Vísir - 07.03.1958, Blaðsíða 3

í’östudaginn 7. marz 1958
vfsnt
3
Joe Pasetti:
Það gerist enn í dag.
hvatrar þrælasölu er
i itéinaherg.
Hvít þrælasala er ekki
eimingis skáldskapur, sem
hægt er að lesa um í
skemmtisögum. Hún er
raunveruleiki, og hefur
samkvæmt þessari grcin,
aðalsetur í Róm.
Þessi grein fjallar um erfitt
og óþægilegt efni. En eigi að
síður ásetti eg mér að skrifa
um þetta mál. Eg vona að margt
manna lesi greinina og það
geti orðið til þess að forða
hundruðum ungra stúlkna frá
tortímingu.
Hér er um hvíta þrælasölu að
ræða — með nýtízku fyrir-
komulagi, sem er lævíslegt og
afar erfitt að afhjúpa.
Eins og vel smurð vél.
Rannsóknirnar, sem nauðsyn-
legt var að framkvæma áður
en hægt var að semja þessa
grein, tóku marga mánuði. Við
fjölda fólks þurfti að tala. T. d.
háttsetta lögreglumenn, er hafa
með höndum stjórn siðgæðis-
varna og eiturlyfjaeftirlits, næt
urklúbbaeigendur, þjóna, fram
reiðslustúlkur, munaðarseggi,
eitui'Iyfjaneytendur, en um
fram allt tugi ungra stúlkna.
Rannsóknirnar fóru fram í
Róm og mörgum itölskum hafn-
arborgum og bæjum.
Hvernig er ung stúlka veidd
í hið hættulega og oft næstum
ósýnílega net hvítrar þræla-
sölu? Aðferðirnar eru gamlar,
þrautreyndar, en færðar í ný-
tízku form á hvei'jum tíma.
Hin hvíta þrælasala er nú
eins og vel smurð vél, sem starf
ar prýðilega. Hráefnið sem hún
vinnur úr eru heilsugóðar,
ungar stúlkui’, æfintýragjarnar
og' lífsþyrstar. Síðar spýtir vél-
in hráefninu úr sér. Þá eru
stúlkurnar eyðilagðar á líkama
og sál, peningalausar og eigna-
lausar lialdnar sjúkdómum,
sólgnar í eiturlyf og nærri ó-
læknandi. Stundum drepur
vélin þær.
Miðsteðin er í Róm.
Rannsóknirnar sönnuðu það
betur og' betur að þessi sví-
virðaiega starfsemi hefur höfuð-
stöðvar í Róm. En endastöðvar
eru í Mið-Austurlöndum,
Norður-Afi’íku og Suður-
Ameríku.
ítölsku lögreglunni hefur
lengi verið það ljóst, að Róm
væri einskonar ráðningarskrif-
stofa og' umboðssölumiðstöð
fyrir hvíta þrælasölu. í skýrsl-
um alþjóða lögregiunnar —
Interpol — frá Damaskus,
Tangier, Kairo, Buenos Aires,
Rio de Janeiro og ýmsum öðrum
stórborgum, er þess getið, að í
Róm hafi fórnarlömbin gengið
fyrstu skrefin út á þá braut,
sem liggur til lasta og eyðilegg-
ingar. í skýrslu einni frá lög-
reglunni í Beirut, er frá því
sagt, að allmargar stúlkur, sem
hraðfara hefðu oi’ðið spilling-
unni að bráð, hefðu látið lífið
á dularfullan hátt. Og virtist
allt benda til þess að þar hefði
verið um fjöldamorð að ræða.
Unnið gegn
hvítri þrælasölu.
Rannsóknarlögreglumenn í
borgarklæðum frá siðg'æðis-
lögreglu Rómar (squadra del
buon costume) voru látnir
hefja rannsóknir í þessum
málum, undir yfirstjórn Arturo
Muscos lögreglustjóra. Um
margra mánaða skeið heimsóttu
rannsóknarlögregluþ j ónarnir
íxæturklúbba, knæpur og gilda-
skála. Þeir komust í samband
við leikara og fjölleikahúsa-
starfsfólk. Þeir höfðu eftirlit
með dansstöðum og öði’um
skemmtistöðum.
Skyndilega létu þeir höggið
ríða. Á einni’ nóttu tóku þeir
sex manns fasta. Stærsti
fiskurinn, sem veiddist, var
Ralph Liguoi’i, fjörutíu og níu
ára gamall glæpamaður af
ítölskum og amerískum ættum.
Hann hafoi áður fyrr verið
í þjónustu „konungs lastanna“
1 New York. hins illræmda
Lucky Luciano.
Þeim Luciano, Joe Adonis,
Jack Frigenti og mörgum öðrum
úr undirheima glæpáfélögum
hafði verið vísað úr landi í
Bandaríkjunum.
Sama máli gegndi um Ralph
Liguori. Hann var rekinn úi
Bandaríkjunum sem „óæski-
legur“ maður. Hann fór þá ti
Ítalíu. En hann var ekki ein
hygginn og Luciano. Lucian<
setti á stofn verzlun í Neape
og gerðist ,,virðingarverður“
borgari. Hann stundaði veð-
hlaupaveðmál. En það var ekki
saknæmt. En Liguori fór ti
Rómaborgar, og sneri sér að
starfi þvi, er hann hafði haft
með höndurn í Bandaríkjun-
um. Þar hafði hann verið
dæmdur í fimmtán ára fangelsi
fyrir að vinna að ósiðsemi. En
hann slapp til Ítalíu eins og
fyrr er getið.
Næturklúbb og hóteli lokað.
Ástmær Liguoris, Elenora
Bottini að nafni, þrjátiu og
fjögurra ára gömul, var hand-
tekin samtímis og elskhuginn.
Giula Caccerini, fjörutíu og
tveggja ára, skólastýra við
dansskóla, Isola Robino, þrjá-
tíu og fimm ára, fyrrverandi
kórstúlka, Alcec Gianni, lista-
rnaður, Virgilo Uberti, dans-
stjóri og grískur maður Basil
Simos, sem hafði verið fei’ða-
umboðsmaður fyrir félagið —
voru öll tekin föst þessa nótt.
Þau höfðu öll fengist við
hvíta þrælasölu.
Lögi’eglan lokaði ,,Columbia“
nætui’klúbbnum og litlu hóteli,
„Province di Aoma“. Luguori
og aðstoðarmenn hans höfðu
næturklúbbinn til þess að geta
ráðið ungar stúlkur til starfa
við hann. Þær fengu stöður,
sem söngkonur, kórstúlkur og
næturklúbbsþjónustumeyjar á
meðan þær biðu eftir að fá
stöður ei’lendis, sem glæpa-
klíkan lofaði þeim að útvega.
Þegar lögreglan handtók
Liguori og óaldai'flokk hans,
var það auðvitað spor í rétta
átt. En það væri ofmikil bjart-
sýni, að álíta að með því væri
miðstöð hvítu þrælasölunnar
yfirunnin. Svo er ekki. Aðal-
setur hvítrar þrælasölu er enn
í Róm. Henni er haldið áfram
undir stjórn ráðkænna manna,
sem álitnir eru góðir borgarar,
og hafa ekki fram til þessa
komið þannig fram, að ástæða
sé til að gruna þá um græzku.
Auðvelt að ná í stúlkur.
Lögreglunni er þetta ljóst. En
stendur uppi ráðalaus. Það, að
Liguori-óaldarflokkui'inn átti
meðlimi í eftirtöldum starfs-
greinum: dansskólaeigandi,
danskennai'i, listamaður og
kórstúlka, sýnir á hvern hátt
glæpaíélagið rak starfsemi sína.
Þarna var um fólk að ræða,
sem átti hægt um vik með að
kynnast ungum stúlkum og af-
vegaleiða þær. Þetta fólk hafði
fastar stöður og var því síður
grunað um að reka ólögleg
f j áröf lunai'f y rirtæki.
Hinir rómversku sérfræð-
ingar í hvítri þrælasöíu vinna
að mestu eftir sömu grundvall-
arre'glum. Þeir eru einungis
gætnari en Liguori var. Þeir
kona, danskona eða klæðasýn-
ingastúlka (manecquin) eða
hún hefur getið sér góðan
orðstír við að leika smáhlut-
verk í leikhúsi, útvarpi eða
sjónvarpi. Joan hefir lagt of-
urlítið af peningum fyrir. Hún
er glaðlynd og kjargóð, og á-
kveður að fara til Rómar og
freista gæfunnar þar.
Róm er miðdepill kvik-
myndagerðar í Evrópu. Holly-
wood hið nýja við Tibei’fljót.
Fagrar konur —
nægir peningar.
í upphafi gekk allt ágætlega.
Joan hafði haft með sér með-
mæli frá London. Innan
skamms var hún orðin með-
limur Via Veneto klíkunnar,
sem mikið þótti til kcma. í
þessari klíku voru kvikmynda-
stjörnur og aðstoðarfólk, kvik-
myndaframleiðendur og menn
sem þóttust ætla að verða það.
Fagrar konur, dulai’fullir
menn, atvinnulausir, en með
næga peninga, ríkir iðjuleys-
ingjar og' allmargir aðalsmenn,
sem höfðu þörf fyrir að skíra
Þá kvikmynd átti að „taka
upp“ í Aþenu. Þriðja atvinnutil
boðið fekk Joan frá firma, sem
kvaðst framleiða stuttar sjón-
varpskvikmyndir til sölu á
amerískum markaði.
Vikurnar liðu, án þess að til-
boð þessi yrðu annað en tilboð.
Mexikanski leikstjórinn kom
ekki til Rómaboi’gar. Fram-
leiðandi grísk-ítölsku kvik-
myndarinnar f ramleiddi ekk-
ert annað en afsakanir, og
sj ónvarpsf élagið dró allt á
langinn.
Flíkur og gripir veðsett.
En nú var Joan orðin pen-
ingalaus. Skuld hennar á hót-
elinu óx dag frá degi þótt hún
lifði eins og nirfill. Forstjóri
hctelsins er farinn að gefa
henni illt auga. Hún neyðist til
þess að selja og veðsetja skart-
gripi sína og loðkápu.
Dag nokkurn hittir hún
framleiðanda grísk-ítölsku
kvikmyndarinnar. Hann er
hennar síðasta veika von. Hún
biður hann að segja sér með
vissu hvort hún fái hið um-
ing við vínveitingaborðið
(bar) í Hótel Exelcior. En
þangað koma amerískir kvik-
myndaframleiðendur og leik-
arar. Henni var boðið á Rosati,
en þar korna rómverskir leik-
arar og aðalsmenn. Rosati er
öðru rnegin við Via Veneto.
Þ.ekktur kvikmyndafram-
leiðandi býður kenni til há-
degisverðar í hóteli úti við
vatn. Hertogi frá Sikiley býð-
ur henni til miðdegisverðar á
úti-hressingarstað. Og á eftir
fara þau í Kit-Kat-nætur-
Stella Si. Jones, t.h., sem frá
stúlku
starfa svo gætilega, að lög-
í’eglan fær enga ástæðu iil
þess að ákæra þá fyrir lögbrot.
Þær festast í netinu.
Við rnunurn skýra frá þvi
hvernig ung stúlka festist í
köngulóarnetinu. Auðvitað get-
um við ekki nefnt rétt nöfn. En
sagan, sem nú verður sög'ð, er
sönn og táknræn. Hún byggist á
viðtölum við fjórtán stúlkur
sem líkt er ástatt fyrir. Við
bindum okkur hér við alger-
lega einkennandi (typisk) frá-
sögu ungrar stúlku, er við
nefnum Joan Smith frá London.
En hún gæti engu síður heitið
Odette Dubois og verið frá
París, Eirika Múller frá Berlin,
Karen Olsen frá Kaupmanna-
höfn eða Dolores Moreno frá
Madrid.
Nú fylgjum við Joan Smith
skref eftir skref á leiðinni nið-
ur stigann, sem liggur til eyði-
leggingarinnar.
Joan er ung og fríð, söng-
skjaldarmerki sitt á nýjan hátt. talaðá hlutverk. Hann kyssir
Joan Smith var boðin hress- hana á báða vanga; horfir til
himins örvæntingarfullu augna
ráði, og svarar með afsökun-
ai’hreim í röddinni „Getið þér
nokkru sinni fyrirgefið mér
það, að hafa gleymt yður, ást-
in mín? Eg er nýkominn frá
Aþenu. Við tókum síðasta atr-
iði kvikmyndarinnar fyrir
tveim dögum.“
Sagan er hliðstæð mörgum
öðrum sögum og sýnir, að það
er ekki fyrirhafnárlaust að fá
kvikmyndahlutvei’k í Róm.
Vesalings Joan er nú fai’in
að missa kjarkinn, en hún vill
. |jekki gefast upp. Hún er of
stór upp á sig til þess að skrifa
heim og biðja um peninga eða
fara til ræðismannsins og biðja
hann að borga farið fyrir sig
til Englands. Með. einhvei’ju
móti dregur hún fram lífið þar
til einn af ' vinurn hennar úr
Via Venetoklíkunni segir, að
hann viti um atvinnu, sem hún
geti fengið í næturklúbb í
Beirút. Þar á hún að syng'ja
eða dansa. Má hún sjálf velja
það, sem hún hefir mestan á-
huga á. „Vinnan er létt og vel
launuð,“ sagði vinur Joan,
Þessi sami, hjálpsami vinur
borgaði hótelreikning hennar í
1 Róm og flugfarið til Beirút.
klúbbinn. Þar sér hún hinn Hann kvað verða samið nánar
slyttulega og útbrunna Farúk, 1 er þangað kæmi.
fýrrverandi konung Égypta- j Joan, sem nú vai’ð fegin að
lands, hvolfa í sig mörgum glös fá atvinnu og komast frá
um af appelsínusafa. En kven- Róm, þar sem hún hafði orðið
maðurinn sem með honum er 1 fyrir miklum vonbrigðum, tók
drekkur whisky og koniak. þessu boði fegins hendi.
segir í greininni, ásamt hvítri
í Beirut.
Þrjú kvikmyndatilboð.
| Joan myndi hafa getað
ihitt Pepito Pignatelli prins,
sem um skeið var trúlofaður
^hinni ameríkönsku, skapmiklu
jkonu Ivy Nichols, eða Mar-
ques Emanuel de Seta, eða
Augusto Torlonia, hertoga, ef
þeir tveir fyrstnefndu hefðu
ekki setið í fangelsi fyrir glæpi.
Á skömmum tíma fékk Jo-
an Smith þrjú tilboð um at-
vinnu, hlutverk í kvikmynd,
framleiddri á Ítalíu og í Mexi-
co. Þá mynd á að hefjast handa
um upptöku á, er leikstjórinn
kemur til Rómar. Annað hlut-
verk gat hún fengið. Var það
í kvikmynd, sem félag ítalskra
og grískra manna hugðist taka.
Neðar og neðar.
Joan varð fvrir miklum von-
brigðum, er hún kom til Líb-
anons, en það var í augum
hennar hið fyrirheitna land.
Næturklúbburinn var miklu ó-
fínni en hún hafði gert sér í
hugarlund og vinur hennar
hafði sagt henni. Það var held-
ur ekki þörf fyrir hana sem
söng- eða dansmær. Eina at-
i vinnan, sem hún gat fengið
þarna var, að skemmta gest-
unum. Það þýddi, að hún varð
að fara á milli borðana, dansa
við hvern sem hafa vildi, og'
fyrst og fremst koma herrun-
um, sem hún „skemmti11, til
þess að drekka sem mest.
Framb. á 3. síðu. . a