Vísir - 03.03.1958, Blaðsíða 9

•^sManudagki^ 3.. xnara-4^58

•» &
fcijMAtyur
;*4r
52&a«. f I. B Eo» 6 C*0€*l**Q**
Tvcir grísír.
Þú ert eins og grís, segir mamma vio drenginn sinn,
þegar hann cr oiire.nn í rraman og svartur undir nögl-
unum. Og það er leiðinlegt —- fvrir grísinn. Þvf (lestii
grísir eru nefmiega hrcmir.
Faiícgur, hreinn cg Ijósrauður grís .gekk um úti í
garðmum. Þá gekk haun fmm- hiá sorphaugnum og
sá nokkuð mjög merlniegt: Pj'nulitmn grís alveg eins
og hann var sjálfur.
lil hvers liggur þú þarna? spurði grísinn.
— Eg kigg hérna vegna þess að hún María kastaði
mér hingað.
— Það var ekki fallegt aí henni Maríu. Hún sem
er annars svo gco síúlka cg klórar mér alltaf á hryggn-
um. Hvers vegna kastaði hún þér út?
— Af því að eg er til einskis nýtur. Gatiö á hryggn-i
um á mér er svo stört að það er aílt oí auðvelt að
hnsta úr mér peningana.
— Þetta er leitt fyrir þig, sagði grísinn. — Og feg-
inm er eg ^að vera ekki sparigrís.
— i-a skait ekki gieojasi yiir því, sagði sparígrís-
inn. — Eg hef átt yndislega daga. Allir eiga s.na gcðu
daga og nú hef eg átt mína. Eg stóð á dragkistunni
hennar Maríu litlu og í hvert sinn sem María eignaðist
smápening, stakk hún honum í mig og hnsti mig síðan.
Þegar gestir komu gleymdi hún aidrci að sýna þeim
litla herbergið sitt. Og þcgar gestimir sáu mig standa
þar, þá var alltaf eitthvað gefið, stundum krcna, nema
þegar Ferdinand frændi kom. Hann var alltaf svolítið
nízkur. — — Og nú ligg eg hér. Þannig cr lifið. Það
gengur á ýmsu. En nú nenm eg ekki að tala meira við
þig. M:g langar að Iiggja og láta mig dreyma — drcyma
að ég stæði enn þá á dragkistunni og g æ!t sc við mig
og ég hristur.
-— Já, vertu aæll, sagði grísinn. Hann var mjög
hugsi. Ætli líf mitt verð. Kka svcna hverfult?
Og það er sorglegt að þurfa ao viðurkenna þao að
svo var. En svona er lífið litlum grísum cg einnjg okk-
ur hmum.
Penmg.
'am
— Já, sérðu ekki að ég er sparigrís? Eg hef rifu
á bakinu íil að setja í pemnga. Mamma hennar Maríu
áttfafmæh um daginn og þá hjó María stórt gat á bakið
á mér og hristi alia pemngana úr mér — til að kaupa
gjafir fyrír þá. Og þegar eg var gagnslaus orðinn, henti
hún mér á öskuhaugmn. Litli sparígrísinn var svo leið-
ur yfir þessu að hann fór að snökta.
KíðastliJinn laugartíag hóf Leikfélag Reykjavíkur sýningu á
»ý á hiaum afburðavinsæla gamanleik „Tahnhvoss tengda-
n;amma“, því að Emiíía Jónasdóttir cr nú kcmin afíur frá
Akureyri, þar sr.m hún hefur leikið þá tanhhvijssu 16 sinnum.
•Sýningin á Iaugardag varð sú 94. sem L. R. hefur á bessu leikriti.
ÍJt. í
frjtlsusn íbróÁUTs.
í’bróttafélag Reykjavíkur
efnir til innanlmssmóts í frjáls-
um íþróttum á laugardaginn
kcmuT þ. 8. marz n. k.
Mótið hefst kl. 3 e. h. og
verður keppt í langstökki, þrí-
stökki og hástökki án atrennu,
stangai'stökki og hástökki með
atrennu og loks verður keppt í
kúluvárpi.
í þeim greinum þar sem
þátttakendur eru fleiri en sex
verður undanlceppni háð.
anstu eftir þessu
Mferqjuin —
Frh. af 4 s.
„Hann hafði auðvitað drukk*
ið?“
„Um það veit ég ekkert, fríjf.
mín góð.“
„Lagði ekki af honum spíritus*-
dauninn?"
Hún var þefvis, sú arna. Hún
| missti ekki af sporinu eitt augna-
blik. Hún fylgdi því óaflátanlega!
I í leigubíl sínum og' við og vift •
gaf hún ökumanninum merki
um að nema staðar, til þess að-
spyrja útúr þá sem hún mætti.
„Segið mér, það vill víst ekki
svo til að þér hafið séð mann^
sem...“
Smátt og smátt fékk hún á.
veginum nýjar upplýsingar um
manninn með.bindið um höfuðið,
þó að hann hefði ekki mælt orð-
frá vörum siðan slysið gcrðist,
nema þegar hann bað um kaffið-
og keypti blaðið.
„Það er nú maður sem gjarn-
an vill sparka upp í þakið, ers
vaninn er ekki fyrir hendi,“
sagði sú ljóshærða um líkt leyti..
„Það þori eg að sverja, vað það
er í fyi'sta sinn, sem hann hefir
ekið bíl án þess að haía í honum
nokkurn annan kjól en kjól frú-
arinnar sinnar."
Eltingarleikurinn við mann.-
inn hélt áfi-am. Nú var lögreglan
líka farin af stað að leita, en bill
frú Berg>rin var á undan og vann
kapphlaupið. Það endaði við
mylnutjörnina í hálfs kílómeters
fjarlægð frá bænum, og í sömu
svifum \-ar verið að ná drukkn-
andi manni upp úr tjörninni.
„Þarna er hann“, sagði frú:
Bergvin.
Og þegar hún sá að augnalok
hans titruðu, bætti hún.við í allt
öðrum tón:
„Jóseph! Heyrirðu hvað eg
segi? Jóseph! Að þú .skulir ekki
skammast þín!“
. Hann lézt vera dauður þangaA m
til sjúkravagninn komst loksins
að, og flutti hann á sjúkrahúsið.
„Verið þér rólegar, frú Berg-
vin“, sögðu læknarnir. „Liitið-
hann í Guðsbænum hafa dá- m
lítinn frið.“
Það lá enn sá grunur á, að
hann væri höfuðkúpubrotinn..
Hann gat enn vonað, að hann
væri höfuðkúpubrotinn. Hann
leit á þá með von í augum meðan
þeir voru að rannsaka hann.
En hann haíði aðeins orðið-
fyrir ytri meiðslum eftir því sem
læknarnir sögðu.
Og því var ekkert annað að
gera en afhenda hann konunni
hans.
Hún hafði þegar hringt til lög-
fræðings síns i Caeu og til tiygg-
ingarfélags þeirra, aí því að sú.
ljóshærða heimtaði skaðabætur.
Þegar siðar var talað um það>
að hann stökk út í mylnutjörn-
ina, þá sagði fólk að það hefði.
verið af því að hann heíði fengið-
tauga-áfall við bilslysið. En frú
Bergvin hci'pti saman varirnar
og sagði einþykknislegá:
17. júní 1953 gerðu örvæntingafullir í-
búar A.-Berlín uppreist gegn kúgunim
sínum. Óvopnaðir verkamenn liættu
vinnn, fóru í liópgöngur uni borgina nieð
hinn svarta, rauða og gyllta fána Sam-
bandslýðveldisins (V.-Þýzkalands), túlm
frelsisins, sem þeú' Icituðu. Uppreistin
breiddist út imi landið og í Iienni tóku
þátt nieir en 200 þús. verkamenn, er
heimtuðu bætt kjör. Rússar bældu upp-
reistina í blóði og notnðu skriðdreka og
hersverttr til að dreifa samkonuim. Þettu
stóð þar tll í júlí.
Þann 17. marz 1949 sýndi Rayvmond C.
Gocrtz tæld, er Iiann hafði funðið upp til
að meðhöndla geislarirk efni, án þess að
nokkur liætta stafaði af. Hann sýndi tæk-
in í Argonne National Lalioratory í
Chicago, Illinois. Með þri að nota þet-ta
„fjarstýrða“ tæki, gátu risindamenn
fi'amkvæint ýmLskonar vandasama vinnn
og samt verið í fullkomnu skjóli bak við
vegg og glugga. Yélliendumar voru mik-
ilvægt skref til áframlialdandi rannsókna
á möguleikum ]>eim, er kjarnorkan Iiéíur
yfir að búa til friðsamlegra notu.
Þessi siðasta mynd af Will Rogers (t.
v.) og Wiley Post var teliin, er þeir voru
að undirbúa brottför sína frá Fairbanks
í Alaska, 15. ágúst 1935 í skemmtiferð til
Síberíu. Vélarbílun varð á hreyfli Lock-
heed-flugbáts þeirra, svo að hann lirap-
aði og þeii' fórust báðir nærri Barrow-
höfða. Post var brautryðjantíi í flugniál-
um Ameríkumiuuui og átti (vö heimsmet
í liiiattilugi, er liann dó. VVilI Roger var
amerískur leikari, gxunanhrókur og rit-
hiifundur og reymdi á allan Iiátt að bæta
sambúð þjjóða í milli.
„Suss! Suss! Það var bara af '
þvi að hann skammaðist sín!“
En kanske hefir það verið af
því að maðurinn með höfuðbind-
ið var hræddur. En hann hafði
nóg vit til þess að láta það ekki
uppi. Hann lét sér nægja að
hrista sitt stóra höfuð, sem enn.
var afskræmt af örum.
Hann hafði þó að minnsta kosti
upplifað dálítið ævintýri!
Og það eru margir menn seni
aldrei gera það. ,