Alþýðublaðið - 06.03.1958, Side 5

allfc fas, limaburðir, áhugi og hér að -nauðsynjalausu hin ég enn átí þess kost að sjá

lllll
'
-1 «
■ :••••■•• ,•
-• v.
IsMNMi
MH

i i
lliilli
filpill
iSllSilIi

'
<«•-.* «' * *'■
■rrt'J -■•:■ ■' *K
<«* ■><}
:iiíÍ;S>MÍív>

mmm
.: *
Éffgfpt

piæSí.if:
SHP
llIÉglí
'siMM

wMk
Fimmtuíiagiir' 6. rnarz 1953;
UþrSsblaSif
ÞAÐ ER ekki beinlínis hroil-
laust, að eiga framundan férða-
lög hér með Iestum og áætluií-;
ar bíímö., því að hér þarf. auð
vitað allí að ganga eftir fastri
lítt hreyfanlegri áætlun. þó a(
anáske skakki 1—2 mínútuiE
mest um farartíma Iesta, ef eití
.hvað óvænt hefur skeð.
AS vísu er mér ekkert ti1
trafala að mæta réttstundis, er
það er meira en auðvelt af
yerða miður sín í allri þeirr’
þvögu og asa, sem' einkennh
'brautars: öðvar hér. Bót í máJ
<er, að alls staðar eru upplýs
Sngamiðstöðvar, sem yfirieit
er óhætt að treysta. Það kor
þó fyrir í Grand Central í Nev
York, að ég fékk skakkar upp
lýsingar um hvaða hlið ég ætt
að ganga til þess að ná í rétt-
lest, en var réttur af af hugui
sömum lestarþjóni, sem éf
spurði til vegar og eítir nokk-
urt þiark frá minni hálfu, fór
ég að ráðum. hans og gafst vei.
ÞaS var ágætur maður.
MEÐ NUNNU í FANGINU.
: Annars er svo næst að velja
sér vagn og sæti og nú verður
að gæta þess að það sé reyk-
íngávagn, ef maður vill iðka
jbann ósóma. Sarnt er þetta
ekki mjög strangt, og víðasí
ekki alvarlegra en svo, að vagn
ínn er^ hólfaður að nokkru í
miðju. í öðrum enda er tilkynnt
ao reykingar séu bannaðar, en
í Mnum að þar séu leyfðar,
Sivort tveggia með stóru letii,
■og veit maður auðvitað ekki
,'hvorum cndanum á að trúa og
Iiagar sér svo eftir því sem aðr-
:ir gera. „Þegar þú ert í Róm,
skaltu haga þér eins og Róm-
verji“, er gamalt og gott heii-
xæoi. Ferðalag með lestum er
ahnars fremur tilbreytinga-
snautt, en bó koma stundum
fyrir brosleg s,tvík. Ég hafði
komið mér. fvrir aftast í vagni,
h.vekktur á kæfandi hita í fyrri
férð bar sem ég sat nálægt
rmiðju. Sætin sneru baki að hlið
. ium vagnsíns. Gagnvart mér
fsi,tu saman brír hermenn, frá
'laridher,- flugher og flota, hafa
eflaust verið að fara heim í
leyfi, bví að beir voru ofsakátir
<og höfðu töluvert um sig. Rétt
áður en lestin tók að hreyfast
komu tvær nunnur inn í vagn-
Snn og lestarbiónn var að taka
við farmiðum beirra. Eg var að
igöna út um gluggann, horfði
Mlfvegis um öxl, þegar lestin
.hnvkktist af stað óvenju hart
<og nú skeði margt samstundis.
fann að hlammazt var í
Æahgið á mér og um leíð var
S’ekið uno skaðræðishljóð. Mér
var auðvitað fyrir að taka bví
tveim höndum, sem mér bætt-
5sf, og barna sat ég allt í einu
«og hélt titan um nunnu! Bæna-
íbókin hennar og eitthvert smá-
dót trillaði eftir gólfinu 02' full-
trúar hersins bustu til og iíndu
Hipp. Nú veit ég að nunna bvð-
Ír „sú sem ekkí má“ og senni-
lega haíur betta verið eitt af
jþví sem ekki mátti, þvi að hún
œtóð upn s'kiótt og vorum við
‘íbæði revnslunní ríkari, óveniu
3egri revnslu. Síðar var ekkí
laust við að hermennimir
areyndu til að stríða mér á hos.su
sevintvri, en ég bara snurði bá
að því hver heirra gæti stært
æíg af bví að hafa seíið meo ou
Ihaidið utan um nunnu og við
jþað þögnuðu þeir.
PCA'ÍFARINN.
Á annarxi stöð frá kom inn
3 v.agninn virðulegur. kaþólsk-
soi prestur og settist í, næst
Siæsta. ssetí við mig, það.eína.
©em autt var í bili í vagninum.
bpnaði bænabók og fór að íesg.
pjéstarbiónninn kom og krafði
tim farmiðann og nú fór bless-
©'ðui’ présrturinn að þukla sig
.Fja'mvatn í Vermont.
A, Siaurió
r
Ur vesturíör - IV.
utan og þreífa í vösum, rjóðari
pg rjóoari efíir því sem lengur
leið og rniðrnn kom ekki í Ijós.
Ég var orðinn hárviss um bað
með sjálfum mér, að hann hefði
haft buxnaskipti rétt áður en
hann íór og auðvitað gleymt
farmiðanum í buxnavasanum
heima. Lestarþjónninn átti bágt
með að skýla brosi, þrátt fyrir
alla viðleitni til að sýnast yirðu-
legur. .,En þegar neyðin er-
stærst er hjálpin næst“, og allt
í einu datt miðinn innan úr
bænabókinni, sem hann auð-
vitað. hafði ekki leiíað í. Menn
önduðu léttara og nú var allt
í stakasfca lagi. - •
I þsssari sömu ferð kom enn
fyrir einkennilegt atvik. Ég var
að skipta um lest og rogast með
mína þungu tösku. að vagnin-
um, þegar skyndilega kom í
flasio á mér, að mér fannst,
minn gamii vinur Jón Þórðar-
son húsasaníðameistari a Akri
heima. Mér vafð. svo hverft yið,
að ég snarstanzaði, og hann
veitti þ\d eftírtekt og gaf sig á
tal við mig. Ég sagði honum á-
stæðuna, en þetta reyndist vera
lestarstjórinn í lestinni, sem ég
var að fara með. Þetta varð til
þess að hann kom til mín til
þess að spjalla, þegar farmiðar
höfðu verið afgfeiddir. Ég gat
ekki annað en. undrazt, því að
glað\’ærð var svo nauðalíkt, að
þar virtist ekki skakká neinu,
nema málinu. Segi menn svo
að tvífar&r séu hrein skröksaga!
FAREB' UM VEK-MONT.
Ég hef nú vefið að íerðast
um Vermont og mest í áætlun-
áfbílum undanfarna daga, að-
allega m.eð Greyhound, grá.-
.hundunum, sem hafa áætlunar
ferðir hér á flestum langleið-
um. Þeir eru stórir, þægiiegir
og bjartir og bifreiðastjórarn-
ir úrvalsmenn, langæfðir í ör-
ugguní akstri. Ýfirleitt röskir,
kurtsisir og þægilegir í við-
máti. Samt get ég ekki fundið,
að ísl. biifreiðastjórar geti neitt
af þeim lært, utan það þá, að
tala ekki við farþegana ef vagn
ínn er á hreyfíngu, og víst er
urn það, að vegirnir eru ólíkt
betri hér en heima, svo að vel
má fullyrða að okkar menn i
sömu stétt séu alis ekki ósnjall
ari, nema síðúr sé í öruggum
akstri.
Hér eru vegix annað hvort
steyptir eða malbikaðir og af-
burða veT merktir. Ökuslysin
hér eru áreiðanlega ekki þvi að
kenna, að vegayfirvöldin láti
fyrirfarast að ániinna vegfar-
ciidur um alla varúð. Frábrugð
in hér er og vegalagningín að
brúnum, því að. hvergi sézt'
fræga Z. sern einkennir ís-
lenzka vegaiagningu, og gárung
arnir töldu fangamark fyrrvt r-
aitdi vegamálastjóra. Hér er
snjór yfir öliu, alldjúpur en
sézt varla ef horft er yfir land-
ið af hæðum, svo þéttur er skóg
urinn.. Skógurinn er eflaust fag
ur yfir að líta að vcri, sumri
og hausti, en nú stendur harm
lauflaus og réttir sínar krækl-
óiíu kjúkur í átt til himins.
Armars jafnar hann furðulega
mishæðir, ef horft er lengra til.
Fjöll og hálsar verða ávöl og
skortir þennan hreínskorna tign
arsvip, sem íjöllin heima þera
rneð sínum kuldalega virðuleik
að vetrarlagi. Skógarnir í Ver-
mc-nt gefa íbúum ríkisíns hins
vegar drjúgar tekjur og þess er
vel gætí, að ganga ekki um of
á stofninn. Mest dálæti hafa í-
búarnir á Mapte-trénu, sem
bæði gefur af sér sæta kvoðu
að vorlagi og notað er í sýróp
og sykur og er auk þess úrvals
Iiarðviður til hnsgagnagei'ðar
og í parkettgólf. Maple sýrópið,
sykurinn og .svo ostar eru ber-
sýnilega stolt Vermontbúa, ef
clæma á aí auglýsingum1 með
fram vegum. Aðrar viðartegund
ir eru helzt notaðar í txámauk,
pappír 'og þilplötur. Hér< er
gey simikil n autgr ipprækt og
eflaust, í góð.u lagi,.en ekki hef
■njólkurbú. Tala þeirra er þó
egio er mér tjáð og til fyrir-
íyndar um meðferð alla. Er ég
.ieira en fús til að trúa þv£
ftir reynsl.u af afurðunum.
I SLÓÐUM SÍÐASTA
fOHIKANANS.
Frá Vermont liggur leiðin
•estur í Nev/ York ríki til smá-
iæjar, sem nefnist Orneonta.
’ar eru um 13 þúsund íbúar er
iér tjáð og víðkunnur skóla-
■ær. Þetta er í svonefndu Cat-
ibill héraði. Hafi ég yfirgefið
íjólk og osta í Vermont, þá er
etta að fara úr öskunni í eld-
m, því að héraðið er r.efnt
ijólkurbúr New York borgar,
g skal þurfa nokkuð til að
íetta allan þann grúa þar.
.andslag hér er svipaö og í.
'ermpnt gnægð trjáa, en hér
ier minna á Mapletrénu, þó
. þess gæti nokku.ð og afurða.
jþess. í þessu héraði og skammt.
jfrá Oneonta er víðfrægur base-..
i ball leikvangur, en base-ball er
; mjög iðkaður leikur hér vestra,
jeins konar þjóðaríþrótt, en ekki
kann ég skil á því frekar. Hins
er vert að geta að þessi base-
ball leikvangur er í borg, sem
heitir Cooperstown beinlínis á
slóðum síðasta Mohikanans og
nú er foryitni mín vakin, ekki
síður fyrir þá sök, að í Coopers
íown er að finna míirjasafn frá
tíð landnemanna.
En nú er eins og veðurguð-
irnir h.afi ákveðið að sýna mér
það, að sitthvað er áætlun og
framkvæmd, því að einmitt dag ,
ana, sem ég ætlaði að nota til
að skoða með eigin augum bak
svið Indíánasagna Coopers
geisar ósvikinn hríðarbvlur,
bæði snjókoma og þéttingsskaf
hríð. Vegir tepptir, nema aðal
brautir og því hlýt ég að halda
ksa-ru fyr-ir. Krakkarnir í heima
vistinni, bar sern ég dvel og
vissu urn ferðaáætlun mína,
nota óspart tækifærið til þesjs
að hugga mig með því að nú
muni ég kannast við veðurfar-
ið og fínnast ég vera heima.
Ég reyni að bera mig vel og
segja þeim, að svona hríðargarg
væri ekki látið standa _ í vegi
fyrir ferðum heima á íslandi,
sem líka er, eða öllu heldur var
satt. Þegar allt kemur til alls
sé ég heldur ekki ástæðu til a.5
sýta. Ég veit að „oft eru krögg-
ur í vetrarferð“, eins og kariinn
eða kerlingin sögðu. svo að mað
ur noti orðfæri þjóðkunns.
stjórnmálamanns heima, þegar
hann þykist þurfa að vitna í ís-
lenzkar bókmenntir rnáli sínu.
til stuðnings.
Hér er líka ýmislegt til aí-
breyingar um þessa helgi. Með-
al annars dansleikur, sem end-
ar á því að dansað er „roek ’n
rolT'. Þá kemur nú fjör í tusk-
urnar. Hijómsveitm hamast.
."'ins og upptrekt- væri. S'tert-
’undið hár kvennanna hvirfl-
st, rétt eins og í frásögunní
•ömlu um faldafeyki þar sem
'aldar kvennanna stigu tryllt-
m dans yfir höfðum eigend-
■nna. Karlar og konur þreyta
ssihraðan dansinn pg baða úí
'llum öngum i hamrömum
kiálfta við bungan dyn frum-
’kógarins í eigín blóði, — Svo
'»mur allt í einú steinhljóð. —-
Tljómsveitin tekur saman fögg
ur sínar og fer við hyllingar-
n og lóí'aták dansfólksins. —•
ðansleiknum er lokið, og þetta
ar endahnúturinn, bundinn á.
’æfiiegum tíma, eins og euda-
nútar ciga að vera. ‘
'ELDUR VASAHNiFUR.
Næsti dagur rennur upp heif
Mr og fagur, eins og vera beh,.
■egar heppinn ferðalangur þanf 1
i að halda og nú Iiggur leiðiá
Frá Buffolo í New York-fylki.
FramhaM á 8. síðu.