Vísir - 17.01.1958, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 17. janúar 1958
© 2)oroth/tJ I
1 s Quentin: 1
ji K ;Í
|i /V A \
! CJoitr N N
! 42 A j;
A S T A R S A G A Í;
gleymdi aöeins að vera á verði þegar Colette sagði eitthvað
skemmtilegt. — Þá hló hún. Eða þegar hún fór að dást aö fötum
Colette. Og þegar Colette fór að tala við einhvern sem sat nálægt
— og það gerði hún hvað eftir annað — þá hafði Annie orð á
að mál mundi verða komið til að fara heim. — Frú Moore verður
svo reið ef við komum of seint í hádegisverðinn.
Colette var skemmt en gramdist um leið, þvi að hún skildi að
Annie hafði verið sagt að gæta að því að Colette kynntist ekki
Pétri og Páli þarna. Henni fannst eins og hún væri lokuð inni
í búri.
— Það eru margir aðrir staðir hérna, sem ekki er eins margt
íólk á, sagði Annie.
— Já, en eg hef gaman af að vera innan um fólk, sagði Colette
einbeitt, og það var satt. Henni þótti gaman að sjá heilar fjöl-
skyldur sitja kringum sig — sjá börnin leika sér og unga fólkið
sleikja sólskinið. Hún sagði Annie ekki að hún vissi um alla hina
staðina, af því að John hefði sagt henni frá þeim — eða að hún
væri ekki enn vonlaus um að hann færi einhverntíma með hana
á þessa staði.
hvernig foreldrum mínum hefur komið saman hef eg misst alla
löngun til að gera — — langvarandi samninga.
Hún fór að tala um annað. Henni féll ekki að heyra talað um
hjónabandið sem „langvarandi samning“, en hún skildi vel að
Nigel gerði sér ekki háar hugmyndir um hjónabandið. Hún var
þakklát fyrir allar góðu endurminningarnar, sem hún hafði um
sambúð foreldra sinna .... ef til vill bezta arfinn, sem nokkur
getur fengið.
__ ___ __ ■ rm
Reiðskólinn tók aðeins einn klukkutíma af mörgum löngum
tímum, og Colette langaði til að fara í sjó líka. En ömmu hennar
var illa við aö hún færi ein í baöfjöruna, þar sem fullt var
af fólki.
— Sumarfríin eru um þessar mundir, væna mín, og jafnvel
í Castleton er fullt af skemmtiferðafólki.
Colette skellihló. — Það er bara betra, amma. Eg er alvön
skemmtiferðafólki. Eg lifði á skemmtiférðafólki i mörg ár.
Nú hljóp hún á sig, rétt einu sinni. Helen féll ekki að hún væri
minnt á að dótturdóttur hennar hefði haft ofan af fyrir sér með
því að selja ferðafólki lélegar myndir og róa ferðamönnum yfir
Luganovatn. Venjulega var eingöngu talað um Evelyn, þegar
þær töluðu saman, Colette og amma hennar. Helen vildi-vita
sem mest um dóttur sína, og Colette sagði henni margar sögur
og frá atvikum úr bernsku sinni.
Colette hafði smámsaman gert sér skýra mynd af afa sínum,
og henni leist ver og ver á þann mann. En hún gerði sér Ijóst,
að amma hennar hafði oft átt erfiða daga. Til þess að bugast
ekki alveg hafði hún gert sér sína eigin veröld, sem átti ekkert
skylt við raunveruna. Helen var mild og ástúðleg gömul kona,
en mjög þröngsýn og vanaföst.
— Eg vil helzt að einhver af stúlkunum fari með þér, ef þú
vilt endilega fara í baðfjöruna, Colette, sagði hún þýðlega en þó
einbeitt.
Colette hryllti við ef Coles ætti að fara með henni, eða frú
Moore. Parkinson var skárstur, en ekki gat hún farið með hon-
um. — Má hún Annie þá fara með mér, sagði hún allt i einu.
•— Hún Annie er svo viðfeldin.
Helen hnyklaði brúnirnar. — Jæja. En þú mátt ekki láta hana
gera sig of heimakomna við þig.
Annie var ung. Hún var sú eina af heimafólkinu, sem féll vel
við Colette og gat hlegið með henni. Annie varð himinlifandi
yfir að fá að fara með Colette í baðfjöruna, en ekki kunni hún
að synda, þó hún væri fædd og uppalin við sjó. Hún sat hátíöleg
í legustól og gætti að fötum Colette, meðan hún var að synda,
og á eftir sátu þær um stund í fjörunni og átu ísrjóma, sem þær
keyptu í söluturninum. Colette reyndi að vera kunnugleg við
hana.
— Hefurðu nokkurntíma verið ástfangin, Annie?
— Eg? Æ-nei, ungfrú Colette. Hún mamma átti ellefu börn,
og eg hafði annað að hugsa um en aö eltast við stráka.
Colette hló. Hún reyndi að fá Annie til að segja frá heimili
sínu, bræðrum og systrum, en stúlkan var óframfærin. Hún
VONBRIGÐI.
í júlílok kom þrumuveður og rigningar. Gamla konan lasn-
aðist og varð að liggja rúmföst.
Colette var orðin málkunnug Cranford lækni, sem kom að
jafnaði á heimilið, en í dag var hann alvarlegri en hann átti
vanda til. — Þetta er ekki alvarlegt, sagði hann. — En það er
áríðandi að amma yðar verði ekki fyrir neinni geðshræringu eða
óvæntri áreynslu. Eg held að það sé ekki hyggilegt að fá lítinn
dreng sem gest á heimilið, eins og sakir standa....
— En Pietro er svo þægur og rólegur, sagði hún. — Hann
verður úti mestan hluta dagsins.
Cranford læknir horfði út um gluggann — það var úrhellis
rigning. — Veðráttan er duttlungafull hjá okkur, ungfrú Ber-
enger — og tíu ára drengur getur valdið ókyrrð i jafn kyrrlátu
húsi og þetta er. Eg ræð yður til að láta hann fresta heim-
sókninni.
Colette var í öngum sínum. Hún hataði Osterley House af lifi
og sál þessa stundina. En það var þýöingaiiaust að reyna að
sýna lækninum fram á, hve drengurinn mundi taka nærri sér
ef hann yrði svikinn um þessa ferð, sem honum hafði verið
lofað.
Hún gekk hægt að dyrum ömmu sinnar og drap á hurðina.
Coles opnaði fyrir henni og hvíslaði: — Frúin hvílist, ungfrú
Colette. — Það er bezt að ónáða hana ekki.
Aldrei hafði þetta dimma, óvistlega hús verið iíkara búri en
núna. Colette hljóp upp í herbergið sitt, vatt sér í regnkápu, sem
hún hafði haft með sér frá Lugano. dró alpahúfu niður á eyru
og hljóp niður stigann og út. Hún hljóp og hijóp niður trjá-
göngin, meðfram rhododendrontrjánum, framhjá krikjunni og
áfram niður veginn í bæinn, í áttina til hússins, sem John átti
heima í. Hann var sá eini sem gat hjálpað henni núna. John
hafði lofað Pietro að hann skyldi koma til Englands — í dag
varð hún að fá að koma inn til hans.
— Eg verð að fá að tala við John, Bella frænka, sagði hún
með öndina í hálsinum.
— Já, væna min, hann er uppi i skrifstofunni sinni — fyrstu
dyr til vinstri. Bella brosti vingjarnlega. — En farðu úr þessari
votu yfirhöfn fyrst.
En Colette var komin upp í miðjan stiga. Hún opnaði hurðina
án þess að drepa á dyr, — hann mundi ekki hafa heyrt það
hvort eð var, því að útvarpið hafði svo hátt fyrir innan.
En þetta var ekki útvarp heldur ferðagrammófónn. John lá
afturábak í lágum hægindastól við hliðina á grammófónmum.
Hann reykti pípu og hlustaði á lagið og andlitssvipur hans var
annarlegur. Colette staðnæmdist og horfði á hann og gleymdi
sínum eigin vanda um sinn.
Svölunnar leiö hlýt eg halda — heimkynni svölunnar Jinna.
— John! Hún vissi ekki að hún hafði hrópað nafnið hans fyrr
en hann spratt upp, stöðvaði grammófóninn og sneri sér að
henni. Hann leit út eins og ástfanginn maður — maður sem
dreymir um elskuna sína....
— Þetta er lagið þitt, Colette.... Þú ert ofurlítil svala, veiztu
E. R. Burroughs — TAHZAW — 2530
Morgunsólin vermdi þau
Tarzan og Betty, sem höfðu
1 hvílst eftir hina hættulegu
\ ferð til strandarinnar, þar
sem Betty ætlaði sér að
komast um borð í skip. —
Sólin skein einnig á Durand
þar sem hann óð upp fjör-
una kaldur eftir svamlið um
nóttina. Það- gekk krafta-
verki næst hvernig hann gat
komizt til lands í náttmyrkr-
inu. En hér var hann nú
samt kominn.
kvöldvökunni
Petersen, óbreyttur her-
maður, fékk leyfi til að vera
við brúðkaup systur sinnar.
Þegar hann kom til þjónustu
aftur var hann kallaður fyrir
liðþjálfann, sem sagði: — Eg
hef því miður komist að því að
j það er einn lygari hér í her-
deildinni. Eg hef nefnilega tal-
að við systur yðar og hún segist
alls ekki liafa gifst í gær.
Petersen rétti sig upp, stóð
teinréttur og sagði: — Það til-
kynnist hér með að tveir lyg-
arar eru í deildinni. Eg á nefni-
lega engu systur.
★
Aumingja hermaðurinn hafði
aðeins eitt vandamál við að
glíma. Nefnilega hvar hann
gæti kysst unnustuna í friði.
Loks þóttist hann finna góða
lausn. Hann fór á járnbrautar-
stöð og keypti miða að braut-
arpöllunum og lét sem hann
væri að kveðja. Þetta heppnað-
ist svo vel að hann endurtók
bragðið oft og mörgum sinnum.
En einn járnbrautarþjónninn
hlýtur að hafa tekið eftir þessu
því hann kom og klappaði á
ölxlina á honum og sagði:
— Hvers vegna farið þið
ekki niður á S-brautarpallana?
Þaðan fer lest fjórðu hverja
mínútu!
★
Maður nokkur sagði frá
negra einum er hann sá í
skipakví í New York. Negri
þessi var að negla saman kassa
og í þriðja hverju höggi sló
hann á fingur sér svo að sárs-
aukakippir fóru um andlit hans.
Maðurinn g'at ekki á sér set-
ið og' fór til negrans og spurði
hann hví hann lemdi alltaf á
fingur sér.
— Jú, herra minn, sagði sá
þeldökki. — Mér kennir alltaf
geysimikið til í hvert skipti
sem eg geri það, en líður þess
vegna svo ósköp vel á milli.
★
Skoti nokkur, sem þurfti að
greiða smáskuld opnaði pen-
ingaveskið sitt hikandi .....
og upp úr því flaug' mölfluga.
★
Gamall maður: — Ja, hérna,
frú mín góð, eg ætlaði bara
ekki að þekkja yður aftur. Þér
hafið breytzt svo mikið.
Frúin: — Til hins betra eða
verra?
Maðurinn: — O, heiðraða
frú, þér gátuð aðeins breytzt
til hins betra.
¥
Ferðamaður nokkur stóð á ■
járnbrautarstöð og beið eftir
innanhéraðslestinni, þegar :
hraðlest nokkur þaut framhjá.
A sama andartaki skauzt hund-
ur stöðvarstjórans út úr bið- '
stofunni og hljóp á eftir hrað-
lestinni með gelti miklu.
— Gerir hann þetta alltaf?
spurði ferðamaðurinn,
— Á hverjum degi.
— Hvað ætlast hann fyrir i
með því?
— Hef ekki hugmynd um
það. Eg spyr sjálfan mig alltaf
hvað hann ætli eiginlega að
gera við lestina ef hann nær
henni einn góðan veðurdag.