Morgunblaðið - 26.01.1944, Blaðsíða 11

✓
Miðvikudagur 26. janúar 1944
MORGUNBLAÐIÐ
11
ífí»ö
YÍCKISAl/n?
arann. Negrinn, sem skiptist á
við Kurt að spila, kom inn í
hvítum jakka. Hann teygði
íanga horaða fingurnar þang-
að til brakaði í þeim, settist síð-
an við hljóðfærið.
„Þarna er Frank“, sagði
Ruth, löngu áður en Frank var
kominn alla leið inn.
Kurt Planke stóð í dyrunum
og haíði ekki augun af Ruth.
Þegar hann sá ljómann og
hrifninguna og hina augljósu
breyting á andliti hennar, er
hún rjetti Frank hendina,
gretti hann sig, eins og hann
hefði gleypt pipar. Hann stakk
þöndum í buxnavasana og gekk
áð skenkiborðinu.
„Afsakaðu, hvað jeg er seinn,
Ruth litla“, sagði Frank. „Á-
ríðandi erindagerðir eiga sök
á því. Þetta er Morris", sagði
hann og benti á ungan mann,
sem hafði komið inn með hon-
um. „Morris á að verða svara-
maður þinn; ágætis náungi,
Morrison. Maður gæti næstum
haldið, að svo væri ekki, eftir
útiganginum á honum núna að
dæma“.
Morris og Frank voru þreytu
legir og hvít föt þeirra hrukk-
uð. Hár Morris var of rautt og
augu hans of blá; vindlingur
hjekk á neðri vör hans, hvort
sem hann talaði, hló eða drakk.
Ruth tók í stóra, hrjúfa hendi
hans. „Frank hefir sagt mjer
svo margt um yður“, sagði hún.
Morris gretti sig.
„Tími til kominn að setja á
hann hnappelduna", sagði
hann. Hversvegna segja allir
þetta? hugsaði Ruth.
„Morris er frjettasnápur.
Hann er þaulkunnugur á öll-
um vígstöðvum. Hann segir að
við fáum að kenna á því innan
tveggja daga“, sagði Frank. •
„Það er þegar byrjað“, svar-
aði Morris. „Kínverjar hjer
munu ætla að neyða Japani til
að grípa til vopna“.
„Kínverjar? Jeg hefi altaf
haldið að Kínverjar væru hug-
deigir“, sagði Ruth.
„Einmitt! Þessvegna“, svar-
aði Morris. „Tæpar fjórar þús-
undir Japana hafa stigið á
land enn sem komið er, og það
eru miklu fleiri kínverskir her-
menn — jeg skal jeta hattinn
minn uppá að þeir eru ekki inn
an við hundrað þúsund.“
„Þú átt engan hatt“, sagði
Frank og þurkaði sjer um lóf-
ana. „Ruth litla“, sagði hann
síðan. „Jeg er hræddur um að
ekkert geti orðið úr brúðkaups-
ferð á bátnum. Mjer hefði þótt
ákaflega gaman að því, en lest-
irnar eru ekki til að reiða sig
á núna“.
„Kærðu þig kollóttann“,
sagði Ruth. „Við getum bætt
okkur það upp einhverntíma
seinna“.
„Það er einmitt það —
seinna“, sagði Frank. Þau voru
að tala um bát B. S„ sem var
í Soochow Creek og sem þau
höfðu ákveðið að fara í í brúð-
kaupsferð um helgina. Frank
leit í kringum sig. „Ekki sjer-
lega upplífgandi — fáir á ferli“,
sagði hann og ypti öxlum. Eng-
in kom til þeirra. „Við verðum
Qíklega að loka drykkjustof-
unni í kvöld“, sagði hann. Ó-
ljós forvitni rak dr. Hain til
þeirra.
„Eru þeir farnir að skjóta?“
spurði hann.
„Ekkert alvarlegt ennþá, en
við við fáum að kenna á því
samt“, fullyrti Morrison.
Augnablik fanst dr. Hain hon-
um hann finna púðurlykt, hinn
ógleymanlega brennandi þef,
sem grúfir yfir vígvöllunum og
borgunum, eftir loftárás. Púð-
ur, blóð, óhreinindi, dauði og
ótti v^ð hina dauðu. Frank tók
undir handlegg hans og leiddi
hann upp að skenkiborðinu.
„Hvað vilt þú drekka, Ruth?
Og þjer, læknir?“
Ruth sjelt fast í hönd Frank
og horfði á hann alvörugefin
á svip. „Jeg er þýrst“, sagði hún
„Hvað á jeg að drekka?“
Frank íhugaði málið.
„White Lady eða ginblöndu“,
sagði hann. „Jeg mæli með
White Lady“.
„Jæja þá — White Lady“,
sagði Ruth hlýðin. Tveir menn
komu inn rjett í þessu, þó virt-
ist drykkjustofan mannlaus.
„Þakka yður fyrir, jeg ætla
ekki áð drekka neitt núna“,
sagði dr. Hain.
„Wisky og sóda, tvöfaldan
skamt“, sagði Morris. Báðir
mennirnir höfðu þegar fengið
sjer neðan í því, það sá Ruth
greinilega. Frank brosti og
deplaði augunum framan í
hana. „Jeg verð næstum feginn
þegar það byrjar. Það er svo
mikið taugastríð að bíða eftir
fyrstu sprengikúlunni“.
„Skál“, sagði Morris og
tæmdi glasið.
„Skál“, sagði Ruth og dreypti
á vínblöndunni. Kurt stóð á-
lengdar og virti þau fyrir sjer.
Neg'rinn ljek jass af frumstæð-
ustu tegund á píanóið, skuggi
Beethovens hafði yfirgefið
drykkjustofuna.
„Það er synd að ungfrú And-
erson skuli vera siðvenjum
háð“, sagði Kurt alt í einu að
baki þeirra. Frank leit undr-
andi við.
„Hvað eigið þjer við?“ spurði
hann. „Meira wisky“, sagði
hann við skelikjarann.
„Ef ungfrú Anderson væri
ekki svona háð siðvenjum,
myndi hún verða' ástfangin af
mjer í stað þess að giftast reglu
sömum og iðnum amerískum
verslunarmanni eins og yður“,
sagði Kurt hátt og í deilurómi.
„Hún myndi reyna að draga
mig upp úr skítnum, sem, eins
og allir vita, er undirstaða
Shanghaiborgar, í stað þess að
lifa á amerískum útflutningi,
plús tvö hundruð dollurum á
mánuði“.
„Hvað má bjóða yður að
drekka?“ sagði Frank góðlát-
lega. Hann var auðsjáanlega
farinn að finna á sjer, og hann
dró Kurt niður á stól við hlið-
ina á sjer.
„Gin og ekkert saman við“,
sagði Kurt og lagði fæturnar
á málmstöngina. Hann veifaði
glasinu með uppgerðar hátíð-
leika, „skál fyrir ungfrú And-
erson“, sagði hann. „Fögur
«em dögunin og dygðug sem
ekkja trúboðans11.
„Tvöfaldan snaps af Wisky“,
sagði Morris.
Drykkjustofan var ekki tóm
lengur, þótt hún væri langt frá
því að vera full. Þeir fáu, sem
komu inn gerðu sjer leik að
því að vera háværari en ella,
eins og þeir vildu yfirgnæfa
eitthvað, sem lá í loftinu.
Dr. Hain beið, Kurt hafði
steingleymt tilveru hans.
„Meira gin“, svgði hann hátt.
Eugen, yfirþjónninn hvíslaði að
honum að tími væri kominn
til fyrir hann að skipta. „Það
vantar stemningu“, hvíslaði
hann, og Kurt skelti upp úr.
„Stemningu, hrópaði hann
hlæjandi. „Ekki nema það þó!
Stemningin er hjer eins og við
fjöldajarðarför. Fáeinar rekur
af mold og þar með basta“.
Hann drakk glasið til botns og
rjetti skenkjaranum það aftur.
„Þú ættir ekki að drekka
svona mikið, Kurt“, sagði
Ruth áhyggjufull.
„Hversvegna ekki, hv.u '■
vegna endilega ekki jeg, íriða
snót? Hversvegna má jeg c«>i
drekka eins og aðrir?“ spurði
hann gremjulega. En alt í
einu varð hann alvarlegur;
hann setti glasið frá sjer og
horfði beint framan í Ruth.
„Kveiktu á ljóskeri og komdu með stóru lyklakippuna
þína“, sagði piltur“, og komdu með mjer, hvert sem jeg
fer. Það ér enn eftir heil klukkustund“.
Piltur fór nú þar sem konungur hafði farið um nótt-
ina, alt þar til er þeir komu fram á bryggjuna.
„Þetta þýðir ekki, tíminn er liðinn, þú getur eins kast-
að þjer í sjóinn“, sagði konungur.
„Og enn eru eftir fimm mínútur“, sagði piltur og tók
að rífa 1 stokkana og staurana á bryggjunni, svo húsið
flaut upp.
„Nú er tíminn liðinn, æpti konungur. „Komdu nú böð-
ull minn og höggðu af honum höfuðið“.
„Nei, bíðið svolítið“, sagði piltur“, það eru eftir þrjár
mínútur enn. Komdu með lykilinn, svo jeg geti komist
inn“.
En konungur stóð og fálmaði og þóttist ekki finna
lykilinn, bara til þess að tefja fyrir piltinum, og var með
allskonar vífilengjur.
„Fyrst þú hefir ekki lykil, þá get jeg opnað sjálfur“,
sagði piltur, og svo sparkaði hann í hurðina, svo hún
flaug í brotum langt inn eftir gólfinu.
Konungsdóttir mætti honum í dyrunum og sagði að
það væri hann, sem hefði bjargað henni úr tröllahönd-
um, og hann vildi hún fá fyrir mann. Það fjekk hún og
piltur giftist dóttur konungsins í Arabíu og var mikil
veisla haldin, þar sem var bæði glaumur og' gleði.
ENDIR.
mo^qn/nJkajl '1
Lítill drengur var að lesa
kvöldbænirnar sínar í lágum
hljóðum.
„Jeg heyri ekki til þín, góði
minn“, sagði *móðir hans.
„Jeg er heldur ekki að tala
við þig, mamma/ svaraði snáð-
inn.
★
Falleg stúlka: „Þjer hljótið
að hafa sýnt fádæma hreysti
og hugrekki að bjarga mjer,
eins og þjer gerðuð?“
Slökkviliðsmaðurinn: „Já,
jeg varð að slá fjóra aðra nið-
ur, sem ætluðu að gera það“.
— ★
„Hefirðu heyrt það, að Jói og
Gunna eru trúlofuð. Það var
alt ægilega rómó í sambandi
við það“.
„Nei, hvernig var það?“
„Hann bað hennar í strætis-
vagni, og hún játaði honum í
spítalanum“.
★
„Villi, jeg var að heyra, að
þú hefðir verið í slagsmálum
við annan strákinn í næsta húsi
og gefið honum glóðarau^a“.
„Já, en líttu á, bræðurmr þar
eru tvíburar, og jeg sá að jeg
varð að merkja annan þeirra
til þess að geta þekt þá í sund-
ur“.
★
„Hversvegna giftustu pabba,
mamma?“
„Svo þig er farið að undra
það líka“.
„Jeg er hamingjusamur og
alt það. Jeg vildi bara, að kon-
an mín talaði ekki eins mikið
um fyrri manninr. sinn eins og
hún gerir“.
„Vertu ánægður, mín er •. •
af að tala um tilvonandi mann •
inn sinn“.
★
Blómarósin kom með nýjanl
hatt í bíó. Hún vildi helst ekki
taka hann ofan, en vissi að þeir,
sem fyrir aftan hana sátu, ^átu
haft óþægindi af því. Hún sýndi
manninum, sem sat næstur fyr-
ir aftan þá sjálfsögðu kurteisi
að spyrja hann um, hvort hatt'-
urinn hennar færi ekki í taug-
arnar á honum.
„Nei“, svaraði maðurinn, „en
hann fer í taugarnar á konunni
minni. Hún hefir krafist þess,
að jeg kaupi henni eins hatt“.
★
„Sigurður“, sagði yfirþjónn-
inn, „hversvegna fór maður-
inn, sem sat við borð nr. 5
svona skyndilega út?“
^Hann settist þarna við borð-
ið“, svaraði þjónninn, „og bað
um pylsur. Jeg sagði honum að
við ættum engar í augnablik-
inu, en ef hann vildi bíða svo-
lítið, sagðist jeg skyldi biðja
matreiðslumanninn um að búa
þær til.“
„Nú“, sagði yfirþjónninn, „og
hvað svo?“
„Jeg fór út í eldhúsið þegar
í stað, en þá vildi svo óheppi-
lega til, að jeg steig ofan á
skottið á hundinum og hann
rak up aumkvunarvert væl.
Maðurinn heyrði það og flýtti
sjer út“.
★
Þjónninn: „Væri yður sama
þó þjer borguðuð reikninginn
yðar núna strax. Við erum að
loka?“
Gesturinn: „Fari það bölvað,
að jeg geri það. Jeg er ekki
búinn að fá mig afgreidda enn-
þá“.
Þjónninn: „Nú, jæja, þá eru
það aðeins drykkjupeningarn-
ir.
★
„Jón, látið barnið ekki ná í
blekið“.
„Eh“.
„Hai n er of ur.gur til þess að
skrifa skáldsögur“.
★
Mamma: — Það er kominn
tími til þess að þú farir að
klæða þig. Það er langt síðan
að fuglarnir vöknuðu.
Tommi: — Það þykir mjer
ekkert skrítið, ef jeg mjmdi
sofa í hreiðri gerðu úr kvistum
og stráum, er jeg hræddur um
að jeg hefði vaknað eins
snemma og þeir.
★
Kennarinn: — I hvaða or-
ustu sagði Wolfe hershöfðingi,
er hann heyrði, að hersveitir
hans hefðu sigrað: „Nú dey jeg
haming j usamur ? “
Jón: — Jeg geri ráð fyrir,
að það hafi verið í síðustu or-
ustunni, sem hann tók þátt í.
★
„Pabbi, má jeg spyrja þig
einnar spurningar?“
„Já, auðvitað, drengur minn‘.
„Hvar er vindurinn. þegar
hann blæs ekki?“
★
„Þú ert nógu sæt til þess að
borða“, hvíslaði hann í eyra
hennar.
„Jeg er það“, svaraði hún
fljótt, „hvert eigum við aÖ
fara?“
★
Dóttirin er að syngja fyrir
foreldra sína.
Mamma: — Finst þjer ekki
Emilía syngja af tilfinningu?“
Pabbinn: — Jú, en jeg held
nú samt að tilfinningamar sjeu
ekki eins hræðilegar etns og
þær hljóma.
★
Þegar eldsneytið þrýtur,
slokknar eldurinn, og þegar
enginn er rógberinn, stöðvast
deilurnar.