Alþýðublaðið - 17.04.1958, Blaðsíða 4

A 1 1» ý 3 u b 1 a 3 i 3
Fimmtudagur 17. apríl 1958
verr MG
RÍKISSTJÓRNIN og fcing-
flokkarnir hafa undanfarið set-
ið á fundum til þess að finna
tausn á fjárhagsvandamálunum.
JÞannig hefur þetta verið um
langart' aldur. Áður en núver-
nndi stjórn tók við voru sífelld
verkföll og helztu atvinnuvegir
þjóðarinnar stöðvuðust tímnn-
um saman. Þetta breyttist við
tilkonau núverandi stjórnar. en
vandrseðin í efnahagsmálunum
sjálíum liéldu áfram.
ÞAÐ er engin furða. Sjúkdcm
urinn er gamall, mjög gamall.
Hann hefur gersýkt allt f jármála
kerfið neðan úr grunni og upp
í turn. Enginn einn flokkur er
sýkn saka. Þeir eiga allir sók,
og ekki sízt núverandi stjórn-
arandstöðuflokkur. Og flokkarn
ir eiga ekki einir sök, heldur
þjóðin öll, hver einasta stétt,
nema fátækasti hluti alþýðunn-
-ar, sem ekki hefur haft til hnífs
og skeiðar á liðnum veltiárum.
Hann er ekki hægt að kreíja.
'Undanfarin ár hefur sú stað-
reynd blasað við, að reynslan
væri að sýna hvort við íslend-
ingar kunnum að stjórna okkur
sjálfir. Margir eru farnir að ef-
ast um það.
ENN EITT stórslysið hefur átt
sér stað hjá Strætisvögnum
• Reykjavíkur. Kona varð í fyrra-
dág undir afturhjóli strætis-
vagns, er hún hafði stigið út úr
honum, og af frásögnum blaöa
mú, er ekki annað að sjá en að
Hverjir eiga sök?
Hverjir eru sýknir
Sjúkdómurinn er gamall
og hefur grafið um sig
Slysin við strætisvagnana.
Rannsóknar er þörf nú
þegar.
aðeins eftir Ijósmerki frammi í
borði sínu hvort hurðinni hef-
ur verið haliað aftur. Ef ljós-
me.rki kemur ekki skellir hann
hurðinni aftur sjálfur.
ÞEGAB þannig er farið að.
ber það við að maður er að visu
koininn út, en pilsfaldur eða
kápulaf getur haía orðið milíi
stafs og hurðar og ef bíllinn er
stiax tekinn sí stað þá kxppir
hann farþeganum með sér, skell
ir honum í gíituna — og þaonig
veröa slysiu. I'iestir farþegar —
og allir vagustjórar kannast vel
vlð það, að siysum hefur á sið-
asta augnabiiki verið forðað með
hropum cg kóllum, en þó aé-
eins þegar tekið er eftir.
hún hafi fest pils sitt eða kápu
laf milli stafs og hurðar og
slengzt í götuna og þannig oco-
ið undir vagnir.um. Þetta eru að
minnsta kosti fyrstu fregnirnar
af þessu slysi, sem blöðin hafa
birt, en rannsókn mun ekki
hafa íarið fram.
SLYS með þessum hætti eru
orðin ákaflega tíð og verður nú
að hefja nákvæma athugun á
því hvernig hægt sé að verjast
þeim. Ég hef hvað eftir annað
tekið eftir því, að við slysum
hefur legið með þessum hætti og
ferðast ég þó mjög lítið með
strætisvögnum. Vagnstjórinn get
ur, ekki séð hvernig ástatt er
þegar farþegar stíga út úr vagni
hans að aflanverðu. Hann íer
ÉG ER ekki tilbúinn að korna
með tillögur til úrlausnar á
þessu vandamáli, en þeir, sem
stjórna vögnunum og eru því
öllum hnútum kunnugir, ættu að
geta borið fram tillögur til
lausnar á því. Það hlýtur öllum
að vera Ijóst, að við svo búið
má ekki standa. Við verðum að
finna ráð. Ef ekki tekst að taka
upp nýjan útbúnað við vagnana,
þá verða strætisvagnarnir að
ráða ungar stúlkur til þess að
vera til eftirlits, stjórna sölu
korta og farseðla, loka hurðum
og svo framvegis. Vitanlega
veldur þetta útgjaldaaukningu
hjá strætisvögnunum, en um þoð
má ekki hugsa þegar mannslífin
eru í veði.
Ilannes á liorninu.
MARGIR hér á landi kannast
'við franska rithcfundinn Georg
es Simenon. Hafa nokkrar sög-
ur hans birzt í íslenzkum þýð-
ingum og ein saga hans hefur
verið fíutt í útvarpi. Flestar
bækur Simenon eru leynilög-
reglusöguj- og aðalsöguhetjan í
'þeim, lögreglumaðurinn Mai-
gret, er nær því jafn frægur
eg Sherlock Holmes var á sinni
tíð. En Simenon hefur einnig
• skrifað fjölda bóka, sem ekki
fjaila um afbrot eða störf leyni-
jögreglumanna. André Gide
sagði eitt sinn að Simenon
væri einn snja'llasti nútimarit-
höfundur franskur, og annar
þekktur bókmenntafræðingur,
Ándré Thérive, segir: Simenon
er mikill irithöfundur. Gófur
Jhans og hæfni eru frábær,
Simenon er 54 ára að aidri,
og hefur saman sett rumlega
ijögur hundruð bækur. Vinnu-
prek hans er gífurlegt og hann
skipuleggur starf sitt frábær-
iega vel. -
Hann er fæddur í Balgiu og
gerðist blaðamaður á unga aldri
í Liége. Sautján ára gamali gaf
áisnn út fyrstu bók sínn, en
hún vakti enga athygli. A þess-
um árum eftjr heimsstyrjöld-
Ina fyrri ríkti mikil uppiaus.i
á öllum sviðum. Simenon um-
gekkst á þessum árum ýmsa
listamenn og jafnvel losaralýð
og nokkrir vinir hans drvgöu
síðar hryllilega glæpi. Höfðu
þessi ár mikil áhrif á rithöfund
.arferil Simenon og oilu miklu
um val verkefna hans.
f'iestar sögur Simenon gerast
í París. Hefur hann lýst borg-
ínni á ógleymanlegan hátt, og
óvíst hvort aðrir ritJhöfundar
hafa þar gert betur. Og þar
-fann hann fyrirmyndina að Mai
^ret, hinum síreykjandi, he.im-
Georges Simenon.
spekilega þenkjandi levnilög-
reglumanni. Það er ekki hraði
og sþenna hinna ytri atburða,
sem einkennir glæpasögur
Simenon, heldur hin sálfræði-
lega skýring og lausn atburða-
flækjunnar. Það er sáiarlíf
glæpamannsins, sem rannsakað
er og krufið til mergjar, ekki
sjólf glæpaframkvæmdin. Og
Maigret reynir fyrst að gera sér
grein fyrir hvaða hvatir iiggja
að baki glæpnum, en gefur
,,sporum“ Jitla athygli.
Simenon neyddist til að flýja
Frakkland á stríð&árunum. Sett
ist hann að í Bandariíkjunum,
en af þeim fjölda bóka. sem
hann ritaði þar vestra, gerðist
aðeins ein í Ameríku. Hinar
geirast allar í Evrópu, meðai
annars hin fræga skáldsaga „Ó-
breinn snjór,“ sem talin er ein
snjallasta saga um hernáin Þjóð
verja, sem rituð hefur verið.
Sirnenon býr nú í Suður-
Frakklandi og einbeitir sér að

starfi sínu. Nýlega birtist langt
viðta lvið hann í vikublaoinu
L’Express í París, þar segir
hann meðal annars:
— Ég skrifa á morgnana £rá
hálf sjö til hálf tíu. Fer alltaf
á fætur klukkan sex, drekk
einn kaffibolla og laisi mig síð-
an inni á skrifstofunni. Á mín-
útunni hálf tíu hætti ég að
pikka á ritvélina, og vinn ekk-
ert það sem eítir er dagsins.
Ég geng út með krakkana
mína, hugsa og hef það ggtt.
Ég skrifa 30 vélritaðar síður
á dag og eftir 9 daga er sagan
tilbúin. En ég verö að Ikrifa
eitthvað á hverjum einasta
degi, annars líður mér illa. Þeg-
ar sögu er lokið tek ég mér 4—
5 daga frí, og fer oftast til
London, þar kann ég vel við
mig. Eftir fríið les ég söguna
vándlega yfir og strika allt,
sem óþarft er út úr, öll óþörf
lýsingarorð, atviksorð og eink-
um allt, sem er „bókmennta-
legt“, allar „snjallar og fægð-
ar“ setningar. —•
Persónur Simenons eíga sér
allar fyrirmyndir. Hann lýsir
fólki, sem hann þekkir eða
reksf á af tilviljun.
— Ég veit ekki, segir hann,
hversvegna persónur mínar tala
og aðhafast eins og þær gera,
— lesandinn verður að finna
það út sjálfur.
Simienon kveðst ekk_i hafa
náð þvf takmarki, sem bann
hefur sett. Hann dreymir um
að lýsa manneskjunni' í allri
sinni nekt og hjálparvana að-
stöðu í óvinveittum og dular-
fullum heimi. En rnargir munu
álíta að honum hafj flestum bet
ur tekizt að lýsa og skilgreina
sálar.lífi hins hrjáða flótt-a-
manns í myrkviði stórborgar-
innar.
Uppboð
Opihbert uppboð verður haldið í vörugeymslu Eim-
skipafélags íslands hf. í Haga, hér í bænum, föstudag-
inn 25. n.k. M. L30 e. h.
Seldar verða eftir beiðni féla«sins ýmsar gamlar vör-
ur, er liggja á vörugeymslum þess, til lúkningar
geymslukostnaði o. fl.
Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Borgarfógetinn í Reykjavík.
Breiar og vopn
Framhald af 6. siðu.
frá Lundúnum til kjarnorku-
versins í Aldermaston vita á-
hrifalaus. Það voru ekki nenia
tæp fimm hundruð manna sem
gengu alla leið, en lokaatriðið
var það að þátttakendur gerðu
tilraun til að velta hátalara-
bifreið, vegna gagnáróðurs.
Á annan í páskum felldi fé-
lag verzlunarmanna, sem venju
lega er talið vinstrisinnað, með
miklumi meirihluta þá tillögu að
Bretar legðu niður kjarnorku-
vígbúnað en samþykktu yfirlýs
ingu flokksstjórnarinnar og al-
þýðusambandsins.
Það var því með eftirþanka
og ábyrgðarkennd sem aimenn-
íngur á Bretlandi tók afstöðu
t.ii þeirrar yfiriýsingar Rrúst-
jovs að Rússar myndu ekki
framkvæma frekari kjarnorku-
tllraunir fyr.r en Bandaríkja-
menn hefðu lokið þeim, sem
þeir hefðu í undirbúningi, sem
kjarnorkutilraún, málinu alger
lega óviðikomandi, enda þótt
öngJþyeiti það sem íilkynhingm
vakti í New York vekti eins
og venjulega meinfýsi Bretans.
Það mátti einnig kallast óvenju
legur klaufaskapur af -Krústjov
að hanh skyldi einmi'tt velja
þann tíma til þess að birta á-
skorun sína er öl! úrkoma á
Vesturlöndum var sem geisla-
virkust eftir kjarnorkutilraun-
ir Rússa.
Jafnvel þótt enn sé ríkjandi
nokkur kvíði í sambandi við
heilsutjón af geislavirkunum er
krafa Breta um frestim tilrauna
fyrst og frernst talin viðleitni
tij að koma í veg fyrir að fleiri
lönd en þegar er or'ðið hefji
framleiðslu kjarnorkuvopna. —
Enda þótt siegja megi að Bretar
gangi þarna á undan með góðu
eftirdæmi, kvíða þejr því senni-
lega meira en bæðl Rússar og
Bandaríkjamenn að fleiri þjóð-
ir taki upp slíka framleiðslu,
og geti þannig orðið hlutgeng-
ar hvað það snertir að sprengja
jarðhnöttinn sundur ef í það
fer.
Brezka stjórnin leynir því
ekki að hún sé þvi andvíg að
Þjóðverjar búist kjarnorku-
vopnum, og n-ú hefur alþýðu-
flokkurinn krafizt þess að
Stóra-Ðretland teggisi gegn
þeirri ákvörðun í Nato-ráðinu,
að minnsta kosti þangað til
fundi æðstu manna er lokið.
Almenningur á Vestur-Þýzka-
landi er því einnig mótfallinn,
en þess er ekki að vænta að
Adenaue.r fáist til að láta fram
fara þjóðaratkvæði um málið.
Og enda þótt A.-bandalagici
veiti samþykki sitt til að kjarn-
orkuvopn verði send þangað
koma McMahonlögin sennilega
í veg fyrir að Bandaríkjamenn
megi fá Þjóðverjum slík vopn
i beint í hendur. Því er ólíklegt
að Vestur-Þjóðverjar ráði sjálf-
ir yfir kjarnorkuvopnum sínum
fyrr en þeir geta fengið þau
frá Frökkum.
Heyrzt hefur að enda þótt
Frakkar hafi nú nóg aí plúton-
íum þá gangi frönskum vísinda
mönnum ekki eins vel fram-
leiðslan og franska stjórnia
kýs. En jafnvel þótt það verðí
fremur ár en mánuðir þangað
til Frakkar eru lika orðnir
kjarnorkuvekíi, er fresturinn
of skammur til að snúa við á
þeirri pólitísku þróunarbraut,
sem virðist ætla að gera A.«
bsfidala.'jið að Kjarnarkuein-
okun.
Bretar hneigjast æ meir að
þeirri skoðun að heillavænleg-
ast muni að koma á afvopnun-
imni stig af stigi. Er.da þótfc
brezka stjórnin sé þar h'iédræg
ari en alþýðuflokkurinn hefur
hún samt sent bandarnönnum!
símum tillögur, sem orðið gretu
til að draga úr vígbúnaði í Mið-
Evrópu, en því miður viröast
þeir, sem mestu ráða í A.-banda
laginu, ekki enn taka þær til-
lögur alvarlega.
---—|
Haídjúpin
Framhald af 6. síðn.
indamenn á tíu skipum í þeim
leiðangri. Auk þess verði all-
margir vísindanemar með í
ferðinni, og verður þar farið
að tillögum og áætlunum UN-
ESCO. Einkum verður leitazí
við að fá til þátttöku unga
námsmenn úr löndum, sem
enn eru skammt á veg komira
hvað hafrannsóknir snertir, og
verði starf þeirra miðað við
að þeir geti unnið fiskveiðum
heima fyrir sem mest gagn á
eftir. Er mú í mörgum löndum
skortur á hæifum vísindamönn-
um á því sviði og dregur það
mjög úr framförum í vei'ði-
tækni og aukningu bátaflotans.
I Indónesíu, sem telur um 70
milljónir íbúa og er umgirt
hafg er til dæmis aðeins einn1
fiskifræðingur starfandi.
leiðangrar geta því komið
sjávarútveginum að miklu
haldi, þegar fram f sækir, o.g
bætt mjög úr matvælaskorti í
slí'kum löndum er frá líður.
5000 KÍLÓMETRA FRÁ
GOTSTÖÐVUNUM.
Mörgum á ■ Norðurlöndum
mun sýnast sem svo að vís-
indamenn þaðan eigi lítið
raunhæft erindi til rannsókna
þangað lengst suður í höf. ;En
fiskurinn er víðförull, og margt
er það, sem haft getur áhrif á
ferðir hans. Állinn er til dæmis
nytjafiskur á sumum Norður-
löndum, — en fer alla leið
suður í Saragossahaf til að
hryg'na, eða 5000 km. leið.
Norsk Tidcnde.
Eisenhower
Framhald af 12. síðu.
andi utanríkisráðherra, um, a3
þátttaka forsetans í fundi
æðstu manna mundi hafa áhrif
á endanlega afstöðu lians til
málanna, þegar ráða ætti fram
úr þeim, en áliættuna yrði að
taka, ef slíkur fundur væri eina
úrræðið.