Vísir - 28.05.1958, Side 9

MiSv.ikudaginn 28. maí 1958
VÍSIB
foíjratö'ýtut barnama.
Tveir hcstar.
Hvað vcrður um alla hestana? 1 borgunum sjást
aðeins bílar cg í sveitinni eru notaðar dráttarvélar bæði
við að plægja og skera upp.
Þegar ég var ungur var það öðru vísi. Þá voru öll
bústörf unmn með hestum, þungum sterkum hestum,
sem drógu plógin — fram og aftur; Það var fallegt.
Eg átti emu smni heima á stórum bóndabæ. Þar
voru bæði brúkunarhestar og reiðhestar. Unga dóttirm
á bænum átti fallegasta reiðhestinn, sem var hirtur og
hans gætt og honum klappað og strokið. Og hann hafði
ekki annað að gera en að fara smáferðir með ungu,
fallegu stúlkuna. Hann fékk aldrei hálm og rudda eins
og brúkunarhestarnir. Aðeins hreina hafra — og oft
sykurmola.
Þeir eru margir, sem ekki þola veigengnina. Og það
var svo um reiðhestinn. Hann reigði sig meir og meir
og leit ekki til þeirrar hliðannnar, sem iðnu púlshest-
armr voru geymdir.
Þá var það einn dag að einum dráttarklárnum virtist
komið nóg af svo góðu. Og þegar þeir dag einn stóðu
af tilviljun hlið við hlið við vatnsþróna, sagði hann:
— Heyrðu mig. Hvermg stendur á að þú heilsar
okkur ekki lengur? Við erum þó alhr saman hestar.
í fyrstu sagði reiðhesturinn ekkert. En svo rumdi
hann á þann hátt, að ekki var hægt’að misskilja.
— Já, sagði hann, að vísu erum við aíhr hestar. En
þar er nú munur á. Þú getur víst séð að ég er af mjög
fínu kyni. £g er reiðhestur — þið hinir eruð bara púls-
hestar. Eg geri næstum ekkert en fæ samt sem áður
betra íæði og hirðmgu en aðrir. Þanmg er það nú einu
sinni.
M. C1- Æatd&rstíaa
Dráttarklárinn varð nátturlega alveg öskuvondur. En
■þar sem hann var rólegur og skapgóður, sagði hann
■bara: — Hvernig ættir þú að fá fínu, hreinu hafrana
; þína, ef við dráttarklárarnir plægðum ekki, skærum
upp og völtruðum?
Það gat reiðhesturinn ekki sagt um. Þess vegna
sagði hann ekkert. En hann hugsaði mikið um það. Og
upp frá því var hann kurteis og vingjarnlegur við hina
hestana.
Alira veðra von
Fi-amh. af 4. síðu.
þú hefur veikst þar fremra?
— Já, sem betur fór. Eg var
ekkert gefinn fyrir það að veikj
ast. En einu sinni munaði
minnstu að ég horfði upp á mann
deyja frammi á heiði.
— Hvernig atvikaðist það?
— Við vorum tveir saman við
silungsveiðar við Úlfsvatn. Þá
koma til okkar hjónaefni, sem
komu að sunnan og voru á leið
norður. Mátti ekki tæpara standa
að þau kæmu’st til okkar, því
maðurinn var þá svo heltekinn
orðinn af lungnabólgu, að hann
virtist að dauða kominn. Hann
skreiddist af hestbaki að kofa-
veggnum og lagðist þar fyrir,
treysti sér engan veginn inn í
kofann.
— Hvað gátuð þið fyrir mann
inn gert? Ekki hafið þið verið
læknar?
— Þótt hvorugur okkar veiði-
mannanna hafi nokkru sinni
fengizt við lækningar, vildi
samt svo heppilega til að við
vorum læknar i þetta skipti.
Maðurinn varð brátt
hressari.
— Eg er hættur að skilja.
— Það er von. En málum var
þannig háttað að við höfðum í
þetta skipti meðferðis lungna-
bólgumeðöl frá síra Magnúsi á
Gilsbakka, sem við ætluðum að
koma á veiðimenn norðan úr
Miðfirði, sem talið var að myndu
verða við silungsveiðar á Arnar-
vatnsheiði um svipað leyti og
við. Til þessara meðala gripum
við þarna í brýnni lífsnauðsyn
og gáfum sjúklingnum, en
bjuggum auk þess um hann eft-
ir föngum með gæruskinnum og
sæng, hituðum handa honum
bakstra og stumruðum yfir hon-
um ailan daginn. Um kvöldið
hafði hann hresst svo að hann
gat skreiðst inn í kofann af
sjálfsdáðum og þar var búið um
hann um nóttina. Morguninn
eftir var hann miklu hressari,
en hélt samt kyrru fyrir um dag-
inn. Daginn næsta á eftir héldu
þau hjónaefnin svo áfram ferð
sinni — en lífgjöfina þökkuðu
þau með því að láta fyrsta barn-
ið sitt heita í höfuðið á mér.
— Urðu aldrei slys á Arnar-
vatnsheiði í sambandi við veiði-
ferðir á þeim árum, sem þú
stundaðir þar veiðar?
— Jú einu sinni I æsku minni.
Eg var þá staddur ásamt Guð-
mundi heitnum Böðvarssyni við
Úlfsvatn. Það mun hafa verið
um 1890. Þá komu tveir menn,
Bjarni Daðason á Gilsbakka og
Sigurður Sigurðsson á Þorvalds-
stöðum til okkar i kalsaveði-i og
norðangarra, enda þótt komið
hafi verið fram í maímánuð og
báðu okkur að fara fram að Arn-
arvatni hinu stóra til þess að
slæða þar eftir líki veiðimanns,
Jóns Jónssonar frá Kalmans-
tungu, sem farizt hefði i vatninu
þá dagana næstu áður. En veð-
ur var þá svo hvasst og vont að
við töldum með öllu þýðingar-
laust að fara og fórum ekki.
Lá lengi í kalsárum.
-— Hvernig vikli þetta slys til?
— Það höfðu tveir menn verið
sendir, Jón þessi frá Kalmans-
tungu og Ólafur Hannesson írá
Húsafelli, til veiða i Arnarvatni
stóra. Lögðu þeir á valtri smá-
kænu út á vatnio að vitja neta,
en hvessti mjög á þá svo bátn-
um hvolfdi. Jón sökk en Ólafur
náði taki á bátnum og barst með
honum til lands, þá nær dauða
en lífi af lculda, enda, frost og
nepjukuldi. Var hann svo dof-
inn af kulda þegar har.n loks
kom að landi að hann gat ekki
gengið og varð að skríða til
hestsins sins. Komst hann við
illan leik til byggða og lá lengi
sumars í sárum, en náði sér úr
þvi og varð jafngóður aftur.
— En líkið. Fannst það?
— Löngu seinna. Ástríði á
,Húsafelli dreymdi um sumarið
[að hún sæi líkið i vatninu og
(voru þá menn sendir strax til
þess að leita að þvi Reyndist
þetta rétt þvi líkið flaut uppi
þegar fram eftir kom.
Þ.
Melri kröfur ger&ar tii veiur-
fræSinga á þotuöEdinni
Alþjóðaveðurfræðistofnunin hefir
gert mikið gagn.
All)jóðastofnunin — W M O —
liefir undanfarið haldið ársfund
sinn í Genf, þar sem veðurfræð-
ingar frá fjöhfa þjóðum liafa
þingað lun framtíð stofnunarinn-
ar og samvinnu þjóðanna í veð-
urf ræðiran nsóknum.
Meðal þeirra mála, sem efst
voru á baugi á ráðstefnunni, var
á hvern hátt væri hægt að star'f-
' rækja áfram sérstofnun þá, sem
j sett var upp i Genf í tilefni af
jarðfræðirannsóknarárinu og þar
sem veðurfræðilýsingar frá öll-
Það er munur. 3.
Og svo kom gömul kona
út á engið og skar með
hnífstubb knng um rótina
á bióminu og tók svo blóm-
ið upp. Sumar ræturnar
ætíaði hún að nota til að
búa sér tii kaffi úr cg aðrar
ætlaði hún að selja lyfsal-
anum. ,,Fegurðm er samt
ærðri,“
sagði
eplatrés-
greinin. „Aðeins hmir út-
völdu komast í ríki fegurð-
arinnar/ 1 Og það kom fólk
'inn í stofuna og hin unga
Jgreifafrú kom með blóm,
(eða hvað það nú var. Hún
bar það svo gætilega að
greininni fannst nóg urm
því svo varlega haíði hún
aldrei verið borin. Þetta
var þá blómkrónan afi
biðukollu, sem sagt gulur,
fallegur fífill. Það var þá
þetta, sem unga frúin bar
svona gætilega. „Nei, sjáið
hvað guð hefur gert þetta
blóm fagurt,“ sagði hún,
„ég ætla að mála það með
eplatrésgreimnni, því öll-
um finnst hún vera svo
falleg,. en guð hefur líka
gefið þessu blómi sérstæða
fegurð á vissan hátt. Bæði
eru þau fögur og tilheyra
ríki feðurðarinnar. Sólar-
geislinn kyssti þetta fátæka
blóm og hún kyssti líka
greinma og það var rétt
eins og blöð hennar roðn-
uðu við koss sólarinnar.
um heiminum eru samræmdai'.
Upphaflega var svo til ætlast að
þessi stofnun starfaði aðeins í
18 mánuði, eða á meðan á al-
þjóðarannsókiium í jarðfræði er
haldið áfram, en nú er sýnt að
þessi stofnun hefir gert svo mik-
ið gagn, að veðurfræðingar vilja
fyrir hvern mun. halda stofnun-
inni áfram.
Einnig tók ráðstefnan til með-
ferðar ýms tæknileg atriði í veð-
urfræðiefnum. T. d. var á það
bent, að á öld þrýstiloítsflugvéla
yrðu gerðar meiri kröfur til veð-
urfræðinnar og veðurfræðiþjón-
ustunnar en nokkru s.inni fyr.
Þá var til umræðu kjarnorka
og veðuríræðivisindi og hvaða
hlutdeild W M O skyldi eiga í
tæknilegri aðstoð á veðurfræði-
sviðinu, sem Sameinuðu þjóðirn-
' ar gangast fyrir til vanyrktu
landanna. Loks var rætt um
nauðsyn þess, að stófnunin fengi
eigið þak yfir höfuðið og að
byggja þyríti skrífstoícthús fyr-
ir W. M O i ;Genf.
Ráðstefnunni stjórnaði André
Viautj sem er. forseti IV M O.
Hann er yfirmaður frönsku veð-
urstofunnar.
Færeyskur landhelgis-
brjótur dæmd&sr.
S.I. þriðjudág var færeysk
skúta tekin í landheigi undan
Meðallandi.
Var farið með hana til Vest-
mannaeyja, þar sem dómur var
lcveðinn upp yfir skipstjóran-
um á föstudaginn. Hlaut hann.
7,400 króna sekt. Skip þetta
heitir Havfarið. ftl'lí