömlu þýzku löndum, som
liann kallaði svo, en samtímis
fullvissaði liann heiminn um, að
hann mundi ekki ásælast önnur
lönd eða landshluta.
Aðalkrafa hans var samein-
ing Saarhéraðsins við Þýzkaland,
þá var krafan um Súdetahéruðin
og loks sameining Þýzkalands og
Austurríkis.
Víð vorum að tala um Rúss-
land lika. Rosenberg var við-
staddur eins og venjulega.
Hrein ímyndun.
„Rússland er landfræðilegur
tilbúningur ■—■ hrein imyndun.
Það er byggt allskonar samtín-
ingi þjóðflokka með óskyld
tungumál og mismunandi þjóð-
areinkenni. Rússar eru stærsti
og öflugasti villimannahópur-
inn, sem stjórnar öðrurp villi-
mönnum. Það er andstætt öllum
sögulegum lögmálum, að slíkt
ástand skuli líðast, sérstaklega
eins og nú er komið, þegar bolse-
visminn er að eitra allan heim-
inn“.
Það vildi svo til, að ég var
með lítið vasalandabréf á mér
og t’ók ég það upp og íór að virða
Rússland fyrir mér á landabréf-
inu.
„Lofið mér að sjá það“, sagði
Rosenberg. „Ég ætla að sýna
yður, við hvað við eigum“.
Hann tók nú landabréfið og
teiknaði inn á það, það sem
Hitler og hann hugðist fyrir. Ég
á þetta landabréf enn þá. Á
svæðið, sem nær yfir Suður-
Rússland, Úkrainu og Kákasus,
skrifaði hann stafinu O. F., sem
þýddu Austur-Sambandsríkið
(Ost Federation). Þarna átti að
setja á stofn leppríki, sem lyt:
þýzkum yfirráðum.
Síðan merkti hann stórt svæð:
í Austur-Rússlandi, sem hann
sagði að verða skyldi brezkt
áhrifasvæði. Loks sagði hann að
Hitler hefði síður en svo nokkuð
á rnótj þvi að Bandaríkin og
Japan skipti með sér Síberíu.
Hann var brjálaður.
Ég gerði mér nú allt í einu
grein fyrir þessari grátbroslegu
staðreynd: Hér sátu þrír menn
—- brjálaður, þýzkur stjórnmála-
maður; hálfruglaður heimspek-
ingur og moðliaus og leks venju-
legur, brezkur maður — og voru
að endurskipuleggja heiminn.
Brjálaðs manns draumar geta
orðið að veruleika í vitfirrtum
heimi og svo sannarlega virtist
þetta ætla að verða. þegar Hitler
var búinn að leggja undir sig
■nestan hlutann af því svæði,
sem þeir merktu með O. F.
Hitler sá fleiri ofsjónir. Það
var von Epp, hershöíðingi og
vfirstjóri i Bæjaralandi og yfir-
maður nýlendumáiadeildar
flokksins, sem skýrði mér frá
þeim.
Afríknáætlunin.
Hitler hafði takmarkaðan á-
huga fyrir Afríku — hún mundi
koma seinna. Fyrst ætlaði hann
að leggja undir sig Austur-
Evrópu og ná undir Þýzkaland
hinni riku Úkraínu. Hann dró
enga dul á þetta, þegar hann
ræddi við mig. Og innst í huga
sínum gevmdi hann hugmynd-
ina um að leggja undir sig væna
sneið þvert yfir Afríku. «■
Von Epp gerði teikningar af
þessu.
Von Epp var í miklu áliti hjá
Hitler, sem bar virðingu fyrir
honum. Von Epp var mikill að-
dáandi Wagners og þris\-ar sinn-
um lagði ég á mig þá pinu og
raun og sitja í heiðursstúkunni
í Munchenaróperuhúsinu og
hlusta á Siegfried í þeirri von
að fá eitthvað merkilegt að lieyra
við kvöldverðarborðið af aflok-
inni leiksýningunni og venju-
lega hafði ég eitthvað upp úr
því.
Eftir þvi sem von -Epp sagði,
var Afríkuáætlun Hitlers i stuttu
máli á þessa leið: Hann mundi,
þegar hentugt tækifæri byðist,
fá Breta til að afhenda Þjóðverj-
um umboðssvæði sín i Tanga-
nyika. Þetta mundi ekki reynast
mjög erfitt. Þá skyldi Bslgia af-
henda stór svæði af Congo og
Portugal mestan hluta Angola.
„Við munum bæta Belgíu-
mönnum og Portugölum þetta
upp“, sagoi von Epp bliðlega.
Of lieimskir.
Ég minnist einu sinni á þessar
fyrirætlanir við Hitler. Ég kom
Þessi mynd var tekin af Hitler áður en hami varð' kanzlari.
ekki að tómum kofunum. „Vand-
ræðin méð Afríku eru negrarn-
ir“, sagði hann. „Það er ekki
hægt að nota þá til mikils. Þeir :
eru latir og heimskir. Ég ætla
að flytja Kinverja til Afríku í
stórum stil til þess að koma'
þar lagi á hlutina. Kínverjar eru
námfúsir og þægir verkamenn.
Skynsamlega valin, enda af
svörtum og gulum ætti að gefa
gott kyn.
Eg hef talað um þetta við
Himmler, og hann er á sama
máli“, sagði Hitler.
Hitler talaði um þetta eins og
hversdagslegan hlut, svo sem
eins og þegar bóndi er að tala
um kynbætur á fé sinu. Hann
I
var einnig margorður um kenn-
ingar sinar um vönun hinna ó-
æskilegu. en blóðbönd
mannflokka, og hina marguin- ^
töluou herraþjóð, er hefði r.ot-
hæft þrælakyn til að vinna fyrir 1
úg. Hann gekk jafnvel svo langt, •
ið stinga upp á því, að hinar 1
bezt kynjuðu brezku ættir tækju
upp samvinnu við sig á þessu
sviði.
Útrýming Gyðinga.
Þetta hljómaði eins og í fjar-
stæða í mínum eyrum þá, en
fáeinum árum seinna tók hann
til að útrýma Gyðingum, káka
við vönun og framkvæma kyn-
bætur með aðstoð úrvalsins úr
SS-sveitunum.
Margir hafa haldið þvi fram,
að Hitler hafi verið snillingur og
mikilmenni, sem síðar hafi orðið
vitskertur, er öll völd voru lögð
honum í hendur. Þetta er fnikill
misskilningur. Mér var það þeg-
ar ljóst árið 1931, og óg efaöist
aldrei um það fyrr eða síðar,
að hann var haldinn mikil-
mc"'"h-'hi'jálæði frá upphafi.
Snemma á árinu 1932 var ég
íiö velta því fyrir r*iér, elÖ bjóoa
til mín frægum enskum sérfræð-
ingi í heilasjúkdómum og koma
Framh. á 9. síðu.
Ilér sést uppdrátturinn, sem Rosenberg krotáði á,
eins og getið er í greiniimi.
Robert Standish:
Afbrot
Þetta er saga um fullkomið
morð. Það var framið af Edward
Langley, og þó að Edward Lang-
ley siti í dauðadærndra klefan-
um í Wandsworth fangelsi og
bíði þess að tveir sunnudagar liði
áður en öllu er lokið, þá di-egur
það ekkert úr hinum fullkomna
glæp, sem hann framdi. Þetta er
saga sem vekur óróa, hún gerir
það að verkum að menn fara að
hugsa um morð, sérstaklega þau
morð, sem uppgötvast ekki, því
að sannleikurinn er sá að ef
hann hefði heitið John Smith
eða Bill Jones eða hvað sem vera
skyldi af algengum nöfnum þá
hefci morðið að öllum líkindum
lent á þeim flokki, sem óupp-
götvuð eru. En það er af þvi að
hann heitir EdWard Langley —-
og efiirleikiir.
Stutt
iieðanmálssagao
og af engi'i ástæðu annarri —
sem liann hefur stefnumót við
böðulinn.
Sagan hefst í júli 1944. Þá bjó
Edward Langley i stórhýsi, sem j
var heídur sóðalegt og haíði til
leigu eins herbergja íbúðir. Þetta
var við Blomfiekl Road, Maida
Vale, óþrifiegan hluta af Vestur-
London, þar sem sól virðuleik-
ans var að ganga til viðar. Hann
var 24 ára að aldri og bókari að
atvinnu. Hann var heldur lélegur
til heilsu og hafði það forðað
honum frá að lenda í hernum.
Við hittum Edward Langley
eitt kvöld, er hann sat og drakk
bragðdaufan styrjaldarbjór við
drykkjuborðið í Rose . af Vor-
maudy, sem er 3 hundruð metra
frá heimili hans. Drykkj ufélagi
hans, sem átti heima í sama stór-
hýsi og hann, var ungur maður,
skozkur raffræðingur, sem vann
hjá brezka útvarpinu. Hann hét
Ste'wart Mc Watt. Þeir bjuggu
báðir undir sama þaki, voru á
líkum aldri og var því vel til
vina. McWatt var einrnanna ung-
ur maður, það hafði oft komið
í ljós í viðræðum hans. Hann
átti engan annan vin í Lundún-
um og átti enga nákomna ætt-
ingja nema eina systur og átti
hún heima í Suður-Afríku.
Þegar knæpan lokaði, fóru
þessir tveir að ganga heimleiðis.
Hurð lcnæpunnar hafði varla lok-
ast á e.ftir þeim' þegar þeir
heyrðu gífurlegan hvin frá fljúg
andi sprengikúlu og loginn frá
útblásturspípunni kom í ljós.
Fluglínan lá beint yfir höfuð
þeirra. McWatt tók undir sig
stökk og hljóp inn i loftárásar-
skýli nálægt, sem var alveg tómt.
Langley, sem var dálitið lirædd-
ur við að vera lokaður inni,
stökk yfir lága girðingu og lagð-
ist flatur á grúfu á grasblett \ ið
einkahús. Þegar hann gerði það,
þagnaði sprengjan, tók djúpa
dýfu, sem endaði á þakinu á loft-
j árásarskýlinu, þar sem McWatt
l hafði leitað hælis.
Þegar EVward íann hann var
hann steindauour, og þó sá
hvergi á honurn. I-Iann hafði dá-
ið saprstundis af hinum gífur-
ldga loftþrýstingi. Eittlivað um
40 manns, sem bjuggu í nær-
liggjandi húsum höfðu beðið,
bana.
Fram að því augnabliki, þegar
hann fann líkama McWatts haði
Langey aldrei aðhafst neitt
glæpsamlegt. En þegar hann
, kveikti á vasaljósi sinu og sá að
veski vinar hans stóð úpp úr
brjóstvasanum, þá lét hann und-
I nn þeirri freystingu að stela því.
Það getur verið að orðið „freist-
ing“ sé skakkt orð. því að hann
\rissi að í veskinu va'r ekkert,
scm var þess virði að stela því.
McWatt hafði sama kvöldið tek-
ið að láni 2 stpund þangað til út-
borgun færi fram. Þetta var
duttlungur, óviðráðanleg hvöt,
ekki freisting i venjulegum skiln
ingi þess orðs. En það átti fyrir
sér að hafa viðtæk áhrif á líf
Ewvards Langley.
Þessa andstyggilegu daga voru
ofmargir óþekktir líkamin í
Lundúnum til þess að einn í við-
bót gerði nokkurn mismun. Og
þegar McWatt hafði legið óþekkt
ur i líkhúsinu nokkra hrið, viss-
an tíma, sem viðurkendur var,
var hann grafinn eins og hvert
annað óþekkt lík, sem orðið hef-