Vísir - 18.12.1957, Blaðsíða 10

10
VISIR
Miðvikudaginn 18. desember 1957
Hún sat þarna og horfði á sofandi andlitið beint á móti sér
<og fannst óhugsandi að John hefði getað látið gabbast af kvenna-
lygum. Kannske einhverntíma fyrrum —• en ekki núna. Hún
óskaði að hann liti á hana sem fullþroska félaga, sem hann gæti
gert að trúnaðarmanni. Að hann segði henni frá konunni, sem,
brást honum forðum. Hann þekkti hana svo vel að hann gat
talað við hana um margt, en Colette vissi, að hann leit enn á
hana sem barn. Hvernig átti hún að sannfæra hann um að hún
væri fullþroska kona? Fá hann til aö skilja að hún var nógu
þroskuð til að elska mann og gera hann hamingjusaman —
eignast börn með honum og hugga hann þegar hann þurfti
huggunar við? En ef til vill hafði starf hans lagt honum svo
miklar skyldur á herðar að hann vildi ekki um annað hugsa.
Henni hafði verið lofað að hún skyldi fá að fara til Lugano
aftur ef henni leiddist, en það mundi aldrei verða það sama og
áður. Bráðum mundi Ernilio giftast Francescu, og þau mundu
ekki þurfa á henni að halda. Lucia var farin að verða gömul og
Pietro og Bianca, sem voru börn ennþá, lifðu aðeins fyrir líðandi
stund og mundu brátt gleyma henni. Nú fyrst rann það upp
fyrir Colette að hún var foreldralaus einstæðingur, átti hvorki
heimili né ættingja, að undantekinni ömmu sinni, sem hún
hafði aldrei séð. Hún hafði lifað í ævintýraheimi og ímyndað
,sér að hún væri í Finoettifjölskyldunni, og hún hafði verið ham-
ingjusöm þangað til John kom og spillti ævintýrinu.
— Upp með höfuðið, Colette. Bráðum erum við komin til Basel!
Hún heyrði djúpa og rólega rödd Johns. Hann laut fram og tók^
í skjálfandi höndina á henni með báðum höndum. Þær voru
.sterkar og heitar.
— Eg var hrædd, sagði hún mjóróma. — Þetta bláa ljós er
svo ógeðfelt.
— Nú skaltu fá eitthvað heitt að drekka þegar við komum til
Basel. Þér líður betur þegar þú ert komin í rúmið.
Það umlaði í gamla manninum í horninu, og John sleppti
hendinni á henni. — Þarna geturðu séð ljósin á stöðinni í Basel.
Kvíði Colette var horfinn í einu vetfangi, og hún setti upp
hattinn og varð hálf sneypt þegar hún sá hvernig hann horfði
á' hana. Þarna hafði hún setið og talið sjálfri ser trú um, að
hún væri fullþroska kona, en þegar hún var með John hagaði
hún sér æfinlega eins og barn.
Það var bjart og heitt inni í veitingasalnum og þau fengu
kaffi og -smurt brauð undir eins. Ungur svissneskur leiðsögu-
maður sat við borðið þeirra og geispaði milli þess að hann saup
á kaffibollanum. Hann sagði þeim að hann væri á háskólanum
og hefði tekið að sér leiðsögu til að vinna fyrir aukaskildingi.
— Hann var ansi myndarlegur, sagði Colette þegar hann var
iarinn, og John fann snöggvast til afbrýði. Ungi stúdentinn
hafði horft á Colette með ósvikinni aðdáun.
John hugsaði um sinn innra mann. Colette Berenger var gull
ialleg stúlka, og það var ekki nema eðlilegt að fólki yrði star-
sýnt á hana. Hann var að fara með hana inn í nýja tilveru,
þar sem hún mundi hljóta tiginn sess, hafa nóg af peningum og
klæðast ríkmannlega. Vafalaust mundu margir ungir menn
heillast af henni og ganga með grasið í skónum eftir henni.
Sjálfur var hann ekki ástfanginn af þessu barni og það var
ástæöulaust af honum að láta sér gremjast að hún vakti athygli.
En samt fannst honum að Colette kæmi fyrst og fremst honum
við — hún væri skjólstæðingur hans — og honum var meinilla
við glampann, sem hann sá í augum stúdentsins.
— Hvað gengur að þér, John? Hún starði forviða á hann.
— Þú ert eins og þú ætlir að drepa mann!
Hann brosti. — Kannske langar mig til þess. En eg hef ekki
tíma til þess. Hann þreifaði í vasa sínum ög tók upp töflu, séM
hann setti í kaffibollann hennar. — Þetta er til þess að þú
sofir í lestinni. Eg vil ekki að þú verðir úrvinda af þreytu og
svefnleysi þegar við komum heirn.
í LONDON.
Rúmin voru uppbúin í svefnvögnunum og þau höfðu ekki
fengið klefa, sem lágu saman. John bauð henni góða nótt og
bætti við: — Við fáum morgunmat í svefnvagninum og hádegis-
verð í Calais.
Ferðin gekk greitt, það sem eftir var. Henni fannst skipið sem
átti að flytja þau yfir Ermarsund, afar stórt. Sjórinn var sterk-
blár, og hún stóð við borðstokkinn hjá John til að reyna að sjá
Folkstone. Hún var uppvæg og vonglöð, þó að ýmislegt hefðí
lagst í hana, og undir niðri þótt henni gaman að heyra eintóma
frönsku talað kringum sig.
En hún varð þögul þegar þau stigu inn í ensku lestina. John
hafði bent á bláan himininn og á máfana, sem vögguðu á öld-
unum. — Nú sérðu að ekki er alltaf rigning í Englandi.
Hún komst í betra skap þegar hún sá tágakoffortið sitt á
Victoria Station í London og áður en varði voru þau komin upp
í leigubíl og óku um borgina, sem Colette fannst stórfenglegri
en nokkuð sem hún hafði áður séð. Hún varð hljóð og fór hjá
sér þegar þau komu inn í anddyrið á gistihúsinu. Henni fanrist
hún vera eins og skólastelpa þegar ármaðurinn horfði á hana,
og hún varð felmtruð er hún heyrði að John hafði fengið her-
bergi handa henni tveimur hæðum ofar en hans eigið herbergi.
— Góða barn, þú getur notað símann ef þú villt ná til mín.
Steve frændi og amma þín rnundi aldrei fyrirgefa ef eg gerði
eitthvað til að koma óorði á.... þig, sagði hann. Þetta var í
fyrsta sinn sem Colette hugleiddi, að til var eitthvað, sem hét
„óorð“, og hún mundi hafa hlegið að öllu saman, ef henni hefði
ekki fundist hún vera svo skelfing einmana í þessu feiknastóra
gistihúsi, með þykku dúkunum á óralöngum göngunum og þjóna-
lið á hverju strái.
— John, sagði hún biðjandi. — Þurfum við að borða hérna?
Þetta er allt svo stórt. Hún talaði frönsku og honum þótti vænt
um aðgætni hennar og svaraði á sama máli:
— Við getum borðað annarsstaðar ef þú villt það helaur. Nú
skaltu fara og fá þér bað, og svo ferðu í svarta kjólinn þinn,
og síðan skal eg sýna þér svolítið af London. Og Colette....
Hann færði sig nær henni og sagði lágt: — Vertu ekki hrædd
við gistihúsin — eða neitt annað. Viltu lofa mér því?
— Já, ég lofa þér því, sagði hún borubrött og fór á eftir
vikadrengnum inn í lyftuna.
*
SINN ER SIÐUR í LANDI HVERJU.
Það var misráðið að fara með Colette á þetta gistihús, hugsaði
John með sér er hann var að fara í svörtu fötin sin, eftir baðið.
Það hafði verið nautn að komast í bað eftir tuttugu og fjögurra
tíma járnbrautarferð. Hann brosti í spegilinn og vonaöi að
Colette mundi meta mikils að vera í herbergi með baði, Þessi
breyting á æfi hennar, löng ferðin og kviðinn fyrir hinu ókomna
sem beið hennar, var nóg til að gera hana ruglaða. þó að stærðin
á gistihúsinu bættist ekki við.
Það hefði verið betra að fara með hana á eitthvert smáhótelið,
en hann þekkti ekkert þeirra. Hann var vanur að vera í þessu
gistihúsi þegar hann kom til London, og hann brosti þegar
hann hugsaði til þess hvað þjónustufólkið mundi segja urn
Colette og tágakoffortið hennar. Hann hafði verið að hugsa um
að senda koffortið beina leið til Osterley House, en tímdi því
ekki þegar hann sá hve Colette varð glöð er hún sá það aftur
á stöðinni. Það var líkast og hún hefði heimt það úr heiju.
Dásamlegi friðurinn i Lugano var fjarri horium núna, er
hann stóð við gluggann og horfði á aHa umferðina niðri á göt-
E. R. Burroughs — TARZAIM — 2515
Tarzan var nauðbeygður
I að taka þátt í bardaganum
1 til að verjast því að hann
væri drepinn. Hann lagði
fljótlega að velli nokkra
menn, en svo heyrði hann
tryllingslegt óp. Remu var
kominn að honum með
spjótið í kaststöðu og ætlaði
nú að hefna sín á Tarzan.
Æœjarfréttir
Námsstyrkur í Kanada.
Mennigarstofnun Canada
Council í Ottawa býður
fram námsstyrki til dvalar
þar í landi skólaráið 1958—
1959. Styrkirnir eru tvenns-
konar: A-styrkur, um $5000,
auk ferðakostnaðar (ennfrem
ur 2/3 ferðakostnaðar eigin-
konu, ef um er að ræða). —
B-styrkur, um $2000, auk
ferðakostnaðar. — A-styrk-
ur er veittur fræðimönnum
og vísindamönnum. B-styrlc
- ur einkum kandítötum og'
Kennurum. Styrkurinn er
veittur til náms eða rann-
sókna í húmaniskum fræð-
um, listum og þjóðfélags-
fræðum. — Umsóknir um
styrkina skal senda skrif-
stofu háskólans fyrir 1. jan-
úar næstk. Þangað má og'
vitja umsóknareyðublaða og'
nánari upplýsinga varðandi
þetta mál.
(Frá skrifstofu Háskólans).
Yfirlýsing:
Að gefnu tilefni skal tekið
fram, að lokunartími lyfja-
búða er háður samningi milli
vinnuveitenda og Verzlunar-
mannafélags Reykjavíkur.
Eigendum lyfjabúða er því
algjörlega óheimil breyting
á lokunartímanum frá því
sem kveðið er á um í þeim
samningi. — Verzlunar-
mannafélag Reykjavíkur.
Heima er bezt.
Tvö síðustu hefti 7. árgangs
eru nýkomin út með fjöl-
breytt efni og myndum
prýdd að vanda. Efni m. a.:
Erlendur Einarsson, Fram-
kvæmdastjórar S.Í.S. Sögu.'"
Jóhannesar, eftir Magnús á
Syðra-Hóli. Þættir úr Vest-
urvegi, eftir Steindór Stein-
dórsson. Minningaþáttur frá
Möðruvöllum, eftir Gísla
Gestsson frá Otrádal. Gaml-
ir kunningjar, eftir Jóh. As-
geirsson. Hvað ungur nem-
ur — þáttur æskunnar, sem
Stefán Jónsson námsstjóri
annast. Möðruvallakirkja í
Hörgárdal 90 ára, eftir Sig-
urð Stefánsson. Fæðing Pad-
ma Sambhava (þýdd helgi-
saga). Úr dagbók Björns
Jónssonar. Júlínótt, eftir
Þuru í Garði. íslendingar í
Saskatchawan, eftir Std.
Std. Vetrarferð yfir Mos-
fellsheiði, eftir Guðna Sig-
urðsson. Framhaldssaga.
Myndasaga. Bókafregnir.
Ritstjórarabb o. fl.
Örvar-Oddur,
blað nemenda í Kennara-
skóla íslands, jólahefti, er
nýkomið út. Efni: Jólahug'-
vekja, eftir Árelius Níelsson,
Svona fór um sjóferð þá, Við
Arnafell, kvæði eftir Hall-
grím Jónasson, Liðskönnun
stúdenta. Frá liðnu sumri,
kvæði, Úr gömlum blöðum
o. m. fl.
Skrifstofa
Vetrarhjálparinnar
er í Thorvaldsensstræti 6 í
húsakynnum Rauða kross-
ins. Sími 10785. Styðjið og
styrkið Vetrarhjálpina.
Ríunið jólasöfnun
M æðr asty rksnef ndar
að Laufásvegi 3. Opið kl.
1%—6. Móttaka og úthlut-
un fatnaðar er í Iðnskólan-
um, Vitastígsmegin, opið kl.
2—5%.