Vísir - 03.03.1958, Blaðsíða 4

■•.'Má" úd aginn.3 • > 958
lcvennasídunnt
atn áhugamál
yðar.
atvir.
GULLASH.
Það ■ má vel nota. það nauta-
kjöt, sem íáanlegt er skorið í
gullash. Þá sleppur maður við
þá ■ vinnu.
% kg nautakjöt.
2—3 stórir laukar. Tómat-
purrée. Salt. Paprika.
y> hvítkálshaus, — ef' hann
er útlendur, en ekki veitir
af heilum af íslenzku káli.
jiwm
Hlargar ungar sfúlkur
eru affar léftúðugar.
Mmegsu okk&rt MW9S heiísM
SÍBBM eÖM freBBSttíÖÍKtt,
Laukurinn er sneidaur niður
í hringi. Smjörlíki er látið í
pottinn og laukurinn lagður þar
í. Hann er látinn krauma dálít-
ið í pottinum, þangað til hann
er ljósbrúnn. I
Þá er kjötið látið í. Hrært í
því. Og það er látið brúnast
ofurlítið með lauknum.
Síðast er hvítkálið (sem hef-
ur verið saxað niður smátt) lát-
ið í, og hrært vel saman við.
Nú er tómatpurée látið í (vel
útilátið), salt og paprika. Síðan
er þetta látið krauma Undir loki
í 2 tíma .eða meira.
Vilji maður gera vel víð sig,
er eitt staup af hvítvíni látið í.
FRANSKUR BAUTI.
í franskan bauta er kjötið
ekki barið.
Kjöt innanlærs er bezt, og
skal sjá um að það sé ekki bar-
ið, blóðið má ekki fara úr því.
Bautinn á að vera fremur þykk-
ur, 3 cm — og hver bauti á
að vega 150 gr.
Bautinn er steiktur á mjög
heitri pönnu með mjög litlu
smjörlíki, 2—3 mínútur áhvorri
hlið.
Kjötið á að vera alveg blóð-
ugt innan!
Þegar kjötið er búið, er dreift
yfir það söxuðum hvítlauk, sax-
aðri steinselju, salti og pipar.
„smart“ er að véra sem
minnst klœddur. ,,Smart“
jyrst og fremst. Hégóma-
skapnrinn framar öllu öðru.
Ég sagði stúlkunni, ao hún
yrði stöðugt blá á fótunum, ef
hún gengi jneð svona þunna
sokka og svona illa klædd yfir-
leitt, henni hlyti alltaf að vera
kalt. Hún brosti bara. Ég tal-
aði um sjúkdóma í kviðarhol-
inu og mn gigt. En hún lét það
eins og vind um eyrun þjóta.
Seinast las ég yfir herrni úm
fordild og hégómaskap, en ég er
hræddur um að það hafi lítil
áhrif .haft.
Ðegi síðar hringdi móðir
hennar til mín og sagði mér
dálítið, sem. fyrir kom og hefði
fengið ungu stúlkuna til að
hugsa sig um og klæðast betur,
og vonandi fara aðrar að dæmi
hennar. Þær, mæðgurnar hefði
farið saman á ;útsölu og þar
var þrön^, svo að þær urðu að
bíða dálítið. íhópnum, sem beið
var ro.skin. kona og af ieér geng-
in af gigtveiki, og var .önnur
kona með henni. Þær ræddu
um gigtveiki konunnar og hún
sagði lagskonu sinni, að hún
hefði fengið þessi veikindi sín
af því að hún hefSL klcett sig
of lítið þegar hún var ung.
Það hefnir sín.
„Dóttur minni brá við, þegar
hún heyrði þetta tal,“ sagði
Þær sleppa nærfötunum
bara til að vera „smart“. Lækn-
ar segja, að þetta hefni sín, og
það gerir það áreiðanlega.
Hvernig á að fá 17 ára stúlku
til að klæðast meiru en brjóst-
höldum og litlumnælonbuxum?
— nælonsokkar eru líka of
kaldir á vetrum.
Læknir ræddi þetta mál ný-
lega og var dálítið æstur, hann
vildi gjarnan vara ungar stúlk-
ur við að klæða sig líkt og
margar þeirra gera í dag —
vara þær við að vera nærfata-
lausar.
Það skeður allt of oft, .sagði
hann, að skólastúlkur og ungar
stúlkur aðrar komi til mín, og
má segja, að þsér noti kjólinn
næst sér. Ég tel það ekki, þó
að þær séu með brjósthöld og
stuttar nælonbuxur, og það þó
að vetur sé. Þetta er dæmalaus
léttúð, og mæður þeirra ltveina
og kvarta undan þessu athæfi.
Þær geta ekki fengið ungar
dætur sínar til að búa sig hlý-
lega. Auk þess er það frá
sjónarmiði blátt áfram sóðalegt,
að hafa kjólinn næst sér.
Mikil er fordildin.
Dag einn kom 17 ára gömul
stúlka inn í læknastofuna til
mín. Það var eitthvað að mag-
anum í henni eða kviðarholinu,
sagði móðir hennar. Og hverju
klæddist hún svo? Hún var í
skraddarasaumuðum götu-
klæðnaði, enga blúsu hafði hún,
en þessi litlu brjósthöld var
hún með innanundir, svo og
litlar nælonbuxur, stuttar. En
sá. fatnaður!
„Ég get ekki fengið hana
til að fara í almennileg nœr-
föt,“ sagði.móðir hennar. ,,Þó
að ég fái henni nærföt, sting-
ur hún þeim einhversstaðar Barnavagninn, scm myndin cr af, vakti talsvcrða alhygli
niður hjá sér, felur þau blátt kvenna á sýningu, sem nýlega var haldin í Dusseldorf. Hann er
áfram. Og svo rekst ég á þau útbúinn þannig, að það er mjög auðvelt, að fara með hann upp
síðar. Hún vill þau ekki. Hún og niður stiga — og er þannig til mjög aukinna þæginda fyrir
vill vera „smart“. Og að vera ' mcðarina og-án óþæginda fyrir barnið.
móðlrin við lælcninn. ,yÞað.hafði
auðsjáanlega áhrif á hana. Þaðl
var eins og hún áttaði sig fyi'st
nú á því, hvaða afleiðingar
klæðleysi gæti haft. Og þegar
við komum heim, fór hún í eitt—
hvað meira af fötum. Það lítui;
út fyrir að það þurfi eitthvao
mikið að koma fyrir, áður eri
æskan skilur vandann.“
Klæðið ykkur meira, yngis-
meyjar, vil ég segja við hundri
luð ungra stúlkna. Notið reglu-
| lega hlý nærföt. Það hefnir sín
að vera illa búinn. Til þess a5
! tala máli æskulýðsins, vildi ég
segja: Það er meira „smart ‘
, að vera hlýlega klæddur en ao
láta sér vera kalt.
Kafit ævintýr.
Frikkie Jonker er lítill dreng-
ur, aðeins 2 y2 árs að dldri, ett-
liann er harðger.
Foreldrar hans eiga heima í
Johannesarborg og fóru með
í skógartúr, en einhvernveginn:
misstu þau af honum. I-Ians var
leitað lengi og fannst loks eftir
16 klukkutíma. En um nóttina
hafði verið frost. En það ]éf
Frikkie ekki á sig fá og var.
þinn hressasti, þegar hanrt:
fannst
Heilræði.
Til þess ao gera blómstur—
potía vatnshelda er gott að
dýfa þeinv ofan í brætt
parafín. Þá lokast allar ó-
þéttar holur.
Berið litlausí Iakk á eir eða
koparihluti, þá fellur ekki é
þá.
★ Geymið rendur af bacon-
sneiðimiun og hafið þær tií
að seíja smekk í súpu og
grænmeti.
Til smekkbætis fyrir mið-
dagsmatinn eða scm bita
einhverntíma dags látið
tómatpurée á „crackcr“-
sneið, og þar ofan á sneið
af osti. Bregðið í ofninn.
j þangac' til osturinn bráðnar.
★ Þegar glös eða önnur gler-
ílát eru 'þvegin er sjálfsagf
að hita þau smátt og smátt
áður en þau eru Iátin ofan i
Jlieitt vatn.
Sfutt framhafidssaga:
iHerrtB Mer,€gm£m9
eftla* f*e©icges Siiueaioii.
Niðurlag.
dansa á slíkum stöðum sem
Boule Kouge hafa meira vit á
karlmörmum en aðrar.
Hann var uppveðraður. Hann
var glaður og stoltur yfir nýja'
bílnum. Kanske líka yfir þvi, að
hann skldi vera að ferðast svona
alveg einn einu sinni.
Ef hann hefði ekki verið einn
hefði hann ekki farið inn í þessa
holu með skræpóttu veggina,
hann hefði heldur borðað í járn-
brautar-kaffihúsinu eða á ein-
hverri kyrlátari kaffistofu.
Og ef hann hefði ekki drukkið
jiokkur glös af konjaki...
• Hvað var það, sem hann var að
segja henni i bíltúrnum? Marg-
ar sögur. Maður skyldi hafa hald- 1
ið að hann væri karl í krap-
inu, fjandi sniðugur kari, eftir
því sem hann sagði. Og kátur
var hann... Maðan hann ók bar I
hann sig til eins og skólastrákur
svo að hún varð hvað eftir annað’
að segja honum að halda lopp-
unum burtu og sleppa ekki stýr-
inu ...“
„Hann fékk reglulegan skell,
hvað sem öðru hður!“ sagði
kráareigandinn við konu sína og
dóttur þegar þau sátu og voru að
mjólka hvort sína kúna úti í
fjósinu. „Það væri gaman að vita
hvert hann hefir getað farið...“
Það sýndi sig smátt og smátt,
að hann hafði gcngið þjóðbraut-
ina áfram. Viö dagrás mættu
verkamenn úr kolanámunrii
manninum með stóra binckS um
höfuðið og seinna sá hann járn-
brautarþjónn, sem fór lijólandi
fram hjá honum. Hann gekk og
gekk í rigningunni, án þess að
líta á nokkurn mann.
1 sjö kílómetra fjarlægð var
bær og beint á móti járnbrautar-
stöðinni var kaffihús, sem opn-
aði snemma. Lestin frá Elbeuf
var nýkomin og einhver haíði
lagt stranga af nýjum bíöðum
á stól.
Þarna inni sat nú maðurinn
og drakk kaffi og konjak. Hinir
áiTisulu gestir komu nú til þess
að gleypa í sig glas af ávaxta-
safa, þeir störðu á hann því hann
var eins og smurlingur með vaf-
ið höfuðið, en hann horfði bara
beint fram fyrir sig, þungbúinn
á svip og lézt ekki taka eftir
neinu.
j „Má eg fá eitt blað?“ spurði
hann feimnislega og teygði sig
eftir eintaki af Nouvellisíe de
Eíljeuf.
| Ljóshærða konan svaf um
þetta leyti. Læknirinn opnaði
lækningastofu sína og sjúkra-
vagninn nam staðar við slysstað-
inn.
Hann las. biáðið. Svo boi’gaði
^ hann og fór. Iíann hélt til
vinstri. ..
Það var auðvelt að fylgjast
með honurn því, að stórt og hvitt
höfuðið sást langar leiðir í burtu.
I Hann ráfaði um í bænum, hing-
1 að og þangað. Hann sagði ekki
1 orð við nokkurn mann. Blaðið
stóð upp úr vasa hans. Og í
^ blaðinu var frétt, sem var ár-
angur af því að lögregluþjónn
hafði komið í krána:
Bíl, sem kom frá París í nótt
hvolfdi í nánd við Mecliin lueðina
Ifann fór alveg á hvolf og þeir
sem í honum voru Jesep Berg-
vin og kona hans, búsett í Caen,
meiddust bæði töluvert. Þeim
var lijúkrað af ...
Sjúkrabílnum fylgdi leigu-
vagn frá Caeu, og í honum var
kona, sem spurði og spurði í sí-
fellu hvöss í máli og þó með tor-
tryggni.
„Eruð þér vissir um að hann
hafi gengið þessa leið?“
Hvort, sem menn voru vissir
eða ekki — aðalatriðið var að
minnsta kosti að losna við hana.
Fólki, sem verður fyrir ein-
hverju mikilsverðu hættir við að
gleyma því að annað fólk hafi
störfum að sinna, að það þurfi
að mjólka kýrnar, jafnvel þó að
einhver ökufanturinn reyni að
aka sér til bana þarna uppfrá á
beygjunni, og gæti þess síðan að
strjúka þegar alllr aðrir sofa ...
„Já, frú, hann fór í þessa átt.“
Framh. á 3. siðu, ,____/