Morgunblaðið - 04.03.1944, Blaðsíða 11

Laugardag-ur 4. mars 1944.
M 0 R G U N B L A Ð 1 Ð
11
^malieslbélb
ífrig
hann og hneygði sig lítillega.
,,Hepnaðist ekki?“ sagði hann
stuttaralega, næstum ókurteis-
•lega.
' „Því miður ekki. Byrjunin
lofaði góðu, en því miður varð
árangurinn ekki eftir því“.
Nú fyrst bauð hr. Endó hon-
um inn.
„Verið svo góðir að koma
með mjer“, sagði hann og gekk
á undan honum í gegnum tóma
skrifstofuna, síðan niður þröng
an bakstiga. Þegar þeir fóru
niður þröngan, brakandi trje-
stigann, datt Yoshio nokkuð
nýtt í hug.
,,Ef til vill eru skjöl þessi
klaufalega fölsuð?“ sagði hann
bak við hr. Endó. „Jelena er
gáfuð kona, mjög slungin kona.
Ef til vill leit hún á skjölin og
sá, að þau voru einskis virði“.
Hr. Endó nam staðar og sner
ist á hæli. „Skoðaði hún þá
skjölin?“ spurði hann.
„Jeg — jeg býst við því“,
stamaði Yoshio. Hr. Endó hjelt
áfram. Yoshio fanst stiginn
aldi'ei ætla að enda.
. „Jeg legg til, að þjer varpið
frá yður þessari hugmynd“,
sagði hr. Endó. „Skjölin eru
snildarlega vel gerð“.
Hann opnaði dyr og ljet Yos-
hio ganga á undan sjer. Her-
bergið var dimt og fá húsgögn
í því. Fjórir ungir Japanar sátu
þar við borð með whiský, ís og
sódavatn fyrir framan sig. Nótt
in var hávær, það kvað við
blástur, ýmist frá skipunum í
höfninni eða frá verksmiðjum,
sem unnu næturvinnu. Yoshio
tók eftir, að hr. Endó kynti
hann ekki fyrir hinum Japön-
unum; hann helti whiský og
sóda í glas handa honum án
þess að mæla orð frá vörum.
Yoshio drakk það, þyrstur og
þakklátur.
„Er aftur farið að rigna?“
spurði einn mannanna og leit
á föt Yoshio.
„Það rigndi áðan, en það er
stytt upp aftur“, svaraði hann.
„Það er farið að kólna“, sagði
annar þeirra.
„Það var 104 gráður um há-
degið“, sagði hr. Endó.
„Loftvogin hefir fallið",
sagði sá, sem fyrstur hafði tal-
að, og þeir töluðu um veðrið
þangað til hr. Endó bað Japan-
ana fjóra að hafa sig afsakað-
an og fór með Yoshio inn í
næsta herbergi.
„Segið mjer nú alt“, sagði
hann.
Yoshio byrjaði sögu sína.
Honum leið betur, er hann fór
að tala. Hann gerði heilmikið
úr miðdegisverðinum og sam-
talinu við Jelenu undir fjögur
augu, og endurnýjun kunnings
skapar þeirra. Honum fór að
finnast, að þegar öllu var á
botninn hvolft, hefði honum
tekist þetta allvel. Hr. Endó
brosti viðurkenningarbrosi við
meira en eina setningu í frá-
sögn hans. Meira að segja þeg-
ar Yoshio með minkandi sjálfs-
trausti sagði frá hinni skyndi-
legu brottför hennar, hjelt hr.
Endó áfram að brosa. Síðan
þagnaði Yoshio, hneigði sig
þrisvar og beið eftir dauða-
dómnum.
„Á Soerabaya — til Hong
5£§víqci mm
Kong — um miðjan daginn á mig langar til að vera kominn
morgun", endurtók hr. Endó hingað aftui' þegar farið verð-
hugsandi. Hann tók bók upp ur að berjast, stríðsfi'jettir er6
úr skúffu og skrifaði eitthvað altaf mikilvægar“.
í hana. Herbergið, sem þeir j Yoshio stóð upp. Hr. Endó
sátu-í, var tómt og lýst upp af sat kyrr. „Það verður nóg að
rafmagnsperu, sem engin skál frjetta, þegar þjer komið aft-
nje kúla var utan um. Stólar uj.* sagði hann þurrlega.
stóðu í röð meðfram veggnum, Hann athugaði Yoshio þögull
eins og á tannlæknastofu. j um stund, ekki sjerlega kurt-
„Jeg býst við, að þjer sjeuð eislega, og bætta síðan við:
fús til að leiða starf yðar til „Jeg legg til, að þjer dveljið
lykta, fyrst þjer komust svona hjer í nótt. Þjer getið ekki far-
vel á veg með það?“ sagði hr. ið til Mayko-hótelsins í nótt. í
Endó loks.
„Er þetta þ'á ekki endirinn?“
spurði Yoshia undrandi. Hr.
Endó horfði lengi rannsakandi
á hann. Yoshio vissi ekki, að
einmitt meinleysi hans og sak-
leysi hafði fengið yfirvöldin til
að fela honum þetta erfiða
hlutverk.
fyrramálið getið þjer farið
beint hjeðan um borð“.
Hr. Endó beið ekki eftir
samþykki Yoshio. Án frekari
umsvifa tók hann dýnu, kodda
og ljetta ábreiðu út úr einum
veggskápanna og breiddi það
á gólfið.
„Því miður er allmikið um
• „Endirinn? Nei, síður en * mýflugur hjer“, sagði hann.
svo“, sagði hr. Endó hugsandi. Hann virtist vera staðráðinn í
„Þjer hafið unnið gott dags- j ag halda Yoshio frá gestunum
verk, góði vinur. Við vitum nú, í næsta herbergi, sem hlógu svo
að frúin ætlar sjer að ná í skjöl hátt, að hlátrasköll þeirra bár-
in. Hví skyldi hún annars borða ust öðru hvoru inn til hans.
með yður miðdegisverð? Við p>egar Yoshio sá rúmið, fór
vitum einnig, að hún talar og hann alt í einu að syfja.
skrifar japönsku, þótt húnj j>En farangur minn er á hót-
reyna að dylja það. Hun verð- I elinu« sagði hann.
ur eflaust að fara hjeðan, af
því að hinn sífulli og hálf-
geggjaði eiginmaður hennar ósk
ar eftir því. Að öllum líkindum
er hún sárreið yfir því. Jæja,
við skulum koma henni til
hjálpar, og alt mun fara á besta
veg“.
Við þessi orð hoppaði hjarta
Yutsings lítið eitt — bæði af
von og gremju. Ef til vill trúði
hann með sjálfum sjer, að Jel-
ena hefði teið með honum mig-
degisverð vegna hans sjálfs en
ekki skjalanna; ef til vill var
hið óeðlilega hugarrót hans
þetta kvöld ekki að kenna á-
reynslu við að gera skyldu sína
gagnvart föðurlandinu, heldur
návist — æsandi, heillandi ná-
vist konunnar, sem eitt sinn
hafði verið ástmey hans. Ef til
vill voru vonbrigði hans, þeg-
ar Jelena yfirgaf hann svo
snögglega, af því, að hann
hafði beðið ósigur, ekki sem
njósnari, heldur sem karlmað-
ur.
Hann áttaði sig. „Hvað á jeg
að gera?“ spurði hann einarð-
lega.
„Jeg sting upp á, að þjer far-
ið til Hong Kong — jeg mun
reyna að fá káetu handa yður
á Soerabaya. Það verður ekki
auðvelt, en jeg mun reyna hvað
jeg get. Sjóferð mun gefa yður
ágætt tækifæri. Hin stöðuga
nálægð, skortur á sjálfsaga —
þjer skiljið. Þjer verðið auð-
að að láta sem þjer hafið elt
frúna af einskærri ást. Það er
engin kona svo slungin, að hún
trúi því ekki. Þegar þjer kom-
ið til Hong Kong mættuð þjer
gjarnan setja yður í samband
við hr. Yamado. Hann vinnur
á japönsku ferðamannaskrif-
stofunni, skamt frá höfninni.
Þjer hljótið að vera orðinn
þreyttur?"
„Ekki vitund“, sagði Yoshio.
Það lá við, að hann svimaði.
„Þvert á móti, jeg er við öllu
búinn. Jeg vildi gjarnan ljúka
þessu af hið fyrstá, því að jeg
er nefnilega blaðamaður og
Pjetur og Bergljót :
Eftir Christopher Janson
18.
leikið heldur illilega á hann og á morgun yrði það komið
um alla sveitina, að Níels Þorgeirsson hefði verið í bón-
orðsför og það meira að segja í bát prestsins, hann myndi
nú aðeins verða að athlægi, hvert sem hann sneri sjer. —•
Níels Þorgeirsson starði á bátinn og grjet af reiði. Þetta
skyldi verða í síðasta sinn, sem hann færi til kvonbæna.
„Hann sefur lengi í dag, hann Níels,“ sagði fólk við
kirkjuna, en Níels hafði á^t erfiða nótt. Sólin gægðist upp
fyrir ásinn, þenna heiða sunnudagsmorgun og brosti yfir
alla sveitina, af því hún lá svo kyr og hljóð og hvíldi sig,
og enginn var vaknaður enn. En einn var þó vaknaður
samt, og það var hann Níels. En Níels brosti ekki. Hann
hafði einhversstaðar náð sjer í- skóflu (hamingjan má
vita, hvar hann hafði klófest hana), og mokaði nú og
mokaði úr bátnum, en hvíldi sig á milli og grjet af reiði.
Það var svei mjer gott að hann hafði stundað skurðgröft
og önnur moldarverk á sínum tíma, þetta var gömul
vinna, sem hann leysi af hendi þessa nótt. Sunnudags-
morguninn rann upp, skínanadi heiður og hreinn. Him-
ininn var blár, sjórinn var blár og hreinn, en Níels Þor-
geirsson var ekki hreinn. Hann hafði dregið bátinn niður
í fjöru, jós þar í hann sjó og þvoði hann og núði eins
og hann best gat. Og nú var báturinn orðinn hreinn, en
hann Níels hringjari var ekki hreinn. Og bátarnir með
kirkjufólkinu komu og lögðu að landi, hver af öðrum.
Klukkurnar tóku að hljóma, — en hringjarinn stóð þarna
á ströndinni fyrir neðan Bjarnarstaði, studdist við rek-
una og grjet. Hann horfði á bátana, nú var honn loksins
búinn að hreinsa bátinn, en þorði ekki að leggja af stað,
fyr en síðustu bátarnir með kirkjufólk væru komnir, svo
enginn skyldi sjá, hverskonar ferð h a n n kæmi úr svona
á sunnudagsmorgun. Fólkið við kirkjuna gat ekki skilið,
hvar hringjarinn væri niður kominn, en svo steig Níels
í bátinn, kengbeygði sig, svo enginn skyldi bera kensl á
hann, hjelt sig sem næst landi, en reri eins og hann ætti
lífið að levsa. Hann batt bátinn fastan, læddist upp brekk-
una, og þegar presturinn kom hempuklæddur til kirkj-
unnar, hver skyldi þá hafa tekið á móti honum við kirkju-
hliðið, annar en hann Níels Þorgeirsson? Þar stóð hann,
eins og hann var vanur, svínbeygði sig og síhneygði, svo
fólk hjelt helst að hann væri genginn úr liði. Pjetur sat
á garðinum, rjett við hliðið. Hann sat þarna út af fyrir
sig, því hann var að hugsa um sitt hvað eina. Hann brosti
þar sem tjöldin fjellu ekki al-jlíka með sjálfum sjer, þegar hann heyrði fólk vera að
„Háttvirtum farangri yðar
verður að fórna — ef svo ber
undir“, sagði hr. Endó og
brosti samúðarfullu brosi.
Gluggarnir voru opnir, en
gluggatjöldin dregin fyrir. Þeg
ar hr. Endó var búinn að
hneigja sig þrisvar og farinn
út úr herberginu, stóð Yoshio
um stund ringlaður í tómu her-
berginu. Ekki einu sinni í
Manschúríu hafði jafnmargt
skeð á svona stuttum tíma.
Hann afklæddist, braut vand-
lega saman fötin sín, slökti
ljósið og lagðist út af.
Eimpípublástur, ljósrákir,

Árni var illa klæddur og
tötralegur. Hann kemur inn í
lögreglustöðina og segist vera
kaldur og hungraður. Hann bið
ur um mat og næturgistingu
þar.
Lögreglustjórinn: — Nætur-
gisting fæst ekki, hjer er ekki
verustaður nema fyrir illmenni
og afbrotamenn.
Árni: — Það er leiðinlegt, en
ráð er við öllu.
Síðan gefur hann lögreglu-
stjóranum rokna kjaftshögg
svo hann lá við.
Árni: — Jæja, fæ jeg nú
gistingu í nótt, jeg Vona að
hög'gið sje nóg fyrir einnar næt
urgreiða.
Árni fjekk að fara ókeypis í
margar nætur.
★
Ungfrúin: — Jeg hefi frjett,
að þjer hafið talað miður sæmi
lega um mig í samkvæmi í gær.
Stúdentinn: — Miður sæmi-
lega, það er ekki rjett hermt.
En hitt veit jeg, að fallegra
umtalsefni en yður er ekki
hægt að fá.
Auglýsing.
„Það er ósatt, að konan mín
hafi gefið mjer inn eitur, en
skemdan fisk og grút í kaffi
ljet hún sjer sæma að gefa mjer
ofan í veikan maga“.
★
Presturinn: — Hvað gerðirðu
svo, lambið mitt, þegar hann
kysti þig á kinnina?
Dóttirin: — Jeg tók það
kristilega og rjetti honum hina
kinnina.
★
Hann: — Jeg segi yður satt,
að hún Anna, kærastan mín,
er svo gáfuð, að hún hefir vit
fyrir tvo.
Frúin: — Hún er þá mjög
hentug fyrir þig.
★
Ríka tengdamóðirin: — Jeg
held þjer þyki ekki vænna um
mig en svo, að þú naumast
fylgir mjer til grafar, þegar
jeg dey.
Tengdasonurinn: — Það er
ekki satt, jeg mun gera það
,með gleði og mestu ánægju.
Kaupmaðurinn kom að, þar
sem búðarsveinninn var að
kyssa dóttur hans. Hann varð
öskuvondur og segir um leið
og hann ætlar að slá sveininn:
„Jeg skal kenna þjer að
kyssa dóttur mína'".
„Þjer þurfið þess ekki“,
svaraði búðarmaðurinn með
hægð, „ungfrúin sjálf hefir
þegar kent mjer það“.
★
Móðirin: — Hefurðu sagt
þessum framhleypna slæp-
ingja, að hann megi ekki koma
oftar i þetta hús?
Dóttirin (kjökrandi): — Já,
móðir mín.
Móðirin: — Því græt'urðu?
Dóttirin: — Jeg er svo hrædd
um, að hann verði of hlíðinn.
★
Hann: — Þjer eruð ham-
ingjusamar, ungfrú,
Hún: — Að hverju leyti er
jeg hamingjusöm, svo að orð
sje á gerandi?
Hann: — Að jeg elska yður
svo heitt.