Forvitin rauð - 01.05.1973, Síða 2

Vafalaust rnunu margir hrökkva við að sjá svona
fyrirsögn. Það er líka það, sem ég ætlast til.
Við þurfum stundum að hrökkva við til að vakna
og sjá hvar við stöndum. Eða hver vill mót-
mæla því, að það sé þrældómur að stauida í
erfiðisvinnu frá kl.8 að morgni til kl. 11 að
kvöldi dag eftir dag og jafnvel vikum saman,
fyrir utan heimilisstörfin, sem biða svo heima.
Eitt hefur sérstaklega vakið athygli mína í
sambandi við veru mina i frystihúsi. Það er
samtakaleysið. Á ég þar við, hve erfitt er að
fá konur til að standa saman um mál, sem þeim
virðist þó öllum vera ljóst að horfa til bóta.
>að vantar sem sé ekki, að margar góðar hug-
myndir koma fram til úrbóta á ýmsum sviðum.
En oftast er það sama sagan, ef eitthvað á
að gera i málinu, þá fer litið fyrir stuðningi
við málstaðinn, þótt áhuginn virðist ærinn i
kaffitimum.
Ekki má skilja orð min svo, að ég áliti að
stuðla eigi að múgæsingum á vinnustað.
Ekkert er fjær mér. Ég held þvert á móti,
að það að koma þessum hugmyndum um úrbætur og
aðfinnslum á réttan stað rrtyndi stórbæta andrúms-
loftið á vinnustað i stað þess, að þetta nöldur
i barm sér, jafnvel árum saman, eyðileggur
allan félagsanda meðal fólksins. Af þessu
úti, þegar þar við bætist svo óviss atvinna.
Nei, ástandið er Í raun og veru þannig að
tæpast mun borga sig fyrir konu, sem hefur
litil börn á framfæri sinu að vinna úti,
hafi hún ekki ömmu á lager.
Nú mun einhver segja sem svo: "Þetta er allt í
lagi, konain á bara að vera heima og hugsa um
börnin sin. Mikið rétt, þetta er einnig min
persónulega skoðun. >að væri æskilegast.
En hvað um þær konur, sem af einhverjum ástæðum
Þurfa að vinna úti frá börnunum? Eiga þær að
segja sig á bæinn? Og hvað um frystihúsin?
Á að loka þeim eða hvað?
Nei, hér verður eitthvað að gera og það fljótt.
Væri ekki tímabært að ræða um mötuneyti og barna-
gæzlu i sambandi við vinnustaðina, svo að þessar
konur geti þó að minnsta kosti verið rólegar við
vinnu sina, i stað þess að lifa i sifelldum ótta
um,að eitthvað komi nú fyrir heima. Nóg er nú
álagið samt, þegar vinnan er mest.
aðgerðarlausa nöldri leiðir svo það, að flest
er í sömu gömlu skorðunum, enda þótt allir eða
allflestir séu óánægðir. Slikt getur ábyggi-
lega leitt af sér ýmislegt, svo sem magasár
og taugatruflanir, með tið og tíma. >að er
hrein furða hvað við látum bjóða okkur oft á
tiðum, þessar "ishúskerlingar", sem svo eru
nefndar.
Og hvernig er það, er ekki hægt að hagræða betur
námsskrá skólanna, svo að þær, sem eiga stálpuð
börn, geti látið þau gæta þeirra yngri t.d. hálfan
dag. >arf endilega að dreifa svo timtinum á allan
daginn, að ekki sé nokkur leið að hafa nokkra stoð
af þessum hálffullorðnu unglingum.
Eða er það kannski komið úr tizku að áliti fræðslu-
En hverjir eru það sem halda uppi ishúsum
landsins? Jú, það ertun við. En hvað gera
bæjaryfirvöld og aðrir til að koma til móts við
okkur? Ekkert. Hér t.d. er ástandið þannig
að nærri ógerlegt er að koma barni á dagheimili,
og enda þótt það takist, þá er ekki öll sagan
sögð. Hér kostar það 2.600 krónur að hafa barn
á dagheimili hálfan daginn og geta þá allir
séð, hve arðvænlegt það er fyrir konu að'vinna
yfirvalda að þau eldri gæti yngri systkina sinna?
Er það kannski álitið aukaatriði, að ætlast til
þess, að næst þegar kakan verður skorin á því
Styrkjakoti, sem þjóðarbúið er í dag, verði munað
eftir okkur og eitthvað gert af hálfu ráðamanna
til að bæta aðstöðu okkarj
Og svo vil ég vekja hér athygli á einkennilegri
hefð, sem virðist ríkjandi. Sem sé, að þegar
lítil vinna er, eða réttara sagt lítið hráefni

AKRANES