Morgunblaðið - 30.12.1943, Blaðsíða 11

Fimtudagur 30. des. 1943.
WORGUNBLAÐIÐ
11
ÍTtl£
VÍCKIMW
yður, Monsieur Taylor? Svo
þjer eigið nú að bindast við
rumstólpann. Það er það besta
fýrir yður. Hann er altof láíg-
legur til að ganga laus. Velkom
in fröken, velkomin til Shang-
hai“, sagði hún að endingu um
leið og hún virti Ruth fyrir sjer
eins og hún væri að taka af
henni mál með augunum fyrir
föt, skó og lífstykki. „En hvað
hafið þjer þarna?“ spurði hún
er hún sá litla andarungann
milli fingra Ruth. „Lítinn unga,
en hvað það er skrítið! Því mið-
ur deyr hann, en það er altaf
hægt að fá annan í staðinn. —-
Þjer komuð einmitt á rjettu
augnabliki, ungfrú — hvað var
það? ......Anderson? Það er
mikið um að vera, skal jeg
segja yður.
Hafið þjer ekki heýrt Mon-
sieur Taylor hvað skeði á Hung
joo-flugvellinum? .... Nei? Á
hvaða hnetti búið þjer með
leyfi, Monsieur Taylor? Kin-
verskur vörður skaut tvo Jap-
ana, liðsforingja og sjómann í
miðju Monumontstræti. Það
verður til að ríða baggamuninn.
þjer hafið enn ekki upplifað
styrjöld í Shanghai. Nú kemur
að því. Hve lengi hafið þjer ver
ið hjer? Meira en þrjú ár, og
ekkert stríð? Hamingjan góða,
hvað borgin hefir breyst. En nú
hlýtur það að byrja innan
skamms. Og hvenær á brúð-
kaupið að standa? .... Laug-
ardag? Bestu hamingjuóskir!
Og hafið þjer heyrt hitt? Það
er sagt að kólera hafi brotist
út meðal flóttafólksins. Það
gerir ekkert til. Ekkert sumar
án kóleru, svo framarlega sem
jeg þekki Shanghai rjett. Au
revoir, kæri minn. Við eigum
eftir að tala meira saman áður
en langt um líður“.
Frank togaði Ruth burtu með
sjer, eins fljótt og hann gat
kurteisinnar vegna. „Þetta er
hýenan", var það eina sem
hánn sagði. Næst námu þau
staðar við afgreiðsluborðið, þar
sem Ruth ljet skrá sig í hótel-
bókina og tók við lyklinum að
herbergi sínu.
„Ungfrú Anderson<:, sagði
Mr. Murata, sem stóð brosleitur
við hlið þeirra. Hann sýndist
enn minni nú, en hann hafði
sýnst innan um alla Japanina
um borð í Kobe Maru. Hann
var hlaðinn töskum og hafði
böggul undir handleggnum. —
„Frank“, sagði Ruth, „þetta er
hr. Murata.
Frank Taylor
„Sjáið hvað jeg hefi hjerna“,
sagði Ruth og sýndi Japanan-
um andarungann í lófa sínum.
Hann laut hrifinn yfir tístandi
ungann.
„Töfrandi", sagði hann. „Við
Japanir mundum segja „omos-
hiroi“.
Frank stóð álengdar óþreyju
fullur. Hann tók undir hand-
legg Ruth.
„Sjáumst síðar“, sagði Ruth,
um leið og hún hraðaði sjer til
lyftunnar.
„Jæja“, sagði Murata.
„Sjöttu hæð“, sagði Frank
við kínverska lyftudrenginn.
-*- Dýrari herbergin voru enn
hærra uppi. Herbergi Helenu
var á sextándu hæð.
„Hvað?“ spurði hann, þegar
Ruth herti takið á handlegg
hans. „Mig svimar — af öllu
þessu“, sagði hún afsakandi.
Lyftan nam staðar. Ljetta-
drengurinn, sem hafði tekið
tösku hennar var kominn á und
an þeim. Þau gengu fram hjá
bambusviðarhúsgögnum og á
ábreiðum, sem voru ljelegar
stælingar á kínverskum stíl.
„Hvað hefirðu haft af þess-
um Japana að segja?“ spurði
Frank.
„Ekkert. Jeg spilaði við hann
ping-pong. Japanir spila það
annars altaf öðru vísi en við.
„Það er varla nauðsynlegt að
hafa samneyti við Japana ó-
þokkana einmitt núna“, sagði
Frank. „Þú hefðir ekki átt að
gera það“.
„Hvað er athugavert við*Ja-
panina?“ spurði Ruth.
„Hvað er athugavert við þá?
Lestu ekki blöðin? Sástu þá
ekki öll hei'skipin á Whangpoo?
Við eigum eftir að finna smjör-
þefinn af því, hvað athugavert
er við þá áður en lýkur“.
Ruth horfði óttasleginn á
hann. Hjer þykir það leitt“,
sagði hún feimnislega. „Jeg
heyrði auðvitað engar frjettir
um borð í japanska skipinu. Er
það alvarlegt? Jeg á við snert-
ir það þig nokkuð, að Japanir
og Kínverjar eiga í brösum?“
„Það snertir mig sannarlega“,
sagði Frank með hita. „í fyrsta
lagi getur það haft spillandi á-
hrif fyrir starf mitt. Einmitt
núna, þegar jeg er loks búinn
að koma undir mig fótunum.
Og svo er jeg auðvitað í sjálf-
boðasveitunum. En við skulum
ekki hugsa um það núna“.
Folarnir
Sjö
herbergið barst diskaglamur og
mannamál frá eldhúsum hót-
elsins, sem einnig snjeru út að
garðinum. Uppyfir var blámóða
himinsins; þrjár flugvjelar
voru sjáanlegar.
„Nú er kominn tími til fyiir
þig að taka aspirínið11, sagði
Ruth, eftir að hafa litið rann
sakandi á Frank. Hún gekk að
tösku sinni og opnaði hana,
eftir að hafa lagt ungann var-
lega frá sjer.
„Viltu afsaka mig meðan jeg
fer og þvæ mjer um hendurn-
ar?“ spurði Frank. Hún kink,-
aði kolli til samþykkis. Þau
höfðu enn ekki kyst.st,
Ruth fann asperíntöflumar
og tók tvær úr töskunni. Hún
fylti glas af vatni úr hitaflösku,
sem stóð á borðinu og setti töfl-
uprnar út í. Hún litaðist um í
herberginu eftir góðum stað
{handa andarunganum. — Hún
kom körfunni að síðustu fyrir
horninu hjá búningsherberg-
inu og kysti á lítið gult nef ung
ans um leið og hún lagðfr hann
frá sjer. Síðan gekk hún hægt
að speglinum og horfði gagn-
rýnandi á spegilmynd sína. —
Frank blístraði inni í baðher-
berginu og skrúfaði mikið frá
krönunum.
Andleg áreynsla þessarar
fyrstu klukkustundar var
henni næstum um megn. Hún
gat sjeð slagæðarnar á hálsi
sjer slá ákaft. Það að vera með
Frank var eins og að synda í
háflæði, þegar hver bylgjan tek
ur við af annari, svo að ógern-
ingur er að ná andanum á milli
þeirra. Hann kom út úr bað-
herberginu með vott hárið. —
„Hjer er aspirínið þitt“, sagði
Ruth. „Því miður hefi jeg ekk-
ert byssupúður“. Hún horfði á
hann meðan hann drakk vatnið
sem töflurnar voru leystar upp
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
3.
langan tíma, og var orðinn bæði sveittur og móður, kom
hann að bjargskútanum, þar sem kerlingin sat og spann
á snælduna sína. Hún kallaði strax til hans og sagði:
„Komdu hingað til mín, sveinninn minn væni, og jeg
skal greiða hár þitt“. Það leist pilti vel á. Hann lofaði
folunum að fara sína leið, en settist niður í skútann hjá
kerlingunni. Þar sat hann og lá og hreyfði sig ekki allan
daginn.
Þegar folamir komu aftur um kvöldið, fjekk kerlingin
þessum pilti líka mosaflyksu og vatnskrús, sem hann
átti að sýna konunginum. En þegar konungur spurði
piltinn: „Geturðu sagt mjer hvað folarnir mínir sjö jeta
og drekka?“ og piltur sýndi mosann og vatnskrukkuna
og sagði: „Hjer sjerðu matinn þeirra og drykkinn“. —■
Þá reiddist konungur og skipaði að flengja piltinn, og
reka hann þegar úr vistinni. Og þegar piltur kom heim
til sín aftur, sagði hann líka sínar farir ekki sljettar, og
kvaðst aldrei framar fara að leita sjer atvinnu.
Þriðja daginn vildi Öskubjörn fara af stað. Hann sagði
að sig langaði líka til þess að reyna að gæta folanna sjö.
Hitt fólkið hló og gerði gys að honum, og bræður
hans sögðu: Fyrst svona fór fyrir okkur, þá getur þu
aldrei gætt þeirra, — enda væri það einkennilegt, þar
sem þú aldrei hefir gert annað en að liggja og róta í
öskunni“.
„Jeg vil nú fara samt“, sagði Öskubjörn. „Jeg er nú
einu sinni búinn að taka það í mig“, og hvað sem bræð-
urnir hlógu og foreldrarnir báðu, þá var það til einskis
gagns. Öskubjörn lagði af stað.
Þegar hann hafði gengið lengi, kom hann til konungs-
hallarinnar í rökkrinu. Þar stóð konungur úti á tröppun-
um og spurði hvert hann ætlaði.
„Jeg er að leita mjer að atvinnu“, sagði Öskubjörn.
„Hvaðan ertu?“ spurði konungurinn, því nú vildi hann
vita svolítil deili á manninum, áður en hann rjeði hann
í vist hjá sjer.
Öskubjörn sagði hvaðan hann væri, og sagðist vera
bróðir þeirra tveggja, sem gætt hefðu folanna konungs-
ins, og svo spurði hann, hvort hann gæti ekki fengið að
gæta þeirra daginn eftir.
„O, svei“, sagði konungur, — hann reiddist, bara ef
hann heyrði þá tvo folasmala nefnda, — „ef þú ert bróðir
þeirra, þá dugir þú varla mikið heldur. Slíku fólki hef
jeg fengið nóg af“.

— Ljettadrengurinn opnaði
Unnusti minn,! dyrnar, bar töskuna inn fyrir
— hr. Murata“. (þau , leit snöggvast inn í bað-
' Murata lagði frá sjer eina (herbergið og skrúfaði frá loft-
töskuna til að geta tekið ofan. (ræstingunni, og beið auðmjúk-
Hann brosti sínu japanska brosi mjúkur en eftirvæntingarfull-
„Það gleður mig, gleður mig ó- ’ ur eftir ómakslaúnum sínum.
segjanlega“, sagði hann og Uhdireins og hann var íarinn
hneygði sig. lokaði Frank dyrunum, stað-
„Gleður mig að kynnast yð-
ur“, sagði Frank um leið og
hann rjetti fram tvo fingur.
• „Leyfist mjer að spyrja —
dveljist þjer hjerna einnig, ung
frú Anderson?“ spurði YoshiojFrank
*, er auðvitað ekki neitt konung
næmdist síðan á miðju gólfi.
„En hvað þetta er viðkunnan-
legt herbergi“, sagði Ruth vand
ræðalega. Hana hafði of oft
dreymt um endurfundina við
Hann ræskti sig. „Það
Murata. „Það var sannkölluð
heppni. Þá ætla jeg að leyfa
mjer að senda bækurnar til her
bergis yðar. Nr. 615?“ sagði
hann um leið og" hann leit á
málmskjöldin, sem hjekk við
lykilinn. — Ósjálfrátt stakk
Frarik honum í vasann.
legt“, sagði hann og brosti
dauflega. Hann stóð enn ráða-
leysislega úti á miðju gólfi. —
Ruth gekk að glugganum og
leit út. Glugginn vissi út að
garðinum. Fyrir neðan hann
var hvolfþak úr gleri og inn í
Um það bil, sem Viktoria
Englandsdrotning kom til
valda, fyrir nálega 100 árum
síðan, var meðalaldur Englend-
inga 40 ár. En nú er meðalald-
ur þeirra 59 ár.
Skæðustu sjúkdómar þar í
landi eru hjartasjúkdómar og
krabbamein. 28% deyja úr
hjartasjúkdómum og 14% úr
krabba. En ekki nema einn af
hverjum 29 deyja úr ellilas-
leika.
★
Richard Aldington sagði eitt
sinn:
„Mjer var eitt sinn falið að
skrifa ritdóm um bók, sem eft-
irfarandi ,,kvæði“ var í:
A B C D E F
G H I J K L
M N O P Q R
5 T U V W X
Y Z.
„Jeg krifaði þannig um það:
1 2 3 4 5
6 7 8 9 10.
„Jeg held því ennþá fram, að
það sje besti ritdómurinn, sem
jeg hefi nokkru sinni ritað, en
til allrar
The Times
óhamingju neitaði
að birta hann“.
veit ekki til þess, að þú hafir
nokkurn tíma gert það, elskan
mín“.
Lincoln var eitt sinn sýnt
málverk eftir mjög hljedrægan
málara og var beðinn um að
segja álit sitt á listaverkinu.
„Hvað“, sagði Lincoln, „mál-
arinn er mjög góður málari og
ætti skilið að fá lávarðsnafn-
bót“,
„Hvað eigið þjer eiginlega
við, Mr. Lincoln?“
„Jeg álít“, svaraði Lincoln,
„að hann hafi ekki líkt eftir
neinu, sem er í þessum heimi,
hvorki á jörðinni, í loftinu, neð
anjarðar eða í djúpi sjávarins“.
★
Eftir að lokið hafði verið við
töku myndarinnar „Bill of Di-
vorcement“, en í henni ljek
Katherine Hepburn við John
Barrymore, sagði Katherine
við John:
„Guði sje lof, að jeg þarf
aldrei að leika á móti þjer oft-
ar“.
„Ó“, svaraði Barrymore, „jeg
gefa hálfa
einn koss af
Hann: Jeg vildi
æfi mína fyrir
vörum yðar.
Hún: Takið tvo, og
fljótir að ljúka þessu af.
verið
Það var einhver sem skýrði
Jerrold frá því, að einn vinur
hans, frjósamur rithöfundur,
hefði í hyggju að tileinka hon-
um næstu bók sína.
Jerrold stundi og sagði síð-
an alvarlegaj
■ „Það er annars hræðilegt
vopn, sem hann hefir tekið sjer
í hönd“. '
„Grafið mig á grúfu“, sagði
Diogenes, og þegar hann var
spurður hversvegna, svaraði
hann: „Vegna þess að öllu verð
ur snúið við áður en langt líð-