Morgunblaðið - 16.01.1944, Blaðsíða 11

Sunnudagur 16. janúar 1944.
MORGUNBLAÐIÐ
II
Sagan af töfrabandinu bláa
Æfintýr eftir P. Chr. Aasbjörnsen.
6.
ur síns og hjelt henni að brjósti
sjer til að verma hana. Hann
bar hana einnig tvisvar að vör-
um sjer og andaði á hana. Þrátt
fyrir vanlíðanina gat Lung Yen
ekki að sjer gert að brosa. Þetta
minnti hann á hvernig hann
sjálfur, sem barn, hafði lagt
vana sinn að anda á fiðrildin,
sem voru dofin af kulda. Eftir
fáeinar mínútur komu þeir
stræti Hinna-Fjögurra-Dygða
og Seileong borgaði ökumannin
um. Lung Yen horfði ekki á, því
að hann kærði sig ekki um að
vita hversu miklir peningar
hefðu eyðst á þessari stuttu leið.
Síðan hjálpaði sonur hans hon-
um út úr bílnum og inn í húsið.
Fjölskylda skraddarans var
ekki farin að sofa. Allir biðu
með eftirvæntingu eftir að
fagna hinum nýja gesti. Lung
Yen hafði altaf ímyndað.sjer
þessa heimkomu allt öðruvísi,
en samt var ánægjulegt að
finna umhyggju drengsins fyrir
honum og nærgætni hans er
hann hjálpaði honum að afklæð
ast. Lung Yen hrósaði happi yf-
ir að hafa farið í bað um morg-
uninn og hafa því hreinan lík-
ama að sýna syni sínum. Kulda-
hrollur hafði gripið hann meðan
hann var úti í bílnum, og nú á-
gerðist hann. Honum var svo
kalt, að hann gat ekki haldið
útilyklinum sínum kyrrum og
tennur hans glömruðu. Seileong
breiddi ofaná hann. Hann setti
hlerana enn vandlegar fyrir
gluggana til þess að ekki næddi
inn um þá og breiddi silkikyrt-
ilinn yfir rúmábreiðuna til að
auka á hlýuna. Kona skraddar-
ans tvísteig fyrir utan dyrnar
á flókasóluðum skóm sínum,
ræskti Sig hæversklega og kom
inn með te. Seileong hvíslaði
einhverju að henni. Hún fór
út aftur eftir að hafa litið á-
En tröllkarlinn lá á bekknum og bölvaði sjer upp á að
strákur væri að skrökva, það þyrfti meiri mann til þess
að mjólka ljón, sagði hann.
Þegar strákur heyrði það, dró hann risann fram af
bekknum og opnaði dyrnar. Þá fóru ljónin að urra og
krækja klónum í risann, svo drengurinn varð að ganga
á milli.
Þegar leið á nótt aftur, fór risinn að tala við kerling-
una: „Jeg veit sveimjer ekki, hvernig við eigum að fara
að því að koma þessum strák íyrir kattarnef. Hann er
alt o'f sterkur, getur þú ekki látið þjer detta neitt í hug?“
„Nei, ef þú getur ekki fundið upp á neinu, þá get jeg
það ekki“, sagði kerla.
„Ja, jeg á tvo bræður, sem búa í höll einni“, sagði
risinn. „Þeir eru tólf sinnum sterkari en jeg og þess vegna
ráku þeir mig burtu og Ijetu mig fá þenna bæ hjerna, en
þeir búa í höllinni og þar er aldingarður með eplum, sem
hafa þá náttúru, að. hver sem borðar af þeim, hann sefur
í þrjá sólarhringa samfleytt á eftir. Ef við bara gætum
sent strákinn þangað eftir eplum. — Auðvitað myndi
hann ekki geta að sjer gert að smakka á þeim, og ef hann
þá sofnaði, myndu bræður mínir rífa hann í sundur“.
Kerling sagði að hún yrði þá að gera sjer upp veiki
aftur, og segjast ekki geta orðið góð, fyrr en hún fengi
að smakka á eplum þessum, þá ’ myndi hann sjálfsagt
fara og sækja þau.
Þetta hlustaði piltur á, þar sem hann lá vakandi.
Um morguninn var kerlingin ósköp lasin og aum og
sagði að sjer myndi aldrei geta batnað aftur, nema hún
fengi epli úr aldingarði þeim, sem væri við höll risa-
bræðranna tveggja, en engan sagðist hún hafa til þess að
senda þangað.
En strákur kvaðst fús til að fara, og ljónin löbbuðu
með honum. Þegar hann kom að aldingarðinum, klifraði
hann upp í eitt trjeð og át eins mörg epli og hann gat í
sig troðið, og ekki var hann kominn niður úr trjenu $ft-
ur, fyrr en hann steinsofnaði, en ljónin lögðust í kringum
hann. Þriðja daginn komu bræður risans. En það var
lítill mannsbragur á þeim, þeir komu æðandi eins og
mannýg naut og voru að furða sig á, hver hefði lagst til
svefns í þeirra eigin aldingarði, og sögðust skyldu mola
hann mjelinu smærra. En ljónin ruku upp og rjeðust á
risana og rifu þá í sundur, svo ekki varð mjög mikið

faðir“, sagði hann. ,,Jeg vil ekki
eiga neitt japanskt".
Lung Yen hóf upp handlegg-
inn og Seiteong hörfaði undan
eins og hann byggist við höggi.
Yn esnlE xzðó mfæy fdl fæyrr
En Yen sló hann ekki. Hvernig
hefði hann átt að geta slegið
son sinn? En það var þessi ó-
sjálfráða og ógnandi hreyfing,
sem fjekk drenginn til að missa
alla sjálfstjórn, „Þú getur bar-
ið mig, en jeg vil ekki bílinn",
hrópaði hann logandi af bræði.
Hann tók smáar brúnar hend-
urnar upp úr vösunum og þær
titruðu af áreynslunni að bæla
niður gremjuna. Hann tók leik-
fangið, henti því í gólfið, sþýtti
á það með öðru hinna þurtgu
útlendu stígvjela sinna. Bifreið
in varð að klessu eins og stóru
bifreiðarnar sem Yen hafði
stundum sjeð eftir árekstur. —
Þetta var alt slæmur draumur.
Yen barðist við að ná andanum,
eins og stundum, þegar hann
var að dreyma.
„Hvað hefirðu gert“, muldr-
aði hann og tók um leið báð-
um höndum um brjóst sjer,
því að hann kendi mikils sár-
auka.
Seileong barðist við að ná
fullri sjálfstjórn. „Fyrir pen-
ingana sem þú borgaðir fyrir
þetta skran, verða smíðaðar
byssur til að skjóta hermenn
okkar mgð“, sagði hann rólega,
en napurlega. „Þú ert óvinur
Kína. Faðir minn er óvinur
Kína“.
Við þessi orð sín æstist hann
upp um helming, og hann spýtti
enn einu sinni á eyðilagt leik-
fangið og þurkaði tárin af vöng-
um sjer með hnúunum. Hann
gaf frá sjer eitt lágt snökt og
þurkaði sjer um nefið með hand
arbakinu; síðan mundi hann allt
í einu eftir uppeldi sínu og siða-
lærdómi, dró upp rauðan vasa-
klút og þurkaði sjer um augun,
nefið og allt andlitið; það var
kafrjótt af gremju og sorg.
Lung Yen horfði ráðaleysislega
á hann. Hann átti engin orð til
að skýra neitt. Hann laut niður
til að taka eyðilagða leikfang-
ið upp úr gólfinu. En hann
komst ekki svo langt. Eitthvað
skeði innan í honum. Æsingin
og vonbrigðin slitu eitthvað inn
an í honum. Hann reikaði og
rjetti sig við, hann rak upp lágt
óp og datt á borðið. Munnur
hans fylltist einhverjum hálf-
volgum vökva, og hann myndi
hafa kafnað, hefði hann ekki
opnað hann. Blóðbuna stóð úr
vitum hans og á borðdúkinn.
„Faðir!“ æpti Seileong fullur
skelfingar. Augnabliki áður
hafði hann nærri orðið föður
sínum að bana með stóryrðum
sínum og fyrirlitningu. En nú,
þegar Lung Yen horfði skömm-
ustulegur á óþverrann, sem
hafði stfeymt úr hinum sjúku
iðrum hans á börðið, fann Seile-
ong ekki til viðbjóðs; hann lagði
handleggina utan ' um hann,
strauk honum um vangann,
íagði höfuðið að gagnaugum
hans og reyndi að hugga hann
eins og Lung Yen, væri barnið
en hann, Seileong, faðirinn.
Þjónarnir komu með klúta
og þurkuðu ólundarlegir á
svip blóðið á borðinu. Gestgjaf-
inn stóð álengdar og beið eftir
borguninni, þar eð máltíðinni
var nú lokið. Lung Yen reyndi
að segja eitthvað, en það varð
ekkert úr því nema langdregin
stuna.
„Faðir, háborna vera, fyrir-
gefðu mjer“, hvíslaði Seileong
í eyra Lung Yen. Loks leið þó
kastið eða Svarta veikin, eins
og Yen kallaði það, hjá. í þetta
sinn hafði hún sannarlega grip-
ið hann þegar síst skyldi.
„Það er allt í lagi, vertu ekki
hrgeddur11, hvíslaði hann að
drengnum og reyndi að brosa.
Seileong var skjálfhentur, því
að tilhugsunin um, að það sem
hann hafði sagt um vörubannið
á Japönum, ætti einhverja sök
á veikindum föður hans, skefldi
hann mjög. A fánunum, sem
blöktu yfir íþróttavellinum,
stóð letrað: „Besta vopnið gegn
óvinunum er vörubannið". En
þar stóðu einnig þessi orð: „Ber
ið virðingu fyrir ellinni. Gleym
ið ekki að elska og virða foreldr
ana“. Hann hefði gjarnan viljað
gráta og fela höfuðið í kjöltu
móður sinnar, enda þótt hann
væri nú hálffullorðinn maður.
Hann barðist við grátinn og
studdi föður sinn með hand-
leggnum.
„Geturðu gengið?“ spurði
hann kvíðandi Lung Yen brosti
hugrakkur. Hann reyndi nú að
sýna svo mikinn kurteisisbrag
á sjer, að það afmáði hin aum-
legu áhrif sem veikindi hans
hlutu að hafa haft á son hans.
Hann sagði því á pidginensku:
„Get gert það“.
Hann var dálítið valtur á fót-
unum, þeir voru bæði kaldir og
sárir í hinum ömurlegu skóm;
en hann tók upp litla peninga-
pokann og borgaði gestgjafan-
um og gaf þjónunum tveim
drykkjupeninga. Hann gaf þeim
meira en hann hafði ætlað sjer
í fyrstu, vegna þess, að þeir
höfðu haft meira ómak hans
vegna, en venjulegs heilbrigðs
manns, þrátt fyrir það nöldruðu
þeir að baki hans. Seileong setti
xlina undir handlegg föður síns
til að styðja hann. „Vertu ekki
hyggjufullur. Það er ekki nema
gott að líkaminn losi sig við
óhreina blóðið“, sagði Lung Yen
honum til huggunar.
„Það er rjett. Það er rjett“,
samþykkti Seileong.
Útiloftið gerði Lung Yen gott,
enda þótt hann færi að skjálfa.
Hann þorði ekki að líta niður
á sig af ótta við að komast að
raun um að silkikyrtillinn væri
flekkaður.
„Hvar býrðu?“ spurði Seil-
I eong, því að hann var nú tekinn
við stjórn.
„í Chapei, í stræti Hinna —
Fjögurra — Dygða“. svaraði
Lung Yen. Seileong gaf leigu-
bifreið, sem vgir að fara fram
hjá, merki. Hún nam staðar með
miklu hemlabraki
„Nei, það er of dýrt“, sagði
Lung Yen í ofboði. Hann vissi
að hann hafði aðeins átta cent
í buddunni.
„Farðu nú inn í hann, sem
gestur minn“, sagði Seileong,
höfðinglega. „Móðir mín gaf
mjer nógá peninga”. Þegar þeir
voru komnir inn í bifreiðina
tók hann þegar kalda hendi föð
„Gimsteinninn minn, má jeg
kyssa á hönd þjer?“ sagði ung-
ur maður af gamla skólanum,
heldur klaufalega.
„Já, góði, gerðu það“, sagði
nýtískudaman, „en farðu var-
lega, svo þú brennir ekki nefið
á þjer á sigarettunni minni“.
★
Sigga: Gunría, jeg er ham-
ingjusamasta stúlkan í öllum
heiminum. Jeg er gift mannin-
um, sem jeg elska.
Gunna: Ó, er það svo, en það
er ekki neitt eins gaman og að
giftast manni, sem einhver önn
ur elskar.
★
„Þú varst ekki vanur að vefja
sigaretturnar þínar sjálfur
hjerna áður fyrr. Hversvegna
ertu farinn til þess núna?“
„Vegna þess að læknirinn
sagði mjer, að jeg yrði að leggja
á mig eitthvað erfiði.“
★
„Þú ert það, sem menit kalla
sjálfgerður maður?“
„Já, jeg geri ráð fyrir að svo
sje“.
„Konan þín og dætur þínar
hljóta að vera stoltar af þjer?“
„Já, þær eru eitthvað svipað
því stoltar af mjer og heima-
gerðum kjólum.“
★
Hann: Það eru tvær stúlkur,
sem mjer finnst reglulega lag-
legar.
Hún: Hver er hin?
★
Andrjes: Hvernig finnst þjer
vindillinn, sem jeg gaf þjer?
Árni: Hann er svo góður, að
jeg er viss um að þú hefir gefið
mjer öfugan vindil“.
★
„Það er almennt viðurkennt,
að Jón gamli hafi alltaf verið
góður sínum vinnumönnum.“
„Það var ósköp eðlilegt, hann
var sjaldan heima.“
★
„Hvað kemur þjer til að segja
að það sje kona, sem er í tungl-
inu?“
„Jú, sjáðu til, enginn karl-
maður myndi standa þar uppi
svona langan tíma einn — og
vera úti á hverri nóttu“.
Faðirinn: Svo að þjer viljið
giftast dóttur minni, eh? Hafið
þjer einhverja „bísnis-gáfu?“
Biðillinn: Hvað finnst yður —•
jeg er að reyna að komast í fjöl-
skyldu yðar, eða er það ekki.
★
„Jeg held að þú álítir mig al-
gert fífl.“
„O-nei, nei, ekki geri jeg
það“.
„Jeg fjell síðastliðna nótt og
það var til þess, að jeg gat ekki
rótað mjer í nokkrar klukku-
stundir“.
„Þú segir ekki satt, — hvar
— meidirðu þig?“
„Nei, jeg bara fjell í fasta
svefn“.
★
„Er ekki fólk einkennilegt?“
„Jú, vissulega. — Ef þú segir
einhverjum,að það sjeu 270.678-
934,345 stjörnur á himninum,
þá trúir hann því, en ef þú skrif
ar á blað „Ný málað“, þá verður
sami maður að reka krumlurnar
í málninguna til þess að sann-
færast“.