Morgunblaðið - 31.12.1915, Side 3

des. S9. tbl.
MORGUNBLAÐIÐ
Frá Feneyjum.
Austurríkismenn sækja um fressar mundir ákaft að Itölum í loítinu. Láta þeir daglega rigna sprengi-
; kdlum yfir hinar fomu og fögru borgir á Norður-Ítalíu. ítölum hefir eigi tekist meir en svo að verjast þess-
um árásum og stendur því af þeim eigi litill stuggur. — Þegar dimma tekur á kvöldin er niðamyrkur í öll-
um borgum á Norður-Ítalíu því að menn þora ekki að kveykja ljós, af ótta við það að leiðbeina með því
: hinum fjandsamlegu flugmönnum. — Um alla Ítalíu gengur sú fregn að Austurrikismenn hafi hótað því að
I ^ggja Feneyjar í auðn ef Görtz fellur. Þessi fregn þarf þó eigi að vera sönn. Hún getur verið heilaspuni
; ítala, sprottin af því hvað þeir eru hræddir um þessa fögru og gömlu borg. Hér á myndinni sjást tvær
hinna fegurstu bygginga í Feneyjum, Markúsarturninn og höllin.
Yfir brennandi borgir, blóðugan val og harmi lostin lönd,
rennur sól hins nýja árs og boðar frið.
Yfir brennandi borgir, blóðugan val og harmi lostin lönd,
rennur sól hins nýja árs og boðar frið
Tvö stórmenni.
Fréttaritari »Times< í Aþenuborg
hefir verið svo heppinn að ná tali
af þeim báðum, Konstantín konungi
og Venizelos, og hafa þeir, hvor i
sínu lagi, látið uppi skoðanir sínar
furðu Ijóst. Vér skulum nú birta
bæði bréf fréttaritarans, þar sem
haun rekur ræðurnar.
Konstantín konungur.
Aþenuborg, 5 des.
Mér veittist sá heiður i morgun,
að ná tali Konstantins konungs.
Hann kvaðst fyrst vilja minnist
litið eitt á það, hvern dóm hann
fengi yfirleitt, áður en hann færi að
tala um stjórnmálahorfur. Hann
kvað sig hafa tekið það mjög sárt,
hvernig á sig hefði verið ráðist og
hryggjast af þeim misskilningi, sem
kæmi fram í dómum manna um
fyrirætlanir sinar og stefnuskrá.
Hann kvaðst ætið hafa eytt hvild-
ardögum sinum í Englandi og ætíð
sýnt ensku þjóðinni virðingu sina,
enda væri hann nátengdari Bretum
á alla lund, heldur en nokkurri
annari erlendri þjóð.
En Bretar virtust hafa gleymt því
að hann væri konungur Grikklands,
fæddur þar og upp alinn, og hefði
þar augljósar skyldur að rækja. Á-
byrgð sin væri mikil og oft vanda-
söm. Hin æðsta skylda sín væri
það, að vinna að heill Grikklands
og gæta þess við grandi.
Af þessu leiddi það, að hlutleysi
var landinu fremur öllu öðru nauð-
synlegt.
Hin sorglegu afdrif Belgiu. kvað
hann vera sér alt af fyrir augum.
Grikkland væri nú rétt að ná sér
aftur eftir tvær styrjaldir, og jafnvel
sigursælar styrjaldir skildu eftir sár,
sem lengi væru að gróa. Hvað sem
það kostaði, þá væri hann þó ein-
ráðinn i því, að verja land sitt og
þjóð bölvun hinnar miklu styrjaldar.
Hið eina, sem gæti knúð sig til
þess að grípa til vopna, væri það,
ef sjálfstæði Grikklands væri hætta
búin, eða ef svo stór sigur væri aug-
ljós, að hann mundi fyllilega bæta
upp það tjón, er vopnaviðskiftum
fylgdi.----------
Gríska þjóðin hefir ætið verið, og
er enn, vinveitt Frökkum og Bret-
um. Að Grikkir, og þó sérstaklega
konungurinn, gætu gert sig seka í
svikræði við þá, eru getsakir við
þjóðina og drotnara hennar.
Það er i Grikklandi flokkur manna,
sem altaf hefir æskt þess, að þjóðin
gripi til vopna. En þessir menn
hafa aldrei skilið það til fulls, hvað
af þvi gat leitt eða i hverja hættu
þjóðin steypti sér með því.
Arásin á Hellusund gat hepnast,
en hún gat einnig mishepnast. En
Grikkland var þannig statt, að það
gat ekki gengið í hættuna.
Bandamenn hafa aldrei verið
ákveðnir í Balkan-»pólitik« sinni.
Ef maður gerir nú ráð fyrir, að
Grikkir hefðu gripið til vopna með
þeim og bandamenn síðan ákveðið