Vísir - 29.11.1957, Blaðsíða 4

4
VÍSIR
Föstudaginn 29. nóvember 1957
Sir Robert Bruce Lockhart:
Itiissar líta í aiisítir
Par ©r háð friðarsóksi og
rekinn áróður.
" Sir Robert Bruce Lockhart hlaut menntun sína við skoska
íiáskóla, í París og Berlín, og gerðist starfsmaður í brezku ut-
anríkisþjónustunni 24 ára gamall. Hann hefur persónuleg kynni
af mörgum leiðtogum í öllum löndum Austur-Evrópu, að Ráð-
stjórnarríkjunum þar meðtöldum. — Hann er höfundur bókanna
„Guns or Butter?“ (Fallbyssur eða smjör), „Comcs tlie
Reckoning“ (Dregur að skuldaskilum), „Jan Masaryk“ o. fl.
Það var haft eftir Lenin, að ,baráttu gegn ríkisstjórnum sín-
leið kommúnista til Parísar • um.
lægi um Peking. Hvort sem
þetta reynist svo eða ekki,
virðist svo sem draga megi þær
ályktanir af því, sem gerðist á
flokksþinginu í Moskvu í fe-
brúar ’56 að framundan sé að
vinna að sigurgöngu kommún-
ásmans í Austurlöndum.
Að slepptu ýmsu, er gerðist,
.-sem heimsathygli hefur vakið,
:svo sem að hafnað var allri
persónudýrkun og Stalin ó-
írægður, þá er það þetta sem
Jkemur í ljós við athugun á því,
sem gerðist á XX. flokksþing-
inu:
1) Á atómöld er óhugsan-
legt, að til styrjaldar komi, en
verði nú samt sú reyndin, munu
kapitalistisku ríkin tortímast,
«n hin socialistisku halda velli.
JKenningar Marx um óhjá-
'kvæmilega styrjöld eru úrelt-
Ær. Breytingar, byltingar, geta
‘Orðið af völdum leynilegrar
..starfsemi, eða á þingræðisleg-
an hátt, eins og þegar kom-
múnistar steyptu stjórninni í
‘Tékkósló vakíu.
marga. En sovétþjóðirnar hafa
ekki losnað við einræðisklaf-
ann — hann léttist ekki ýkja
mikið við það, þótt tveir menn,
eða jafnvel sex, fari með ein-
ræðisvaldið.
Við hverju býst sovétstjórnin
í Asíulöndunl? f fyrsta lagi að
Evrópumönnum verði bolað
burtu. í öðru lagi auknum við-
skiptum, og stendur hún hér að
sumu leyti betur að vígi en
vestrænu þjóðirnar, því að hún
getur boðið þessum þjóðum
tæknilega aðstoð og margt fleira
(að nafninu til a. m. k. skuld-
bindingalaust), en af slíkri að-
stoð myndi leiða mjög aukin
viðskipti.
Engin þjóð í heimi er. rausn-
arlegri en Bandaríkjamenn, en
réttum aðferðum hefur ekki
alltaf verið beitt. Engin þjóð
vill að hægt sé að líta á sig sem
ölmusuþjóð. Þær lcjósa heldur
að fá lán til ákveðinna verka.
Stundum virðist bandarísk að-
stoð vera því skilyrði bundin,
að skrifað sé jafnframt undir
ikommúnistisku löndunum til1 hernaðarlega samninga og
!if»róun hlið við hlið.
2) Kapitalismi og socialismi
þróast hlið við hlið og í stað
styrjalda milli þeirra, sem
jþessum stefnum fylgja, skal
.-samkeppni háð. Sú samkeppni
kann jafnvel að flýta fyrir sigri
kornmúnismans, en meðan þessi
rsamkeppni á sér stað, verði að
ihalda þungaframleiðslunni í
-horfi og vígbúnaði.
3) Meðan samkeppni-tíminn
:stendur leitist sovét-forystan
við að „tryggja friðinn" með
því að stofna til funda með
seðstu mönnum, eins og á fyrsta
Genfarfundinum^ með því að
Teka fleyg milli Breta og
JBandaríkjamanna, og með því
að hvetja með leynd fólkið í ó-
Hvers er vænzt
í Asíu?
4) Fjarlægt mark er einangr-
mönnum eins og Nehru er illa
við hernaðarlega samninga.
Gömul gremja
endurvakin.
Selwyn Lloyd sagði á sínum
tíma, að Bretum og Indverj-
um kæmi saman um fleira en
þá greindi á um, og þetta er
hinn rétti lýðræðislegi grund-
völlur, og eg er viss urn, að
Nehru mun halda áfram á sinn
hátt að leiða Indverja á vegi
hins sanna lýðræðis.
Hann gat sagt við Rússa, að
hann vildi ekki hernaðarráðu-
nauta og hernaðarlega aðstoð,
ien getur nokkrum manni dott-
ið í hug, að leiðtogar Austur
ar ríkisstjórnir gefið. Og hún er
ekkert hrifin, hvorki af hlut-
lausum þjóðum né friðarsinn-
um, nema þegar hægt er að
hafa af þeim einhver not. Það
er öllum orðið ljóst hvað fyrir
þeim vakir með „eflingu sókn-
ar í friðarins þágu um ailan
heim“. Með því er ekki átt við
neitt annað en eflingu baráttu
í þágu kommúnisma um allan
heim. Sanna friðar-elskendur
telur ráðstjórnki aðeins þá,
sem fylgja henni að málum.
Hún veit vel, að í vestrænum
löndum vill enginn leiðtogi
styrjöld, en þó eru vestrænir
leiðtogar þar, einnig jafnaðar-
menn, stimplaðir stríðsæsinga-
menn.
Eins og sakir standa er bar-
einn flokkur — kommúnista-
Nú vita Rússar vel, að þarna
er hvorki um landræðilega né
flokkurinn.
þjóðernislega heild að ræða.
Og á undangengnum 70 árum,
er landið naut verndar Breta,
fluttust svo margir Kínverjar
til landsins^ að þeir eru þar nú
þjóða flestir, næstir Malajum.
Samkvæmt manntalinu 1947:
Malajar 2.4 millj., Kínv. 1.8
millj., Indverjar 530 þús. o. s.
frv. Og Rússar vita vel, að allir
íbúar Maiakkaskaga, nema lítill
hópur kommúnista, óttast út-
þenslustefnu kínverskra kom-
múnista. Flestir þeirra 4—5000
kommúnista sem enn berjast í
frumskógum Malakkaskaga eru
fæddir í Kína.
átta Rússa á Indlandi andbrezk,
en innan tíðar mun indverskiJ ókyrrð er markið
kommúnistaflokkurinn hefjastj Það er vegna þess að kín_
handa um að grafa undan hinu
un Bandarikanna, eina ríkisins, 'Evrópurikja töluðu þannig við frjálsa lýðræði, sem er eitur í
sem getur hindrað alheimsút
breiðslu kommúnismans.
5) Friðarsókn í ofannefndum
tilgangi verður fyrst og fremst
háð í Asíulöndum, aðildarríkj-
um Bagdadbandalagsins og
Arabaríkjunum yfirleitt.
Að þessu verður unnið af
kappi og dugnaði. Hér er um
breyttar aðferðir að ræða, en
ekki mark. — Ekki verður
kvartað yfir, að flokksþingið
hafi ekki sýnt trúnað forystu-
mönnunum, jafnvel við gagn-
rýnina á Stalin hafi menn ekki
Rússa?
Nú er ekki því að leyna, að
Rússar sáu sér leik á borði, að
reyna að endurvekja gamla
gremju í Indlandi í gai'ð Breta,
en þeir spenntu bogann of hátt,
því að flestir Indverjar minnast
frekar þess, sem gott er, úr
sambúðinni frá síðari tímum,
góðs viðskilnaðar og samstarfs
nú. Það hefur og reynst ó-
heppilegt, að í kvikmyndum, er
Rússar hafa sýnt úr Indlands-
ferðinni, þar sem múgurinn
beinum kommúnista. — Þetta
kom fram í kosningabarátt-
unni á Ceylon, þar sem Sir John
Kotelawala var kallaður verk-
færi í hendi brezka heimsveld-
isins, en sannleikurinn er sá, að
hann hefur fordæmt fyrri tíma
nýlendustefnu Breta, og dregið
athygli manna að hinni stór-
hættulegu nútíma nýlendu-
stefnu Rússa.
Viðureiguin á
Malakkaskaga.
Það fréttist sjaldan neitt um
æpir: „Rússar og Indverjar eru
brugðist, svo onotalega sem hun brægur«, eru sýnd fátæklegustu; það, sem gerist í Asíulýðveldum
y ur að ia a omið við og aumiegustu hverfin, og hef- J Russa. f,ag fréttist ekki nema
verska stjórnin hefur í önnur
horn að líta, að þessi hætta er
minni en hún var í bili, en á-
róður Rússa þeim mun hættu-
legri. Markmiðið er jafnan hið
sama, hér sem í Arabalöndum:
Að koma af stað ókyrrð, skapa
sér hagstæð skilyrði. í Araba-
löndum var hætt á, þrátt fyrir
styrjaldarhættu, að leggja til
vopn, en í Asíu verður að fara
varlega, því að hið kommúnist-
iska Kína er stórveldi og þar
gæti komið til sóknar undir
einkunarorðunum: Asía fyrir
Asíumenn. Sóknar fyrir banda-
lagi, sem ekki innifelur Ráð-
stjórnarríkin.
-----Eg hefi nýlega lesið
ur Indverjum sárnað það, svo utig eitt um það í Rússlandi bók, sem nefnist: Hvers vegna
og, að eftir myndunum að dæma sjaifu en þess í stað er fólkið
eru þjóðir landsins langsoltnar frætt um „hetjulega sjálfstæð-
og vanræktar.
Barátta gegn Bretuni.
isbaráttu íbúanna á Malakka-
skaga gegn brezkum hermönn-
eg er mótfallinn kotnmúnisma.
Þar gera nokkrir kunnir brezk-
ir menn ýmissa stétta grein
fyrir afstöðu sinni: Heimspek-
ura
fólkinu talin trú um, að ingur, vísindamaður, fulltrúi
Ráðstjórninni er lxtið um áðr- á Malakkaskaga sé ein þjóð og ! verkalýðssambands, Ijóðskáld,
rómversk-kaþólskúr ritstjóri,
kennari, kaupsýslumaður, og
loks gerir indverskur jafnaðar-
maður grein fyrir sinni af-
>töðu. Allir rökstyðja á sann-
'ærandi hátt hvei’s vegna þeir
aru andstæðingar kommún-
:sma, en ekki einn einasti nefn-
ir styrjöld sem rneðal til þess
að uppræta kommúnisma, held-
ur er sannast sagna, að þeir
’crdæma allir styrjaldir sem
æknismeðal við kommúnisma,
‘m þeir benda réttilega á, að
íernaðai'bandalögin, sem kom-
núnistar hamast nú gegn, komu
iil sögunnar þegar fi'jálsu
þjóðirnar höfðu afvopnast, og
það voru kommúnistar, sem
ui’ðu fyrstir til að halda út á
þessa braut þótt aðrar þjóðir
Á Englandi eru mörg bogaskyttufélög, karla og kvenna. Frú
Audrey Wood, sem er að kippa xit örinni sinni, er ein fren'.sía
kven-bogaskytta Englands.
Frarnh. á 11. síðu.
'var eftir fj’rir Stewart McWatt,
•að lifa þægilega af gróðanum.
Hin tvöfalda sambúð hafði nú
-enst í því nær níu ár og nú var
•eftir að setja innsigli veruleik-
-ans á hana. Hingað til hafði
■Stewart McWatt verið helzt til
þokukennd pei'sóna.
Stewart McWatt var í reglu-
3egu hátíðaskapi, þegar liann
þrem dögum eftir rannsóknina
og dóminn ók til Dovei’, setti
bíl sinn á sundsferjuna og ók
suður á bóginn frá Calais. Hann
nam staðar í París til þess að ná
:sér í nokkra ódýra franka, sem
Ihann með ólöglegu móti liafði
Iboi’gað sterlingspund fyrir í
Xondon, hélt svo ferð sinni á-
fram í áttina til Fontainebleau
■og til árinnar Yvome, sem veg-
ir-iiggja frá inn í Bui'gund, en
vegvísarnir þar eru eins og vín-
listi. Pouilly, Chabbis, Montra-
chet, Beanne, Nuits St. Georges
og Maeon.
Ennþá var áhætta fyrir hann,
en tíminn og venjuleg gætni
myndi minka hana. Fyrsta á-
hættan og greinilegasta var það,
að hitta einhvern, sem hafði
þekkt Edward Langley, sem
hafði verið alrakaður og nokkuð
síðhærður, en Stewart McWatt,
sem hafði að lokum yfirgefið í-
búð sína í East End — ætlaði að
koma til Englands aftur snögg-
klipptur, með heldur óhrjálegt
rostungsskegg. Það voru ekki
enn nógu margir menn sem
þekktu Stewart McWatt og gátu
ruglað neinu sem grunuðu hann
um að vera Edward Langiej’.
Þeir gætu verlð til vitanlega, en
i millitíð varð hann að girða fyr-
ir það, að har.n ra^kist á nokkurn
mann, sem gæti eyðiiagt alit fyr-
ir honum: Það mun.di liða nokk-
ur timi áður en fyrri atburðir
kringum Stewart McWatt þyldu
nokkura rannsókn. Hann yrði
því, eins og villidýrin, að útvega
sér viðeigandi lit, til þess að lítið
bæri á honum við bakhjarl hans.
Ef lögreglan heyrði nokkurn
tima að Edward Langley væri
enn á lífi myndi þriggja spurn-
inga verða spurt: 1) Hver var
maðurinn, sem fannst þetta
kvöld með Plenry Ansell? 2)
Hvei’svegna hafði Edward Lang-
ley ekki komið íram við líkrann-
sóknina, úr þvi að hann var
þarna í húsinu fyrr um kvöldið?
3) Hver hafði hann verið síðan
þá og sérstaklega iivers vegna?
Stowart McWatt sat yfir flösku
af sérlega góðu Macavíni ög á-
kvað að 'jafnvel þótt einhver,
fyrir sérlega óheppni kannaðist
við hann, sem Edward Langiey,
og þó að hann yrði yfirheyrður
væri ekki mikil hætta á ferðum.
Hann myndi segja að hann hefði
ekki þorað að koma fram — bara
það og ekki meir. Sá ’sem ásakar
verður að sanna og gcður lög-
fræðingur mundi brátt gera á-
sakanirnar heimskulegar. Það
yrði vitaskuld óþægilegt, en ekki
meira, og þegar öllu yrði á botn-
inn hvolt gæti maður ekki búizt
\’ið að framkvæma fullkomið
morð án þess að eiga á hættu
ergelsi og óþægindi,-
Þegar hann var kominn niður
á miðjarðai'hafsströnd fór Mc-
Watt og fékk sér gistingu á einu
af smærri hótelum i Monte Cario
sem hefur verið kailað sólríkur
staður fyrir skuggalegt fólk. Hér
kom það fyrir, sem hann sízt af
öllu hafði húizt við. Hann varð
ástfanginn. Á sama hóteli sem
hann gisti, g'.sti líka ensk
stúlka, Mai’jorie Walters að
nafni. Hún var að jafna sig eft-
ir löng veikindi. Hún viðkemur
þessari sögu aðeins fyrir það, að
hún sannar aö Stewart McWatt,
þó að annað sé líklegra, var seid-
ur undir venjulegt lögmál, sem
stjórnar öðrum mönnum.
Þau kynntu sér saman smá-
staði i fjöllunum spiluðu fjár-
Framh.